Let's just sit and watch the scenery. II Jaytail

Hij had hem al vaker zien lopen, soms strompelen. Je kon altijd zien dat hij het was en dat er een hoop op zijn schouders lag. Jaytail. Iedereen wist dat de kater het moeilijk had, Night natuurlijk ook. Vaak had hij getwijfeld of hij er iets mee wilde doen, maar was bang geweest dat Jaytail geen gezelschap wilde. Veel katten wilde geen medelijden juist als ze dat nodig hadden. Nightpool had dat nooit begrepen, als mensen hun poten uit staken moest je toch de hulp pakken. Alleen weg kwijnen had geen zin. Toch begreep hij waarom Jaytail meestal alleen was, hij snapte waarom hij liever afstand bewaarde. De warrior vond het moeilijk om te zien, een kat die zo afdroop door alle ellende die er was gebeurt. Jaytail was een gerespecteerd clanlid en hij wist zeker dat niemand hem in deze staat wilde zien. Daarom had Night besloten Jaytail te volgen toen hij het territorium in was gelopen, misschien konden ze samen jagen. Het maakte niet uit, maar hij had de sterke drang iets aan de situatie te doen. Al wist hij niet hoe of wat. Maar het was deel van Nightpool, om andere op te vrolijke. Hij was een entertainer, ook al viel er niet veel te entertainen bij de oudere kater. De witte pluiskat trippelde snel en behendig achter de kater aan tot deze tot een stilstand kwam. Stil en zo rustig mogelijk ging hij naast hem staan. "Hey." Miauwde de kater zacht. "Ik dacht..." Vervolgde hij. "Dat je misschien een gesprekspartner kon waarderen?" Hij hielde de zelfde kalme stem aan waarbij hij zijn groene ogen liet rusten op de kater naast hem. Meteen maar met de deur in huis vallen en vragen of hij van dienst kon zijn paste in zijn straatje.

Er was altijd een reden waarom hij alleen weg en hij altijd weer alleen terug kwam. Iedereen waarmee hij mee om ging, ging iets mis mee. Het laatste wat hij wilde was meer katten betrekken in het ongeluk dat zijn leven was geworden. Zijn vader had beter hem kunnen meenemen naar de BloodClan in plaats van zijn zusje, want het blijkt maar weer dat hij daar beter had kunnen zitten dan zijn zusje. Hij had er zo bijgepast, zonder enig probleem. Hij nam een trillerige ademteug, zijn ogen de omgeving scannende. Hij proefde de ijzige en zurige geur van BloodClan, waardoor zijn nagels lichtjes in de grond onder hem gleden. Hij hield er niet van, alleen zijn, maar er waren maar een paar katten geweest die wisten wat er in zijn hoofd om spookten. En de meesten waren dood. Wat hij misschien het ergste vond, was dat Snowdrop ergens was begraven waar ze nooit meer naar toe zouden gaan. Op een plek waar het onbekend was, waar alles nog rondspookten en ze niet wisten of het ooit nog goed zou gaan komen. Ze lag in een vreemd gebied. Hij wilde haar ergens een plek geven, om haar te herdenken. Hij stopte langzaam met lopen toen hij de plek maar al te goed herkende. De plek waar hij ’s werelds slechtste verhaal ooit had verteld aan Snowdrop, die er helemaal doorheen zat. De poes die haar poot tegen zijn neus had gedrukt en hem vertelde dat ze het leuk vond om hem te zien glimlachen. Dat hij zo dicht bij haar stond, dat ze hem vertelde dat hij haar nooit iets kwaads aan kon doen. Het was bijna vreselijk hoe hij ze bijna zag zitten met z’n tweeën. Twee gebroken zielen die steun zochten bij elkaar. Natuurlijk had hij de kater, Nightpool, in zijn omgeving opgemerkt. Maar wat hij niet had verwacht was dat de kater naast hem kwam staan. Zijn groen-gelige ogen vonden de witte vacht van de kater, die hij maar richtte op de neusbrug van de kater. Hij hoefde de ogen zelf niet te ontmoeten. Zolang het maar leek dat hij naar de kater keek right? ”Hey.” klonk er zacht van de witte kater af. Hij knikte even kort als een begroeting. Hij moest nog heel even stil blijven, anders zou zijn stem breken. Hij had nog een moment nodig om te kalmeren, de gevoelens naar achteren te duwen. ”Ik dacht…” vervolgde de witte kater tegen hem, hij dacht wat? Dat hij hier niet hoorde? Dat dacht hij zelf ook. De enige reden waarom hij niet was gebleven bij Snowdrop’s graf was het feit dat hij kittens had om voor te zorgen. ”Dat je misschien een gesprekspartner kon waarderen?” Hij fronste even ietsjes en strekte zich even iets uit in de hoop dat de spanning in zijn lichaam iets zou verdwijnen. ”Ik heb geen klaag muur nodig.” sprak hij rustig tegen de kater, waarna hij zijn ogen weer richtte op de plek voor zich. De figuren in zijn hoofd waren voor nu zo goed als weg. Dat was geruststellend, voor nu. Hij was niet iemand die zomaar random al zijn problemen ging neerleggen bij andere katten. Snowdrop en Littlewish waren anders, hij vertrouwde ze. Snowdrop was zijn beste vriendin geweest, de kat waar hij het meeste had gegeven in de hele wereld. En ze was weg. ”Laten we iets nuttigs gaan doen.” vervolgde hij vervolgens met een zwiep van zijn staart. Hij hoefde niet te praten, niemand verdiende het om het aan te horen, niemand hoefde deze last op zijn schouders erbij te krijgen. Hij had hoop dat tijd het ooit zou helen voor hem, voordat het te laat zou zijn.

