Bad omens

Verdomde wind, verdomde regen. Het zou lente moeten zijn, niet? Nou, daar was iniedergeval weinig van te merken terwijl de wind zijn lange haren in klitten verbond en de miezerregen langzaam maar zeker zijn vacht doorweekte. Zijn groen-gele ogen gleden over de koude, donkere straten. Ach, waarom was hij hier überhaupt ook gekomen. Wat voor kinderlijke hoop wilde hij nog hebben, zelfs in tijden als deze. Het was naïef en dom maar hij verlangde zo terug naar die makkelijkere tijd, waarin hij nog vrij was en een warme hand hem kon strelen. Hij ontmoette hem hier altijd, zijn eigenaar; zijn vriend. Alleen de laatste tijd was het steeds slechter met hem gegaan. Die keren dat hij hem op was komen zoeken was hij in een haast coma-achtige staat, met verschillende gebroken flessen om zich heen verzameld en ruikend naar een afgrijselijke menselijke ziekte. Op een dag was hij er simpelweg niet meer, Jinx hoefde geen genius te zijn om te weten wat er was gebeurd. Toch was het moeilijk zich er bij neer te leggen, dat zelfs deze stut in zijn leven nu afgebroken was. Hoe kon het dat alles wat hem overeind hield verwoest was, maar hij nog steeds op deze poten kon staan? Het klopte niet, hij voelde zich zo leeg.
Gezien er niets beters te doen was en zijn slapeloze neigingen hem toch wel wakker zouden houden zwierf hij rond door de straten, expres een bepaalde straat vol slechte herinneringen vermijdend. Zouden haar bloedresten daar nog tussen de tegels te vinden zijn? "Wie is daar?" haar stem klonk zo rauw en gedempt door de wind dat ze nauwelijks herkenbaar was voor hem. De kater richtte zich dan ook koud op, totdat hij haar zwart-witte vacht zag. Even sloeg zijn hart een slag over. Oh god ze was terug gekomen, oh Ophe-"Laat je zien!" het waren groene ogen, geen donker blauwe. Het was zijn dochter niet, het was die van Claw; Yu. Yu, die haar vader verloren was. Jinx zuchtte en richtte zich tot de jongere poes. "Yu, ik ben het maar," klonk zijn raspende, haast even rauw stem milder dan hij tegen menig ander kat zou zijn. De kater bewoog zich naar haar toe, zijn groene ogen ergens treurig.

De gespannen houding verdween als sneeuw voor de figuurlijke zon, want het regende nog steeds even verdomd hard als eerder, toen hij haar zag. De poes trippelde op hem af en duwde tot zijn verbazing haar zwart-witte kopje in zijn vacht. Even was hij overdonderd, niet zeker wetend hoe hij om moest gaan met dit fysieke contact. De enige keren dat hij dat eigenlijk had, was in gevecht. De laatste keer dat iemand zich tegen hem aandrukte zonder de intentie om hem een kopje kleiner te maken was vlak voordat zijn dochter vertrok. Dat was meerdere maanden geleden en hoewel zijn kleine mannen hartje het niet toe kon geven, voelde het fijn. De kater sloeg dan ook ietwat onbegonnen zijn staart om haar heen en drukte kort zijn kopje tegen de hare. "Hey Yu," herhaalde hij opnieuw, met een zachte snor. Ergens miste hij haar aanraking toen ze weg stapte. "Je hebt nog meer grijze haren op je snuit dan ik me herinner," hoewel ze grappend over probeerde te komen merkte hij een pijn achter haar woorden. Toch lachte hij zachtjes, al was ook bij hem die oprechte blijdschap afwezig. "Ik heb slecht nieuws voor je lieverd; des te meer ik eruit trek, des te meer er terug groeien. Life's hard." zijn ogen ontmoetten de hare. "Er is zo veel veranderd." Er stond een grote, zwarte olifant genaamd Claw in de kamer en hij wist dat ze een manier zocht om die ter spraken te brengen. "Waar was je?" Ver weg. Hij voelde zich alsof hij continu ergens anders was, alsof zijn lichaam hier alleen rondspookte op automatische piloot en zijn geest ergens bij het graf van Zira lag te slapen. Hij besefte zich echter dat ze niet vroeg naar zijn mentale staat, maar hetgeen dat haar leven had veranderd. Even knarste hij zijn tanden bij het aanblik van de poes, zoveel verloren pijn. Hoe kon ze een eikel als hem zo lief hebben? Snel genoeg besefte hij zich echter dat waarschijnlijk iedereen hetzelfde had gedacht over hem en zijn dochter. "Aan de andere kant," zijn stem liet geen emotie door schijnen. "Ik was in gevecht met een Thunderclanner toen het gebeurde, ik zag alleen zijn levenloze lichaam toen het al te laat was," sprak hij botter dan de bedoeling was, niemand had hem ooit geleerd met gevoelige situaties om te gaan. Tsk, hij was nog altijd een man hé. Even slikte hij. "Yu, het spijt me erg van je vader. Ik..." Een zucht rolde over zijn lippen en wat onbegonnen stapte hij naar haar toe, zijn neusje kort tegen het hare drukkend. "Hij was een van de beste leaders die de Elite gekend heeft en zal kennen," dat was het enige oprechte dat hij kon zeggen. Hij had geen idee wat voor een vader Claw moest zijn geweest.

