Ceremonie April 2018 "Home Again"

Oceanbreeze

Het gevecht met Bloodclan was al een poosje geleden en het was hoog tijd voor enkele kittens om Apprentice te worden en voor één Apprentice om Warrior te worden. Er was een lange reis geweest waarin ze geen geschikt moment had gevonden en nu naar het gevecht was het tijd om weer verder te gaan met het leven. Daar hoorde ook een ceremonie bij. Haar poten droegen haar naar de grote steen, die ondanks de rampen nog op de gewoonlijke plek stond. Hoewel het kamp nog niet geheel opgeruimd was, zou Windclan het samen zo opgeruimd hebben. "Alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, verzamelen!" Mauwde de kattin luid door het kamp heen.

Na het gevecht had ze een mededeling gedaan en nu iedereen veilig was en de meeste gewonden verzorgt kon ze bezig met het benoemen van de Apprentices. "Ten eerste wil ik een aantal kittens naar voren roepen. Owlkit, Hawkkit, Fraykit, Homekit, Ospreykit en Lionkit zijn oud genoeg om Apprentice te worden." Mauwde ze met een vriendelijke glimlach. "Lionkit, je zult vanaf nu bekend staan als Lionpaw en Walnutdrop zal jou trainen." Begon ze met een trotse blik op haar oranje gevlekte dochtertje. "Ospreykit, ook jij ontvangt je Apprenticenaam, Ospreypaw. Nightdew zal jouw mentor zijn en alles leren wat zij weet." Haar blauwe blik gleed naar de tabby kattin. Haar ogen gleden toen naar Fraykit haar enige levende zoontje in dat nest. "Fraykit, zal vanaf dit moment bekend staan als Fraypaw en Frostfield zal jou opleiden." Haar stem klonk warm terwijl ze een blik naar de verlegen kattin en haar grijze zoontje wierp. "Homekit, vanaf nu heet je Homepaw en zal Bronzemask jou trainen." Ze wist dat de witte kitten het goed kon vinden met haar pleegmoeder en vast niet erg vond door haar getraind te worden. "Hawkkit zal bekend staan als Hawkpaw en Sweetheart zal zijn mentor zijn." Ze haalde diep adem, wetende dat de laatste die benoemd zou worden Owlkit was en zijzeld het al druk genoeg had en toch nog een Apprentice zou nemen. "Als laatste wordt Owlkit nu Owlpaw, ikzelf zal zijn training op mij nemen." Verklaarde ze waarna ze een korte pauze in lastte om zijnn neus aan te kunnen tikken. Haar blauwe blik was rustig maar ook mild streng.

"Dan roep ik nu Silverpaw naar voren toe. Ze heeft de afgelopen Moons hard getraind en is klaar om Warrior van Windclan te worden." Mauwde ze terwijl haar blauwe blik glinsterde met trots voor haar oudste kitten. "Silveroaw beloof je de Warrior Code altijd te volgen en vol trouw een Warrior voor Windclan te zijn?" Mauwde ze terwijl ze de andere zilvere kattin de kans gaf om een antwoord te geven. "Dan sta je vanaf nu bekend als Silverdew," Mauwde ze luid en trots. Waarna ze haar kop hief en luid en duidelijk mauwde. "Hierbij is de Ceremonie afgerond." Met de laatste woorden sprong ze sierlijk van de steen af en liep ze naar Silverdew en duwde ze haar kop trots tegen haar aan. "Gefeliciteerd." Mauwde ze waarna ze zocht naar Owlpaw.

Lijstje:

OOC: Let op heb ceremonie voor einde gevecht geschreven. Zodat we verder kunnen er zal dus ook later een topic komen waarin ze terug komen in het kamp en gewonden en evt doden worden benoemd en taken worden uitgedeeld voor heropbouw kamp. Dat vindt dan hiervoor plaats.

