Like fire and ice.

Shark had zijn pogingen om zijn familie terug te vinden allang opgegeven, maar soms betrapte hij zichzelf er nog wel op dat hij langs Twolegplace wandelde in de hoop hun toch nog eens tegen te komen. Niet omdat hij hun miste of iets in die trant, maar omdat hij hun wilde vermoorden. Hij wilde vooral zijn broer doden, maar hij dacht niet dat hij die ooit nog tegen zou komen. Wie weet had hij wel op dat veld gestaan toen de Elite de andere Clans had uitgedaagd en had hij niet in de gaten gehad dat zijn bloedeigen broer daar had gestaan. Maar nee, dat kon hij zich moeilijk voorstellen. Hij dacht niet dat hij die diepblauwe ogen ooit nog zou vergeten die hem uitdagend aangekeken hadden toen hij Shark binnen gesloten had en hijzelf ervandoor was gegaan zodat hij in het woud opgenomen kon worden. Soms vermoedde hij zelfs wel eens dat zijn broer omgekomen was. Het Clanleven was niet voor iedereen weggelegd en als zijn broer zielig gedrag had vertoond, zou hij misschien wel verbannen zijn geweest. Of misschien had hij ook wel wat slechtheid in zijn hart en was hij maar rogue geworden omdat hij niet in de Clans paste. Hij onderdrukte een zachte zucht. En hier was hij weer aan het speculeren over zijn broer terwijl hij beter andere dingen kon doen. Hij besloot om het onderwerp te laten rusten voor nu en richtte zich in plaats daarvan op zijn omgeving. En dat was blijkbaar een goed ding om te doen, want opeens merkte hij de aanwezigheid op van een kat die naar hem keek. Hij draaide zijn kop een kwartslag, maar eigenlijk had de beweging van de kat al verraden waar ze zat. En dus richtte hij zijn ogen op… tja, op wat? Ze leek niet eens op een kat, ook al was ze dat wel. Hij had dit soort katten vaker gezien, maar hij vond ze niet mooi. Verre van, zelfs. “Bevalt het uitzicht je?” vroeg hij snerend toen hij het gevoel had dat ze maar in zijn richting bleef kijken. De hondentanden die aan zijn halsband hingen, botsten tegen elkaar toen hij zijn aandacht op haar richtte en wachtte tot ze zou reageren.

Shark wilde direct een sarcastische opmerking maken toen ze haar antwoord gaf, maar ze ging al verder voordat hij iets kon zeggen. Als hij zich niet te veel concentreerde op haar lelijkheid, dan kon hij gemakkelijk zien dat ze net zo oud of iets ouder als hem was. Hij had zijn moeder en vader niet veel te danken, maar wel het feit dat zijn uiterlijk een stuk beter was dan dit mormel. Hij kon niet geloven dat dit een kattenras was. Elite cats waren al intimiderend in het donker, maar als hij een kittypet was geweest, zou hij van haar in het donker net zo hard geschrokken zijn als van een Elite cat met het aantal hondentanden die hij en Hellhound hadden. Hij trok kort met zijn oortje toen ze erkende dat hij een andere hondentand had dan de meeste Elite cats. Dat wilde zeggen dat dit mormel met meerdere Elite cats in aanvaring was geweest. Meteen gingen zijn gedachten naar Claw, maar hij schudde die gedachte weer uit zijn hoofd. Nee. Als het Claw was geweest, dan had ze de hondentand wel herkend en wist ze direct dat hij de leader was geweest. En Thora was ze ook nog niet tegengekomen, zo te zien. “Dat klopt,” sprak hij kalmpjes. “Dat komt omdat ik de leader ben.” Ze was zo kalm gebleven toen hij tegen haar gesneerd had, maar hoe kalm zou ze blijven onder het feit dat ze met de leader van de Elite te maken had? In principe had ze niet te veel te vrezen, mits ze hem niet provoceerde. Maar zijn tijd om onschuldige kittypets het stuipen op het lijf te jagen was officieel voorbij en tenzij ze hem niet te hard zou beledigen, zou hij haar gewoon laten gaan. Hij wist dat als hij tot de aanval over zou gaan dat het toch machteloze woede was wat voort zou komen, maar hij kon ook niet ontkennen dat een gevecht hem misschien wel goed zou doen. Alleen zou hij deze te gemakkelijk winnen. Ze zou al breken onder zijn poten als hij heel zijn gewicht maar op haar zou leunen; ze zou een match voor hem vormen. “Maar ik merk op dat je ervaring hebt met Elite cats,” sprak hij en hoewel hij het probeerde te verbloemen, klonk er toch een lichte interesse in zijn ondertoon. “Anders wist je natuurlijk nooit dat mijn tand anders was dan die van de gemiddelde Elite cat.”

