{Search for Thrushpelt}

Mijn naam is Thrushpelt, een senior warrior van de Windclan. Dat klinkt misschien oud, maar ik ben nog maar 52 moons, ik noem mezelf liever ervaren. Mijn leven kan nog alle kanten op gaan. Ik heb aardig wat mee gemaakt door de moons heen. Ik werd geboren als Thrushkit in het nestje van Leopardrun en Blackpool, mijn vader en moeder die intussen overleden zijn. Mijn moeder stierf toen ik vrij jong was, zo'n 3 moons. Het was een koude leafbare en zij had Green Cough weten te pakken. Mijn vader stierf vele moons later, ik was intussen al warrior, zo'n 18 moons. Het gebeurde toen een patrouille Windclan katten twee vossen tegen kwamen. Mijn vader is als een held gestorven.

Mijn leven is niet makkelijk geweest. Maar wiens leven is nou makkelijk? Zeker in het Clan leven. Ik werd getraind door een verbitterde Windclan warrior, die mij harder aanpakte dan de gemiddelde Windclan Apprentice. Dit heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Ikzelf ben al net zo hard en net zo streng, misschien net iets minder bitter en haatdragend. Mijn mentor droeg de naam Weaseltail en hij had het er altijd over dat de katten van tegenwoordig lui en gemakzuchtig werden, dat ze harder getraind moesten worden en klaar moesten zijn voor een oorlog. Voor wat ik weet was hij ook bijna zijn hele familie kwijt geraakt aan Shadowclan; dus daar zou het wel aangelegen hebben.

Tijdens mijn apprentice tijd werd ik verliefd op een prachtige poes. Een poes met een gladde, zwarte vacht en twee heldere, gele ogen. Haar naam was Nightpaw. We werden goede vrienden, maar ik durfde geen verdere stappen te zetten. Ik was één moon ouder dan zij was, dus zij werd apprentice toen ik 7 moons was geworden. Sommige trainingen deden we samen, omdat onze mentoren toevallig bevriend met elkaar waren. Zo was ik er ook bij toen zij het hele territorium te zien kreeg. We gingen er vaak stiekem op uit, maar na een moon of twee ging ze er ineens alleen stiekem op uit. Ik vroeg me af waarom en volgde haar. En toen zag ik dat ze stiekem met een Shadowclan apprentice afsprak. Ik zei er niks van, maar het deed pijn om te zien. Ik bleef haar volgen, haar bespioneren en toen zag ik dat ze verliefd was op de kater. Dat was toen ik haar confronteerde. We kregen laaiende ruzie. Ze noemde me gek omdat ik haar had bespioneerd, al die tijd.
Ik heb haar geheim altijd bewaard, maar het deed pijn en zelfs na mijn confrontatie bleef ze er stiekem vandoor gaan. Ik stopte met haar achtervolgen en accepteerde het maar. Ik focuste me gewoon op mijn trainingen en trainde harder dan tevoren. Ook was ik begonnen met het negeren van Nightpaw.

Ik rondde mijn trainingen succesvol af toen ik een leeftijd van 12 en een halve moon had bereikt en ontving de naam Thrushpelt. Anderhalve moon later ontving Nightpaw haar warrior naam, Nightgaze. Weer een halve moon later, toen ik 14 en een halve moon was raakten Shadowclan en Windclan in gevecht met elkaar. Ik stond oog in oog met de kater waar Nightgaze mee samen was en ik liet mij verblinden door woedde. Ik vocht hard tegen hem en gaf hem toen een fatale wond. Hij stierf en tot op de dag van vandaag voel ik me nog steeds schuldig. Nightgaze had het gezien. De volgende dag was ze op mij afgekomen en had ze me met tranen in haar prachtige ogen verteld dat ze zijn kittens verwachtte en dat ik haar kittens hun vader weg had genomen. Het verdriet in haar ogen brak mijn hart, maar ik kon er niks tegen doen. De clan geloofde dat het zelfverdediging was geweest, dat ik geen keuze had gehad. Shadowclan daarentegen was enorm kwaad.Vier moons later was er weer een gevecht tussen Shadowclan en Windclan, het gevecht waarin mijn vader stierf. Was dit mijn straf van Starclan? Om me mijn vader te ontnemen?


Nightgaze was intussen ook al bevallen van haar kittens, helaas had er maar één kitten van een nestje van drie mogen leven. Nightgaze was 14 moons geweest toen ze was bevallen van haar kittens. Nightgaze vertelde de clan dat ik de vader was, ook al was dit niet het geval, al spraken we nauwelijks nog tegen elkaar. Ik accepteerde het en nam de vaderrol dan ook op mij. Jaykit, vernoemd naar zijn biologische vader. De clan dacht dat Nightgaze en ik zo uit elkaar waren gegroeid door alle gebeurtenissen die zich hadden plaatsgevonden.

