We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
E V E R Y O N E wants to E A T, but few are willing to H U N T ☆
Het was een paar dagen na de dood van Snowbird. Het woog zwaar op de clan. Net zoals hem het zwaar woog dat hij zijn moeder maar niet terug vond. Boos en gefrustreerd werkte hij al zijn woede uit op het vreemde gewas, dat maïs heette. De dikke korrels vlogen in het rond. Net zoals alle prooi. Ze kraste lachend naar hem, denkend dat ze de jonge kater te snel af waren geweest.
Toen alle woede uit hem gedruppeld was liet hij zich met een plof vallen. Cavepaw begon te huilen. "Mama kom terug!", gilde hij boos naar boven. Hij zou ze gaan redden of zich wreken op wie dit gedaan had.
Nu het Maize Field dagelijks gepatrouilleerd werd kwam er ook dagelijks een paar stuks prooi uit. Vandaag had de gevlekte kater besloten dat hij er weer eens een bezoekje aan ging brengen. Hoewel hij niet op Patrouille was of iets in die trent deed van zaken ging hij er nu puur en alleen naartoe om te ontspannen van het Clan leven. Terwijl zijn witte poten in het zand wegzakten en hem naar de Maize Fields brachten hoorde hij een zacht snikken. De kater kantelde alert zijn oren om te horen waar het geluid vandaan kwam waarna er een boze krijs klonk om een moeder. Zijn vacht flufde helemaal op en hij spurtte naar het geluid toe. Bij de bron van het geluid aangekomen zag hij Cavepaw die kwaad was en huilde. Zijn groene ogen vulden zich met bezorgdheid om de Apprentice. "Cavepaw?" miauwde de kater zacht waarna hij naast de zwarte kater ging zitten. Hij wist dat het misschien maar een klein gebaar was maar hij sloeg zijn staart een beetje om de Apprentice heen. Ook hijzelf misde de brompot Sweetheart. Hij kon zich alleen maar indenken hoe Cavepaw zich voelde. Alleen en verraden.
E V E R Y O N E wants to E A T, but few are willing to H U N T ☆
Hij snotterde zo erg dat hij niet eens de geur van Stallionheart had opgepikt. Doffe woorden kwamen bij hem aan en hij voelde een staart om zich geslagen worden. Dood triestig leunde hij op de grote kater. Zijn fluff krulde om de kater heen. "Waarom komt ze niet terug?" Zijn kinderlijke hart zei hem dat ze gevangen zat, zijn hoofd zei dat ze uit haarzelf weg was gegaan. Die waarheid was zo erg dat hij het niet aankon. Het was bescherming tegen een breakdown. De kater draaide zijn neusje in de gevlekte vacht. "Nu heb ik niemand meer," snikte hij zachtjes. Het was waar, Darkpaw was verdwenen. Feartrigger en Venomthorn voelde zich te goed voor hun kleine onvolwassen broer en ze hadden alle contact verbroken. Hij had niemand meer.
Het gebaar dat hij maakte werd goed ontvangen. Cavepaw dook wat dieper weg in zijn vacht en de kater zuchtte zachtjes. Waarom kwam Sweetheart niet terug? Hij staarde in de verte en woog af wat hij het beste kon zeggen. Hij was een van de weinige katten geweest die haar wel eens met BloodClan had zien praten. "Nu heb ik niemand meer" hoorde hij Cavepaw zeggen. "Cavepaw, allereerst ben jij niet alleen. Je hebt de gehele Clan" miauwde hij opbeurend. "En mocht je problemen hebben kom je gewoon naar mij toe. Dan zal ik eens een hartig woordje spreken met wie jou lastig valt" snorde hij lichtelijk geamuseerd. "Ik weet niet waarom Sweetheart het pad van BloodClan heeft gekozen. Hoewel ik haar wel eens met Claw heb zien praten had ik dit nooit verwacht" miauwde de kater waarna hij naar zijn poten keek. "Ik weet zeker dat ze nog altijd van jou en haar andere Kittens houdt" sprak hij en hij keek in het groene en blauwe oog van Cavepaw wat een kopie was van die van Sweetheart.
