Our song on the radio

De zwarte Elite member zette haar tanden in het vlees van een konijn die ze zonet uit een kooi gejat had van een Twoleg tuin. Het was een apart konijn, niet zo eentje die ze in het wild zag maar hij smaakte het zelfde. Misschien zelfs beter. Dit beestje was goed doorgevoed en een grote maaltijd dat kon Fortuna wel gebruiken. Hongerig trok ze een grove stuk vlees uit de nek van het konijn en grijnsde toen een Twoleg voorbij liep en walgelijk naar haar toewees. Ze lag in de schaduw van een boom ergens vlakbij het twoleg gebied, of beter gezegd Bloodclan gebied. Fortuna was hier gaan liggen zodat ze in alle rust kon eten maar ook om de grenzen in de gaten te houden. Het was een slim idee geweest want al snel zag ze een witte she-cat de grens oversteken. Nauwkeurig volgde ze haar stappen en merkte al snel de kittypet lucht om haar geen hangen. Misselijkmakend hief ze haar neus op. Ze kon het maar niet geloven dat sommige katten voor hun eigen plezier bij Twolegs woonde en vieze namaak vlees vraten uit een blikje. Ze stond op. Haar pigmentloze ogen koud starend naar de witte kittypet die steeds dieper het gebied in liep dat behoorde tot de Elite. Haar klauwen staken uit haar hulzen toen ze de kat begon te volgen. Sluipend als een schaduw hield ze de indringer in het oog. Fortuna sprong op een kleine muurtje, vanaf deze hoogte bleef ze de kittypet volgen tot ze uiteindelijk dicht genoeg was om voor haar neus te springen. Grommend landde ze voor de witte she-cat en hield zonder enkele waarschuwing regelrecht uit naar haar witte kopje. Haar vlijmscherpe nagels haar stinkende kittypet hoofd openhalend.

Een rondje lopen. Wat ze wou doen was een rondje lopen. Haar poten hadden haar richting het Linwood Park gebracht. Misschien dat ze daar wel wat van de twolegs kon bedelen. Of zelf iets vangen. Het eten van haar eigenaren werd met de dagen steeds slechter. Het had nooit echt haar maag gevuld en telkens als ze dacht dat het te weinig was, werd ze juist dikker daarvan. Dus had de kattin besloten om het eten daar te weigeren en gewoon zelf wat te vangen.
Al kon ze zelf wel toegeven, ze werd zwakker. Steeds elke dag werd er een deel van haar oude Clanleven weggerukt. Elke dag had ze spijt dat ze haar thuis verlaten had. Als ze ooit zou raden wat het verlaten van de Clan zou betekenen voor haar- en voor anderen. Had ze nog nooit haar rug toegekeert. En Flameleap- haar zoon. De laatste keer dat ze hem gezien had was voordat de Clans vertrokken waren. Ze had toen zo trots naar hem geluisterd toen hij haar vertelde dat hij warrior was. Ze vroeg zich af hoe het met hem ging. Was hij al vader geworden? Oh, wat zou dat geweldig zijn als ze nog in de Clan zat. Kleine kittens heen en weer huppelend. Oude verhalen vertellen over hun grootvader. En nu pas kwam de herinnering van Rustscar terug. Haar beste vriend, de eerste kater waar ze echt op verliefd was. Ze had hem totaal niet behandelt zoals hij dat verdiend had. Haar enige focus was gericht op Grizzlyface. Terwijl iedereen om haar heen haar gewaarschuwd had over de kater. Maar ze had niet geloofd dat hij zo was zoals iedereen haar verteld had. Hij was een goede vader voor de kittens geweest. Een goede partner. Ze vroeg zich alleen af wat er tussen hun gebeurd was. Waarom was ze alleen? Een kittypet? Hoe ver was ze werkelijk gekomen? Ze keek op naar de lucht, waar de sterren nog niet te zien waren. Was Rustscar nog steeds over haar aan het waken? Of over Flameleap? Kon hij haar vertellen hoe het met hem was?

Clover had niet opgemerkt dat ze in Bloodclan territorium bevond tot ze plotseling een zwarte kattin voor haar neus zag. Haar blauwe ogen werden groot van angst. Ze probeerde weg te komen. Maar de kat had haar al een uithaal gegeven. En het duurde niet lang voor ze de pijn voelde van de open wond op haar kop. De witte kattin deed een paar stappen terug. ”Wat wil je van me?” Siste ze. De zwarte kattin was duidelijk sterker dan haar. Vechten was geen juiste oplossing. Het zou haar dood worden.

