My Thoughts on

Vandaag zou haar eerste training zijn. Of nouja, later vandaag. De zon was nog niet op maar de witte apprentice lag al half wakker in haar nest. Fysiek kreeg ze zo haar rust wel, mentaal niet helemaal. Op het moment raasde er allerlei gedachten door haar hoofd. Ze had aan verschillende katten wat gevraagd over haar mentor. Maar ook over de verschillende clans en hoe het daar nu verder mee zou gaan. Eerst had ze nog met de kittens van de andere clans gespeeld, de volgende keer dat ze die zou zien was dat misschien als ze oog in oog stonden voor een gevecht. 'Wakker worden', sprak een stem. Recht werden de twee verschillend gekleurde ogen geopend, ze was immers niet volledig in slaap. 'Je training begint zo', sprak de stem voor deze de den verliet. Kindpaw kwam recht overeind en rekte zich eerst eens goed uit. Zodra ze voet buiten zette schudde ze een keer met haar kop om alle gedachtens van de nacht naar buiten te zetten. Ze richtte haar ogen op haar mentor. "Goedemorgen Northernfaith," sprak ze rustig. Nu was het wachten en zien. Zien wat deze mentor voor haar in petto had. Zien wat voor kat deze zwart witte kattin nou echt was. Zien of ze geschikt was om later Warrior te worden. Of haar forte bij vechten of jagen lag.

Het begon er inmiddels op te lijken dat haar mentor zelf niet aan begroetingen deed. Dit was de tweede keer al dat het niet gebeurde. 'Zeg eens, Kindpaw', begon de kattin in plaats daarvan. De zwart witte kattin zwaaide met haar staart voor ze verder ging met haar opmerking. 'Je was toch niet vergeten dat ze vandaag vechttechnieken gingen leren nietwaar?' Er verscheen een verwarde blik in de twee verschillend gekleurde ogen. Waar trok Northernfaith die conlcusie uit? Zo ver Kindpaw wist had ze nergens een indicatie gegeven dat ze dat niet meer zou weten. 'If not, you have ben reminded', vervolgde haar mentor nadat ze haar kop richting de uitgang van het kamp had gericht. De jonge, witte kattin moest snel een paar passen bij zetten om schuin achter haar mentor te kunnen lopen. "Mag ik vragen waarom u daar zo nodig nadruk op moest leggen? Is het dan normaal om zulke dingen na een dag al vergeten te zijn?" vroeg Kindpaw met een duidelijke verwarring in haar stem. Ze begreep het van geen kant.

De zwart witte kattin voor haar kwam tot stilstand, automatisch stopte de apprentice ook. De twee gele ogen werden haar kant op gericht. ‘We kunnen ook iets anders doen’, zei haar mentor. Opnieuw verscheen er een lichte frons op Kindpaw’s kop. Dat was toch helemaal geen logische reactie? 'Jagen misschien?', opperde de warrior nu. Waarom zou ze zomaar ineens van plan veranderen? Voor de zoveelste keer begreep ze er niet veel van. ”Maar dat zou toch zonde zijn van de voorbereidingen die u heeft gedaan voor de vechttraining? Zo plotseling van keuze veranderen.” Ze had gehoord dat warriors vaak wel wat tijd besteedde aan voorbereidingen. Het zou toch jammer van het werk zijn als ze plotseling toch wat anders zouden doen.

[Mobielpost - Ik heb in andere topics vermeld dat ze met vechten waren begonnen, het zou voor mij beter uitkomen als ze dat dus uiteindelijk ook zouden doen.]

'Hmm, je hebt gelijk.' reageerde de zwart witte kattin. Ze waren een stukje van het kamp verwijderd toen Northernfaith ging zitten. 'Oke', begon de warrior. 'Laten we beginnen, val me aan.' Dat hele zitten had weinig nut gehad aangezien ze na deze woorden al weer ging staan. Northernfaith nam een andere houding aan, waarschijnlijk was het iets defensiefs. Aan de andere kant haar vertellen om iemand aan te vallen zat niet echt mee. Zelfs tijdens de speelgevechtjes was zij nooit iemand geweest die de aanval in zette. Ze was meer het type dat gebruik maakte van de openingen die de ander liet. Met een denkende blik in haar ogen begon de witte kattin rondjes te lopen om haar mentor. Ze zou zich niet domweg op de kattin storten, ze zag prima in dat zoiets kansloos was. Ze moest een opening zien te vinden. Maar waar? Van achter was altijd het veiligst, daar had Northernfaith minder zicht en kon ze minder makkelijk uithalen. Rustig bleef ze haar rondje lopen tot ze recht achter de zwart witte kattin stond. Vanuit daar sprintte ze op haar mentor af en maakte een sprong richting haar rug. Haar nagels natuurlijk netjes in hun hulzen, daarmee mocht ze van de Queens nooit vechten. Alleen hield ze er even geen rekening mee dat, dat waarschijnlijk nu wel de bedoeling was.