Ready to change (Open)

Hij was weer terug. terug op de plek die hij zo gemist had, het Shadowclan territorium. Het was gigantisch veel moeite geweest om hier weer terug te komen. Maar nu hij er eenmaal was, en de geuren van het moeras en het bos weer kon opsnuiven, wist Amberhunt dat het het allemaal waard was geweest. Dit was hun gebied, en ze zouden het voor altijd beschermen.

Hij liep twijfelend langs de grens met het roguegebied. Hij had zijn zus, Amare al een hele tijd niet meer gezien. Iedereen had nu geaccepteerd wat er gebeurd was maar hij zou nooit meer zomaar weg kunnen sluipen om haar te zien. Het zou al vreemde gedachten oproepen als ze zagen dat hij hier zat. Misschien zouden ze denken dat dat hij eraan dacht weg te gaan.

Hij schrok op uit zijn gedachtes toen hij achter zich iemand hoorde snuiven. Toen de kleine tabby omkeek zag hij de zwart-witte poes Northernfaith. 'Toch niet opzoek naar je zusje hmm?" Het was een koude uitspraak en dat irriteerde hem. Maar hij beloofde zichzelf niet boos te worden, hij wilde geen problemen meer. "Ik ga niet meer naar haar zoeken, nee. Ik wilde alleen even terug naar de plek waar we elkaar voor het eerst ontmoeten." Gaf hij tegenover haar toe. Hij probeerde geen discussie te winnen, hij hoopte alleen dat ze wat begrip zou tonen.

Vergeet haar... die uitspraak vulde Amber met zo’n withete woede dat het niet veel had geschilt of hij had Nothernfaith aangevlogen. Maar hij bleef kalm zitten, met zijn rode staart netjes over zijn poten geslagen. Hij wilde geen ruzie, niet nog een schandaal. Het tweede, je bent een clan cat, gedraag je dan ook zo, maakte hem niet kwaad. Hij was meer teleurgesteld. Hij had zo zijn best gedaan om een goede warrior te zijn. En dit was dus nog steeds de reactie. Bij de laatste opmerking wende Amberhunt zich eindelijk af. Het werd te veel, hij was hier niet gekomen om voor de zoveelste keer de les gelezen te worden. ”Ik snap dat de clan boven familie gaat. Maar je moet begrijpen dat, toen ik haar ontmoette, ik voor het eerst iets van mijn eigen bloed terugvond... iemand die op mij leek” hij besefte best hoe stom dat klonk. ”ach laat ook maar” verzuchte Amber, alvorens een stukje weg te lopen van de grens.

Nu was het helemaal mooi dat ze van hem weggedraaid was. De uitdrukking op zijn gezicht vertrok tot een hatelijke grimas. Zij was naar hem toegekomen om hem te beoordelen, en nu werd ze kwaad omdat hij uitlegde hoe hij erover voelde? "Als het je zo weinig boeit, had je me ook met rust kunnen laten." Antwoorde hij en probeerde uit alle macht zijn gezicht in plooi te houden. Nog een zo'n opmerking... "Ik zat hiet niemand in de weg, maar er moest natuurlijk iemand komen om me de les te lezen. Want ik doe natuurlijk alles verkeerd. Hier zitten was zelfs een probleem blijkbaar"

Hij maakte haar kwaad, oh wat was hij daar goed in. En hij haatte zichzelf erom. Maar hijzelf werd ook niet heel blij van haar opmerkingen. Terwijl Northernfaith hem dreigend aankeek en zich misschien wel klaar maakte om hem aan te vallen, bleef Ambee rustig zitten. Hij zou zich niet laten opfokken. Hij zou zich niet bang laten maken. Ze was groter, net als de meeste, en ouder dan hij. Maar het intimideerde hem niet. "geen zorgen, ik zal aan niemand vertellen hoeveel ik blijkbaar wel niet van rogues hou" merke hij op, met die oude cynische toon die hij zoveel gebruikt had. "ik denk echter niet dat iemand van de andere clans zoveel geeft om mijn achtergrond" miauwde hij schouderophalend.