Natuurlijk reageerde Jaytail precies zoals hij had verwacht. Afstandig, alsof hij zijn problemen niet wilde verspreiden naar anderen. Dat was wel het laatste waar Nightpool zich zorgen om maakte dus ging hij zitten om te laten zien dat hij niet van plan was te bewegen. Diep van binnen moest Jay toch een uitlaatklep willen? Het was niet gezond om in je eentje rond te lopen met al je gedachtes waarin je letterlijk verdronk. Het zou de witte kater niks verbazen als Jaytail's eigen koppie hem een donker gat in duwde, waarschijnlijk was dat proces ook al bezig. "Wie heeft het over een klaagmuur? Ik zei slechts gesprekspartner?" Night duwde één wenkbrauw omhoog en keek de kater strak aan, het viel hem op dat deze zijn ogen ontweek. Wat was er toch met hem gebeurt. ”Laten we iets nuttigs gaan doen.” Hij zuchtte en ging liggen terwijl hij zijn grote kop schudde. "Jay, wie zegt dat ík geen gesprek partner wil?" Zo, dan maar de rollen omdraaien. Hij zou en moest met deze kat praten, hem los wrikken. Het waren geen beste vrienden, niet eens echt vrienden. Maar ze deelde een clannaam en dat betekende dat je er voor elkaar was. Nightpool wilde er voor deze kater zijn, als was het maar om hem van een naar lot te redden dat geheid ging gebeuren als Jaytail zo door ging. De warrior sloeg zijn pluizige witte staart om hem heen en keek de kat aan. "Praten is in dit geval in heel nuttig." Sprak hij kalm, nog steeds kijkend naar de oudere warrior.

