I feel…. hmmm nothing at all

De kittypet krijste onder zijn klauwen. Zijn nagels drukten op de keel van de kattin, waar ze kleine gaatjes prikten. ‘Alstublieft meneer! Ik loop niet meer in u weg, dat beloof ik.’ Er ontstond een droge humorloze grijns om zijn lippen. “Dat is al te laat, dat had je moeten bedenken voordat je voor mij langs over dat pad schoot.” Ze begon weer onder zijn poten te kronkelen, waardoor ze het eigenlijk alleen maar erger voor haarzelf maakte. De geur van bloed werd steeds sterker. Ze smeekte ook niet meer, het enige wat ze probeerde was onder hem vandaan komen. Wat overigens een onbegonnen zaak was. Hij had haar tegen de grond gepind en was een stuk sterker dan haar. Ze had een vuurrode vacht net als de kattin die zijn vader had vermoord. Dat was pas net voorgevallen en het stond vers in zijn geheugen gebrand. Nu had hij de laatste tijd sowieso nogal een kort lotje en was het al snel een druppel te veel voor hem. Het feit dat ze daarnaast ook nog eens sprekend leek op die ooh zo vredelievende boskat, was genoeg voor hem geweest. Om boven op haar te duiken en haar vast te leggen. De kittypet begon te snikken en stopte met tegenstribbelen. Chawl zijn tweegekleurde ogen werden donker en zijn kop schoot razendsnel naar beneden. Terwijl hij in een vloeiende beweging haar nek brak. Toen trok hij zijn nagels in en stapte van haar af.
Even bewoog hij niet terwijl je zag dat hij nadacht. Voordat hij zijn schouders ophaalde, onder het lichaam doorschoot en haar zo op zijn rug tilde. Nee, hij voelde niks. De eerste keer dat hij een kat had vermoord en daarmee zijn halsband had verdiend, had hij afschuw gevoeld, nu voelde hij niks. Het voelde leeg, de smaak van bloed in zijn bek kon hem niet eens van zijn stuk brengen. Hij slikte het gewoon door en liep naar de bosjes.
Het was al laat op de avond en er waren geen twolegs meer op straat. Dus kon hij zonder al te veel moeite naar de bosjes naast de weg lopen, om het lichaam daar onder te laten verdwijnen. Zo simpel was het, zo gevoelloos. Ja, het deed hem eigenlijk niks meer.

[First @Shallow]

De grijze kattin was een rustig wandeling aan het maken. Haar ogen keken rond terwijl ze weer de oude plek bekeek. Ze herinnerde zich hoe ze hier vrij rondliep als kitten. Maar nu was ze niet vrij, niet meer. Ze was nu van de Elite, de gele halsband om haar nek zei al genoeg dat ze nu officieel een van hun was. Ze had een hond meedogenloos neergeslaan en diens keel opengebeten. Gewoon, uit het niets. En dan was het over. Het was zo snel gegaan dat ze niet eens wist of ze het zelf gedaan had. Voor dat had ze nachten lang wakker gebleven. Was dit wel de bedoeling? Ze had Fortune trots gemaakt- zelfs haar eigen vader. Maar had ze het wel verdiend?

Want ja, ze had zichzelf als een waardige BloodClanner bewezen. Maar tijdens het gevecht botste ze tegen een kat op, waardoor twee op haar af liepen. Gelukkig had ze zichzelf snel vrij gekregen, en had ze zich bij de groep Bloodclanners gevoegd. Waar ze had moeten toekijken hoe hun sterke leader ten onder ging. Ze had nog nooit zo’n wanhopig moment meegemaakt dan zien hoe de rode kattin Claw’s nek doorgebeten had en hoe hij zonder enkel teken van angst de Elite aan Shark toevertrouwde. En dan was Howl ook nog weg- Nu pas dacht ze aan Chawl. Ze had nog steeds niet met hem gepraat. En bij het toekijken hoe beide ouders van haar beste vriend in het zelfde gevecht hun leven gaven. Als beste vriendin vond ze het haar taak om hem te troosten. Of... ja- poging tot.

