Dumpster-Diving [Open]

Hoewel ze altijd de Twolegs wat geschuwd had, moest ze toegeven dat het laatste gesprek met Vulture toch een beetje haar nieuwsgierigheid weer had opgewekt. Die vreemde verhalen over kleine mensjes en hoe ze schreeuwden, maar ook over hun vreemde gewoontes hadden er toch voor gezorgd dat ze zich weer in de buurt van de tweebenige monsters en hun stenen nesten had gewaagd. Hoewel de poes wist dat ook Bloodclan hier rondzwierf, koesterde ze niet langer meer die angst voor hen. Als kitten hadden ze haar geteisterd, maar nu was ze opgegroeid tot een evenwichtige poes die zich kon redden in een gevecht. Iniedergeval, dat wilde de poes graag geloven. Ze was duidelijk het lawaai en de drukte van de stad niet gewend en vond het dan ook helemaal niets hier op de drukke straten, waar Vulture zijn fascinatie vandaan haalde was haar vreemd. Hoe dan ook, ze was net wat schichtig aan het rond bewegen in de stad toen een hard gedonder verderop haar liet opspringen. Snel dook de poes op de grond, haar nagels uitgeklapt. Het bleek echter enkel een metalen bak te zijn waar een zwarte zak in had gezeten. Nu was een zwart-witte poes bezig om haar kop diep in die stinkende, vieze zak te steken. Farai trok haar neus vies op en stapte wat voorzichtig op de ander af. Ze rook naar Bloodclan, en dat stond haar helemaal niet aan. "Oh, dus bloed is niet het enige waarmee jullie jezelf vuil maken?" klonk er wat spottend van haar kant, waarna ze sierlijk tevoorschijn kwam. Toch was ze haar normaal zelfverzekerde houding een beetje kwijt doordat haar oren alle kanten opschoten vanwege het geluid. De poes was duidelijk niet in haar element hier.

Meteen keek de ander op en Farai spande haar spieren wat aan, op haar hoede nu ze de aandacht van de zwart-witte poes had. De rogue had enkel slechte ervaringen gehad met katten van haar soort, dat en de onbekende omgeving zorgde ervoor dat ze op haar hoede was. Alleen niet genoeg om niet een spottende opmerking te maken. "Bespaar me je verwaande opmerkingen, wij verschillen bijster weinig van elkaar," ze kon het niet helpen om ietwat spottend te lachen door die opmerking. "Lijkt me stug, ik heb nog nooit mijn kop in... zo'n.. vies ding gestoken," ja kom op, hoe moest zij weten hoe zoiets heette? Hoe dan ook, het stonk naar kraaienvoer en andere onbekende restjes. Ergens rook het ook nog wel lekker, maar de poes had net iets te veel eer om dat ooit toe te geven. Gaf haar maar een vers gevangen muis, veel beter. "Mijn poten zijn schoon-" Farai trok één wenkbrauw op en keek naar de poes wiens witte vacht deels grijzig was geworden van al het afval. Haar ogen gleden van haar vieze poten naar de groene ogen van de Elite poes. Yeah, sure.zeiden ze. De ander leek dat ook te beseffen en lachte wat schaapachtig, absoluut niet zo duister en moordlustig als menig Bloodclan kat. Het verwarde haar ergens, maar ze wist dat dit even goed een vies spelletje kon zijn. "...van bloed." ze keek de ander niet onder de indruk aan, duidelijk dat ze haar niet geloofde. "Hm, natuurlijk." klonk er sarcastisch van haar kant. "Een Bloedpoesje zonder bloed aan haar poten, natuurlijk. Dan ben ik een rogue die nog nooit een muis heeft gevangen," klonk er wat uitdagend, lichtelijk vijandig zelfs. Ze hield niet van leugens en alles in haar schreeuwde om deze poes niet te vertrouwen, al helemaal omdat ze deze omgeving zo slecht kende. In het rogue gebied had ze een stuk steviger in haar schoenen gestaan. Toen de ander dichterbij kwam deinsde Farai niet achteruit, ze bleef op haar plek staan maar sloeg wel haar nagels uit hun hulzen. Misschien was het dapper, misschien was het dom, maar Farai was geen kat die snel bang was. Haar blauwe blik boorde zich enkel fel in haar mooie, groene ogen die... Flirterig stonden? "Zeg, ben jij niet een beetje verdwaald?" ze schudde zelfverzekerd haar kop. "Nee," sprak ze fel, zoals ze was en overbrugde overmoedig nog een klein stukje van de al weinige afstand tussen hun in. Als deze poes dacht dat ze zou terug deinzen, had ze het verkeerd. Toch was haar interesse ergens gewekt. "Ik ben alleen... Op onderzoek uit," uh, ja, laten we het maar zo stellen. De geur van afval drong haar neus weer binnen. Yuk. "Well, jij bent ook een charmant geval, bloodclanner zonder bloed aan d'r poten" afgezien van de stank, was ze dat misschien wel. Een beetje.