Hij snapte niet wat er opeens door de witte kat naast hem om ging, hij had het prima zo, in z’n eentje. Hij zorgde ervoor dat niemand last van hem had, deed nog steeds al zijn warrior taken ondanks hoe hij zich voelde en rouwde wanneer daar tijd voor was. Daar was niks mis mee, right? Waarom maakte de kater er dan een probleem van dat hij moest ‘praten’? De enige kat waarmee hij altijd praatte was weg, gestorven. En dat was juist de reden waarom hij er met niemand over kon praten. Het voelde alsof hij haar daarmee verving. Iets wat hij nooit zou willen doen. Niemand, niemand zou haar ooit nog kunnen vervangen. ”Wie heeft het over een klaagmuur? Ik zei slechts gesprekspartner?” Dat had hij ook niet echt nodig. Het enige waar hij over kon praten was de jacht, een patrol en clan-gerelateerde zaken. Persoonlijke zaken zaten er niet in, no thank you. Toen hij zei dat ze iets nuttigs moesten gaan doen, zuchtte de witte kater en ging deze liggen. Wat was dat nou weer? Ze konden gaan jagen, de grenzen checken, maar nee de witte kater ging liggen? Hij wilde op z’n minst weg van deze plek, maar zelfs dat leek niet iets wat er ging gebeuren. ”Jay, wie zegt dat ík geen gesprek partner wil?” Hij kromp voor een seconde iets in elkaar bij het horen van enkel ‘Jay’. Hoelang was dat wel niet geleden? Snow was… Hij slikte even moeilijk, maar waarom kwam hij naar hém toe als hij een gesprekspartner wilde? Het was niet dat hij adviezen kon geven. Dat had hij Snow toen ook toender tijd verteld. Toch was er een lichte glans van bezorgdheid in de groen-gele ogen van de oudere warrior, ondanks alle problemen die hij zelf had, waar hij niet mee geholpen wilde worden, bleef er iets in hem dat andere katten wel wilde helpen. De witte staart werd om hem heen geslagen en voor de eerste keer ontmoette hij de groene ogen van de jongere warrior. ”Praten is in dit geval in heel nuttig.” sprak de kater kalm tegen hem. Hij snapte niet waarom de kater hem had uitgekozen, hij deed het prima zelf, maar hij liet een zachte zucht gaan uit zijn lichaam. ”Waar zit je mee?” besloot hij uiteindelijk te vragen aan de witte kater na een moment van stilte. Zolang hij niet over zijn eigen problemen hoefde te praten was het goed, daar was hij toch nooit voor gemaakt.

Het leek hem te lukken, de kater keek hem in ieder geval in de ogen aan. Nightpool merkte dat de kater niet over zichzelf wilde praten, hij snapte dat ook wel. De enige met wie Jay zijn gevoelens en problemen had gedeeld was verdwenen. Toch wist Nightpool zeker dat er tot hem door te dringen moest zijn, maar genoeg was genoeg. ”Waar zit je mee?” Miauwde de oudere warrior. Hier had hij niet op gerekend, al was het logisch dat de kater het vroeg. Hij zat nergens mee, en had het slechts gebruikt als truc. Of zat hij wel met dingen? Zelf praatte de witte Tom ook niet veel over zichzelf, als hij met gezelschap was droeg hij een masker van een entertainer. Op die momenten was hij dan wel zichzelf maar verstopte de slechte kanten. Had hij die eigenlijk wel? Deze gedachte riep een glimlach op, maar snel vaagde hij die weg. Misschien was het wel eens goed om over zijn eigen dingen te praten, ook al was hij hier eigenlijk voor Jaytail, dan ging het maar met een omweg. De kat slikte en haalde zijn schouders op. "Je hebt gelijk, het is best lastig om over je zelf te praten." Miauwde hij zacht. Opeens voelde hij zich heel klein en kwetsbaar, iets wat hij niet kende. Het hielp ook niet dat Jaytail alleen maar een bekend gezicht was en niet meer, niet dat Nightpool echt vrienden had. Misschien was het juist wel fijn om een keer iets te delen met een ander die je eigenlijk niet zo goed kende. Nou vooruit dat maar, als hij wilde dat Jaytail ging praten moest hij het eerst zelf ook doen. "Ik weet zeker dat je dit wel herkent, aangezien jouw omstandigheden, maar. Ik heb vaak het gevoel dat ik de zogenaamde slechte kwaliteiten van mezelf moet verstoppen. En vergis je niet! Ik weet niet eens of ik die heb, alsnog heb ik gevoel dat ik op mijn best moet zijn met andere. Dat vind ik op zich geen probleem, katten mogen mij en ik vind het heerlijk andere te amuseren, maar dat zorgt er wel voor dat op momenten dat ik minder ben altijd alleen ben." Jemig, dit kwam zelfs voor hem hard aan. Hij had zojuist gezegd wat hem altijd dwars zat, al sinds een kit. Alleen nu werd de kater gedwongen er over te praten. Nogmaals slikte Night en zocht hij de ogen van Jaytail. "En dat is niet de schuld van alle katten die ik ken, ik bedoel ik doe het zelf. Ik verstop me." Hij zuchtte en lachte zacht. "Guess we are both hiding." Opeens ging het gesprek over hem. Dat was hij niet gewend, niet als het over zulke dingen ging. Jaytail zou het vast raar vinden dat hij met dit naar hem toe was gekomen, al was het niet de bedoeling geweest.

