Legends never die

Shark had de commotie eigenlijk wel direct gehoord, maar hij was benieuwd hoe zijn members erop zouden reageren en dus had hij zich voor nu teruggetrokken houden in zijn barn. Hij was nog steeds niet helemaal overtuigd van de loyaliteit van de Elite en deze situatie zou hem wel eens een heldere kijk kunnen geven op bepaalde zaken. Hij hoorde de stemmen van Cobra, Summer, Brat en Tornado algauw en gromde goedkeurend. Hoewel hij niet vaak meer aan glimlachen deed, gleed er toch een kleine grimas om zijn lippen toen hij Cobra het order hoorde geven om hem te halen. Cobra was net zijn vader: het gezag straalde uit op momenten dat dat moest. Hij wachtte echter niet tot iemand hem kwam halen en stapte naar buiten, vlak nadat Summer de kittypet nog iets had toegesnauwd. Zijn blik gleed naar Cobra toen de tom begon weer begon te spreken, maar deze keer trokken zijn lippen zich niet naar omhoog en hij negeerde de opmerkingen van de tom terwijl hij naar voren stapte. Hij wierp een blik op de nieuwkomer en trok met zijn oren toen hij haar geur rook. Bah, hij had gedacht verlost te zijn van die vreselijke geur van Twolegs, maar hier was het weer. Zijn klauwen waren uit hun hulzen en zijn hondentanden botsten tegen elkaar tijdens het wandelen waardoor er een rinkelend geluid ontstond. In zijn blik was geen emotie te lezen en zijn pels stak een beetje omhoog waardoor hij groter leek dan hij was. Toen hij eenmaal naast zijn katten stond, deed hij een zwaai met zijn staart ten teken dat iedereen moest zwijgen. “Je wilde de leider spreken?” Hij snoof. “Spreek dan.” Hij zwiepte met zijn staart en richtte zijn blik naar zijn members om te zien dat ze allemaal dreigend en kwaad naar de kittypet aan het kijken waren. Er was geen enkel greintje van terughoudendheid te zien en dat was iets wat hem diep vanbinnen wel goed deed. Dit was zijn Elite. Dit waren zijn katten. Misschien waren zijn twijfels toch wat onterecht. Hij trok zijn bovenlip wat op toen hij terug naar de kittypet keek en wachtte tot ze haar relaas zou doen.

De she-cat viel in herhaling en hoewel het hier ging om de moeder van de partner van zijn beste vriend kon hij het bijna niet laten om met zijn ogen te rollen. Ze had haar aanvraag zojuist een tig aantal keer door heel het camp geschreeuwd, dacht hij nou echt dat hij niet doorhad waar ze hier voor was? Nee, waar hij zich meer interesseerde, was waarom ze juist hém wilde spreken. En toen kwam het. Ze was de eerste dochter van Howl en ze wilde de Elite joinen. Dit liet Shark haar even kort in zich opnemen. Ze had lang niet de spieren die een kat van het woud zou moeten hebben, maar je kon ook niet zeggen dat ze er zo slap uitzag als de andere kittypets. Ze had een bepaalde air rond zich hangen die respect eiste, respect van minderen dan toch. Mits ze goed zou trainen, zou ze zeker binnen de Elite kunnen passen. Shark kon echter zeggen aan de blikken te zien van zijn katten dat zij het daar niet mee eens zouden zijn, hoewel de interesse van Shade naar Cobra toe hem niet was ontgaan. Hun pelzen leken op elkaar en het zou zomaar kunnen dat ze inderdaad een dochter van Howl was. Het duurde even voor hij weer begon met spreken en hij dacht goed na over de woorden die hij zou gebruiken. Hij wist dat Chawl hier ergens in de buurt moest zijn en dat dit onderwerp zowel bij Chawl als bij Cobra als de rest van de Elite nog gevoelig lag. “Howl is inderdaad dood,” bromde hij. “Ze is vermoord door Clan cats, vier grote groepen katten die denken dat ze dit woud domineren. Ze hebben de voormalige leader Claw en Howl gedood om hun punt te bewijzen en nu is de Elite hard aan het trainen om wraak te nemen.” Hij keek haar strak aan met zijn blik. “Je snapt natuurlijk dat ik niet zomaar elke kat binnen de Elite kan laten die doodleuk komt zeggen dat ze afstamt van één van onze leden. Als je zeker bent over je keuze om je bij de Elite te voegen, zal je daar eerst een test voor af moeten nemen om je loyaliteit aan ons te bewijzen. En ik ga je ook zeggen dat als je besluit om die test aan te gaan en hem afneemt, dat er geen weg meer terug is.” Hij hield zijn staart stil, want hij wist dat één verkeerde zwiep zijn katten het teken kon geven om haar te doden en dat wilde hij niet. Nog niet. “Uiteraard heb ik eerst nog een paar vragen voor je voordat ik doodleuk besluit dat je waardig genoeg bent om de test af te nemen.” Hij trok met zijn oortje. “Waarom nu? Waarom ben je nu pas gekomen en niet al veel eerder? Aangezien je hier lukraak het camp binnen komt wandelen alsof je de plek domineert, neem ik aan dat je vast al op de hoogte bent van het één of ander van Howl’s leven.”

