Illusion

Venompaw was haar stiekem gevolgd. Niet alleen omdat hij nieuwsgierig was naar wat ze zo alleen in het gebied ging doen, maar ook omdat hij eens wilde zien of hij zo stil kon zijn dat niemand hem door zou hebben. Ze was samen met hem apprentice geworden en ze hadden hun tijd dan ook samen doorgebracht, hoewel ze niet al te veel met elkaar hadden gespeeld omdat tegen de tijd dat zij geboren waren en ze oud genoeg waren om te beseffen wat er om hun heen gebeurde in de wereld ze alweer moesten vertrekken naar huis. Ze hadden geen lange periode meegemaakt in de bergen en zijn benoeming als apprentice was dan ook bij hun thuis geweest. Hij probeerde zijn lach in te houden terwijl hij haar volgde; ze leek niets in de gaten te hebben. Zelfs niet toen hij per ongeluk op een takje stapte. Hij had gedacht dat ze alerter zou zijn als ze er alleen op uit zou trekken, maar dat viel wel wat tegen. Of hij was gewoon zelfs heel erg stil als hij op een takje stapte, dat kon ook natuurlijk. Zijn ego werd daar eerlijk gezegd wel lichtelijk door gestreeld en met een tevreden grijns stapte hij verder. Hij trok zijn neus vies op toen hij de stank van the Carrionplace rook. Wat moest ze hier in StarClan’s naam nu weer? Ze leek eindelijk iets in de gaten te hebben, maar voordat zij zich kon omdraaien en kon zien dat hij het was, was hij al naar voren gerend. Hij zette zich af met zijn achterpoten en stak zijn voorpoten naar haar uit. “Kindpaw!” riep hij vervolgens keihard zodat enkele kraaien die zich in de buurt bevonden nerveus hun vleugels spreidden en maakten dat ze wegkwamen. Het was grappig om als jonge apprentice een groep kraaien te kunnen intimideren, maar ook dat streelde zijn ego wel een beetje. En het zou zijn ego nog harder strelen als Kindpaw nu ontzettend hard zou schrikken.

Hm. Kindpaw schrok niet. Sterker nog, ze leek hem te verwachten; ze deed handig een stap opzij en zijn poten vingen lucht. Hij kon zijn eigen gewicht nog net fatsoenlijk opvangen door zijn klauwen in te trekken voordat hij zich zou bezeren. Zijn groene ogen keken haar aan toen ze hem rustig begroette, alsof ze al een hele tijd had geweten dat hij achter haar zat en gewoon wachtte totdat hij zich bekend zou maken. Dat vond hij lastig te begrijpen; hij wist dat hij goed was in sluipen, dus waarom zou een onervaren kat zoals Kindpaw hem door hebben gehad? Nee, hij dacht niet dat ze hem in de gaten had en dat ze nu gewoon net deed alsof ze niet verrast was. Hij haalde zijn schouders op toen ze haar vraag stelde. “Ik wilde mijn sluipskills testen,” zei hij gewoon eerlijk tegen haar. “Geef toe, ze waren toch redelijk goed? Ik denk niet dat je me in de gaten hebt gehad totdat ik luid je naam riep en op je wilde springen.” Dat kon immers volgens hem de enige verklaring zijn waarom ze instinctief wellicht een stap opzij had gedaan om te voorkomen dat heel zijn gewicht op haar zou vallen. “Maar waarom ben jij hier dan?” vroeg hij, misschien ietwat aan de nieuwsgierige kant. “Heb je soms opdracht gekregen om hier te gaan jagen?” Hij had misschien wel schijt aan wat de meesten aan hem dachten, maar hij kon het maar amper verbloemen dat hij nu ook wel graag zou willen dat hij een vaste mentor had die hem mee zou nemen en hem opdrachten zou geven. Het was natuurlijk all fun and games dat hij zomaar het kamp uit kon lopen wanneer hij dat maar wilde, maar het zou nog leuker zijn als hij daadwerkelijk een doel voor ogen had elke dag. Iemand die hem de kneepjes van het vak zou leren en ervoor zou zorgen dat hij nóg beter zou worden dan hij nu al was.

