A home for ghosts [open]

De bodem voelde vreemd aan onder haar poten. Nog fijner dan zand was de as die de grond bedekte, en het kleurde haar zwarte poten grijs. Geen plek op aarde kon zo doods zijn als deze, meende ze. De bergen waren ruw geweest, de tweebeenplaats was hoekig en hard, maar dit... dit was totale verwoesting. Dit was een plek waar ooit levens waren geleefd. Het leek alsof stemmen nog stil in de lucht hingen, schaduwen van katten zich voortbewogen tussen het zwartgeblakerde skelet van wat ooit een groot bos was geweest. Geen vogel zong, geen blad ruiste. Het SkyClan territorium was verworden tot een kerkhof. Crowcall knipperde met haar ogen en keek met een onrustig gevoel om zich heen. Wat deed ze hier? Waarom was ze hier gekomen? Wat had ze nou eigenlijk verwacht van een plek als dit, anders dan stilte, leegte en dood? Toch stapte ze stug door, voortgedreven door een koppige hoop. As wervelde op door haar stappen, woei in haar ogen. Ze traanden, haar blik was troebel. Alles was een grijze vlek. Waarom was ze hier? Ze bereikte de kern van het territorium, het oude SkyClan kamp. Kittens hadden hier gespeeld, elders hadden hun verhalen verteld. Talloze malen had een leider van SkyClan de clan hier bijeengeroepen voor een ceremonie. Katten waren geboren, namen waren gegeven. Nu... alleen maar stilte. Ze had het gevoel dat geesten naar haar keken vanuit de donkere holen onder de brokstukken van de oude dens. Ze hoorde hier niet te zijn. Er hoorde niets te leven, niets te ademen op een plek als dit. Ze sloop meer dan ze liep en hield haar adem oppervlakkig, alsof ze bang was de aandacht van de spoken te trekken die hier rondwaarden. Voorzichtig speurde ze het kamp af, zoekend in ieder hoekje, ieder donker gat waar ook maar met enige mogelijkheid een kat in zou passen, en onderwijl vervloekte ze zichzelf. Wat hoopte ze hier aan te treffen?

De wastelands. Een plek die verwoest was door aardschokken en vuur. De eens zo prachtige natuur gereduceerd tot een woestenij van as en dood. Met langzame, beheerste passen stapte een donkere, cyperse kater over de met as bezaaide grond. Zijn pootjes lieten bijna perfect gevormde afdrukjes achter in de zachte ondergrond. Het kleed van as voelde zacht aan onder zijn poten en niet geheel onaangenaam. Zacht groene ogen speurde het landschap af voor beweging. Hij was enigszins op zijn hoede omdat hij niet wist wat hij aan treffen kon. Hij was zo lang buiten de clan territoria geweest, gevoed door prooi en twoleg voer, dat hij alle geuren bijna vergeten was. Een eenling had hem verteld dat de wilde katten teruggekeerd waren en de bloodclanners verdreven. Genoeg reden dus voor de cyperse kater om terug te keren naar gebieden waar hij eens zo bekend mee was geweest. Maar voor hij daar komen kon moest hij eerst door dit gebied heen trekken. Hij zette zich af en sprong over een kleine, afgebroken boomstronk heen en toen hij neer kwam gaf het litteken in zijn nek een pijnlijke steek. Inmiddels een veelvoorkomende verschijnsel. Een permanent aandenken aan de zwartwitte rogue die hem ooit bijna fataal geworden was. Vulture trok met zijn snorharen toen een geur zijn neusgaten binnendrong. Niet snel daarna zag hij beweging achter een rotsformatie. Meteen op zijn hoede verstijfde hij. Zijn lange lijf strak gespannen. Met gespitste oren luisterde hij en hij opende zijn bek om de lucht te proeven. Windclanner, constateerde hij. Wat deed een windclanner helemaal hier? Vulture had geen zin in een confrontatie met een clankat. Dat was iets wat rotsvast stond. Windclanners waren snel. Sneller dan de meeste katten. Maar hij was ook snel. Hij mocht dan wel shadowclan zijn van oorsprong, als er één ding was wat hij goed kon was het snel rennen. Met een uitstekend uithoudingsvermogen er bij kon hij het wel even vol houden. Zijn maag was redelijk gevuld en hij verkeerde in goede conditie door de zorg van de twolegs. Als het er op aan kwam, vertrouwde hij er op dat hij rennen kon. Vulture vermande zijn gespannen zenuwen en liep langzaam naar voren. Hij deed geen moeite om niet op te vallen. Als de kat hem zien zou dan zou hij moeten vertrouwen op zijn middelmatige charisma om hem uit de penarie te krijgen en anders op plan B vallen. Rennen tot je niet meer rennen kon.