Ze raakte, natuurlijk. Haar nagels boorde zich in de she-cats kop en al snel zag ze haar witte gezichtje rood kleuren. Fortuna keek haar met een ijzige kalme blik aan maar ze kon niet ontkomen dat er een sadisties grimas haar lippen opkrulde. Haar klauwen boorde zich in de grond toen de kittypet naar achteren stapte en naar haar siste. ”Wat wil je van me?" De zwarte Elite member kruiste haar koude blik met de ander terwijl de woorden van Shark in haar kop hingen. Elke kat die Bloodclan gebied zou betreden moest betalen met zijn ziel. Fortuna schoot naar voren maar inplaats van boven op haar te springen week ze opzij en beukte toen met haar gespierde schoude volop tegen de flank van de witte she-cat zodat ze languit op de grond terecht kwam. De hondentanden om haar nek rinkelde toen ze haar kop naar beneden bracht om te fluisteren in de kittypets oor: "Je leven" Haar koele woorden werden afgemaakt door haar klauwen. Ze drukte haar nagels in de borstkas van de witte kat. "Je bevind je op Bloodclan gebied en daar zul je voor moeten betalen met je laatste ademhaling." Ze liet haar kille ogen rusten op de she-cat die op de grond lag. Dit was een makkie zeg. Fortuna liet haar nagels langzaam dieper in de huid zinken van de kittypet terwijl ze met haar andere poot haar slachtoffertje tegen de grond aangeduwd hield.

Clover legde haar oren plat in haar nek terwijl ze weg probeerde te komen van het lot dat haar tegemoet kwam. Maar de Bloodclanner had andere plannen en beukte haar opzij. Waardoor de witte kattin wegrolde en languit op haar zij terechtkwam. Ze wou net opstaan. De onbekende kat mompelde een vege zin, "Je leven" Clover siste en hiel uit naar haar snuit. Wat wel moeilijk was in zo’n positie en situatie. Ze voelde klauwen in haar borstkas boren en gelijk grauwde ze het uit. Haar staart zwiepte heen en weer terwijl ze er tegen probeerde te vechten. Maar met elke beweging deed het meer pijn. Waar waren haar vechttechnieken dat ze als jonge Shadowclanner geleerd had?
"Je bevind je op Bloodclan gebied en daar zul je voor moeten betalen met je laatste ademhaling." Kwam er als volgt. Nee, dit kon ze niet laten gebeuren. Ze kon nog niet doodgaan. Ze moest Flameleap spreken, hem vinden. Cloverblossom slaakte een gil uit toen de nagels van de kattin steeds dieper gingen. ”Laat me los!” Het was een gevoelige plek, en het zou haar niet verbazen als er al een ader geraakt was. Maar dat hield haar niet tegen. Als ze zou sterven, zou ze dat vechtend doen. Ze begon weer hern en weer te wurmen, ondanks dat ze tegen de grond gedrukt was. Had Starclan dit echt voor haar gepland?

Fortuna lachte sadisties toen de witte kittypet onder haar gilde en weg probeerde te wurmen onder haar sterke grip. "laat me los!" Schreeuwde ze waarop Fortuna juist haar klauwen dieper in haar borstkas duwde. "Houd toch je zielige schreeuw bek" Grauwde ze. "Je weet de regels. Betreed je ons gebied dan zal je boeten" De zwarte Elite member liet haar nagels dieper in haar lijf zinken en grijnsde vies. "Ik bedoel, wat is jouw leven nou waard kittypet? Wie zullen je missen? Je twolegs?" Fortuna schudde haar brede kop en drukte haar poot op de keel van de witte she-cat zodat ze geen lucht keer kreeg.