Sean ♥

De Clan was terug thuis. Alhoewel, thuis? Ergens diep van binnen had de kater wel genoten van de reis naar de bergen en de andere indrukken die hij daar had gekregen. Hij wist dat er veel katten waren die de bergen misten maar ook blij waren thuis te zijn. Alle gemengde gevoelens liepen door elkaar en dat was verwarrend. Hij likte zijn poot en keek op toen Oceanbreeze de Clan bijeen riep. Was het alweer tijd voor een Ceremonie? Ja, blijkbaar wel. Hij ging met zijn Clangenoten in een halve cirkel zitten en keek toe hoe de Kittens een voor een naar voren kwamen en de Apprentice rang ontvingen. Hij glimlachte en krulde zijn staart om zijn poten. Toen werd Silverpaw naar voren geroepen en kreeg hij de Warrior naam Silverdew. Een nieuwe Warrior in de Clan was altijd goed. Samen schreeuwde hij met alle katten mee. "SILVERDEW! SILVERDEW!". Oceanbreeze meldde dat de ceremonie voorbij was en hij liep naar Silverdew toe. "Proficiat Silverdew. Alvast een mooie Vigil toegewenst" miauwde de kater vriendelijk waarna hij met een knikje wegliep terug naar zijn eigen plek om plaats te maken voor andere katten die Silverdew nog wilden feliciteren.

The heart of a Stallion

"Alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, verzamelen!"

Het leek alsof de jonge kater er seizoenenlang ervoor had gewacht. De bekende zin. Dat hij al voor zes maanden moest aanhoren. Maar nu, nu was hij eindelijk wel enthousiast. Het was al een kort tijdje geleden dat ze ‘terug’ naar hun oude gebied gingen. Naja, voor Owlkit was het nieuw. Aangezien hij in de bergen geboren was. De kitten was ook al dag in en dag uit aan het rondsnuffelen, hier en daar de boel op stelten zetten. Het was eindelijk weer leuk geworden. Zeker beter dan de plek waar ze waren met alle Clans.
Nu kon hij zijn clangenoten echt leren kennen. Niet dat hij dat echt wou maar... Yeah. Zou wel moeten.

De kitten rende de nursery uit richting de grote steen. Waar hij Oceanstar erop zag. Hij had een tijdje geleden een gesprek met haar gehouden over dat hij niet blij was dat ze zomaar Underpaw van hem afgenomen had. Daarnaast had ze ook het lef gekregen om hem te vertellen dat zijn vader dood was. Iets waar hij zeker tijd voor genomen had om te accepteren. Waar hij zelfs tegen onbekenden sarcastiche opmerkingen gooide. Nee, hij had nog geen leuke herinneringen met de poes gehad.
Zijn bruine ogen zochten even voor de rode vacht van zijn beste vriend. Maar hij had de kans niet gehad hem te vinden, voordat Oceanstar eindelijk zijn naam riep na de eindeloze lijst van andere kittens die hem het minste boeide wat er met ze zou gebeuren. Behalve zijn eigen broer, Hawkkit, die nu ook een paw was. Alleen bij die kater, gaf Owlkit hem een kopje. Omdat ze altijd wel een goed duo waren geweest.

"Als laatste wordt Owlkit nu Owlpaw, ikzelf zal zijn training op mij nemen."

Hij spitste zijn oren bij dat. Zijn bruine ogen werden ronder en groter terwijl hij weer opkeek naar de kattin. Nu had ze pas volledig zijn aandacht. Omdat het ten eerste om hem ging. En eerlijk gezegd wist de jonge kater niet hoe hij daarop moest reageren. Blij? Omdat hij met Underpaw mocht trainen, aangezien ze vanaf nu dezelfde mentor deelden. Of juist boos? Hij kreeg de leider van WindClan, een eer, maar zoals eerder duidelijk werd gemaakt. Hij had nooit een goed blaadje bij haar. En misschien zou hij er wel wat aan doen om de trainingen zuur voor haar te maken. Ze mocht zijn leider zijn, maar voor hem was de mening van zijn vader dat gold. Niet van Oceanstar. Hij maakte contact met haar blauwe ogen, en zijn bruine hielden een uitdagende gloed terwijl hij zijn neus tegen de hare aanduwde en vervolgens een stap naar de zijkant deed.

