If karma doesn’t hit you, I will. [closed topic]

Haar vacht die niet weg geschroeid was door de vlammen van het vuur stonden rechtovereind. Adrenaline als een wild racepaard gierde door haar lijf. De naam van de kat spookte in haar kop. Hij had haar geliefde een verminking gegeven en daar zal hij voor boeten, met zijn zielige leven. Lethal was een voormalige Windclanner geweest en toen Brat uitlegde hoe de dader er uitzag wist ze meteen over wie ze had gesproken. Ze wist elke clankat uit haar kop en was dan ook niet moeilijk voor de massieve kattin om er achter te komen wie het was. De Elite member klapte haar klauwen uit, de woede die door haar rees werd met elke stap feller toen ze clangebied naderde. Ze was meteen vertrokken nadat ze Brat getroost had om de grijze tom te zoeken. Het was een klein kans dat ze hem op dit moment zou tegenkomen al zou Lethal niet vertrekken voor ze zijn lelijke rattenkop bewerkt had met haar klauwen. Hij zal pijn lijden. Smeken om genade. De massieve kattin sprong op de rots die tussen de vier eikenbomen stond en eigenlijk alleen betreden mocht worden als je een clanleader was. Lethal spuugde respectloos op de steen waarop ze stond. Starclan, de vier andere clans en hun warrior code kon allemaal haar rug op. Ze had altijd gedroomd om hier te staan, leidinggevend over Windclan, alle clans, maar nu had ze deze droom opzij geschoven. Ze zou wel op een andere manier aan de macht komen. De grote kattin keek het gebied rond en zoals ze gehoopt had zag ze al snel een grijze dikke vacht tussen de planten vandaan komen met de duidelijke Shadowclan geur om hem heen.

- Warlord

De grote zwarte kater was op pad naar het grensgebied. Gewoon een dagelijkse check ronde. Zijn neus pikte de geur van BloodClan op. Niet weer hé? dacht de kater kwaad. Hij had pas zo'n stuk ongeluk van hun gebied af geschopt en nu was er een teruggekomen als een plaag. Hij strekte zijn spieren en liep naar de geurbron toe. "Wat moet jij hier?" bromde de kater met opgezette vacht. Hij herkende de WindClan poes. "Sweetheart ga terug naar Oceanbreeze en ga hazen vreten" bitste hij.

Haar ogen vernauwde zich toen ze Warlord naar voren zag komen. Haar vragend wat ze hier moest met een dik opgezette vacht. Als ze nog een Windclan warrior was kon ze net zo goed het zelfde vragen aan hem maar ze kwam hier niet voor een theekransje maar om wraak te nemen. De verminkte kattin sprong van de steen af en stapte op de grijze tom af toen hij haar Sweetheart noemde. Ze sprak niet, geen woord zegenend en hield toen zonder enkele waarschuwing of pardon uit met veel kracht naar zijn gezicht. Bloed kleefde meteen aan haar klauw en sissend sprong ze naar voren en gaf hem een harde schouderstoot zodat hij uit zijn evenwicht viel. Deze verassing’s aanval had hij nooit zien aankomen en dat zal hem zijn kop kosten. “De naam is Lethal nu” Spuugde ze kill voor ze haar tanden in zijn hals liet zinken. Het was niet de beet waardoor hij meteen dood ging, nee zo snel liet ze hem niet gaan, Warlord zou eerst lijden. Wat deze beet wel deed was een grote bloeding geven wat enorm veel pijn deed. “En ik kom hier om je de groetjes te doen van een rode Bloodclanner kattin” Ze liet de grijze tom los en dook toen weer meteen in een aanvalhouding.

De woorden van de kater waren nog niet koud en Sweetheart viel hem zonder pardon aan. Hij was zo verrast dat hij zich niet eens had kunnen voorbereiden toen de poes naar zijn keel vloog. “De naam is Lethal nu” hoorde hij haar grauwen en hij vernauwde zijn ogen. "Verknipt monster dat je bent! Je laat je Kittens gewoon wegrotten. Zo ben jij altijd geweest" bulderde de kater. Zijn luchtpijp werd half afgesloten en een enorme pijn stak rondom zijn keel. Hij keek woest naar de poes. Hoe durfde ze? “En ik kom hier om je de groetjes te doen van een rode Bloodclanner kattin” hij keek haar vuil aan na deze woorden. "Dat stuk ongeluk? Is ze nog niet dood?" zei hij op een bijtende manier. De kater spurtte nu naar voren en haalde zijn klauwen over de kant van het gezicht van de poes die nog geen brandwond hadden. Ze zou hem niet zomaar kunnen doden, niet zonder slag of stoot.