Shark trok kort met zijn oortje toen ze haar argument verduidelijkte. Ze was graag op de hoogte. Nou, dat kon je niet van alle kittypets zeggen. Nee, de meesten hielden zich op wijselijke manier ver uit de buurt van Elite cats. Ze wisten dat ze gevaar liepen en dat ze elk moment uitgekozen konden worden als weerloos slachtoffer om gedood te worden en dus hielden ze zich ver op afstand van hun. Niet dat dat hun ook maar hielp: Shark koos juist diegenen uit die zich in hun nest verstopten. Hij had niet echt medelijden met katten die zich verstopten, hij had eerder respect voor katten die zich lieten zien en die hun mannetje konden staan, al was dat maar voor een paar minuten. Maar deze kat was anders. De manier hoe ze met hem omging en tegen hem sprak, toonde aan dat ze zijn positie wist en erkende, maar dat ze zich daar ook niet door van de wijs ging laten brengen. Grappig, want zij kon zomaar wel eens de volgende zijn die uitgekozen zou worden om een final assesment op uit te oefenen. Was ze zich daar überhaupt wel bewust van, dat ze zo veel gevaar liep? Maar misschien had haar nieuwsgierige neus voor andermans zaken er tot nu toe juist wel voor gezorgd dat ze in leven bleef, juist omdat het een soort van respect afdwong. Maar toch... kwam één keer de verkeerde kat tegen die niets over je wist en daar ook niet achter wilde komen en het was gedaan met je. Gelukkig voor haar was de tijd dat Shark doelloos moordde ver achter hem gebleven, maar dat wilde niet zeggen dat die kans niet bestond als je hem provoceerde. Hij was, net als alle andere Elite cats, gemakkelijk uit te dagen en gemakkelijk tot moorden toe in staat. Zij zou geen uitzondering voor hem zijn. “Dan neem ik aan dat je ook wel wist wie de vorige leader was.” Hij wilde de naam van zijn beste vriend niet uitspreken. Hij vertrouwde zichzelf niet op dat vlak. Het zou zomaar eens kunnen dat zijn stem in de hoogte schoot of dat één gelaatstrek niet helemaal in overeenstemming met de rest was waardoor ze kon afleiden hoe moeilijk het voor hem was. Skinny Dream heette ze. “Nou, de naam past zeker wel bij je,” antwoordde hij bot. Ze kwam naast hem zitten en Shark deed geen moeite om de afstand te verkleinen, noch te vergroten. “Wat jij wilt,” zei hij met schouderophalen. Ze wist toch wel dat ze dood op de grond zou liggen vanaf het moment dat ze haar poot verkeerd naar hem uitstak, dus nam hij aan dat ze wel wijs genoeg zou zijn om hem op geen enkele manier te provoceren. “Je geeft aan dat je graag op de hoogte blijft, maar ik zou niet weten waarom zo’n kittypet zoals jij je zou interesseren in het woud en alles wat daarbij hoort. Je bent misschien nog niet hartstikke oud, maar ook niet één van de jongsten meer. Wat lokt een kittypet zoals jou van haar nest om het gevaar te lopen vermoord te worden door één van ons? Tenzij je natuurlijk zo naïef bent om te denken dat je geen kans loopt om vermoord te worden, natuurlijk.” Eens zien hoe ze daarop zou reageren.