Hij liep weer terug naar Hawkpaw waarna hij zijn broer vervolgens een speelse duw gaf. De stem van Oceanbreeze ging nog steeds door het kamp toen ze Silverpaw als warrior benoemde. Maar Owlpaw luisterde al niet meer. Dit moment was nu voor hem en zijn broer. Ze hadden allebei dezelfde vader verloren, en bovendien kon hij Underpaw nergens vinden.

Hij kwam al snel achter dat de ceremonie afgelopen was toen de groep katten weer wegliepen om hun eigen ding te doen. En dus keek de bruine kater weer op toen hij de grijzige kattin op hem af zag lopen. Hij schraapte zijn keel en stond weer op van zijn zittende positie.
“Wat je ook in gedachten hebt. Ik ben er klaar voor.” Zei hij vastberaden. Een tikkeltje uitdagend. Zelfs als het deel van haar plan was, hij zal zich nooit laten kleineren door wat dan ook.

+tag Hawkpaw, Oceanstar

don't hate,
relate

JARONART

Het voelde goed om weer terug te zijn in het oude vertrouwde Windclan camp. Zoveel herinneringen. Mooie maar ook minder mooie. Ze walgde van de Bloodclan geur die hier was gaan hangen. De verhalen die de Elders haar als kitten vertelden, over dat de Bloodclanners zonder medelijden iedereen vermoordden, waren waar. Dat had ze nu zelf meegemaakt. Maar zei hadden zelf ook geboet voor hun wandaden. Bronzemask vond het niet eervol om een moord te plegen maar die ene kat vroeg er om. Wat dacht ze wel niet. Onschuldige kittens en zieke en zwakke Elders willen vermoorden. Hoe zeer ze de Bloodclan ook haatte. Ze zou nooit, maar dan ook echt nooit een kitten vermoorden. Dat was gewoon gruwelijk. Nu was ze herstelende. De grote kras op haar buik was pijnlijk maar genas Starclanzijdank goed. Dankzij Lizardpath en Routpaw die hard werkten om de gewonden op te peppen met hun kruiden. De kleine she-cat volgde de ceremonie en was blij toen ze weer een Apprentice toegewezen kreeg. Helemaal gezien het haar pleegkitten Homekit was. Wat was het toch met haar leerlingen die familie waren? In ieder geval was Home een hard werkende en vooral lieve poes. Ze zou haar zo goed helpen als ze kon om haar een volwaardige Warrior te maken. En deze keer hoopte ze dat het anders zou lopen dan met haar beruchte nichtje. Ze drukte haar neus tegen die van haar pleegdochter aan en knikte haar bemoedigend toe. "Ik hoop dat je het niet erg vind als we rustig beginnen, ik ben nog niet helemaal fit zoals je kunt zien." Miauwde ze terwijl ze naar de streep op haar buik knikte.

Tag: Homekit (Indirect: Oceanbreeze, Amberstorm, Howl)

Het was goed om al haar clanleden bij een te zien, dit keer voor een vrolijker mededeling. Er was veel aangetast in het kamp, maar daar maakte de kattin zich nu geen zorgen om. In plaats daarvan waren haar ogen op haar leider gericht die boven op de steen stond en sprak."Ten eerste wil ik een aantal kittens naar voren roepen. Owlkit, Hawkkit, Fraykit, Homekit, Ospreykit en Lionkit zijn oud genoeg om Apprentice te worden." Walnut wierp een blik op de kittens en glimlachte. Het moest raar zijn, net uit de ellende en dan opeens weer terug in het gewone circuit. Als twee contrasten, dit ging over het groeien van de clan en van de katten die nu een nieuwe naam kregen. Het voelde raar, maar wel goed. "Lionkit, je zult vanaf nu bekend staan als Lionpaw en Walnutdrop zal jou trainen." De poes spitste haar oren en zocht met haar ogen die van Lionpaw. Dat Oceanstar Walnut haar dochter liet trainen gaf een fijn gevoel. Ze glimlachte en trippelde op de rood gevlekte kattin af toen ze die had gevonden. "Blij met je nieuwe naam?" vroeg ze terwijl ze plaats nam naast de net geworden apprentice. Walnut had nog nooit iemand getraind en ze moest toegeven dat ze erg veel zin in had. Nu kon ze de kleine naast haar leren wat ze zelf wist en wilde doorgeven.