De witte kater leek even stil te zijn door zijn vraag. Wat? Hij wilde toch ergens over praten? Dan kon hij op z’n minst vragen wat er mis was. Hij wist nog steeds niet waarom de kater naar hém kwam om advies. Want het was niet dat hij de beste adviezen kon geven over waar de kater dan ook mee zat. Hij was zelf immers ook een mess, daar kon niemand om heen. Hij was verre van oke, hij was nooit goed geweest in dingen te verwerken. Hij was de laatste om advies aan te vragen. Om dingen aan te vertellen was hij prima, misschien dachten katten wel dat hij hun verhaal er nog wel bij kon hebben, omdat hij toch al zoveel had meegemaakt. De kater slikte even, waarna deze kort zijn schouders op haalde. ”Je hebt gelijk, het is best lastig om over je zelf te praten.” Het was niet lastig, hij wilde het gewoon niet. Dat waren twee verschillende dingen. Niet dat hij dat zou zeggen tegen de kater. De kater leek net moed bijeen te schrapen om het te vertellen, terwijl hij in stilte zou luisteren, zoals hij meestal deed. Het was weer even stil. Hij hield niet van dit soort stiltes, zo ongemakkelijk als dat ze waren. ”Ik weet zeker dat je dit wel herkent, aangezien jouw omstandigheden, maar. Ik heb vaak het gevoel dat ik de zogenaamde slechte kwaliteiten van mezelf moet verstoppen. En vergis je niet! Ik weet niet eens of ik die heb, alsnog heb ik gevoel dat ik op mijn best moet zijn met andere. Dat vind ik op zich geen probleem, katten mogen mij en ik vind het heerlijk andere te amuseren, maar dat zorgt er wel voor dat op momenten dat ik minder ben altijd alleen ben.” Hij knipperde even en moest zich in houden om niet diep te gaan zuchtten. Hij wist wat voor soort advies hij moest geven, hij wist alleen niet zo goed hoe hij dit moest gaan verwoorden. Snowdrop was altijd degene geweest die goed was in het zorgen van andere katten, in het advies geven zoals ze aan hem had gegeven. De witte kater vond zijn ogen met zijn eigen groene ogen. ”En dat is niet de schuld van alle katten die ik ken, ik bedoel ik die het zelf. Ik verstop me.” klonk er waarna de kater zuchtte om vervolgens zacht te lachen. Wat was er zo grappig? ”Guess we are both hiding.” Hij liet zijn blik kort naar de grond gaan, voordat hij ging zitten en naar de lege ruimte staarde voor hen. Het was echt meant to be, huh? ”Ik vond… Snowdrop hier toen ze zich niet goed voelde, had alles opgekropt vanbinnen.” sprak hij uiteindelijk kalmpjes. Het voelde raar om over haar te spreken, wetende dat alles verleden tijd was. ”Dat was toen BloodClan ThunderClan had overgenomen, toen ze samen had gewerkt met Claw. Ze was onzeker, voelde zich een verrader.” Hij sloot zijn ogen en lachte zachtjes. ”Ze vroeg me om een verhaal te vertellen. Het was de meest slechte verhaal die je ooit gehoord zou hebben.” sprak hij met een zachte glimlach op zijn gezicht, terwijl hij zijn kopje langzaam schudde. De glimlach verdween al snel van zijn kop, waarna hij moeilijk slikte. ”Als je de slechte dingen om je heen weg haalt van anderen, kom je nooit zo dichtbij als dat je misschien wilt. Soms is het oké om je zwakte te tonen. Het maakt je niet zwak, katten gaan er niet minder om je denken.” sprak hij rustig tegen de kater, om het onderwerp van Snowdrop af te halen. Ook al zou Snowdrop dit hoe dan ook beter verwoord hebben dan dat hij op dit moment deed. ”Het maakt je eerder sterk dan zwak, neem dat maar van mij aan.” sprak hij kalm, terwijl hij zijn groen-gele ogen opende en naar de plek voor hen keek.