Er volgde een soort van verhaal wat op haar antwoord moest lijken, maar het was voor Venompaw geen probleem om alles wat ze zei in zich op te nemen. Hij was iemand die aandachtig luisterde naar anderen om daar zo veel mogelijk informatie uit te halen die hij in zijn voordeel kon gebruiken. En inderdaad, ze gaf hem een paar tips die hij handig kon gebruiken bij zijn volgende sluipaanval. Hij hield zichzelf voor dat dat schreeuwen expres gedaan was en dat hij heus wel wist dat als hij iemand succesvol wilde besluipen dat hij zachtjes moest zijn, dus waarom vertelde ze hem dat zelfs? Hij wist heus wel dat hij moest zwijgen als hij zijn prooi besloop; hoe dacht ze anders dat hij tot dusver prooi had weten te vangen? Hij had zelfs gisteren de meeste prooi gevangen in zijn groepje! Hij was met twee muizen terug naar het kamp gegaan terwijl de rest het moest doen met maar één prooi. Dus nee, op dat vlak hoefde ze hem niets meer te leren, maar hij nam aan dat hij het de voordeel van de twijfel zou geven en het toch maar op zou nemen als iets nuttigs. Hij wilde haar zeker niet ontmoedigen. Hij gaf een knikje toen ze aangaf dat ze het gebied uit eigen wil kwam verkennen. “Wauw, Kindpaw, je bent wel behoorlijk bad ass,” zei hij met een grijns. “Zomaar zonder toestemming het kamp verlaten om het territorium zelf te verkennen. Dat zou ik zelfs niet durven.” Aan de toon van zijn stem was duidelijk te horen dat hij dit soort dingen dagelijks deed. Hij ging zelfs verder dan hun eigen territorium, maar hij wist niet of hij dat aan Kindpaw kon vertellen; niet omdat ze haar mond niet zou houden, maar omdat hij niet zeker wist of dat haar bad asserigheid verderging dan hun eigen territorium. Hij besloot om het er echter op te wagen. “Maar ben je al eens in Fourtrees of bij de borders van de andere Clans geweest? Zeker de moeite waard en de kans dat je iemand tegenkomt, is vrij groot.” Toen besefte hij zich wat ze over haar mentor had gezegd en weer hield hij zijn kopje een beetje scheef. “Hoe kan het dat je nog niet veel jachtlessen hebt gehad? Ik dacht dat als je een mentor kreeg dat deze je juist non-stop zou laten werken.”