"Het is oke, Jinx. Je hoeft Claw niet te steunen om mij te steunen." Verklaarde de poes zachtjes. Jinx schudde rustig maar standvastig zijn kop. "Nee, ik meen mijn woorden," bromde hij zachtjes maar vriendelijk. "Al was hij de zwakste kater geweest, de slechtste leider, al was hij omvergeblazen door een veldmuis, dan had ik nog steeds van hem gehouden en evenveel gerouwd." een keiharde, pijnlijke brok vormde zich in zijn keel. Oh, hoe hij wensde dat zijn dochters hetzelfde over hem spraken. Oh, hoe hij ze toch miste. Nyra en Pyre leken van de aardbodem te zijn verdwenen en zowel Muta als Ophelia zou hij nooit meer terug kunnen zijn. Arme Ophelia, zou ze oké zijn? Zou ze weten hoeveel hij daadwerkelijk van haar hield? "Je moet weten hoe dat voelt," waarom moest ze nu juist die vragen stellen die hem recht in zijn hart troffen. Afwezig wendde Jinx zijn blik af, niet precies in staat om te antwoordden. Hij wist precies hoe het voelde, het was reden dat hij nog altijd 's nachts niet kon slapen en door dit soort vieze straten zwierf. De reden dat voor hem alles toch niet echt nut meer had, omdat hij wist dat hij het hoogtepunt van zijn leven toch al had gehad.En niets was zo slopend als dat besef. "Ja. Ja dat weet ik," antwoordde hij enkel toonloos, Yu niet aankijkend terwijl ze op hem afstapte. "Ik ben niet de enige die wat heeft verloren." ze drukte zijn kop tegen de zijne, waarvoor ze helemaal op haar achterpoten moest staan. Jinx lachte zachtjes en wreef zijn wang langs de hare. "Ik ben hier, Yu," begon hij. "Ik weet dat ik een lompe Fox-hearted zonder manieren en een slecht gevoel voor humor ben, maar weet dat ik er ben. Als je dat nodig zou hebben," Jinx was niet alleen een smerige hond, hij was ook een trouwe hond en hij meende ieder woord dat hij tegen haar sprak.