Vlak voor het gevecht waarin ik mijn vader was verloren, had ik nog een apprentice toegewezen gekregen; Basilpaw. Hem wist ik in zes moon op te leiden tot Warrior. Een moeilijke apprentice was hij niet, hij was relaxt, lacherig en luchtig geweest, maar ook nog eens competitief. Dat in tegenstelling tot Jaypaw, die ik vrij direct nadat ik Basilpaw zijn final assessment had gegeven toegewezen kreeg als apprentice.
Ik was dus 24 moons toen ik mijn tweede apprentice kreeg, Nightgaze haar zoon. Het deed pijn om tegen hem te liegen, te doen alsof ik zijn vader was, ook al voelde het wel degelijk alsof ik zijn vader was. Jaypaw was een goede leerling en leek hier niks op tegen te hebben.
Beide apprentices had ik hard getraind. Ik denk dat ik toch meer op Weaseltail was gaan lijken dat dat ik durfde toe te geven. Gelukkig was ik niet zo verbitterd als dat mijn mentor was geweest.

Ook Jaypaw werd met 12 moons benoemd tot warrior en ontving de naam Jayflight. Ik kreeg er echter steeds meer moeite mee om geheim te houden dat ik niet zijn biologische vader was en dat ik de gene was die zijn biologische vader had vermoord.

Daarom stapte ik twee moons later op Nightgaze af, waarmee ik nog steeds nauwelijks had gesproken. Intussen was ik 32 moons. Ik vertelde haar wat mij dwars zat en tot mijn verbazing reageerde ze minder fel dan verwacht. Toch waren dat als ik een beetje van haar hield ik het geheim zou bewaren. Ze vroeg veel van me, maar ik voelde me gedwongen haar wens te respecteren. Het leven ging verder.

Het leek er op dat ik verliefd werd op een andere poes. Silverheart. Ze was een mooie zilveren poes met een dikke vacht en groene ogen, zo'n zes moons jonger dan ik. Ik was op dat moment 34 moons en zij dus 28. We werden steeds closer en closer. En het leek er uiteindelijk op dat zij kittens van mij verwachtte. Haar buik was enorm gegroeid, maar het noodlot sloeg toe.

De clans moesten het territorium verlaten en Silverheart was hoogzwanger. Zij was nu 32 moons en ik 38. Tot mijn grote spijt besloot ze achter te blijven en koos ik er voor om met de clans mee te gaan. Ze vertelde me dat ze samen ging leven met de twolegs om onze kittens veilig op de wereld te kunnen brengen. Dit deed me enorm veel pijn en ik had nog gesmeekt om haar toch mee te krijgen met de journey. Mijn hart deed enorm veel pijn.

Mijn focus ging tijdens de journey terug naar Nightgaze en Jayflight, maar natuurlijk ook naar de rest van de clan. Jayflight bracht nog veel tijd met me door tijdens de journey en het leek hem op te vallen dat ik Nightgaze veel in de gaten hield. Toch zei hij er niks van. Ook werd er niet meer gesproken over Silverheart of de kittens die ik gehad zou hebben. Ik voelde diepe rouw. Deze rouw wist ik te maskeren door extra actief te zijn voor Windclan. Veel jagen en de omgeving bespeuren op gevaren.

We arriveerden in de bergen, waar we de tribe ontmoette en gedwongen met de andere clans in een grot moesten leven. Dit was pittig, maar het ging goed en ook mijn dierbaren maakten het goed. Intussen was Everstar van haar rang afgestapt en werd Oceanbreeze tot onze leider benoemd. Ik stond hier niet achter; dit kon niet. Naar mijn mening bleef je een leider nadat je het geworden was. Starclan koos je niet voor niks en ongeacht wat voor moeilijkheden moest je als leider zijnde doorzetten. Toch was het zo en er viel niets aan te doen. Ik deed wat er van mij verwacht werd als warrior en steunde Oceanbreeze waar nodig was als warrior zijnde.
De ziekte brak uit en zowel werden Nightgaze als Jayflight werden ziek. Ik vreesde voor hun leven en deed hard mijn best om ze gezond te houden, door extra voor hun te jagen en de medicine cats te helpen met het vinden van een mogelijke kruid. Ze overleefden de ziekte en Starclan zij dank ging de reis terug naar het Windclan gebied ook feilloos.

Terug in het clan gebied bleek Bloodclan fourtrees als kamp bestempeld te hebben. Ik vocht hard, samen met de andere warriors om de Bloodclanners uit het clan gebied te verjagen. Ik nam het op tegen een forse Elite kat en hield aan dit gevecht twee littekens over. Één op mijn rechter voorpoot en één op mijn linker schouderblad.

Ik denk dat dat wel mijn leven is in grote lijnen. Ik durf over mezelf te zeggen dat ik een loyale warrior ben die toegewijd is aan zijn clan. Gevaren ga ik niet uit de weg en ik zou mijn leven geven voor elk clanlid hier in Windclan; zoals de warrior code ook zegt, "de clan gaat altijd voor." Dat is ook precies mijn mind-set. Ik mag dan misschien wat bot en streng zijn, met een "zet je er overheen" mind-set, zeker nadat Nightgaze heeft gekozen voor een Shadowclan kater en ik mezelf als vader figuur op heb moeten stellen voor Jayflight. De hele situatie heb ik geaccepteerd en ook al blijft het moeilijk, ik laat het mijn verdere leven als Windclan Warrior zijnde niet beïnvloeden. Zo heeft elke kat wel weer zijn of haar eigen drama. Soms moet je de situatie gewoon accepteren zoals het is.