Het was gelukt! De kater opende eindelijk zijn bekje om iets van zichzelf te laten horen als was het maar weinig. Nightpool voelde een vlaag van triomf en luisterde aandachtig naar wat de kater te zeggen had. Dit moest moeilijk voor hem zijn en opeens voelde hij zich schuldig. Dwong hij Jaytail nu de pijnlijke herinneringen te herleven? Maar de herrineringen die hij had aan Snowdrop waren toch goed? Dat was volgens hem het belangrijkst, praten over de overledenen hielp echt en zo hield je ze toch op een manier in leven. Vergeten was geen optie.”Ze vroeg me om een verhaal te vertellen. Het was de meest slechte verhaal die je ooit gehoord zou hebben." Er kwam zowaar een glimlach op de snoet van Jaytail te staan. Nightpool knikte begrijpelijk en glimlachte zelf ook een beetje. Tot Jaytail's glimlach weer verdween en het gesprek weer over hem ging. O ja, hij had ook een probleem, naja niet echt hij zat er eigenlijk niet mee en vond het allemaal wel prima. Maar de witte pluiskat had iets moeten verzinnen om mee te beginnen. Het advies van Jay waren dingen die hij grotendeels als wel wist, maar toch was het fijn een ander het te horen zeggen. "Ja nee daar heb je gelijk in, misschien heb ik gewoon bindingsangst." Nightpool grinnikte en schudde zijn kop. "Het klinkt als een goede herinnering, dat verhaal wat je aan Snowdrop hebt vertelt." Opnieuw zochten zijn groene ogen die van Jaytail. "Zorg dat je dat in leven houd, er over praten is een goed rouwproces ook al heb je misschien het gevoel alles zo snel mogelijk te willen vergeten. Zodat je van de pijn af komt." Miauwde hij kalm. "Waar ging het verhaal over? Als het echt zo dom was?" Een speelse blik kwam in zijn ogen te staan en nieuwsgierig keek de warrior hem aan.

Hij wist meestal niet echt wat te doen met zichzelf. Hij was een alleenstaande vader die geen idee had hoe hij de meeste dingen moest behandelen. Hij deed alles op gevoel en ergens moest hij iets goed doen, aangezien Snowkit hem wel leuk leek te vinden, al was hij niet zo zeker van Butterkit, die eerder afstandelijk van hem was. Advies was hij niet goed in en StarClan moest maar hopen dat zijn kittens nooit naar hem zouden komen voor advies, want wie weet hoe hij dat zou moeten oplossen. ”Ja nee daar heb je gelijk in, misschien heb ik gewoon bindingsangst.” klonk er grinnikend van de witte kater af. Hij was niet de enige in dat opzicht. Want was dat niet precies hetzelfde als wat hij deed? Alleen weerhield hij zichzelf van bijna iedereen. ”Het klinkt als een goede herinnering, dat verhaal wat je aan Snowdrop hebt verteld.” Hij kromp iets in elkaar bij die woorden. Het was… een bindingsmoment geweest tussen hen. Waarschijnlijk. Hoe ze daarna tikkertje begonnen te spelen met elkaar en hoe ze gewoon… zó close waren. ”Zorg dat je dat in leven houd, er over praten is een goed rouwproces ook al heb je misschien het gevoel alles zo snel mogelijk te willen vergeten. Zodat je van de pijn af komt.” Bij die woorden vernauwde hij zijn ogen wat. Hij was alles behalve Snowdrop proberen te vergeten. Hij beet de giftige woorden die in zijn mond rond rolden weg, het laatste wat hij wilde was de Clan nog meer van zich af plaatsen door naar een andere warrior uit te schieten. Al wilde hij hem echt even op zijn plaats zetten. Wat wist hij er nou van? Wat wist deze kater over zijn leven? ”Waar ging het verhaal over? Als het echt zo dom was?” Hij snoof even en keek weg van de kater, waarna hij kort met zijn staart zwiepte. ”Niks bijzonders.” sprak hij kort tegen de kater. Dat ware persoonlijke momenten, momenten tussen hem en Snowdrop. Intieme momenten waar hij niemand over had verteld, puur omdat hij ook niemand anders had om het aan te vertellen dan Snowdrop. ”Je moet niet bang zijn om je te binden aan katten, al zijn het er maar een paar. Daarmee voorkom je fouten die ik heb begaan.” waarschuwde hij de kater zo kalm mogelijk. Voor hem was het al te laat, daar had hij al genoeg voor meegemaakt. Hij was een verloren zaak, maar de witte kater hier, had nog een kans.