Windclan was weer thuis. Althans, dat dachten misschien katten ouder dan haar. Eerlijk? Voor Silverpaw was het tot nu toe altijd een herinnering uit haar kittentijd. Vervaagd met de tijd, tot ze alleen nog maar een paar grillige beelden kon ophalen. En toen keerden ze terug. Het territorium dat altijd tot haar en haar familie had toebehoord. Het thuis van vele andere katten uit haar clan. Het thuis van haar moeder, die iedereen bijeenriep voor een ceremonie. Zes kittens werden benoemd tot apprentice, waaronder wat kittens van haar adoptiemoeder. Verschrikt keek ze op, toen ze hoorde dat zij aan de beurt was. '"Dan roep ik nu Silverpaw naar voren toe. Ze heeft de afgelopen Moons hard getraind en is klaar om Warrior van Windclan te worden." Voorzichtig liep de zilveren poes naar voren. "Silverpaw beloof je de Warrior Code altijd te volgen en vol trouw een Warrior voor Windclan te zijn?' Silver knikte. "Ja" antwoordde ze. "Dan sta je vanaf nu bekend als Silverdew," Silver liet de naam over haar tong rollen, terwijl om haar heen katten haar naam riepen. Silverdew. Ze was Silverdew. Oceanbreeze sloot vervolgens de ceremonie af en liep nog even naar haar toe. "Gefeliciteerd." Silverdew knikte. 'Bedankt' Ook Stallionheart kwam naar haar toe om haar te feliciteren en een goede vigil te wensen, waarna Silverdew hem bedankte. Zo volgde er nog een paar katten wie haar feliciteerde. Silver onderging het allemaal, al was het allemaal een soort van waas. Ze was een warrior, eindelijk een warrior!

Oceanbreeze

Het Clanleven ging weer door. Altijd ging het leven door, of ze nu een kitten en partner verloor of niet. Er was voldoende te doen en nu ze eindelijk weer op hun eigen territorium zaten was er een goede kans dat ze weer in alle rust en veiligheid Apprentices op konden leiden. Niet dat die Apprentices het gebied zouden kennen, immers waren ze opgegroeid in de bergen, de bergen waren waarschijnlijk meer van een thuis voor ze, dan Windclan was. Iets dat Oceanbreeze zelf niet voor kon stellen, maar zelfs Silverdew, haar oudste dochter was al als kitten weg getrokken uit dit gebied en was Apprentice geworden in de bergen. Daar was ze dan ook voornamelijk getraind en nu was ze oud en wijs genoeg om een Warrior te worden, en haar taken als Warrior te voltooien. Oceanbreeze kon niet onder woorden brengen hoe trots ze was op e zilveren kattin, maar trots was ze en dat zou ze blijven ook. Ook keek ze uit naar de opleiding die haar jongste nestje zou volgen, ze had lang nagedacht over hun mentoren en hoopte dat elke mentor goed bij de kittens zou passen. Homepaw, Fraypaw en Lionpaw zouden getraind worden door katten die ze vertrouwde en redelijk ervaren leken in haar ogen. Katten die ze kon toevertrouwen de gezondheid van haar kittens in de gaten te houden. Katten die in haar ogen de Warriorcode kende, iets dat belangrijk was om naar te leven. Het mocht dan misschien een hele poos anders zijn geweest, met alle vier Clans bij elkaar maar nu ze weer gescheiden leefden was het van groots belang dat ze de Warrior Code hoog in het vaandel hielden. Zelf had ze ook een tweede Apprentice onder haar hoede genomen, Owlpaw. Een intelligente kater, die de zoon was geweest van de pas overleden Raptorecho. Hoewel ze niet zeker wist of hij haar met de juiste hoeveelheid respect zou benaderen, leek het haar een prima uitdaging hem op te leiden tot een goede Warrior. Daarbij was hij een goede vriend van Underpaw, haar andere Apprentice en was het wel zo makkelijk dat ze beide met elkaar om konden gaan en ze geen ruzies op hoefde te lossen tijdens haar trainingen met de jonge katers. Owlpaw maakte uitdagend contact met haar blauwe ogen, terwijl ze zijn neus aan tikte. Ze wist meteen al dat ze waarschijnlijk haar poten vol zou hebben aan hem, een ding was in haar voordeel. Ze kende kittens en Apprentices en wist maar al te goed hoe moeilijk ze konden zijn als ze dat wouden. Echter bleef ze uiteindelijk toch zijn mentor en Leader, wat betekende dat ze de macht had zijn leven zuur te maken als hij zich echt misdroeg. Ze was tevreden met het feit dat Silverdew niet had getwijfeld bij het antwoord dat ze had gegeven, haar belofte. Hoewel ze in haar eentje de wacht moest gaan houden, wist Oceanbreeze zeker dat het te doen zou zijn. Zijzelf was niet als enige Warrior benoemt toen ze haar eigen wacht moest houden. Wie weet zou over enkele Moons Silverdew wel een eigen Apprentice hebben. Net als zijzelf had rond die leeftijd. Nadat Silverdew haar had bedankt en Stallionheart haar geadopteerde dochter feliciteerde liep ze op Owlpaw af, die weer opstond toen ze hem benaderde. Hij schraapte zijn keel voordat hij ietwat uitdagend sprak. "Wat je ook in gedachten hebt. Ik ben er klaar voor." Oceanbreeze glimlachte even warm naar hem waarna haar blik een rustig die van hem ontmoette. "Goed om je enthousiast te zien. We starten naar zonhoog." Mauwde ze waarna ze hem een kort knikje gaf.

