It's time. [COMMANDER BENOEMING]

Het was tijd. Hij had diep nagedacht over de keuze, hij had alles geanalyseerd, hij had alle katten die hij potentie zag hebben voor de rank voor de geest gehaald en uit alle katten bleef er maar één keuze over. Een keuze die misschien niet zo voor de hand lag en die waarschijnlijk veel commotie op zou laaien, maar uiteindelijk zouden ze begrijpen. After all, hij was ook niet van de Elite officieel gezien. Hij was zijn leven ook maar begonnen als een simpele member met een achtergrond waar tot dusver alleen Claw over wist. In dit geval wist iedereen welke achtergrond de kat had die hij vandaag wilde benoemen als zijn rechterhand, maar dat deed er niet toe. Er was bewezen geweest dat de kat de taak op zich kon nemen, ook al was de kat die hij in gedachten had nog jong. Maar goed, één van de andere katten die hij kort in zijn gedachten voorbij had laten komen, was ook nog erg jong. Als hij zelf keek naar zijn eigen leeftijd toen hij commander werd, was hij ook niet heel erg oud geweest en de ervaring die hij had, was minimaal geweest. Hij dacht dat de ervaring wel zou komen naarmate de kat die hij in gedachten had meerdere taken op zich zou nemen. En hij deed dit voor een reden. Hij wilde zien hoe veel loyaliteit hij uit zijn katten kon halen door dit oordeel te vellen. Ze bleven loyaal aan hem, maar ook aan de nieuwe commander? Hij was benieuwd. Commentaar zou er zeker komen, maar dit was zijn beslissing en die stond vast. Hij was er vrij zeker van dat als zijn beste vriend naast hem zou staan, dat hij deze keuze toe zou juichen, al was het misschien niet de eerste keuze die hij zelf had gemaakt. Maar hij had inmiddels geaccepteerd dat Claw en hij, of de tom nu leefde of niet, twee heel verschillende individuen waren, die het uiteindelijk altijd wel konden vinden als ze eenmaal een beslissing hadden gemaakt. Hij zou het vast wel goedkeuren.

De sfeer die in het kamp hing, voelde anders aan toen hij zijn spieren in zijn achterpoten aanspanden en sprong. Hij klom moeiteloos op het muurtje en draaide zich een kwartslag om. Hij zoog een diepe teug lucht naar binnen en liet deze ongemerkt weer ontsnappen via zijn neusgaten, zijn ogen licht samen geknepen zodat zijn pupillen zich versmalden tot kleine zwarte verticale streepjes. Het was tijd. “Iedereen verzamelen!” Zijn kreet klonk luider, urgenter. Zijn poten wilden de harde stenen onder hem kneden, maar dan leek hij net op een nerveuze kitten en het was juist in deze periode dat hij zo veel mogelijk rust uit wilde stralen, al zeker voor diegene die hij ging benoemen. “Het is tijd dat we een bepaalde periode eindelijk achter ons gaan laten,” sprak hij luid. “Ik heb lang na zitten denken, ik heb verschillende scenario’s geanalyseerd en ik ben tot een conclusie gekomen. Het heeft lang genoeg geduurd; de Elite heeft lang genoeg zonder een nieuwe commander gezeten. Claw wilde dat ik de Elite weer terug groot zou maken, maar ik weet ook dat hij graag zou zien dat ik een waardige opvolger zou benoemen als mij ooit iets zou overkomen.” Hij richtte zijn blik op zijn katten en bleef bij één bepaalde kat hangen. Ze was nog jong en haar achtergrond zou op eventueel onbegrip kunnen rekenen, maar dat had voor hem hetzelfde kunnen zijn als ze wisten dat hij een kittypet was geweest.

