If I were sorry

Het was weer een tijdje geleden sinds hij zich in het rogue territory had begeven. Zijn spieren rimpelden onder zijn vacht terwijl de tabby tom zich met een zekere tred door de geurlinie van de rogues heen bewoog. Hun geur schrikte hem niet af, niet na al die jaren training en wijsheid die hij had opgedaan als Elite member en als Elite commander. Hij werd steeds sterker en Claw vertrouwde hem met steeds meer young ones toe waardoor hij scherp bleef en vaak genoeg de zaken herhaalde die een normale member zou vergeten als hij het niet aan zijn young ones zou moeten leren. Sure, er waren een paar members die amber een young one toevertrouwd kregen in de Elite en soms waren er periodes dat Shark het idee had dat hij echt bijna alle trainingen op zich nam, maar hij verwachtte van zijn members dat ze scherp bleven en dat ze zich de basis jacht- en vechttechnieken zouden blijven herinneren. Hij had respect voor diegenen die wat geavanceerder te werk konden gaan en vechttechnieken wisten waar een Clan cat “u” tegen zou zeggen. Maar de Elite begon te onrustig te worden en dat kwam omdat ze te lang op één plek bleven, hoewel Shark tijdens zijn gesprekken met Claw wel afleidde dat de tom dit zelf ook in de gaten had en al een idee op oog had om er iets aan te kunnen doen. Tot die tijd was het afwachten en zo veel mogelijk rogues oftewel verdrijven van hun grondgebied oftewel aanzetten tot het zich bij de Elite voegen. Kortgeleden had Shark had voor elkaar gekregen om een kitten aan hun kant te krijgen. Hoe meer zieltjes er vanaf jongs af aan geleerd kregen dat alles en iedereen buiten de Elite hun vijand waren, hoe beter. Waarom hij zich dan opeens door deze geurlinie drong, wist hij dan ook niet zeker. En al helemaal niet toen hij haar irritante stem al tot hier hoorde. Hij trok met een oortje en keek haar niet echt onder de indruk zijnde aan. “Wel wel,” sprak hij rustig. “Voor een she-cat die al twee keer bijna vermoord is, spreek je nog redelijk stoer.” Toen fronste hij. “Hoe zat dat ook alweer? Was die ShadowClanner je halfbroer of zo iets?” Hm. Hij kon het zich niet precies meer herinneren, alleen dat ze familiale affaires had in de Clan en dat dat ShadowClan was. “Je moet je vast alleen voelen nu dat de Clans naar een ander gebied vertrokken zijn. Maar geen zorgen.” Hij grijnsde. “De Elite zorgt goed voor hun territories.”

Waar de she-cat de vorige keren nog had geprobeerd om hem uit te dagen, bleef ze nu wijselijk stil. Mooi zo. Als ze haar grote bek zou opentrekken zoals de vorige keren hield hij zich niet meer in en zou hij haar echt doden. Als het aan Claw had gelezen, was de she-cat waarschijnlijk tijdens de eerste aanvaring al dood geweest. Maar het was algemeen bekend voor Shark dat hij wat zachter was dan Claw, hoewel hij dat niet graag hardop wilde horen zeggen door anderen. Waar Claw zonder medelijden aanviel, bleef Shark er even bij stilstaan om overdenkingen te doen. Dit zorgde er dikwijls voor dat hij minder serieus werd genomen door zijn leader, tenzij hij natuurlijk het eigen heft in poten nam en zijn woorden waar maakte. Maar zelfs dat gebeurde zelden. En hoewel zijn aanpak minder bruut was, merkte hij dat zijn band met de young ones sterker was dan die van Claw. Hij wist niet echt of hij dat een achievement moest noemen, maar hij kreeg veel van ze gedaan en was dan ook meestal de aangewezen kat om activiteiten voor de young ones te organiseren. Ook viel het hem op dat hij de laatste trainingen alleen maar young ones had die echt goed naar hem luisterden en deden wat hij zei. Dus uiteindelijk viel het allemaal wel mee, maar soms vroeg Shark zich af hoe het mogelijk was dat hij niet zo’n bruut was als zijn beste vriend. Hij nam aan dat hun karakters verschilden, maar kon het soms ook niet laten om te denken dat het iets met zijn verleden te maken moest hebben, hoezeer hij dat ook haatte. Die gedachten schudde hij dan weg, aannemend dat hij nu de commander van de Elite was en dat niets hem tegen kon houden om hogerop te komen. Hij zou er nooit aan denken om zijn beste vriend te vermoorden om zijn doel te behalen of iets zieks in die trant, maar hij wist dat hij klaar was voor de positie als leader over te nemen als die tijd zou komen. Alleen vertrouwde hij geen van zijn members genoeg om zijn eigen positie over te nemen als dat zo ver was. Weer schudde Shark de gedachten figuurlijk van zich af en luisterde naar wat de rogue te zeggen had. Recht voor haar raap. Dat mocht hij wel. “Misschien wil ik wel niks van je,” zei hij op een bedenkelijke toon tegen haar. “Misschien begin ik me gewoon te vervelen en heb ik wat afleiding nodig.” Ze mocht zelf invullen wat die afleiding kon betekenen. Hij keek haar strak aan. “Het is eigenlijk heel simpel, Amare. Jij provoceert me niet en ik beloof om je niet aan te vallen. Simpeler dan dat kan het niet zijn, toch?” Hij hield zijn kopje een klein beetje scheef en keek haar onderzoekend aan. “Ik vraag me of hoe de rogues het hier overleven terwijl de Elite steeds meer en meer territory in begint te nemen. Je zou denken dat een paar toch het gezond verstand zouden krijgen om zich eventueel bij ons aan te sluiten.”