Sean ♥

Lizardpath had zich na haar ziekte op de achtergrond gehouden. De toch had haar uitgeput en het was even belangrijk geweest om zichzelf te onderhouden tijdens de tocht zelf. Het gevecht dat uiteindelijk volgde, had haar terug op de kaart gezet. Haar zwakte was als sneeuw voor de zon verdwenen bij het zien van de gewonden en het ruiken van de ijzige geur van bloed. Ze zat rechtop naast haar apprentice, die nu even groot was dan Lizardpath zelf. Ze wilde Routpaw al langere tijd haar naam geven als volwaardige Medicine cat, maar door de reis en het onbekende terrein, was dit in vertraging gekomen. Ze waren dan wel lang genoeg in de bergen, maar LIzardpath was niet te vinden voor de Moonpool. Het voelde daar onvertrouwd aan en de katten van Starclan leken ook minder dicht dan hier. Met dat ze haar eerste poot in het kamp had gezet, leek het alsof Starclan direct weer naast haar stond. Whitelion, Dreamheart, Everkit, Mousewish en nog vele andere katten stonden terug aan haar zijde. Lizardpath hield haar blik op Oceanbreeze gericht, de huidige leader van Windclan. Ze zou de leader, nu ze hier waren, zo snel mogelijk moeten begeleiden naar de Highstones, zodat ze eindelijk haar levens kon ontvangen van Starclan en haar volwaardige Leadersnaam, Oceanstar. Met dat de ceremonie eindigde, stapte ze dan ook op Ocean af. Ze bleef op korte afstand staan, haar de kans gevend om haar apprentice te begroeten. Ze knikte kort naar Oceanbreeze, om te laten zien dat ze nog iets tegen haar wilde zeggen.