Hij schreeuwde maar wat. Beledigende woorden. In het begin had ze erop in gegaan maar nu boeide het haar geen flikker. Ze had geleerd om het buiten te sluiten, woorden waren maar woorden, ze wist wel beter dan hij. Ze zal nooit haar kittens vergeten of achterlaten op die manier, ze wist dat ze gewoon beter af waren zonder met haar. Ze zal altijd van ze houden. De Shadowclan warrior hield uit naar haar gezicht dat nog niet verbrand was, ze dook ineens maar hij raakte haar nog net met de puntjes van zijn nagels. Grommend vloog ze weer naar voren uithalend naar zijn voorpoten om hem onderuit te slaan, wat ook lukte. “Nee ze is niet dood” Sprak ze koud. “Maar jij straks wel!” Ze hapte naar zijn nekvel en beet zo hard mogelijk door zijn vlees heen. Dit was niet om hem snel te vermoorden dit ging om zoveel mogelijk verwonding en pijn tot hij laatste adem zou uitblazen.

De poes had helemaal geen idealen meer. De kater zuchtte en zag dat hij haar geraakt had met zijn nagels. Het zou niet mogen baten uiteindelijk want met alle wonden op zijn lijf wist hij een ding zeker. Hij had zijn doodsvonnis hier recht voor hem staan en die zou er nog wel even over doen om te doden. Ze riep dat hij straks ook dood was en dat de rode poes niet dood was. De kater haalde zijn schouders op en deed zijn best om haar nu in haar achterste te bijten. Hij liet zijn tanden in haar kont zinken en schudde woest met zijn kop. "Wacht maar tot Tallstar hiervan hoort. BloodClan overleeft leafbare nog niet eens" gromde hij tussen de vacht door.

Lethal grauwde toen ze tanden voelde in haar achterwerk. Boos trapte met zijn achterpoot vol tegen zijn bek een en stapte toen weg, hem daarna nog een keer een genade klap uitdelend op zijn kop. Hij sprak dat als Tallstar er achter kwam dat Bloodclan snel uitgeroeid zou worden waardoor de massieve sterke kattin brulde van het lachen. “Tallstar?” Vroeg ze, duidelijk vraagtekens om haar hoofd heen zwevend. “Tallstar is een kitten die over zijn eigen poten heen kwijlt” Sprak ze met een lach. “Shadowclan zal uitgeroeid worden, net als de andere clans” Ze liet haar klauwen in de keel van de tom glijden. Bloed al ziend vloeien uit de wond die ze langzaam creëerde om hem zoveel mogelijk pijn te bezorgen. “En vandaag starten we bij jou” Lethal wachtte niet op antwoord. Hoewel ze nog graag wou doorspelen met haar prooi begon ze ook haar geduld te verliezen, ze wou deze kat dood zien en zo snel mogelijk ook. De Elite member hield haar poot van zijn keel maar hield hem nog steeds even hard tegen de grond aan, hij kon niet ontsnappen, ze dacht geen seconde meer na en haalde toen met haar klauw uit naar zijn zachte openliggende buik. “Doe de groetjes in Starclan voor me wil je” En slash. Zijn buik opengeritst alsof het een gulp was.

De kater kreeg een trap vol in zijn gezicht en zakte door zijn poten heen. Hij probeerde nog weg te komen maar hij was te laat. Sweetheart bewerkte hem met haar klauwen en hij voelde zich langzaam al wegglijden. Wat ze ook zei het klonk allemaal al zo ver weg. Ze had haar nagels op zijn keel staan en hij berusste in zijn lot. Hij zou hier niet meer wegkomen, enkel naar StarClan zou deze kater gaan. Hij had altijd gedaan wat hij juist had geacht en zijn best gedaan voor zijn Clan. De poes reet zijn buik open en op het moment dat ze dat deed was de kater al in StarClan. Zijn poten glommen en om hem heen was een vrede en een rust. Hij zag katten die hij al jaren niet gezien had rennen en keek verbaasd naar deze katten. Was dit het? Hij keek naar beneden en zuchtte. Ja, dit was het. Zijn lichaam lag onder Sweetheart en het schokte nog wat na en bloed welde op uit zijn bek. Hij voelde de pijn echter niet meer. Hij zou nooit meer pijn kennen.