En alsof het lot haar gehoord had. Zag ze een zwarte vacht, ze had zijn silhouette net kunnen zien door de maneschijn dat door de wolken scheen. En de geur was al duidelijk van Chawl- met... bloed? Nu pas merkte ze het slappe lichaam dat de jonge kater op zijn rug aan het dragen was. Wat? Duizend vragen kwamen in haar op. “Chawl?” waagde ze maar. Ze was honderd procent zeker dat het haar beste vriend was die een kittypet’s lijk op hem had. Shallow versnelde haar stappen tot ze eindelijk bij de Bloodclanner kwam. “Chawl, wat- wat ben je aan het doen?” Zei ze in een klein lachje. Gewoon zodat hij wist dat ze niet compleet verrast was. Het zou normaal gezien moeten zijn onder de Elite. Maar toch kon ze het niet helpen. Ze had nooit gedacht dat haar beste vriend net zo was als de rest. Die zomaar de eerste beste kat doodde die in de weg zat. Maar hij zou haar nooit pijn doen, toch?

Voordat hij klaar was met het verstoppen van het lichaam, hoorde hij een stem achter zich. De stem van zijn beste vriendin, Shallow. Hij keek niet om, maar ging gewoon door met waar hij mee bezig was. “Een lichaam opruimen.” Hij zakte wat door zijn achterpoten en liet daardoor de kittypet van zich afglijden. Toen greep hij het lichaam bij het nekvel en sleepte de dode kat onder de bosjes. Zo ver mogelijk eronder, waardoor een twoleg het lichaam niet zomaar zag en eigenlijk ook niet onder het bosje kon kruipen. Toen kwam hij weer overeind en draaide zich om naar Shallow. De blik in zijn tweegekleurde ogen stond simpelweg vreemd, er klopte iets niet. Toch hield Chawl het zo verborgen dat je er niet echt je poot op kon leggen. Tenzij je hem goed kende, dan wist je donders goed wat er eigenlijk aan de poot was.

Shallow zwiepte haar staart lichtelijk nerveus toen hij haar een simpel antwoord gegeven had. Maar dat hield haar niet tegen. Ze deed nog een stap dichter bij de kater, nu hij toch het dood lichaam verstopt had, kon ze hem eindelijk wat vragen stellen zonder steeds verward te zijn over waarom die kittypet het verdient had. Maar waarschijnlijk kwam het omdat Chawl juist wel wist wat de Elite van hem verwachtte. En toch merkte ze duidelijk op dat hij veranderd was. Ze wist niet hoe, maar hoe dichter ze bij de kater kwam, hoe kouder de sfeer werd.
“Gaat het nog?” Vroeg ze eventueel, een domme starter, maar ze kon het niet helpen. Het was haar beste vriend, ze had het recht om te weten wat er in zijn hoofd ging. Al was het duidelijk te lezen. Zijzelf kon ook in stemmen met dat de dood van Claw en Howl een serieuze impact op de jonge kat gegeven moest hebben. En misschien dat het haar een keertje lukt iets juist te doen. Als ze hem niet kon troosten, misschien dat ze hem kon afleiden. “Het is duidelijk dat iets dwars zit, we kunnen ergens gaan zitten? Gewoon wij alleen.” Zou dat hem geruststellen? Of was zelfs de aanwezigheid van de grijze poes te veel voor hem? Ze wist het allemaal niet meer. Ze bedoelde het alleen maar goed.