Tag: Oceanbreeze (direct), Routpaw (indirect)

Oceanbreeze

Nadat Oceanbreeze haar Apprentice had begroet en hem had verteld wat hij kon verwachtten, viel haar blauwe heldere blik op Lizardpath, haar nichtje en Windclan's Medicine Cat. Ze wist dat de ander wat afzijdig was geweest, waarschijnlijk wat onder haar leden had gehad en was daardoor blij haar zo helder te zien. Ze zag er beter uit dan tijdens de tocht, ze hoopte dat de dochter van Whitelion zich goed voelde, Windclan kon niet zonder Medicine cat, ook al hadden ze ook Routpaw. De blik die Lizardpath op haar hield gericht vertelde haar dat de ander haar wou spreken. Met een knikje naar Owlpaw en enkele laatste woorden, "Maak je nest klaar, ik kom je later halen." stapte ze richting de zwart-witte kattin. Ze ontving de knik van Lizard met een warme glimlach waarna ze op haar af stapte en haar neus even vriendelijk tegen diens schouder drukte en haar met haar staart wenkte. Als dit een belangrijk gesprek was, konden ze beter richting haar den gaan, daar konden ze ongestoord praten. "Lizardpath?" Mauwde ze op een licht vragende toon, aangezien de ander niet zonder reden naar haar toe was gestapt.

Tag: Owlpaw & Lizardpath

Sean ♥

Het was nog steeds vreemd voor Hawkkit om dit gebied zijn “thuis” te moeten noemen. Hij was geboren en getogen in de bergen en hij had zijn volledige jonge leventje niet veel anders gekend dan de grot waarin hij met zijn broertjes en zusjes speelde. Hij had ook niet helemaal begrepen waarom ze uit die grot weg moesten gaan en waarom ze zo’n verschrikkelijk lange reis af moesten leggen naar “huis”. De grot in de bergen was zijn thuis geweest, en het was een goed thuis. Tijdens de reis en aankomst in wat de andere katten “thuis” noemden werd hem het één en ander uitgelegd, al had hij er weinig van blijven snappen. Wat kon er zo goed zijn aan dit “thuis”? Wat maakte het zo speciaal dat de enorme groep katten, de Clans, in vieren werden gedeeld na het grote gevecht en WindClan naar dit WindClanterritorium moest?

Hij had het niet begrepen tot ze werkelijk aan waren gekomen in dit WindClangebied. De open, weidse vlakten waren volledig nieuw voor de cyperse kitten, maar hij had zijn ogen uitgekeken. Ooh, wat moesten die glooiende velden heerlijk zijn om overheen te rennen! Hawkkit wist het niet, maar het moest haast wel het sterke WindClanbloed zijn dat door zijn aderen raasde wat hem zo enthousiast maakte over dit “thuis”. Helaas voor hem zou hij niet meteen op ontdekkingstocht mogen gaan, maar moest hij blijven in wat nu het clankamp was. Het was heel anders dan hun oude grot. Ze zaten in een grote kuil in de open lucht, en de slaapplaatsen waren beschut door struiken. Het was vreemd, het was nieuw, maar Hawkkit hield er al van.

En eindelijk, eindelijk was het zover. Hawkkit hoorde de ondertussen bekende woorden van Oceanbreeze door hun kamp galmen en met zijn hoofd trots opgeheven trippelde de bijna-apprentice naar zijn plek. Hij kon bijna niet blijven stilstaan van spanning, waardoor hij met de tenen van zijn voorpoten de aarde onder hem wat kneedde. Tijdens het wachten keek hij vlug om zich heen om te zien wie er stonden te kijken. Hij herkende zijn gevlekte moeder tussen de groep katten, en met een korte steek van verdriet besefte hij dat zijn vader er niet bij zou zijn. Nu was Raptorecho niet echt de meest aanwezige vader, maar hij had Hawkkit vaak iets meer aandacht gegeven dan de andere kittens. Die triestige gedachte zette hij echter opzij. Vandaag zou hij tenslotte Apprentice worden, en dit moest dus wel een superdag worden! De andere kittens die hetzelfde zouden meemaken stonden naast hem, met name zijn broer Owlkit en zijn zus Ospreykit, en Hawkkit keek al uit naar trainingen die ze samen konden gaan doen.

