Undiscovered plans.

Shark opende zijn bek zodat hij de geuren in zijn nieuwe, geclaimde territorium in kon drinken. Hij merkte dat niemand nog geprobeerd had om het gebied binnen te dringen en dat vond hij eigen ergens wel jammer. Hij vond het fijn om wat afleiding te hebben en bovendien zorgde het vechten er ook voor dat zijn conditie op peil bleef. Nu moest hij zo nu en dan van het ene gebied naar het andere rennen om zijn spieren ook maar enigszins op peil te houden. En van zijn gebied naar the Wastelands was een redelijk stuk om op en neer te doen, maar het was anders dan toen hij nog in de Elite zat. In de Elite voelde hij zich vrijer, ook al wemelden de katten daar om hem heen en werd hij nooit echt met rust gelaten. Maar hij had in elk geval een toekomst en hij had het gevoel dat dat nu uit zijn poten was weggeglipt. Natuurlijk was hij dat zelf schuld omdat hij het verpest had door tegen Cobra te verliezen, maar toch… Misschien had hij wel moeten buigen. Dan had hij in elk geval nog in de Elite gezeten. Maar dan hadden ze misschien zijn tanden afgenomen en had hij weer van voor af aan kunnen beginnen. Nu had hij in elk geval zijn tanden nog. En de kans dat hij weer iets op zou kunnen bouwen, was vrij klein geweest. Eer dat Cobra was gestorven, was hij waarschijnlijk te oud om de Elite nog te leiden en zou Thora hem toch niet meer gekozen hebben als zij leader zou zijn geworden. Nee, weggaan was de juiste keuze geweest. Maar het deed nog steeds zeer en hij dacht dat het ook zeer zou blijven doen. Hij zou geen wraak meer kunnen nemen voor wat er met Claw gebeurd was, hij zou niet meer voor de kittens van zijn beste vriend kunnen zorgen en hij zou zijn kleinkinderen niet zien opgroeien. Shark slikte zachtjes en besloot net om weer een tripje naar the Wastelands te maken toen hij plotseling een geur rook die hij allang niet meer had geroken. Maar zijn geheugen was al even goed als Claw wat dat betrof; hij zou nooit de katten vergeten die samen met hem in de Elite hadden geleefd, ook niet als het voor een korte tijd was geweest. En deze geur zorgde ervoor dat hij begon te huiveren op zijn poten, want hij had gedacht dat ze niet meer leefde. Hij draaide zijn kop in haar richting om zichzelf ervan te verzekeren dat hij zich echt niet vergiste, maar het was haar echt. “M-Muta?” bracht hij verward uit.