Terwijl hij in een wijde boog van haar vandaan in haar richting kwam pikte hij haar geur beter op. Meteen scheen het hem toe dat hij deze geur herkende. Maar waar van? Zijn groene ogen vernauwde zich terwijl hij haar beter in zich op probeerde te nemen. Gitzwarte vacht, oranje ogen.. En toen keek ze op en ontmoette haar blik de zijne. Vulture stopte meteen, terughoudend haar in zich opnemend. Zijn houding was vriendelijk noch vijandig. Ja.. ze hadden al eerder ontmoet. Hij herkende haar blik.. Het was die windclan leerling geweest die hij ooit van prooi beroofd had. De kater kreeg opnieuw een brandend schuldgevoel in zijn binnenste toen hij daar aan terug dacht. Hij had haar pijn gedaan voor een muis. Een stomme, kleine ondermaats muis. En dat allemaal omdat hij bijna gek van de honger was geweest. Hij schaamde zich nog altijd voor die daad. Nu was het de vraag of zij hem ook nog herkende. "Ik wil geen moeilijkheden veroorzaken" zei hij op een kalme toon. "Ik ben op doortocht" voegde hij er aan toe. Zijn haren stonden lichtjes overeind maar hij hoopte dat door afstand te houden en niet vijandig te doen naar haar ze hem gewoon voorbij liet gaan. Ze waren immers alleen. Hij hoopte dat ze ook geen moeilijkheden wilde.

OOC: Throwback naar dit topic

Niets. Helemaal niets. Haar ogen prikten. Foxdung, dacht ze. Ze had zo gehoopt... Wat was ze toch ook een idioot. Misschien... misschien was hij ergens anders in het territorium. Daar waar de bloesembomen gebloeid hadden, of misschien bij het meer. SkyClan had ook een meer, toch? Misschien was hij wel op pad, en zou hij pas bij het vallen van de avond terugkeren naar het kamp, misschien... Gefrustreerd schudde ze haar kop. Ze hield zichzelf voor de gek, hij was er niet. Hij was er niet meer.

Plotseling zag ze vanuit haar ooghoeken een bruine gestalte en haar kop schoot omhoog, maar een tel later besefte ze al dat het niet de kat was op wie ze hoopte en een bittere teleurstelling maakte zich van haar meester. Teleurstelling die veranderde in schrik toen ze herkende wie het wel was. Herinneringen aan een dag lang geleden schoten door haar kop. Een scharminkelig muisje. Een rogue. Pijn. Ze schuifelde onwillekeurig een stukje achteruit, tot ze tegen een omgevallen boomstam botste. "Ik heb geen prooi", miauwde ze hees. Maar de kater keek haar ook niet aan met een blik vol honger. Hij leek eerder behoedzaam. Hij zocht geen moeilijkheden, liet hij weten. Hij was alleen op doortocht. Crowcall knikte even om te laten weten dat zij niet degene zou zijn die de moeilijkheden zou beginnen, maar ontspannen kon ze ook nog niet.

Toen ze hem in in het oog had gekregen ontging de blik in haar ogen hem niet. Ze schuifelde haastig achteruit tot ze niet verder kon. Haar stem was hees toen ze sprak. Zijn oren draaide in zijn nek van het ongemak. Tja, wat had hij anders verwacht? Hun eerste indruk was niet al te best geweest. Daarbij kwam ook nog eens dat hij een rogue was en zij een clankat. Geen enkele clankat was vredig gestemd tegenover een buitenstaander. Hij keerde zich om en begon weg te lopen. Hij kon haar maar beter gewoon met rust laten. Terwijl hij door stapte voelde hij het bijtende schuldgevoel in zijn binnenste groter worden. Groeien. Het was al zo lang geleden dat hij zoiets had gedaan maar tot op de dag van vandaag had hij er nog steeds brandende schuld voor. Hij kon het er niet bij laten. Nee.. als hij het dan afsluiten moest dan zou hij dat goed doen. De cyperse kater kwam tot stilstand. Zwijgend keek hij naar zijn poten terwijl hij de moed aan het verzamelen was om zich om te draaien en de woorden te zeggen. Met een diepe zucht draaide hij zich om en keek hij haar aan. "Luister es.. ik.. eh" hij zocht naar de woorden. Sjonge, wat was dit ongemakkelijk.. "Ik weet dat het woord van gewoon een rogue niet veel waard zal zijn. Zeker niet als de rogue in kwestie je heeft aangevallen lang geleden.. voor een.. muis" Zijn poot schraapte afwezig over de grond waardoor kleine wolkjes as opvlogen. "Nou ik wilde gewoon mijn excuses er voor aanbieden" Zo, daar.. hij had het gezegd. Vulture zou haar waarschijnlijk hierna nooit meer zien maar hij zou niet gerust zijn met de gedachten dat hij niet zijn excuses aan haar had aangeboden. Op zijn minst! "Ik eh- had heel erge honger.. het leven in je eentje is nog niet zo gemakkelijk" voegde hij er tenslotte nog aan toe met een iet wat ongemakkelijke glimlach die al snel wegstierf. Hij haalde zijn schouders op en slikte.