“Thora, kom naar voren.” Hij wenkte haar nog eens extra met zijn staart en wachtte tot ze bij hem stond. “Jij zal de nieuwe commander van de Elite worden.” Hij liet een korte stilte vallen, want hij had het idee dat dat wel nodig was om het nieuws te laten bezinken. “Je bent nog jong en je hebt misschien nog niet de ervaring die de ouderen hier al wel hebben, maar ik ben ervan overtuigd dat jouw streven en jouw loyaliteit naar de Elite ervoor zullen zorgen dat je ook deze kneepjes van het vak snel zal leren. Je hebt in het gevecht tegen de Clans laten zien voor welke kant je hebt gekozen en je acties van de voorbije weken hebben dat des te meer aangetoond.” Hij wisselde een korte blik van verstandshouding met haar uit. Als ze logisch nadacht, wist ze dat hij het had over het feit dat ze een ThunderClanner had verjaagd en dat ze er zelfs een had vermoord, ook al wist ze waarschijnlijk niet dat hij dat gezien had. Hij raakte haar kort aan met zijn staartpunt en gaf haar vervolgens een knikje. “Ondanks dat je nog niet genoeg hondentanden hebt verzameld, mag je bij deze ook verhuizen naar de barn waar de members met tien hondentanden liggen. Je zal mijn oude hondentand in ontvangst nemen die duidelijk zal maken aan iedereen dat jij mijn nieuwe commander bent.” Hij zweeg en richtte zijn blik toen op zijn andere katten, maar vond dat hij alles gezegd had wat hij wilde zeggen. Na nog een korte wisseling van blikken met haar sprong hij van het muurtje en liep toen naar zijn barn toe. Hij zou haar straks wel wenken om haar nieuwe tand te ontvangen, maar nu wilde hij vooral zien hoe de anderen op dit nieuws zouden reageren.

De bedoeling was eigenlijk geweest dat hij helemaal naar zijn barn stappen en Thora aan haar lot over zou laten, maar iets in hem hield hem tegen en zorgde ervoor dat hij zich een kwartslag draaide. Zijn poten bleven voor de ingang van zijn barn dralen en zijn kop richtte zich op zijn nieuwe commander. Hij herkende de blik in haar ogen. Niet omdat ze het te hard liet doorschijnen, maar omdat hij vele moons geleden in dezelfde positie als zij had gestaan. Alleen was toen de commander doodgegaan, niet de leader. Hij wist nog goed hoe overdonderd hij zich voelde toen hij benoemd werd als de nieuwe commander vlak na Zira’s dood. Hij herkende de onzekerheid in haar blik, diezelfde onzekerheid die hij ook had gevoeld toen hij opeens leader was geworden vlak na Claw’s dood. Hij meende ook een spoor van lichte onrust te zien, maar dat kon ze aardig goed verbloemen. En plotseling voelde hij zich verantwoordelijk voor haar. Ze was ongeveer van Eveningglow’s leeftijd, ze had net zo goed zijn dochter kunnen zijn. En zo voelde hij zich ook wel een beetje, een vader voor de jongere katten hier. Niet voor allemaal, maar voor een selectief groepje. De kittens van Claw, Thora en Shifa natuurlijk, de kat die hij had opgenomen nadat bleek dat Vitani niet meer terug zou komen. Hij had zichzelf toegesproken dat hij geen gevoelens toe zou staan, maar hij kon het niet helpen dat hij zich lichtelijk emotioneel voelde worden terwijl hij naar zijn nieuwe commander keek. Brat was de eerste die haar feliciteerde en hij voelde een frons over zijn gelaat trekken toen hij de lelijke krassen zag die over haar oog gingen. Ze verliet al even snel het kamp als ze in zijn zicht was gekomen en, denkend aan hun gesprek die ze eerder hadden gehad, zette de achtervolging in. Tijdens het voorbijgaan richtte hij zijn blik op Thora, probeerde haar blik te vangen. Een hele kleine, bijna niet op te merken geruststellende glimlach gleed om zijn lippen, alsof hij probeerde te zeggen zonder woorden dat ze zich geen zorgen moest maken, dat het wel goed zou komen. Hij zou haar hier alleen laten met de members, maar hij zou in de buurt blijven. Er was alleen één ding dat hij wilde weten en diegene die de antwoorden voor hem had, was net het kamp uitgelopen. “Brat!” Hij had haar snel ingehaald en blokkeerde haar pad door een stap te zetten en haar weg te versperren. “Wat is er met je gebeurd?” Zijn stem klonk streng, maar zijn ogen gleden onderzoekend langs haar gezicht.