De regen nam af naar een nog zachter gemiezer, wat niet meer was dan schijt vervelend. Jinx sloot zijn ogen er echter voor. Zijn hart leek te zuchten, even dat pantser gemaakt van pijn, depressie, slecht humeur en een vleugje zelfspot te kunnen laten vallen. Of althans, zo voelde het in die korte zucht. Het was vreemd, zij leek op zijn verloren dochter en hij op haar gestorven vader. Toch was het anders, maar allicht moest hij afstappen van het geloof dat er niemand anders was die kon voelen wat hij voelde. Zij was ook iemand dierbaar verloren, ook zij had die pijn in haar ogen. Jinx richtte zijn groene blik op de poes, met haar zwart en witte vlekken. Door de zachte regen kleefde haar vacht wat sneu aan haar lichaam, net als het zijne. Zonder er erg in te hebben liet hij een verrot lachje horen, wat een stelletje zielenpoten waren ze ook. "Dankjewel,"de overtuiging in haar stem brachten hem wat rust. Hij had vaak genoeg gelogen en deed dat nog altijd zonder problemen, maar er waren bepaalde zaken waar hij enkel waarheden over sprak. Gelukkig besefte Yu dat dit een van die zaken was. "Je bent veel meer dan je denkt, Jinx." hij trok kort met zijn oren. Dat was iets dat hem al heel lang geleden, al dan niet nog nooit, was verteld. Hoe hij erop moest reageren wist hij echter niet. "Ze zijn niet dood," een frons trok over zijn gelaat, niet wetend waarom hij haar dit eigenlijk nu zo nodig moest vertellen. "Muta en Ophelia, ze zijn niet dood," hij had de hele clan iets anders verteld, dat ze namelijk door rogue's te pakken waren genomen. Misschien was dat inmiddels ook wel waar, maar liever dacht de kater daar niet aan. Als het aan hem lag hadden ze allebei een goede vent gevonden die hun dikke muizen aanbood en een goed leven kon geven. "Ze konden niet leven in een plek zoals de Elite, Yu, dus ik heb ze samen met Hellhound geholpen te verdwijnen," hij zuchtte met zijn raspende stem. Het voelde alsof een last van zijn schouders viel. Enkel Nyra en Hellhound wisten ervan. Enkel zij, en Yu. "Je vader... Je vader mocht het nooit te weten komen," Shark evenmin. Als ze erachter kwamen dat hij niet alleen zijn dochters had laten ontsnappen maar ook nog eens tegen de hele clan gelogen had, zou ook hij voor de honden worden geworpen.

De poes was duidelijk geschokt en even voelde Jinx voor het eerst sinds tijden een greintje van angst in zijn hart. Wat als ze het niet eens met hem was? Wat als ze niet alleen hem zou verlinken, maar ook zijn -soort van- vriend Hellhound? Dringend keek hij haar aan, maar Yu haar blik verzachtte al. Nee, natuurlijk zou ze dat niet zeggen, hoe kon hij zoiets denken? Ze was zo'n beetje zijn enige vriendin hier nog, wat voor wereld moest het zijn als hij zelfs haar ging wantrouwen. Bovendien had ze een goede band met zowel Hellhound als zijn dochter. "Hij had jullie gestraft." was het eerste dat de poes zei, echter niet of ze dat terecht vond of niet. Jinx knikte kort, ja, dat had hij zeker gedaan. Of gedood. Haar ogen stonden somber en Jinx vroeg zich af wat ze van haar vader dacht nu, was ze het er mee eens? "Ik snap hun keuze." ja, dus. "Ik dacht lang dat ik het ook niet kon." dat leek iets te zijn wat haar diep lag, want een stilte volgde. Jinx bekeek haar nogmaals, door de regen leek ze nog altijd zo fragiel. Toch was ze dat niet, en hij hoopte dat Yu dat ook in zag. "Maar ik ben hier nu toch, en ik ga ook niet weg. " een halve glimlach lag op zijn lippen. Ze klonk vastberaden. "Mooi, dus geen uitstapjes met rogue katers meer?" grapte hij geamuseerd. Toch was hij oprecht dankbaar voor haar eerlijkheid, en voor het feit dat ze dit 'verraad' jegens de Elite en daardoor indirect haar vader zo goed opnam. "Het helpt dat ik katten ken als jij."ze zuchtte opgelucht en ging zitten, Jinx voelde zich warm onder die woorden. Zachtjes sloeg hij zijn lange, misvormde staart om haar heen, niet zeker wetend hoe hij haar anders kon laten weten dat hij dankbaar was en om haar gaf. Want like hell dat hij dat ooit direct zou zeggen. Er zat een rare kreukel door een breuk, die nooit meer zou verdwijnen. "Genoeg, zo vlei je me te veel," hij grinnikte zachtjes. "Je bent taai genoeg, de elite krijgt jou niet klein,"

Yu met kids, oh god. Jinx had geen idee wat hij daar van zou moeten vinden. Schattig, waarschijnlijk. Stiekem. "Toch van plan over te stappen naar katers dan?" Sprak hij met één wenkbrauw opgetrokken. "Hoe is het eigenlijk met dat poesje van je?" vroeg hij nu wat verward. Dat was waar ook, Yu had een tijdje iets gehad met een andere poes. Was dat de reden dat ze naar het rogue gebied was vertrokken? Jinx rook geen sterke geur van een andere poes over haar heen, dus hij had al een zeker voorgevoel over hoe dat was afgelopen. Toch hoopte hij op het tegendeel.