E V E R Y O N E wants to E A T, but few are willing to H U N T ☆
Snikkend luisterde hij naar de woorden van Stallionheart. Dat was waar, maar hij had geen enkele vriend in de clan, want iedereen vond hem irritant en lui. Toen hij begon over Sweetheart keek Cavepaw diep in de groene ogen van de kater die hem probeerde op te beuren. Hij was in vele trekjes helemaal zijn moeder. Zijn lange vacht, de twee kleurige ogen, maar gelukkig zijn karakter niet. Pijn trok over zijn gezicht. "Ze heeft ons echt verlaten hé? Ik dacht... ik dacht dat ze misschien meegenomen was." Hij verbrak het contact en duwde zijn voorhoofd tegen de brede borstkas van de Windclankater. "Ze... ze noemde zich na papa... Lethalglance, misschien... misschien luistert ze nu alleen maar naar die naam en vind daarom niemand haar?" Zijn contact met zijn moeder was gebleven doordat hij haar apprentice was geweest, maar leuk was het niet geweest. Ze beet hem altijd vanalles toe als hij haar Sweetheart noemde, en toch...
De jonge Apprentice had er heel veel moeite mee. De kater zuchtte en stond "Ze... ze noemde zich na papa... Lethalglance, misschien... misschien luistert ze nu alleen maar naar die naam en vind daarom niemand haar?" sprak Cavepaw hoopvol. De gevlekte kater schudde langzaam zijn kop. "Als ze niet gevonden wil worden dan zullen we haar niet vinden" miauwde hij zacht. "Zullen we anders wat gaan jagen om je gedachtes te verzetten? Je moet immers blijven trainen voordat je Warrior mag worden" miauwde hij waarna hij zich eens goed uitrekte. "Je zal een goede Warrior zijn later. Niemand mág je aankijken op wat Sweetheart heeft gedaan" miauwde hij vastbesloten. "Katten die dat wel doen zijn gewoon sneu en bang" sprak hij schamper. Hij wendde zijn hoofd naar het hoge wuivende gras en gebaarde ernaartoe met zijn staart. Cavepaw mocht laten zien wat hij had geleerd van Sweetheart.
E V E R Y O N E wants to E A T, but few are willing to H U N T ☆
Cavepaw vouwde zijn oortjes naar achteren. Hij kon niet jagen. Zijn moeder had hem alles geleerd. Van hoe je een vijand moest ruiken tot hoe je die moest aanvallen, maar niet wat hem in leven zou houden. Hij ontweek de blik van Stallion en luisterde een beetje beschaamd naar de rest van de woorden. Zijn huid voelde warm aan en hij wist dat onder die dikke zwarte vacht hij rood was. "I-ik wordt geen goede warrior... Ik ik kan niet jagen." Zijn siblings waren met een reden weggegaan.
Het antwoord dat de gevlekte kater kreeg van de zwarte Apprentice verbaasde hem. Zijn groene ogen waren groot van verbazing. "I-ik wordt geen goede warrior... Ik ik kan niet jagen." Hij keek Cavepaw nog een aantal tellen langer aan en besloot toen dat hij zijn volledige aandacht op deze Apprentice zou zetten. "Hoe komt het? Jagen is een fundamenteel element van Warrior zijn. Dat wist Sweetheart net zo goed als ik" miauwde de kater met zijn stem die nog wat verbaasd was. "Kom, dan ga ik je een paar basis technieken laten zien" miauwde hij en hij wenkte de Apprentice met zijn staart. Het gebied strekte zich voor de kater uit en in de verte zag hij een konijn rennen. Hij ging zitten op een klein heuveltje en wendde zich tot Cavepaw. "Goed, eerste les. Hoe vang je een konijn? Konijnen ruiken jou voordat ze je zien dus moet je ze naderen met de wind in jouw richting" miauwde de kater waarna hij zweeg zodat Cavepaw dit in zich kon opnemen. "Spring zodra je dichtbij genoeg bent en dood het met een snelle beet in de nek" vervolgde hij. Hierna bleef de kater nog een poosje stil en keek hij naar de bouw van Cavepaw. "Als je niet snel genoeg kan rennen moet je het konijn zo stil mogelijk volgen. Een misplaatste pootstap geeft gelijk je positie weg en je konijn vlucht dan" miauwde hij en hij strekte zijn spieren kort. "Wil je het proberen ?" miauwde hij. Hij was benieuwd of Cavepaw de theorie om kon zetten in de praktijk.