De reactie die ze toonde was… zo niet Brat. In plaats van hem strak aan te kijken en terug te brommen dat er niets was of juist vertellen wat er was gebeurd, verborg ze haar blik van hem alsof hij haar aan zou vallen of lelijke woorden in haar gezicht zou spugen als ze hem aan zou blijven kijken. Ze legde haar poot over haar oog, duidelijk de boodschap zendend dat ze niet wilde dat hij naar haar keek. Shark voelde zijn klauwen uit zijn hulzen schieten en zijn vacht prikte ongemakkelijk. Zijn oortje trok en hij klemde zijn kaken strak op elkaar. Hij was nooit goed met she-cats en hun gevoelens geweest, maar dit sloeg echt alles. Het leek wel alsof hij helemaal verstijfde. Maar hij herkende de Brat die voor hem stond niet en dat maakte het ongemakkelijk voor hem. Hij was een kei in verleiden en als hij een bepaald doel wilde hebben, kon hij troostend zijn als hij dat wilde. Maar hij had geen doel voor ogen, niet met haar. De gedachte alleen al dat hij haar zou verleiden om haar vervolgens als een baksteen te laten vallen. Nee, dat zou hij niet doen. Hij had haar blik tijdens de ceremonie niet goed kunnen zien omdat hij zich zo erg geconcentreerd had op Thora, dus hij had geen idee wat ze op dit moment dacht en waar ze mee worstelde. Ja, met de wond in haar oog, maar hij had geen idee wat ze dacht over de ceremonie. Zonder dat hij het echt in de gaten had, had hij zijn poot al opgetild en naar haar oog gebracht. Hij tikte de poot die ze tegen haar gewonde oog hield zonder al te veel moeite weg en gebruikte vervolgens de onderkant van zijn poot, zijn klauwen nog op tijd terug stekend in hun hulzen, om haar kin omhoog te drukken. “Brat,” sprak hij met een harde, barse stem. “Ik weet niet wat er is gebeurd, maar als ik één ding niet van je wil zien, dan is het dat je schaamte tegenover me toont. Wat er ook is gebeurd, het is duidelijk dat je terug hebt gevochten en dat je niet zonder slag of stoot hebt opgegeven.” Zijn stem nam een iets zakelijkere toon aan. “Ben je nog steeds in staat om Puk’s training verder te zetten?” Als dat niet zo was, zou hij Puk aan iemand anders over moeten laten. En als Brat zich hier al over schaamde, zou de schaamte alleen maar erger kunnen worden.

Shark aarzelde kort toen Brat hem met een onzekere blik in haar ogen aankeek en vervolgens aan hem vroeg waarom hij zo deed. Hij nam aan dat ze doelde op zijn gedrag en even wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij had namelijk zelf geen idee waarom hij zich zo gedroeg in haar buurt, maar hij wist dat hij haar één van de katten vond die hij moest respecteren. “Omdat ik respect voor je heb,” zei hij dan ook op simpele toon tegen haar, zijn ogen bleven lang op haar hangen. Hij merkte de twijfelende houding op toen ze het over Puk’s training had en voelde zijn hart kort samen knijpen. Hij had gedacht dat hij een goede keuze voor Puk had gemaakt, maar nu zat ze opgezadeld met een mentor waarvan het niet eens zeker was of ze haar zicht terug zou krijgen in haar oog. Het zag er behoorlijk lelijk uit en Shark vroeg zich af of het blijvende schade zou zijn of dat haar netvlies niet geraakt was en ze zou kunnen blijven zien nadat de grootste wond genezen zou zijn. Hij nam aan dat de tijd het zou vertellen en zou voor nu nog geen overhaaste beslissingen maken. “Laat het op tijd weten als je denkt dat het niet meer gaat,” sprak hij op strakke toon. “Puk moet immers zo snel mogelijk member worden en dat laat ik liever aan iemand over die daar capabel genoeg voor is. Met doorzetten terwijl je eigenlijk niet meer kunt en daarmee één van je belangrijkste taken verwaarlozen maakt geen indruk, ook al zijn er sommige dwazen die denken van wel.” En hij wilde nog zo veel meer zetten, maar opeens weerklonken er kreten van vechtende katten. Zijn vacht schoot de lucht in, zijn klauwen gingen naar buiten en hij ontblootte zijn tanden waardoor hij niet alleen robuuster leek, maar ook direct een stuk gevaarlijker. “We hebben het hier nog wel eens over,” zei hij snel en met een ruk draaide hij zich om. Hij was niet ver verwijderd van het kamp en dus duurde het niet al te lang voor hij weer in het kamp stond. Hij trok kort verrast met zijn oortje toen hij een tom naar Thora uit zal halen die hij nog nooit gezien had. Hij wilde ingrijpen, maar de koude realiteit drong tot hem door: als Thora zichzelf in deze situatie niet kon verdedigen, zou niemand haar accepteren als nieuwe commander. Ze moest zichzelf bewijzen en deze kat, wie het dan ook was, had dat moment voor haar uitgekozen. Ongelukkig, maar het zou wel effectief zijn. Hij was net iets ouder dan haar. Shark merkte op dat een vage Elitegeur om hem heen hing en hij ontblootte zijn tanden. “Het aanvallen van de commander,” begon hij luid, “daar staat de doodstraf op.” Hij richtte zijn kille blik op Thora. “Dood hem, Thora.” Of jaag hem weg voegde hij er stilletjes in gedachten aan toe.