Shallow vroeg of het nog ging. Ja, ging het eigenlijk met hem? Hij had net zijn beide ouders verloren. Vermoord voor zijn ogen. Eerst had hij moeten toekijken hoe Bronzemask zijn moeder omlegde en vervolgens hoe Firedance zijn vader de keel doorbeet. Nee, dat was niet zo goed voor je mentale gezondheid. Dus nee het ging niet, maar dat weigerde hij hardop te zegen. Ze moesten niet gaan denken dat hij zwak was, zelfs zijn beste vriendin niet. Al zag hij Shallow er niet voor aan die gedachten überhaupt in haar kop te halen. “Ze leek op haar.” Was dus het enige wat over zijn lippen kwam. Doelend op de vuurrode vacht van de kittypet, een vuurbal, net als Firedance. Toen ze begon over dat hem iets dwars zat en dat ze ergens konden gaan zitten, staarde hij haar een poosje aan en hield zijn bek. “Shallow mijn ouders zijn vermoord, hoe zou jij je voelen?” Het gebeurde niet vaak dat hij haar complete naam uitsprak. Meestal was het Shall, maar zijn kop stond daar niet naar. “Waar wil je gaan zitten?” Vroeg hij toen toch maar. Hij wilde haar niet teleurstellen en haar ook niet kwetsen. Het was lief dat ze het aanbood, maar natuurlijk zat hem wat dwars. Het was alleen niet zo dat hij dat graag in geuren en kleuren wilde vertellen. Hij stopte het liever weg, ver weg.

Het was haar al duidelijk gemaakt dat de dood van beide ouders zeker niet niets was. En dat had Chawl haar al verteld. Waardoor Shallow even moest nadenken. Nee, ze had geen idee wat ze verder moest doen als ze haar vader ook in de strijd verloor. Het had haar zo lang gekost om hem te laten zien hoeveel ze van hem hield, en dat ze ook klaar stond om hem trots te maken -hoe vaak dat ook moest-. Shark was een van de weinige katten waar ze haar leven voor zou geven. Maar toen Chawl haar hele naam uitsprak, zei het al genoeg. Ze legde haar staart geruststellend op haar beste vriend zijn rug en begon te lopen. “Dat zal je wel zien.” Zei ze mysterieus. Naja, het was geen geheim. Ze zouden gewoon een wandeling maken, hopend dat het de kater zou kunnen kalmeren, al was het voor even maar.

Ze had haar oren naar voren gespitst terwijl ze haar passen wat versnelde. Shallow keek nogmaals achterom om te zorgen dat hij niet achterbleef. Het was immers alleen maar leuk als beiden het leuk vonden. Chawl hoefde het niet persee leuk te vinden. Maar erin stemmen was wel nodig, natuurlijk. Ze zwiepte even blij met haar staart. “Herinner je je nog de dag dat ik me bij de Elite ging aansluiten?” Begon ze opeens, na een paar seconden stilte. De grijze kattin was haar pad naar het bekende park aan het maken. “Dat was de eerste dag dat ik mijn eigen gezicht kon zien.” Maakte ze af met een korte giechel. Onnodige details. Maar het was nog steeds vermakend. Langzaam liep ze langs een paar struiken, richting diezelfde bloembak waar ze ontdekte dat haar ogen twee kleuren had. Net als Chawl. Het was iets aparts. Maar zijzelf vond het mooi. Vooral de oranje en groene ogen van haar beste vriend. Zulke ogen zag je niet vaak.
Ze keek in de bloembak, waar er een wat groter plasje was dan ze zich kon herinneren. Waarschijnlijk omdat het sinds kort geregend had. “Nu kan je niet alleen je oogkleuren zien, maar ook de sterren.” Vervolgde ze enthousiast terwijl ze terug naar Chawl keek.