Geen gevecht Amber... Geen gevecht. Herhaalde hij telkens weer in zijn hoofd. Hij had deze woordenwisseling al willen voorkomen. Maar het mocht vooral niet nog erger worden. Hij vroeg zich af waarom ze hem verachte, de achtergrond of wat hij gedaan had? "nou ja, als het je gerust stelt, ik zal geen roguebloed met de clan mengen. Demonslayer is namelijk de vader vam de kittens" legde hij uit. Eigenlijk was dat ook beter... Hij moest er niet aan denken wat er anders van ze gezegd zou kunnen worden...

Eindelijk, er was een sprankje vriendelijkheid. Toen hij aan zijn kittens en partner dacht kon Amberhunt het niet helpen om te glimlachen. Maar toen besefte hij wat hij gedaan had, ze wilde weten wie de moeder van hun kittens was. Hij wist het, maa rniemand anders mocht het weten "Dat kan ik niet zeggen... Ze wilt niet als de moeder gezien worden. Ze heeft ons hiermee geholpen en wilt afstand van ze doen. " legde hij uit, het was niet de volle waarheid maar ook geen leugen

hij keek haar verbaasd aan. Dus eerst zegt ze dat hij tekortkomingen heeft. En dan wilt ze vergeven worden? Alles in hem schreeuwde dat het een truc was. Hij wilde de truc best uittesten, maar niet nu dat ten koste kon gaan van Demon en de kittens. "nee, ik ga het niet vertellen" zei hij nogal bot, zonder te reageren op haar plotselinge aardigheid. Het was een geheim dat hij niet zomaar zou prijsgeven, en al helemaal niet nadat ze duidelijk had gemaakt hoe ze hierover dacht.

Waarom deed ze dit? Wilde ze hem in de problemen brengen? Ja, dat wilde ze. Maar waarom drie jonge kittens, en een oudere Warrior die altijd gigantisch loyaal was geweest "inderdaad" zei hij stijfjes, oh starclan... Hij wilde gewoon terug zijn in het kamp. Hij had hier absoluut geen zin in "het enige dat van belang is is dat Demonslayer de vader is. Dus ze hebben helemaal geen Roguebloed... " vervolgde hij bitter

Demonslayer was op pad gegaan om voor de clan te jagen. In zijn bek hing dan ook een dikke rat die zeker een  goeie lege maag kon vullen. Hij was dan ook best tevreden op zijn vangst want jagen was zeker niet zijn sterkste punt. Hij was één echte Shadowclanner. Afstammend van de oeroude om zo maar te zeggen. De tom was gigantisch groot en zijn bouw was sterk en breed zoals een Shadowclanner hoorde te zijn. Hij was één meester in vechten maar een sukkel in jagen. Toch probeerde hij het altijd want de clan moest gevoed worden maar als hij nu en dan ook echt terug kwam met prooien was een heel ander verhaal. Demonslayer zwiepte met zijn dikke pluizige staart voor hij de rat op de prooistapel legde en weer uit het kamp stapte om iemand speciaal te zoeken. Hij wou graag, nu hij met zijn taken klaar was, tijd doorbrengen met zijn partner en dus volgde hij zijn bekende geur die richting de grens liep. Met een vragende samen geknepen wenkbrauwen keek hij rond. De geur van Nothernfaith mengde nu in zijn neus. Was Amberhunt samen met haar op patrouille of was er meer gaande? Met stevige forse stappen liep hij op de twee af en drukte zijn dikke pels tegen Ambers rode aan. De she-cat voor hem begroetend met een kleine knik nadat hij van een afstand hun gesprek hoorde. "Wiens kinderen dragen rogue bloed?" Vroeg hij met zijn brommende stem terwijl hij zijn ijskoude blauwen ogen richtte op zijn clangenoot. Als ze problemen had met zijn mate had ze ook problemen met hem.

Plotseling voelde hij een andere pels tegen de zijne, Demonslayer. Amberhunt was gigantisch opgelucht. Hij wilde hier eigenlijk weg, en dit maakte het wat makkelijker "hey" Fluisterde hij en gaf de grote kater een kopje. nu voelde hij zich al helemaal klein. De andere twee wisselde een paar woorden "Demon is de vader, en de moeder is een Shadowclankat. Einde verhaal" Legde Amberhunt uit, hij had het nog steeds: Hij kon nog steeds uitstekend liegen. Vooral omdat de helft van de zin waar was.