Hawkkit stond te popelen toen eindelijk zijn naam werd genoemd. Vol enthousiasme keek hij Oceanbreeze aan, die hem nu bij zijn nieuwe naam had genoemd: Hawkpaw. Ze had Sweetheart aan hem toegewezen als mentor en ook al kende de cyperse Apprentice haar niet zo goed, hij keek ernaar uit om met haar te trainen! Zijn ogen glansden van enthousiasme en die glans werd mogelijk nog sterker toen Owlkit hem een kopje gaf, wie vlak na hem ook zijn nieuwe naam kreeg en een mentor toegewezen kreeg, en dat was niemand minder dan Oceanbreeze zelf. Nadat zijn broertje de neus van zijn nieuwe mentor had aangeraakt – wat Hawkpaw zelf ook zou moeten doen zodra de cermonie voorbij was – kwam hij weer naar hem toe en kreeg Hawkpaw een speelse duw, die hij goed op wist te vangen door goed op zijn poten te blijven staan. Natuurlijk beantwoorde hij dit terug met een speels duwtje met zijn schouder en een grote glimlach op zijn gezicht. Hij wachtte even tot Oceanbreeze de ceremonie had afgesloten, waarna Hawkpaw zich weer tot Owlpaw wendde. "De leider als mentor, wat gaaf!" zei hij enthousiast, waarna hij zag dat Oceanbreeze hun kant uit kwam, hoogstwaarschijnlijk om Owlpaw te begroeten. "Ik ga Sweetheart maar eens opzoeken. Succes!" vervolgde hij tegen zijn broertje, waarna hij de menigte in liep om zijn nieuwe mentor te zoeken.

Tag: Owlpaw, Sweetheart

Ooooooooh, wat was ze zenuwachtig. Zat haar vacht wel goed? Ze was een beetje pluizig en alle plukjes wilden steeds maar de verkeerde kant op staan, waardoor ze net een uilskuikentje leek. Vanaf vandaag zou ze echter geen kuikentje meer zijn, maar een stoere apprentice! Met een mentor! Ze bleef als een standbeeldje zo stil zitten terwijl mama de clan bij elkaar riep, maar toen ze verder begon te praten, kon ze het niet laten om even rond te kijken. Een beetje teleurgesteld was ze wel toen ze zag dat allerlei aardige katten die ze had ontmoet niet kwamen kijken. Tallshadow, bijvoorbeeld, die was zo lief geweest. Wilde hij niet naar haar ceremonie komen? En die ene rode kat met bijna dezelfde naam als haar zusje? En Haughtykit? Nu ze erover nadacht, ze had ze al een hele tijd niet gezien, en heel veel andere katten ook niet. Waar waren ze allemaal gebleven? Iemand had er wel iets over gezegd, dat wist ze zeker, maar ze had het toen al niet helemaal begrepen, dus was het ook niet blijven hangen. Ze probeerde er maar niet meer aan te denken. Ze wilde niet verdrietig worden tijdens haar ceremonie! Toen ze haar naam hoorde, verscheen er weer een lachje op haar gezicht. Dat ben ik! dacht ze en ze wilde haast naar voren rennen, maar ze bedacht zich en stapte met ietwat overdreven nette stapjes naar voren, haar kin omhoog en haar staart in de lucht. Dat maakte vast een betere indruk. Haar oogjes begonnen te glimmen van vrolijkheid toen ze hoorde dat haar andere mama haar mentor werd. Dat was superleuk! Ze trippelde meteen naar Bronzemask om haar neusje tegen de hare te drukken, zoals ze de apprentices voor haar had zien doen, en knikte heftig toen Bronzemask zei dat ze rustig zouden beginnen om haar te laten weten dat ze dat helemaal niet erg vond. Ze luisterde naar de rest van de ceremonie en was even verbaasd toen mama Owlkit noemde. Het was toch Auwkit? Maar mama had altijd gelijk. Had zijzelf het dan al die tijd verkeerd gezegd? Oh nee, hij vond haar vast superdom nu... Een beetje verloren keek ze om zich heen. Ze wilde eigenlijk de anderen feliciteren, maar nu durfde ze niet goed meer.

Onderwerp: Re: Ceremonie April 2018 "Home Again"