Night merkte dat de kater weer afwezig deed. Het leek alsof hij tegen een zoutzak aan het praten was. Het voelde alsof Jay hem hier niet wilde hebben, wat kon kloppen aangezien de witte kater zelf had besloten hem gezelschap te houden. Toch bleef het zorgwekkende gevoel hem van binnen aansporen. Nightpool wilde Jay niet aan zijn lot overhouden, maar hij wilde ook niet dat hij vervelend gevonden werd. Om eerlijk te zijn irriteerde deze hele situatie hem, het was niet alsof Jaytail de enige was die een dierbare verloren had. Hij beet op zijn liep om zich in te houden. Natuurlijk begreep hij de gevoelens die Jaytail had en daarom snapte Nightpool ook niet precies wat hem nou irriteerde. Misschien de houding? Alsof de oudere kater het beter wist? Alsof alleen zijn voor hem de enige optie nog was. Hij kon er gewoon niet zo goed tegen als katten de zin voor leven hadden opgegeven. Ja hij had het zwaar en ja het was moeilijk, maar dat betekende niet dat je je als rogue hoefde te gedragen. Een deel van Nightpool wilde nu opstaan en de kater in zijn waarde laten. Een ander deel wilde helpen, zorgen dat hij ook weer mee deed en laten zien dat dit toch niet het einde van de wereld was. Dus Nightpool stond op en keek naar Jaytail. "Iedereen begaat fouten Jaytail, daar leer je van. Niemand kan alles perfect doen." Miauwde hij terug. Het was simpel als dat, niet alles hoefde zwart en miezerig te zijn. "Ik red me wel, van jou weet ik het niet zo zeker." Het kon hem niet veel schelen als de kater hem stront irritant vond, het zij zo. Iemand moest toch ooit tot hem doordringen, ze konden hem toch niet met ze alle negeren.

Hij haatte het, als ze weer zo dichtbij kwamen. Zo dichtbij het onbekende dat in hem zat. Het gebeurde iedere keer weer, iedere keer dat iemand dichtbij hem kwam, waarin hij zichzelf kon zijn, gebeurde er iets met de andere kat. Iets waardoor ze niet meer met hem praatte, een gebeurtenis waardoor hun leven nooit meer hetzelfde zou zijn- of de dood. Van kittens af aan was zijn leven niets meer dan een vloek geweest, de clan en iedereen daarbuiten pijn bij doende. En hij was een monster. De keer dat hij een ShadowClan apprentice had vermoord voor de ogen van een andere apprentice van ShadowClan, omdat de apprentice te arrogant was geweest op hun territorium en hij gewoon rood voor zijn ogen zag en de apprentice had vermoord zonder enige twijfel. Een apprentice. Leeftijd van zijn oudste nest. De keer dat hij een hond had verminkt, de keer dat hij Swiftheart in gevaar had gebracht… zijn leven was niets meer dan iets dat ongeluk bracht. En nog zag niemand het zo, grotendeels omdat ze de meeste dingen niet wisten. Ze wisten niet dat Jaytail een ShadowClan apprentice had vermoord, ze wisten niet dat hij zijn zusje had moeten vermoorden die in de BloodClan zat, dat hij zijn vader voor zijn ogen had moeten zien sterven. Dat was allemaal te lang geleden, dingen waar de meeste jonge katten uit zijn clan allemaal niet van wisten en ook niet van hoefden te weten. ”Iedereen begaat fouten Jaytail, daar leer je van. Niemand kan alles perfect doen.” Hij kon niet laten om een humorloze lach uit zijn bek te laten komen, ja, dat was zeker waar. Maar niks ging perfect in zijn leven. Helemaal niks. ”Ik red me wel, van jou weet ik het niet zo zeker.” Zijn groenige ogen schoten naar de witte kater en hij zuchtte kort. Hij wist niet waar hij het vandaan kreeg, hij had niets verkeerd gedaan. ”Ik red me prima. Ik zorg voor mijn kittens zoals een vader doet, ik doe alles voor de Clan, zoals ik altijd al heb gedaan. So what dat ik verder alleen ben? Dat is altijd al zo geweest, alleen ik. Als ik het hiervoor kon, dan kan ik het ook nu.” sprak hij kort tegen de witte kater. Het was altijd hem tegen de wereld, hem die iedereen probeerde te beschermen tegen de vloek die over zijn ziel was gekomen bij de geboorte. Gedoemd om iedereen om zich heen in pijn te zien en gedoemd om alleen te blijven de rest van zijn leven. Hij had dat al omarmd, hij zou iedereen op een bepaalde afstand laten, op een veilige afstand.