Shade legde uit waarom ze gewacht had en hoewel de reden wat de Elite betrof hem onbekend in de oren klonk omdat hij altijd had uitgekeken naar het moment om zich bij zo’n groep te voegen, klonk het wel bekend in zijn oren wat de Twolegs betrof. Het hielp dat hij een verleden bij Twolegs had gehad en wist hoe irritant ze konden zijn en hoe het was als je niet kon ontsnappen. Ze hadden hem dan nog nooit opzettelijk pijn gedaan, maar hij kon zich voorstellen dat Shade weinig kon doen tegen Twolegs die haar steeds schopten en dat ze met haar halsband nog altijd als een mikpunt gezien kon worden door wilde katten. Shark was bijna gestikt toen hij de zijne los had weten te maken en dan nog had hij veel geluk gehad dat het ding eindelijk van hem was afgekomen en dat Claw pas wist dat hij vroeger een kittypet was geweest toen hij het hem vertelde. De gedachte aan zijn beste vriend deed hem pijn en snel concentreerde hij zich op Shade. Haar reden lag veel dieper, haar reden was emotioneler. En het feit dat hij een soort van zelfde achtergrond met haar deelde, zorgde ervoor dat hij er waarschijnlijk meer begrip voor kon opbrengen dan iedere andere kat hier. “Ze vormt geen gevaar voor de Elite,” bromde hij naar zijn katten toe. “Ik wil dat er geen enkele poot naar haar uitgestoken wordt behalve als ik dit uitdrukkelijk beveel.” Zijn blik viel daarbij op Brat en Summer die haar nog steeds dreigend aan het bekijken waren en vervolgens naar Cobra. Het was moeilijk in zijn blik te lezen hoe de jongere tom hierover dacht, maar zijn bevel moest vast moeilijk zijn om na te leven. Hij richtte zich weer tot Shade. “Ik wil je het voordeel van de twijfel geven omdat ik wel wat begrip op kan brengen voor je situatie.” En dat mochten zijn katten interpreteren zoals ze wilden, meer informatie kregen ze toch niet. “Dat wil echter niet zeggen dat er geen sancties zullen volgen als je mijn vertrouwen schaadt. Mits je jezelf bewijst, wil ik je een kans geven om in de Elite te groeien. Je mag vannacht ook hier blijven, maar je moet buiten slapen en je wordt in de gaten gehouden. Morgen wil ik de test samen met je afnemen.” Hij keek rond naar zijn katten, maar niet voor bevestiging voor zijn beslissing. “Zijn er nog vragen voor Shade die jullie beantwoord willen hebben?” Voor hem was dit immers vrij duidelijk. Er was geen betere toevoeging voor de Elite dan een kat die zou zinnen op wraak, gevoed door de gruwelijke verhalen die de andere katten in de Elite haar ongetwijfeld te vertellen zouden hebben.