Haar gespannen schouders zakten iets omlaag toen de rogue zich omdraaide en wegstapte, maar ze verstijfde toen hij na een paar passen halthield. De woorden die toen kwamen, had ze niet verwacht en ze wist ook niet meteen wat ze ervan moest denken. Hield hij haar voor de gek? Speelde hij een spelletje? Eigenlijk kon ze zich dat niet goed voorstellen. Een kat als hij had geen listen nodig om haar te verslaan. Haar clangenoten zouden hem niet vertrouwd hebben, maar haar clangenoten vertrouwden niemand. Was dat niet juist waar ze zo'n hekel aan had, dat gebrek aan vertrouwen in de wereld? Niet alleen de katten van je eigen clan kenden redelijkheid, goedheid en eer. Daarbuiten bestonden die dingen net zo goed, en ondanks haar eerdere slechte ervaring met deze kater, dacht ze die dingen waar te nemen in zijn woorden, in zijn ongemakkelijke glimlach, zijn nerveuze schouderophaal. Crowcall aarzelde even, maar ten slotte zakten haar opgerezen haren weer omlaag en ontspande ze wat. Ze bleef hem in de gaten houden, ze was nu ook weer niet zo naïef dat de mogelijkheid dat dit alles toch maar toneelspel was compleet vergat, maar voor nu besloot ze hem het voordeel van de twijfel te gunnen. "Het is lang geleden", miauwde ze. Misschien was hij een andere kat, toen. Of misschien was hij gewoon door een zware periode gegaan. Het was even ongemakkelijk stil. Ze kon hem vragen te vertrekken. Als hij zijn woorden had gemeend, zou hij het doen en ze zou hem waarschijnlijk nooit meer zien. Maar ergens wilde ze dat niet meteen. Als dit dan een verzoening moest zijn, dan maar beter een goede. "Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om alleen te leven", miauwde ze om het gesprek nog wat te rekken.

Na dat hij zijn zegje had gedaan viel er even een pauze. In die pauze ontging het de groene ogen van Vulture niet dat de poes haar houding ietwat meer ontspande. Niet heel veel maar genoeg dat hij in ieder geval wist dat zijn woorden goed gevallen waren. Opluchting stroomde door hem heen. Dat deed hem goed, beter dan hij verwacht had. Een vreemd gevoel in hem scheen omhoog getild te worden en te verdwijnen. 'Het is lang geleden' hoorde hij haar zeggen. Hij liet zijn blik weer vallen. Voor hem leek het wel een levenslang geleden. Er was  zo ontzettend veel gebeurt met hem in de tussentijd.. hij was nog jong geweest. Jong en dwaas. Hij had niets geweten en zelfs nu wist hij nog niet zo veel. Genoeg om naar de  tweebenen te rennen als de prooi zo schaars werd dat jagen niet meer mogelijk was. Genoeg om te weten dat je beter af was in je eentje en je niemand vertrouwen kon. Hij begon zijn lijf net om te draaien, klaar om weg te lopen nu het afgehandeld was, toen de zwarte poes sprak. Hij bleef staan en keek weer opzij naar haar. Bij haar woorden moest hij niet lang nadenken. "Ik was ooit een clan kat, weet je" De woorden klonken vreemd op zijn tong. Inmiddels was hij langer een eenling dan dat hij een clankat was geweest. Hij kon het luxe leventje zich nauwelijks meer herinneren. Hij wist alleen nog het alleen zijn, de bittere kou en de vredige kalmte. Vulture keek weer op naar haar en besefte dat hij even stil gevallen was. Nu pas drong het ook pas tot hem door dat hij dat tegen haar gezegd had. Ach, wat kon het kwaad? Hij was Vulture maar. Niemand die zijn naam nog herkennen zou. Iedereen in zijn oude clan dacht toch waarschijnlijk dat hij dood was. "Het leven als eenling is.. vrijheid, eindeloosheid, grenzeloosheid" Zijn ogen begonnen te fonkelen. "Je hoeft alleen maar jezelf te gehoorzamen. Niemand is jouw baas en niemand maakt jouw regels. Het is het paradijs" Vulture voelde een sombere grijns op zijn gelaat komen. "Maar het is ook onvergeeflijk en wreed. Elke winter kan je laatste zijn, territorium is iets wat je hebben kunt maar ook zo snel weer kwijt kan zijn als je enige waarde aan je leven hecht. Vriendelijke gezichten zul je nergens vinden als eenling en je staat er altijd alleen voor als je gewond raakt of als je een vijand tegenover je hebt. Er zal niemand zijn die ook maar een barst om je geeft als je onder de groene zoden ligt" Bijna niemand dan. Zijn nichtje zou er om geven als hij dood ging maar haar had hij inmiddels maanden al niet gezien..

