strerren tellen

Het was Maanhoog. Stormkit werd wakker. Ze keek om zich heen en zag dat de andere kittens nog sliepen. Ze probeerde weer te slapen, maar dat lukte niet. Daarom stond Stormkit maar op. Ze sloop voorzichtig naar buiten. Zo stil mogelijk, om de andere katten niet wakker te maken. Voor het hol ging ze op de koude aarde liggen. Dat voelde lekker aan. Stormkit draaide zich op haar rug en keek op naar de grote donkere hemel. Ze zag de witte, volle maan boven zich, met allemaal sterren erom heen. Die sterren leken net allemaal kittens van de grote lichtgevende maan. Alleen zouden deze kittens nooit groot worden, maar dat hoefde ook niet, want zij mochten doen wat ze willen, zonder dat er steeds op ze werd gelet. Bij haar was dat wel anders. Zij wilde een echte warrior worden, een held. Aan de hemel zag Stormkit de zilverpels. De sterren - die allemaal een lid van de starclan voorstelde - glommen als druppels dauw in de ochtend gloren, tegen de donkere lucht van de nacht. Stormkit ging de strren proberen te tellen. "Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf, dert..." Ze stopte met tellen, zodat een enorme gaap haar mond kon verlaten. Stormkit krulde zich op en langzaam vielen haar oogjes dicht terwijl ze nog wat sterren probeerde te tellen, maar verder dan achtentwintig kwam ze niet. Terwijl zij opgerold lag te slapen voor het hol, waakte de maan over haar.
De volgende ochtend werd Stormkit al vroeg wakker. De zon was nog niet op, maar in het oosten aan de horizon werd het al lichter. De sterren aan de hemel waren verdwenen, maar de grote lichtgevende bol in het westen was er nog. Stormkit rekte zich uit met haar voorpoten uitgestrekt voor zich en haar achterpoten zo hoog mogelijk. Precies zoals elke kat zich na z'n dutje tevreden uitrekt. En tevreden was Stormkit zeker. Na het uitrekken ging ze zich eens lekker schoonwassen. Ze likte haar voorpootjes af en met haar natte pootjes wreef ze haar kopje schoon. Ook achter haar oortjes. Ze wilde net beginnen met haar achterpoten toen ze ineens geritsel hoorde. Gauw sprong ze op met haar reflexen van een echte kat. Ze keek om zich heen, maar zag verder niets en rook ook niets. Uiteindelijk ging ze weer verder met wassen. Ze hoorde de eerste vogels al zingen in de verte. Daar genoot ze van.

Wat heb ik heerlijk geslapen! dacht Dapplekit bij zichzelf. Ze stond langzaam op, om de anderen niet te wekken. Daarna sloop ze naar buiten, waarbij de takjes wat ritselden. Hé, daar zat Stormkit! Wat deed die hier nu? De kitten zat zichzelf te wassen, maar sprong op. Dapplekit hield zich stil tot Stormkit weer verder ging met wassen. De vogeltjes floten, het gras kietelde haar buikje. 'Hoi Stormkit! Jij bent vroeg op!' Dapplekit liep verder naar voren en ging naast Stormkit zitten. Ze besloot zichzelf ook te likken. 'Het is een mooie ochtend hé. Hoe kom je hier eigenlijk zo vroeg? Ik heb je niet weg horen gaan.' vroeg Dapplekit geïnteresseerd. Dapplekit sloeg met haar pootje tegen wat gras. Het bewoog in een briesje en trok haar aandacht. Hoeveel zouden het er zijn? Een, twee, drie, vier, vijf, zes, tien.. Nee! Een, twee, drie, vier, uhhh.. Laat maar, ze had er geen zin meer in. Het waren er vast meer dan vijf, besloot Dapplekit. Ze richtte haar kopje op, en keek naar de zonsopgang. Wat een prachtig zicht. Dapplekit hield haar adem in; het was te mooi voor woorden.