If I die young bury me in satin.
Lay me down on a bed of roses
Sink me in the river at dawn
Send me away with the words of a love song

Ze had dit ooit wel zien aankomen. Al de waarschuwingen over de Elite, maar ze het nooit verwacht dat ze voor het eerst echt kon verwachten dat de zwarte kattin degene was die ze het laatste zou zien voor ze haar laatste adem zou uitblazen. Toen haar nagels dieper haar borstkas in gingen begon de poes meer tegen te stribbelen. Maar algaiw voelde ze haar lichaam vermoeid raken. Het was zich klaar aan het maken op het ergste- op het moment dat zijzelf niet zou willen toegeven. Had ze maar in ShadowClan gebleven. Dan had ze niemand teleurgesteld. De witte kattin kon zeker toegeven dat haar keuzes te snel waren geweest. Zou StarClan nog steeds op haar neerkijken? Of hadden ze haar al los gelaten? Al manenlang had ze zich zorgen gemaakt om haar Clangenoten- en de sterren.

The sharp knife of a short life,
Well I've had just enough time

Met elke seconde voelde ze haar gedachtetrein langzamer rijden. Maar dat kwam ook omdat ze weinig lucht binnen aan het krijgen was. Haar blauwe ogen keken wanhopig naar de lucht en de donkere wolken terwijl ze naar adem probeerde te happen. "Houd toch je zielige schreeuw bek. Je weet de regels. Betreed je ons gebied dan zal je boeten. Ik bedoel, wat is jouw leven nou waard kittypet? Wie zullen je missen? Je twolegs?" Ze zwiepte nijdig met haar staart, maar ook dat stopte algauw. De pijn was nu op een plek gericht dat haar spieren gewoon lieten verkrampen. Het had geen nut meer om tegen te stribbelen. Behalve dat het hopelijk een ader zou raken- en dat het eerder afgelopen was. Nu waren het pijnlijke tellen tot ze eventueel het einde van haar begin tegemoet zou komen.

And I'll be wearing white when I come into your kingdom
I'm as green as the ring on my little cold finger
I've never known the lovin' of a man
But it sure felt nice when he was holding my hand
There's a boy here in town says he'll love me forever
Who would have thought forever could be severed

Haar nagels werden in de aarde geboord terwijl ze haar best deed de pijn tegen te gaan. Ze voelde haar lichaam langzaam wegglippen, het voelde alsof ze te moe was- in slaap wou vallen. Clover slaakte nog een gil in pijn en paniek. Waarna ook haar stem kwijtraakte. Ze kon niet bewegen, niets schreeuwen om hulp. Het enige wat ze kon doen was toekijken hoe de Bloodclanner met een grijns toekeek en de scherpe pijn in haar nek voelen. Er begon een kleine poel van bloed te vormen. Dat haar mooie, witte vacht gelijk verpestte. Langzaamaan werd het wazig voor haar, haar tegengestribbel stopte abrupt terwijl al haar spieren zich tegelijk ontspanden. Haar lichaam had het opgegeven. Het werd wazig voor haar ogen. Voor even dacht ze een groep katten te zien die haar langzaamaan aan het naderen waren. Maar toen ze nogmaals knipperde was het maar de zwarte kattin die ze kon zien. Nu pas liet ze los. Ze had geen doel af kunnen maken. Maar toch- het leek ernaar uit dat dit haar voorgeschreven was.

Now an angel will die
Covered in white, closed eye
And hoping for a better life
This time, now we'll fade out tonight
Straight down the line

It's too cold outside
For angels to fly
Angels to fly, fly, fly
Angels to fly, to fly, to fly
Angels to die

✞ CLOVERBLOSSOM ✞

Het gene gebeurde wat er te verwachten viel. Ze ontnam het leven van een indringer voor de zoveelste keer. Het leek wel routine te zijn voor de zwarte Elite member, het deed haar dan ook niks toen ze haar tanden in de kittypets keel begroef. Ze had geen zin en/of tijd om lang met haar slachtoffer te spelen. Ze had vandaag meerdere dingen te doen dan uitgebreid iemand te doden. Fortuna drukte haar ogen tot spleetjes en beet door tot ze voelde dat de she-cat onder haar een levenloze lichaam veranderd was. Haar witte vacht was rood gekleurd, liggend in een poel van haar eigen bloed. Een grimas trok over haar lippen toen ze een kort blik gunde op haar werk voor ze de witte kittypet met een ruk oppakte en meesleepte naar een struik. Ze ruimde haar dingen op zoals hoorde. Met geen enkel moeite gooide ze het lichaam ergens in een gewas en likte het bloed van haar klauwen af. Zo, opgeruimd staat nestjes.

- Topic uit.