E V E R Y O N E wants to E A T, but few are willing to H U N T ☆
Hij legde zijn oren plat toen er een geschokte reactie kwam. Cavepaw beet op zijn lip en keek naar beneden. Echter leek Stallionheart het vrij serieus te nemen en begon hij direct aan zijn eerste training. Wow euhm oké? De zwarte, langharige kater sprong een beetje onhandig recht. Hij volgde de blik van de kater terwijl hij de informatie opzoog. Het was goed dat hij tips gaf om niet te snel te rennen, want dat kon hij namelijk niet. "Wil je het proberen?" Cave vouwde zijn oortjes naar achteren. "Ja euhm oké?", miauwde hij onzeker. De smaragd groene blik die hij had gevolgd had hem geleid naar een konijn in de verte. Hij haalde diep adem en stond op. Cavepaw moest eerst geruisloos door het maïsveld geraken en met zijn zware bouw en lange vacht was dat niet makkelijk. Had hij wat meer van zijn vader geërfd, dan was hij een perfect geoliede Windclankater geweest.
Het konijn was nu een vossenlengte voor hem. Hij twijfelde. De wind stond goed en het had hem ook nog niet gehoord, maar hij twijfelde aan zichzelf. Kon hij het wel aan? Was hij wel snel genoeg? Hij twijfelde te lang want het konijn hopte een paar muizenlengtes verder. Cavepaw zuchtte, hij was niet snel genoeg, maar hij kon ook niet nog stiller sluipen en daarjuist had hij zich al bijna laten horen. Daarom koos hij voor de aanval. Iets waar hij wel goed in was. Hij rees overeind en begon te rennen. Bijna? Bijna?
De gevlekte kater zag hoe Cavepaw struggelde met in instructies maar alles ter harte nam. Hij knikte goedkeurend toen de Apprentice zijn blik had gevolgd en aangaf dat hij het ging proberen. De kater bewoog het puntje van zijn staart en keek naar hoe de zwarte Apprentice in het gras naar het konijn begon te sluipen. Hijzelf volgde op een vossenstaart lengte en keek naar hoe elke poot gezet werd en het konijn beoordeeld werd. Cavepaw hield halt en hijzelf deed precies hetzelfde. Toen de aanval werd ingezet sprong hij op een steen die in het veld lag en keek hij toe hoe Cavepaw achter het dier aanging. Het was zeker een snelle Apprentice maar het konijn leek hem even sneller af te zijn. "Spring!" dacht de kater en hij voelde hoe zijn nagels uit zijn hulzen klapte en weer terug. Het was een spanning die hij kende van zichzelf als iets binnen pootbereik was maar het moest nu gebeuren. Hij zou het willen roepen maar dat zou Cavepaw alleen afleiden. "Schiet op" dacht de kater en hij sloeg met zijn staart op de steen.
E V E R Y O N E wants to E A T, but few are willing to H U N T ☆
Hij ging steeds sneller tot hij niet meer kon. Zijn ademhaling ging sneller en dieper. Zijn conditie was niet tip top. Na de Journey was hij niet gemotiveerd geweest voor nog veel te doen. Cavepaw begon met het opspannen van zijn achterste spieren. Hij voelde de kracht ervan door zijn hele lichaam stromen. Dat gaf hem moed. Met een brul van frustratie, pijn en enthousiasme van de jacht sprong hij op het beestje. Wel hij had met zijn leeuwenbrul waarschijnlijk al de prooi weg gejaagd, maar dit konijn had hij. Hij doodde het op een efficiënte manier en draaide zich om, om te kijken waar Stallionheart was. Zijn ogen glinsterden van plezier.
Wat er precies allemaal in het gras gebeurde wist hij niet maar een ding stond als een paal boven water. Cavepaw had de prooi te pakken gekregen en dat was een hele prestatie. Hij liep door het hoge gras naar de Apprentice toe en schonk hem een vriendelijke glimlach. "Vergeet StarClan niet te danken voor het leven van deze prooi" miauwde hij en hij streek met zijn staart over de kop van het konijn. "Goed gedaan Cavepaw" prees hij de Apprentice. "De Clan zal blij zijn met de prooi die jij vandaag gevangen hebt" zei hij en hij keek naar de zwarte kater. Ergens herkende de kater zichzelf in de jonge Apprentice. Hij was ook best log en lomp geweest maar dat had hij gelukkig snel van zich afgezet door zijn mentor. Het was vreemd om hier nu zo te staan. "Wil je het nog een keer proberen maar dan samen met mij?" stelde de kater voor. "Dan jaag jij of ik het konijn op en vangt de ander het. Wat zeg je daarvan?" miauwde hij en hij bewoog het puntje van zijn staart.
Onderwerp: I'm so dead 
di 12 jun 2018 - 20:48