Nu rook Stormkit het wel. Het was Dapplekit maar die naar haar toe kwam lopen. "Hoi Stormkit! Jij bent vroeg op!" begroette ze haar. "Ja," zei Stormkit droog. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om met de kitten te praten. "Het is een mooie ochtend hé. Hoe kom je hier eigenlijk zo vroeg? Ik heb je niet weg horen gaan," probeerde Dapplekit weer, waarna ze met het gras ging spelen. Dat vond Stormkit zóóó kinderachtig. Een echte warrior sloeg niet met haar pootjes tegen gras. Een echte warrior ging op jácht. Eigenlijk wilde Stormkit ook op jacht gaan, maar ze was nog niet klaar met wassen en nu was Dapplekit gekomen om onwetend haar plannetje te verpesten. "Gewoon," was Stormkit antwoord op haar vraag. Ze klonk heel vriendelijk, maar in haar ondertoon zat iets wat afdwingend klonk. Ze hoopte dat als ze zo tegen haar bleef doen, ze uiteindelijk besloot terug te gaan uit verveling.
Vanuit een ooghoek zag Stormkit een vlinder naar een gele bloem vliegen. "Ook dat nog," bedacht ze, want waarschijnlijk zou Dapplekit achter de vlinder aan gaan, zodat het langer duurde voor ze verveeld het hol weer in kroop. Maar ze zou natuurlijk niet te ver gaan, anders zou ze verdwalen. Plotseling bedacht Stormkit iets. Als Dapplekit in het midden van de 'jacht' op de vlinder zou zitten, zou het haar niet opmerken dat ze te ver van het hol afdwaalde. Als ze dan verdwaald raakte, kon Stormkit, die haar 'bezorgd' was gevolgd, haar terug brengen naar het hol. Als de andere katten dat dan zouden zien, zouden ze zich misschien bedenken en het er over eens zijn dat Stormkit een hele goede warrior zou zijn en dat ze écht geen kitten meer is.
Stormkit keek naar Dapplekit en toen naar de vlinder. Die had mooie gele, zwarte en oranje kleuren. Dat viel dus wel lekker op. "Kijk eens, Dapplekit, een hele mooie vlinder," zei Stormkit lief, maar niet t, anders zou het te veel opvallen. Ze hoopte dat het plan werkte. Stormkit had zin in deze zelf opgegeven missie. Bovendien was het een mooie training voor vandaag.

In Stormkits toon klonk wat afdwingends. Ze was blijkbaar niet blij. 'Kijk eens, Dapplekit, een hele mooie vlinder.' zei Stormkit lief. Hé, ja, die was mooi. Dapplekit bleef ernaar zitten staren en rende er toen op af. De vlinder vloog weg. Dapplekit rende een paar stappen mee, maar had er toen geen zin meer in. Stormkit was al ouder dan zij was. 5 manen al. Zij was nog maar 4 weken, en eigenlijk had ze geen zin om een vlinder op te jagen. Er waren er genoeg. Ze liep terug naar het hol. 'Die was mooi.' Dapplekit ging uit pure verveling maar weer met haar pootje tegen het gras slaan, dat haar behoefte om te spelen bevredigde. Ook al had ze het idee dat dit de oudere kitten irriteerde. Ze wilde weten hoe die erop zou reageren.

Stormkit grijnsde toen Dapplekit eropaf sprong. Haar plan was in werking gezet. Ze verlangde nu al naar al die verbaasde en opgeluchte gezichten. Even glunderde ze. Maar wat was dat? Dapplekit had de vlinder opgejaagd en was toen terug gegaan. "Die was mooi," zei ze en ze ging weer verder met het slaan van het gras. Maar dit keer merkte Stormkit iets van verveling op, maar toch ging ze niet terug naar het hol. Stormkit dacht bliksemsnel na en kreeg al snel een nieuw idee. Ze had zichzelf getraind plotselinge veranderingen een creatieve oplossing te verzinnen. Dat kon later erg belangrijk zijn, had Stormkit toen bedacht.
"Dapplekit?" vroeg Stormkit. "Zullen we een spelletje spelen?" Zonder op antwoord te wachten ging ze verder alsof Dapplekit al ja had gezegd: "Wat dacht je van verstoppertje?" Stormkit wist dat je bij jongere kittens bijna altijd heel makkelijk een antwoord voor hun kon geven. Dat had zij al heel vroeg door gehad en veel gebruik van gemaakt. Zelfs bij leeftijdsgenoten.
Even dacht Stormkit eraan dat Dapplekit niet wist wat verstoppertje was en daarom vroeg ze vriendelijk: "Je weet toch wel wat verstoppertje is, hè?" Als ze dat niet wist zou ze het toch even moeten uitleggen. Dat was de enige manier om haar nieuwe plan in werking te zetten. Ze zouden gezellig samen spelen. Dapplekit gaat zich dan verstoppen, maar raakt verdwaald. Stormkit deed ondertussen net of ze haar niet kon vinden en als Dapplekit dan in paniek raakte, kwam Stormkit - die natuurlijk allang wist waar ze was - aan en bracht haar terug naar de nursery. Dapplekit zou dan denken dat Stormkit haar had gered, terwijl het eigenlijk een geheel veilig plan was, een spelletje. Stormkit grijnsde bij het idee van haar sluwe plannetje. Dit móést gewoon werken.