RIP ♱

Lethal keek toe. De bloed dat uit zijn buik, keel en bek stroomde als een grote poel om hem heen begon te vormen. Hm. Het deed haar werkelijk niks om zo iemand van het leven te beroven. Best wel ziek eigenlijk als je er zo over nadacht maar als je al vanaf zo jong zo gek gemaakt werd, leerde je er mee om te gaan. Het begon normaal te worden, routine. Misschien zelfs wel lichtelijk vermakelijk als ze het zelf mocht zeggen. Lethal bleef nog koeltjes kijken tot zijn lichaam gestopt was met de stuiptrekkingen en stapte toen op het lijk af. Het bloed van haar slachtoffer klevend aan haar verminkte lijf. De massieve Elite member liet zijn lijf in zijn eigen bloed liggen zodat de tom zo gevonden kon worden door de clankattem maar ze vertrok niet zonder bewijs. Ze wou dat Brat zag dat ze hem echt vermoord had en trok zijn oor eraf alsof ze een stukje papier afscheurde. Daarna gooide ze nog met haar achterpoten een laag stof over Warlord heen alsof ze net haar behoefte gedaan had en liep toen alsof er net totaal niks ergs gebeurd was weg, met het oor van de tom tussen haar tanden geklemd.

- Topic uit, Warlords lijk mag gevonden worden als iemand wil

Acorndust ging er vaak genoeg alleen op uit om de grenzen te controleren. Hij vertrouwde Bloodclan voor geen meter en het zou hem dan ook zeker niet verbazen als die katten een keer de grens over zouden gaan. Dat was toch wel een van de grootste redenen dat hij alles in de gaten hield, maar ook dat de andere clans zich weer aan de grenzen hielden. Ze waren nou eenmaal terug in hun oude territorium, wat betekende dat ze weer alleen hun eigen clan hadden en hun eigen gebied. Hij had de pas er aardig in, terwijl hij de grens volgde tot er een sterke geur van bloed zijn neus binnendrong. Hij keek naar de omgeving en merkte dat hij dichtbij fourtrees was. Hij versnelde zijn pas, terwijl er een frons verscheen. Hij hoopte maar dat het bloed dat hij rook nog van een levende kat was, maar hij schatte de kans niet groot in. De geur die naast het bloed het sterkst naar voren kwam was de geur van een van zijn clangenoten, wat zijn haren overeind deed staan. Hij zorgde ervoor dat hij voorzichtig was terwijl hij de geur volgde en het duurde niet lang voor hij een kat zag liggen. Hij snelde er naartoe en bekeek of de kat, die hij nu herkende als Warlord, nog leefde, maar dat was niet het geval. De kater had meerdere wonden over zijn lichaam lopen en ook was een van zijn oren afgescheurd. De geur die er hing was nog vrij vers en duidelijk Bloodclan. Een grom verliet zijn keel, terwijl hij zijn ogen rond liet gaan om te kijken of er ergens nog een teken te vinden was van de kat die dit gedaan had, maar er leek geen spoor meer van te zijn. Hij besloot toch om te kijken of hij het spoor kon volgen, maar gaf het al snel op, hij zou altijd later nog een patrouille kunnen sturen om de geur te volgen. Hij wist wel dat de patrouilles verhoogd moesten worden als er katten vermoord konden worden door Bloodclanners. Na dat besluit, ging hij terug naar het lichaam van Warlord en pakte de kater beet tussen zijn kaken, het was makkelijker geweest als er een andere kat was geweest die de kater op zijn rug had kunnen leggen, maar nu moest hij de kater maar dragen in zijn bek. Hij had het voordeel dat hij zelf niet de kleinste was, toch zou de tocht terug naar het kamp lang worden. Zodra hij het lichaam goed vast had, begon hij de tocht terug te zetten naar het kamp.