Haar complimenten waren goed bedoelt, maar Jinx had nooit precies geweten hoe hij daar mee om moest gaan. Voornamelijk opgegroeid tussen taaie katers, was hem nooit echt die zachte kant aangeleerd. Hij deed zijn best, werkelijk waar. "Ik ben klein geboren, Jinx. De elite hoefde niks te doen." miauwde ze cynisch. "Har, har, har," lachte hij duidelijk sarcastisch om haar woorden, al stonden zijn groene ogen vriendelijk. De zwart-witte poes leunde nog wat dichter tegen hem aan, en eventjes, heel eventjes, overtuigde hij zich ervan dat Yu zijn dochter was, niet die van Claw. "Weet je nog toen ik op kraamvisite kwam?" verbrak haar zachte stem de korte stilte. Jinx knikte in stilte, terwijl haar woorden hem terug brachten naar die herinnering. De poes keek hem aan, maar hij bleef afwezig voor zich uitkijken. Jinx wilde niet dat ze de wervelwind van emoties in zijn groene ogen zou zijn. "Ophelia was toen nog zo'n klein bolletje,"zonder dat hij erbij stilstond kroop een glimlach over zijn gelaat. "Ik weet nog wel dat ze zo graag weg wilde gaan, dat ze me in mijn staart beet," Even was hij stil, hij had haar daarna een tik gegeven. Allereerst was hij niet bij de geboorte geweest, vervolgens was hij veel te hardhandig met haar geweest, daarna was hij verdwenen en had hij Ophelia achtergelaten bij Zira, toen bij de dood van Zira had hij geen enkele steun geboden en nu, uiteindelijk, had hij zijn dochter de dood achterna gezonden in het rogue gebied. Het werd hem koud om het hart. "Oh god Yu, ik ben een verschrikkelijke vader geweest," zijn stem werd dicht geknepen door hart verscheurende emoties, die werden weerspiegeld in zijn blik toen hij de ander uiteindelijk aan keek.

"Toch van plan over te stappen naar katers dan?" Overstappen? Hah, nooit. Kiezen zou ze nooit. Ze had al gekozen, voor beide. "Hoe is het eigenlijk met dat poesje van je?" Een ijskoud gevoel overviel haar. Foxfire. Haar vriendin. Haar she-cat. Ze had de vuurrode warrior al tijden niet gezien, en het liefsts dacht ze er niet over na. Haar hart was, ondanks dat ze niet gedumpt was, gebroken. Yu wou niet nadenken over wat er mogelijk was gebeurd, waarom ze Fox al zo lang niet had gezien. Als ze daar over ging piekeren werd ze gek van verdriet. Ze verlangde zo ontzettend naar haar, naar haar warmte. Alles zou dan weer oke zijn, voor even. De gevlekte poes bleef stil, en verbeet tranen.

Ze rakelde herinneringen op, en ondanks dat Jinx haar niet wou aankijken verried zijn glimlach hem alsnog. Ze had toen eigenlijk best wat lopen bekvechten met Zira, maar anders had ze ook niet verwacht. "Ik weet nog wel dat ze zo graag weg wilde gaan, dat ze me in mijn staart beet," De kater viel stil. Waarschijnlijk was Ophelia nog zo jong geweest dat bewustzijn er niet echt bij was, maar Yu kon wel raden dat de jongere poes haar jeugd niet zo leuk had gevonden. Ze had Ophelia meerdere keren opgezocht daarna, en kon niet helpen om haar te geven. Waarschijnlijk was het beter dat ze rogue was geworden, ondanks dat Jinx haar nu niet meer kon zien was ze vrij, vrij van de verwachtingen van de elite. "Oh god Yu, ik ben een verschrikkelijke vader geweest," Yu schrok op, en zag nu waarom hij eerder niet haar had aangekeken. In zijn blik leek er vanalles rond te razen, in zijn stem doorklonk pijn. "Nee, nee, Jinx dat is niet zo," Mauwde ze haastig, zoekend naar woorden om de kater gerust te stellen. Jinx was niet vader van het jaar geweest, maar hij was geen slechte vader. Hoe kon ze dit hem duidelijk maken? "Je deed wat je kon, toen. En nu heb je twee van je dochters moeten laten gaan, wat ontzettend zwaar is." Het was apart om hem zo te zien, zo van zijn padje, zo... Kwetsbaar. Had Claw zich soms zo gevoeld? Onzeker, alsof hij niet genoeg deed? "Maar ze zijn nu vrij, gelukkiger dan ze in de elite hadden kunnen zijn." Vervolgde de poes. Van Muta wist ze het niet zeker, maar van Ophelia wel. Die hoorde niet in de elite. En nu mocht ze dan uit het zicht zijn, maar zonder katten om haar heen die iets van haar verlangden wat ze kon.