Een valse grijns verspreidde zich om zijn lippen toen hij in de gaten kreeg hoe veel angst de she-cat wel niet voelde in zijn bijzijn. Ze wist wat hij kon doen; ze had al eerder mogen ondervinden dat zijn klauwen scherp waren en zijn tanden harder konden bijten dan die van menig katten. Hij had zichzelf niet voor niets de naam gegeven die hij nu had. Zijn tanden waren scherper dan die van de gemiddelde kat en ook groter. Claw had zijn naam gekregen omdat één klauw van zijn poot groter en scherper was dan die van de rest. En zo had iedereen wel een specifieke reden waarom ze juist die naam hadden. In tegenstelling tot bij die domme Clans kozen de meesten in de Elite er zelf voor hoe ze noemden, tenzij ze in de Elite geboren waren en hun ouders de namen hadden gegeven aan hun kittens. De meeste katten van de Elite waren echter vroeger van een Clan geweest, hadden in het rogue territory gewoond of… of waren kittypet geweest. Hij richtte zijn groengele ogen strak op haar toen ze een poging deed om hem uit te dagen. Opnieuw. Ze leerde het echt nooit, wel dan? “Andere rogues misschien wel, maar jij in ieder geval niet,” sprak hij kalmpjes. “Anders had je jezelf vast wel kunnen verdedigen toen ik je de vorige keer aanviel. Jij en ik weten beiden ook goed genoeg dat het niet slim van je is om me nu uit te dagen. Ik zou je gemakkelijk kunnen vermoorden als ik dat zou willen.” Hij grijnsde. “Maar wat zou daar lollig aan zijn? Ik vind het juist wel leuk om de angst te ruiken die nu in grote golven mijn neusgaten vult. Geloof maar dat als je Claw voor je neus had gehad dat je nu allang dood was geweest. En dan zeggen ze dat ik geen compassie heb.” Hij lachte hard alsof hij een goede grap had verteld en hield zich daarna weer kalm. “De waarheid is dat je zwak bent en dat je andere katten nodig hebt om je te verdedigen. En zelfs dan krijg je het nog voor elkaar om als een zielig hoopje over te komen. Maar geen zorgen, de Elite zou het er wel uitkrijgen. Dat is toch tenminste als je verstandig genoeg bent om in te zien dat het rogueleven niets voor je is en dat je je beter bij ons kunt voegen.” Hij keek haar uitdagend aan, met nog steeds die valse grijns om zijn lippen.

De she-cat – of Amare, zoals Shark haar naam wel eens had horen noemen – was weer bezig met uitdagen en Shark trok niet bepaald geamuseerd met zijn oortje. Zij mocht het vast reuze stoer van zichzelf vinden dat ze hem zomaar kon uitdagen, maar hij zag daar de lol niet echt van in. Ja, eerst had hij het wel amusant gevonden, maar nu begon het op zijn zenuwen te werken. Hij wilde niets liever dan naar voren springen en haar ogen uitkrabben, maar wat zou daar de lol van zijn? Hij wilde haar liever bang maken zodat ze geen idee hebben wanneer hij toe zou slaan en Shark wilde met smacht dat ze dat moment angstig afwachtte. “Heb jij een doodswens?” vroeg hij aan haar met weer die kille blik in zijn ogen. “Als je zo door blijft gaan, heb ik er geen moeite mee om hem te vervullen namelijk.” Zijn blik had nu iets waarschuwends en hij liet haar verder haar verhaal doen. “Jouw en mijn visie van potentie liggen dan ook heel anders,” zei hij op een droge toon. “Ik verwacht wel meer van mijn katten dan jij. Als je katten zoekt die net zo zielig zijn zoals jij en die net zoals jij niet voor zichzelf kunnen zorgen ook al beweren ze van wel, dan nee, dan ben ik ook nog geen kat in de Elite tegengekomen met potentie.” Ze ging door met een vraag die weer aanhaalde dat ze vond dat de Elite zwak was en hij liet zijn klauwen opnieuw uit hun hulzen gaan, klaar zijnde om haar de nek te breken als ze door zou blijven gaan met het beledigen van de Elite. “Het gaat je niet aan waarom ik bij de Elite zit,” snauwde hij. “Jullie rogues vinden jullie eigen zo stoer, maar eigenlijk verschillen wij niet veel van elkaar. Wij worden door de Clans een Clan genoemd, maar dat zijn we niet. We zijn individuen die stuk voor stuk voor zichzelf moeten zorgen en zelf moeten zien te overleven. Ja, er zijn regels waar we ons aan moeten houden, maar aan het einde van de rit ben jij diegene die voor je eigen kost gaat jagen en je eigen nest onderhoudt als je er één zou hebben.” Hij keek haar minachtend aan. “Hoewel ik wel denk dat het lang zal duren voor jij een nest krijgt. Tenzij een kat echt zo dom is om op je te vallen, denk ik dat je nog lang op je eentje zal blijven met dat zielige karaktertje van je."