Nu dat de slanke kater terug dacht aan zijn nichtje voelde hij een onprettig gevoel in zijn binnenste van ongerustheid. Hij had het niet gewild om aan haar te denken maar het gebeurde gewoon. Nu kon hij dat even niet gebruiken.. met tegenzin stopte hij het weg in een ver hoekje van zijn brein. Later.. later als hij tijd er voor had zou hij weer aan haar denken. Ze moest ergens daar buiten zijn, dat kon gewoon niet anders. Vulture keek op naar de poes en zuchtte vermoeid. "De eenzaamheid maakt mij niet uit, daar heb ik voor gekozen. Ik zou dit alles, het goede maar ook het slechte, verkiezen boven het leven als een clan kat" zei hij met een lichte speelsheid in zijn stem. Al snel vaagde die speelsheid weg toen ze overstapte op het andere onderwerp. Hij schudde zijn hoofd. "Waar?" Vroeg hij met een frons ook al wist hij dat zij het antwoord ook niet weten zou. Vulture zijn ogen waren weer serieus. "Tussen de clan katten en de blood clan in is er weinig over behalve kittypets en andere rogues. Kittypets zijn bang voor ons en rogue's willen meestal niets van elkaar weten.. te veel gevaar, aanhangers van de bloodclan, gekken en zo.." Zijn stem stierf weg en hij richtte zijn ogen op de grond. Zo nu en dan zat er een gek tussen en die wilde je écht niet tegen komen in je eentje. Clan katten hadden gemakkelijk praten. Ze waren de almachtige, gebundelde kracht. Ze konden vrienden maken waar ze wilde in relatieve veiligheid, maar voor hun was dat nog zo gemakkelijk niet. Niet als iedereen in het woud je als uitschot of een plaag zag.

Na dat hij zijn laatste zin had uitgesproken ontsnapte er een zucht uit zijn keel. Al dat gepraat over gekken maakte hem nerveus. Hij had nog zo'n lange weg te gaan voor hij weer was waar hij moest zijn. Zo veel kon er gebeuren in die tijd. Hij was aardig uit vorm en hij wist zeker dat als hij een vijand tegen kwam hij het beste maar het hazenpad kon kiezen als hij wilde blijven leven. Vulture keek op naar de zwarte poes met een bedenkelijke blik in zijn ogen. Hij betwijfelde het geen seconde dat ze het geen maan overleven zou. Ze leefde al te lang in alle gemakken van de clan. Met een vreemde bewaarwording besefte dat ze in een ander leven gezworen vijanden geweest zouden zijn. "Lang" antwoordde hij uiteindelijk een beetje schor. Zijn groene ogen keken omhoog naar een groep donkere wolken die zich aan het samenpakken was in de verte. De dag leek opeens zo zonnig niet meer. "Ik vertrok toen ik nog maar een leerling was, al lijkt dat nu een levensduur geleden" Merkte de cyperse kater op met nog een zucht. "Vreemd hoe bepaalde keuzes in ons leven de weg die we bewandelen zo kunnen schapen, als ik als een brave jongen in mijn clan was gebleven hadden we elkaar misschien op een heel andere wijze ontmoet" Misschien was die andere wijze net zo slecht geweest als toen hij haar had gekrabt voor één stomme muis. Toen er donder in de verte klonk rezen Vulture zijn haren iets omhoog. "Zullen we terug gaan lopen naar de clans? Het lijkt mij niet een verstandig idee als je verzeild gaat raken in die storm en je clangenoten zich ongerust over je gaan maken" merkte hij behoedzaam op en hij glimlachte flauwtjes met een schouderophaal.