Gemiste kans? En zij rogues moesten bekend staan als beesten. De zwart-witte poes rolde met haar ogen op haar woorden. Farai gunde haar een scherpe blik. "Het is zo makkelijk om een kat te veroordelen zonder iets over hun te weten," klonk er snijdend van de ander. De rode poes zwiepte geagiteerd met haar staart, zo makkelijk zou ze zich er niet in laten luizen. "Ga er vanuit dat ik een moordenaar ben, als dat comfortabel voelt. Zoals ik al zei, wij verschillen weinig." ze snoof en lachte spottend, haar ogen vernauwend. "Oh echt? Waar zijn je bewijzen, wat mij betreft zou ieder woord uit jouw mond een leugen kunnen zijn," ze was erg op haar woede en misschien alles behalve vriendelijk. Maar kon je het haar kwalijk nemen? Haar hele leven had ze telkens weer geleerd niet te veel vertrouwen in anderen te stoppen, al helemaal niet in de Bloodclan katten waarvan één haar haast gedood had als kitten.
De andere poes deinsde ook niet terug toen zij dichterbij kwam. Ergens brandde er een alarm lichtje in haar kop, alleen die drukte ze weg. Angst tonen had haar nooit ergens gebracht, nu zou dat ook niet zo zijn. Wel haalde ze haar neus iets op bij de sterke geur die van haar af kwam, allicht dan wel niet van bloed, maar wel een prikkelende stank. "Dat is me verteld," nu was het haar beurt met de ogen te rollen. De kleine ruimte tussen hun in bezorgde haar een bepaald ongemak, maar Farai zou niet de eerste zijn om terug te stappen. "Jij voelt je wel erg comfortabel tegenover een elite kat, rogue die blijkbaar nog nooit een muis heeft gevangen."De spanning die tussen hun hing was haast tastbaar en zorgde ervoor dat Farai haar klauwen dieper de grond in duwde. "Ik heb geleerd dat het gros van jullie een stel klauwen is zonder brein, ik heb erger gezien,"Vandaag was niet de dag dat ze zou sterven, vandaag was niet de dag dat ze gecharmeerd zou raken door een Bloodclan poes. Toch? "Zeg eens, wat is je naam?" vroeg de ander haar. "Anders verzin ik wel een bijnaam voor je, en ik kan je garanderen dat die minder charmant zou zijn dan je eigen" Farai lachte spottend en vernauwde haar ogen. "Oh, vast. Give me your best shot, Trashdiver," Twee kunnen dat spel spelen.

De ander sprak verder en stemde met haar in. Er waren geen bewijzen, en toch bleef ze luisteren. Farai zwiepte bij haar staart, kwaad omdat de ander gelijk had. Waarom was ze hier nog? Zou ze niet genoeg geleerd moeten hebben om iedere confrontatie met Bloodclanners uit de weg te gaan? Kennelijk niet, want het zou haar eer te na zijn zich nu om te draaien en met de staart tussen de poten deze conversatie de rug toe te keren. Deze poes de rug toe te draaien. "Ik kan je bewijzen laten zien, als je durft." Farai vernauwde haar blauwe ogen. "Ja, enkel zodat je me een hoekje in kan sleuren en daar de strot door te bijten?" goed, de ander had haar interesse gewekt. Zoveel was waar, maar ookal ging het gezegde 'curiosity killed the cat', Farai was niet van plan zo aan haar einde te komen. Toch, toen de ander verder sprak kwam ze dichterbij, zonder terug te deinzen. "Want rogues zijn zo vriendelijk?" sprak de zwart-witte poes haar bijtend toe naar Farai haar woorden. "Waar denk je dat ik erger heb gezien?" klonk er scherp terug. Hoewel Bloodclanners stuk voor stuk gedrochten waren, waren sommige rogues absoluut geen haar beter. Waar ze dan slim genoeg waren zichzelf in leven te houden in barre omstandigheden, wist geen enkele bullebak wat ze aan moesten met een jonge poes die eens op hun pad kwam. Over flirten en manieren hadden hun nalatige moeders hun nooit geleerd, dat stond vast.
"Trashdriver? Cute." antwoordde de ander op haar nieuwe bijnaam, haast alsof het een koosnaampje was, niet helemaal zoals het bedoeld was. Farai ontmoette opnieuw haar blik toen de Bloodclanner dramatisch met haar ogen knipperde en nog dichterbij kwam. Cute? Het was maar wat je cute noemde. "Of noem je elke poes zo die op je pad verschijnt? Jij moet een spoor van gebroken harten achterlaten." kort vernauwde de poes haar ogen wat. "Oh nee, zo noem ik slechts stinkende bloodclanners die ik tussen het vuil tegen kom," klonk er uitdagend, een vals glimlachje sierde haar lippen. Over de harten sprak ze niet, haar hopeloze liefdesleven en de bindingsproblemen die daarmee kwamen kijken zou ze niet aan de neus van deze poes hangen. Deze poes, die telkens maar dichterbij bleef komen. Like hell dat Farai terug zou deinen, als dat was waar ze opuit was. "En ik heb nog wel zo'n leuke voor jou bedacht, Spicegirl." ze lachte door die opmerking, bijna oprecht. Eventjes wilde ze de poes aardig vinden maar de geur van bloodclan, en afval ook wel een beetje, verpestte die hoop nogal. Mogelijk speelde ze enkel spelletjes, was dit het soort voorspel waar Bloedpoesjes dol op waren. Yikes. "Waar ben je opuit, bloedpoesje?" vroeg ze dan ook hard en recht voor haar raap. Of ze een eerlijk antwoord zou krijgen, betwijfelde ze. Het was het proberen waard.