Venompaw haalde zijn schouders op toen ze haar vraag stelde. Vervolgens gaf ze hem een antwoord en stelde daarna nog een vraag. Op dat vlak waren ze wel hetzelfde, maar omdat Venompaw zelf heel goed was in antwoorden geven en vragen stellen tegelijkertijd, hinderde het hem niet echt. Natuurlijk had je ook van die katten die dan in paniek raakten en riepen dat je het rustiger aan moest doen, maar Kindpaw leek niet zo iemand te zijn. Natuurlijk wist hij dat al langer omdat hij haar al langer kende. “Nee, maar het is toch interessant als je iemand tegenkomt?” vroeg hij weer op zijn beurt. “Zeker als het iemand van een andere Clan is. Daar kun je soms een hoop van leren als je je kaarten juist speelt.” In zijn geval was dat dus door ze uit te dagen en vervolgens zijn nieuwsgierige kant te onthullen als ze op zijn plagerijen in leken te gaan en daarna een serieuzer gesprek met hem wilden hebben, maar dat ging hij niet aan haar neus hangen. Hij trok wat verrast met zijn oortjes toen ze over haar mentor sprak. Wat een vreemde mentor. “Maar om de beste van de Clan te worden, is het juist belangrijk dat je van alles een goede kennis hebt.” Hij zou van alles juist zo veel mogelijk kennis willen hebben en hij dacht niet dat hij er genoegen van zou nemen als zijn mentor het ene onderwerp minder belangrijk zou vinden om aan te leren dan het andere. “Jagen is juist wat ons op de been zal houden in de winter en gebiedskennis zal je daar een boel bij helpen.” Zag die mentor van Kindpaw dat dan ook niet in? “Vechttechnieken zijn natuurlijk ook heel belangrijk, maar die zijn meer noodzakelijk als we er zeker van zijn dat we weer wat aanvallen van de BloodClan kunnen verwachten. Die zullen zich de komende moons wel koest houden nu ze hun leader verloren hebben.” Hij had nog geen idee hoe erg hij hier de mist in ging met zijn woorden, geen idee hebbend dat ze later twee ShadowClanners dankzij de BloodClanners zouden verliezen. “En je mag natuurlijk het kamp uitgaan, maar je mag alleen niet buiten het territorium gaan. Dat hebben ze liever niet.” Nu kroop er een geniepig grijnsje om zijn lippen, want deze regel had hij immers wel al meerdere keren overtreden.

Venompaw gaf een ernstig knikje toen Kindpaw een belangrijk punt aanhaalde. Hij kon voor nu alleen nog maar met voorzichtige tevredenheid kijken naar die tijd. Hij had nog geen mentor en de training die hij nu deed, bestond vooral uit sparren. Als hij eenmaal een mentor kreeg – en hij had zo’n voorgevoel dat dit snel genoeg zou zijn – dan zou alles in een stroomversnelling gaan en dan zou hij zeker genoeg technieken aanleren om het die BloodClanners – of andere Clan cats, zoals Kindpaw al zo fijntjes aanhaalde – het knap lastig te maken. “Nah,” zei hij nonchalant tegen haar, ook al was dat wel het laatste gevoel dat hij kon waarnemen als hij over een potentiële dreiging van de andere Clans nadacht. “Die durven toch niks tegen ons te doen. Ze weten heus wel dat van alle Clans wij de besten zijn. Je moet wel heel dom zijn om een Clan aan te vallen die zowel op defensief als op offensief gebied veel sterker zijn. En wat moeten zij met ons territorium? Altijd maar zeiken dat het bij ons stinkt en dat wij geen goede prooi zouden hebben en blablabla. Nou, ze hoeven langs mijn kant niet bang te zijn voor een uitbreiding van ons territorium, hoor. Je moet gek zijn als je op van die open vlaktes wilt leven zoals WindClanners en je moet insane zijn als je denkt dat vis te vreten is of een rivier goed is om in te zwemmen.” Hij keek haar kort aan. “Het enige territorium waar ik me misschien een beetje in kan vinden, zou die van ThunderClan zijn.” Daar voegde hij haastig achteraan toe: “Niet dat ik het ooit voor mezelf heb gezien, hoor!” Dadelijk dacht ze nog dat hij die belangrijke regel van de code overtrad om daar eens rond te gaan neuzen. Niet dat de gedachte niet ooit bij hem op was gekomen, maar dat ging hij haar lekker niet aan haar neus hangen! “En als ik tijdens die reis ouder was geweest, was er sowieso geen kans ontstaan dat we ooit bondgenoten zouden kunnen worden. Het is niet omdat we verplicht werden elkaar te steunen tijdens de reis dat er daardoor direct een bondgenootschap ontstond. Ja, we hebben samen gevochten tegen BloodClan, maar ook enkel en alleen omdat het nogal lastig werd om ze apart te vechten aangezien we ze samen op het heilige gebied van StarClan tegenkwamen. De situatie dwong ons er praktisch gezien toe, het was niet alsof we een kéuze hadden."