Hij voelde zich schuldig door zo te reageren toen de kater zuchtte. Wie was hij omdat te zeggen, wist hij veel wat de oudere kater allemaal had mee gemaakt? Nightpool's blik verzachtte en hij zocht opnieuw de ogen van Jaytail terwijl deze sprak. ”Ik red me prima. Ik zorg voor mijn kittens zoals een vader doet, ik doe alles voor de Clan, zoals ik altijd al heb gedaan. So what dat ik verder alleen ben? Dat is altijd al zo geweest, alleen ik. Als ik het hiervoor kon, dan kan ik het ook nu.” Hij knikte en sloeg zijn pluis staart om zich heen. Misschien was het beter hier over op te houden en gewoon afleiding te bieden, hij wist het niet. Vele manen geleden had hij zelf ook een geliefde verloren en de kater probeerde te bedenken wat hij op dat moment het liefst gewild had, wat hem troost had geboden. In die tijden zat hij vol met schuld en boosheid en Nightpool wist niet of deze gevoelens ook Jaytail in beslag namen. "Alleen zijn is toch geen leven?" Miauwde hij zacht. Je kon het alleen doen en zo vol houden, daar had hij helemaal gelijk in, maar leuk was het toch niet? Liefde, vriendschap en vertrouwen waren allemaal dingen die het leven waarde gaven. Jaytail had dan wel zijn kittens, maar dat was anders dan gezelschap. Iedere kat wilde geliefd zijn, al was het maar bij één iemand. "Nu ben je niet alleen." Vervolgde de witte warrior met een voorzichtige glimlach op zijn snoet. "Maar ik kan je wel weer alleen laten als je dat fijn vind?" Hij merkte dat hij onzeker werd en tegelijkertijd voelde hij zich zeker. "Weet je wat, laten we iets leuks doen. Het is lang geleden sinds alle ellendige regen. Daarna kan je weer alleen zijn, kom ik heb een idee." Zijn lippen vormde een grijns en de kater stond op. Jaytail kon wel wat actie gebruiken.

De kater leek zo zeker te zijn van zijn zaak, alsof hij alles wist van zijn leven. Alsof hij alles leek te weten van iedereen. Het ergerde hem mateloos, dit was wat er verkeerd was met sommige katten. Ze moesten zich niet bemoeien met zijn zaken. Ze hadden geen idee wat hij precies had meegemaakt en wat voor impact dat had gemaakt op zijn mentale toestand. ”Alleen zijn is toch geen leven?” En waarom niet? Dat was het gene wat hij al manen lang had gedaan, voor Snowdrop. Niemand had er eerder om gegeven, niemand boeide het dat hij op zichzelf leefde. Het was verdomme zijn eigen keuze geweest en niemand anders zou daar verandering in gaan brengen. ”Nu ben je niet alleen.” vervolgde de kater met een voorzichtige glimlach op zijn kopje. Dat was niet hetzelfde. Want voor zijn gevoel was hij nog steeds alleen. Er was een leegte in hem, een lege plek naast zijn ziel waar ooit de prachtige poes zat waar hij ooit verliefd op was geworden. ”Maar ik kan je wel weer alleen laten als je dat fijn vind?” Nu begon de kater te praten. Hij zou alleen gelaten worden en dat zou het beste zijn dat de kater tot nu toe had gezegd tegen hem. ”Weet je wat, laten we iets leuks doen. Het is lang geleden sinds alle ellendige regen. Daarna kan je weer alleen zijn, kom ik heb een idee.” Er kwam een grijns op de lippen van de kater en hij wist vrijwel zeker dat hij hier niet onderuit zou kunnen komen. En zolang ze niet over al zijn problemen zouden gaan praten, was hij er wel voor in. ”Wat heb je in gedachten?” sprak hij kalm tegen de kater, terwijl hij weer langzaam overeind kwam en zijn achterpoot, waar zijn grote litteken een herinnering voor hem achterliet, iets schudde om de stijfheid eruit te krijgen. Zijn pluizige staart had hij neutraaltjes hangen, hij wist nog niet helemaal zeker of hij klaar was voor wat de andere kater dan ook wilde gaan doen.

Vervolgtopic: https://www.warriorcatsnl.com/t35187-sandy-time-ii-jaytail#795345