Na de dood van Zira had hij zich afgesloten, uit zelfbescherming zijn razende emoties zo ver mogelijk onderdrukt, anders had het hem de kop gekost. Daarom was het absoluut niet zijn bedoeling om nu plots zo in elkaar te storten, vlak voor de ogen van een poes die recentelijk nog haar vader verloren had. Hij had zijn verdedigingen kort laten vallen en kennelijk waren dan slechts enkele woorden over het verleden genoeg om hem te steken net waar het zoveel pijn deed. "Nee, nee, Jinx dat is niet zo,"  hoe zou ze dat kunnen bewijzen? De poes had Ophelia bij moeten staan wanneer hij er weer eens niet was, wanneer hij weer eens niet die vader was die ze nodig had. Hij had weliswaar zijn best gedaan zijn vroegere fouten recht te zetten, maar het verleden viel niet aan te passen en achtervolgde hem nog iedere dag. "Je deed wat je kon, toen. En nu heb je twee van je dochters moeten laten gaan, wat ontzettend zwaar is." de kater haalde diep adem en sloot zijn ogen, zichzelf vermanend. Vervolgens liet hij in één uithaal een kort, vreugdeloos lachje horen. "Maar ze zijn nu vrij, gelukkiger dan ze in de elite hadden kunnen zijn." hij wist dat ze haar best deed om hem beter te laten voelen, wat hij meer dan wat dan ook waardeerde. Alleen haar woorden drongen niet tot hem door, hij wist de waarheid. Althans, wat voor hem de waarheid was. "Of ik heb ze regelrecht hun dood in gestuurd," zijn stem was toonloos en bijtend koud. De kater besefte zich dat Yu dat echter alles behalve verdiende. Daarom klemde hij zijn kaken kort pijnlijk op elkaar en wist haar toen verontschuldigend aan te kijken. Waarna hij wat verslagen zijn kop op die van haar legde, in een stevige omhelzing. "Ik ga jou niet hetzelfde laten overkomen," beloofde hij zichzelf meer dan haar. Yu was volwassen en prima in staat voor zichzelf te zorgen, dat wist hij ook wel, maar hij kon niets anders dan haar aan gaan zien als zijn eigen dochter, een laatste kans om het wél goed te doen. Of zij het ook zo zag, wist hij niet.

Een korte lach rolde uit de bek van de kater, en Yu wist niet goed wat ze ermee aanmoest. Vervolgens was zijn stem zo afstandelijk, zo koud, dat ze er bijna van schrok. "Of ik heb ze regelrecht hun dood in gestuurd," Ze rilde, en keek hem met ontzette ogen aan. Snapte hij het dan niet? Als hij steeds zichzelf de schuld bleef geven zouden ze nergens komen! Licht gefrustreerd sloeg ze met haar staart, maar beet op haar tong om niet een opmerking te maken. Ze wou Jinx geen mental breakdown geven, al zou het, hem kennende, meer een zelfhaat opleveren dan iets anders. Toen ze zijn ogen vond, keek hij haar aan met een blik van spijt. Vervolgens legde hij zijn kop - oef, had die kater stenen in zijn schedel? - op de hare, en kroop ze dichter naar hem toe. "Ik ga jou niet hetzelfde laten overkomen," De poes knipperde. Het was zon warm, zo'n vaderlijk ding om te zeggen, in een toon die ze al een tijd niet gehoord had. Ze deed moeite om de tranen binnen te houden, maar ze voelde er toch een ontsnappen. Ze sloot haar ogen. "Dan moet je maar in de buurt blijven," Een waterig glimlachje sierde haar gezicht toen ze hem aankeek. "Want ik ga nergens heen." De poes drukte zich tegen hem aan, in de nacht, in de kou. Ze had een nieuw soort houvast gevonden, een nieuw soort kater waar ze op kon bouwen sinds de dood van haar vader.