Hij trok even met zijn oren toen ze zei dat hij dat wel zou zien. Ze probeerde hem op te vrolijken, dat wist hij. Natuurlijk vond hij dat hartstikke lief, maar zijn gedachten gingen elke keer met hem aan de haal. Steeds als hij ergens mee bezig was, deed iets hem wel aan zijn ouders denken. Altijd was er wel een klein dingetje, een klein detail, die hem weer terugbracht in de tijd. Het maakte hem gek, radeloos bijna. Al liet hij dat niet zien. Niemand hoefde te weten wat er in zijn kop omging, want straks vond Shark hem daarom geen goede mentor meer. Hij wilde juist graag mentor zijn, omdat Letum hem bezig hield. Wie weet gaf Shark hem nog wel meer young ones en dat wilde hij niet verprutsen, omdat zijn kop elke keer met hem aan de haal ging. De trainingen waren de enige momenten dat hij zich totaal op iets anders kon focussen, momenten dat hij weer even zichzelf kon zijn.
Hij liep achter Shallow aan, die na een tijdje weer verder sprak. “Natuurlijk weet ik dat nog.” Antwoordde hij. Hij zou nooit vergeten hoe hij Shallow had leren kennen en hoe ze de Elite vervolgens kwam joinen. Om daarna zijn vriendin te worden, zijn gespreksmaatje en kattin waar hij altijd zijn verhaal kwijt kon. Zoiets vergat je niet zomaar. Ze liep naar dezelfde bloembak als toen en hij ging naast haar staan. Waardoor allebei hun tweegekleurde ogen weerspiegeld werden, met de sterren op de achtergrond. Een klein waterig glimlachje ontstond rond zijn bek. “Daar heb je gelijk in.” Toen stierf het glimlachje weer op zijn lippen en werd zijn blik plots donker. Zijn vader had Shallow die dag toegelaten in de Elite en dat beeld speelde zich weer op zijn netvlies af. Hij wende zijn blik af en zette zijn kaken op elkaar.

Toen het haar lukte om een waterig glimlachje op zijn gelaat te vormen kreeg de grijze kattin zelf ook automatisch een wat bredere glimlach dan de zwarte kater zelf had. Het had haar altijd een geruststellend gevoel gegeven wanneer ze iemand blij maakte. Of tenminste... Minder verdrietig of minder boos. Het gaf een gevoel alsof ze eindelijk wel ergens goed in was. En als ze Chawl voor even kon afleiden dan was dat ook een excuus om samen met haar beste vriend tijd te brengen. Toen ze allebei nog aan het trainen waren hadden ze amper tijd om samen wat te doen.
Ze keek weer naar de sterren in het plasje water. ”Jammer dat we niet meer in de Young One’s Tower slapen.” Sprak ze na wat stilte toen ze haar blik weer naar Chawl richtte. Ze legde haar staart op zijn schouder om hem wat dichterbij te duwen zodat hij ook een kijkje kon nemen in het water. ”Toen ik bijna verdronk had ik al mijn geheugen kwijtgeraakt.” Begon ze opeens. Dit had ze de kater nooit verteld. Maar dat was wat vrienden deden, toch? Elkaar dingen vertellen. Ze hadden geen geheimen voor elkaar. ”Maar, wat ik wel kan herinneren is dat mijn moeder me altijd iets had verteld over sterren. Waar je ook gaat, ze volgen je. Ze waken over je. Ze had me uitgelegd over de sterren dat een ziel vasthielden.” Ze deed een step achteruit en keek naar de lucht waar de echte sterren waren. Haar blik viel op een grote ster dat het felste licht had. Eentje dat recht naar hun leek neer te kijken.
”De felste, dat is Claw.” Sprak ze eventueel terwijl ze met haar staart naar de ster wees. Ze had nooit echt kunnen bewijzen of het waar was. Maar ze had het nooit vergeten, zelfs niet sinds het incident. En ze hoopte dat haar verhaal hem wat kalmer zou maken. Het makkelijker zou maken om door de pijn heen te gaan. Ze had nog niet meegemaakt om een belangrijk iemand te verliezen. Als ze haar vader ooit kwijt zou raken zou ze waarschijnlijk net als Chawl eindigen. En dat was wat ze zo erg vreesde. De dood.

Ze zei dat ze het jammer vond dat ze niet meer in de Young one’s tower sliepen, dat vond hij zelf ook. Het was een mooie tijd geweest. Een onbezorgde tijd, waarin hij veel met Jackdaw en Shallow had geravot. Jackdaw sprak hij de laatste tijd nog maar zelden. Hij wist zelf ook niet zo goed waarom, ze waren altijd zo close geweest. Het was heerlijk geweest om zo hoog te kunnen slapen en neer te kunnen kijken op hun kamp, het kamp waar zijn vader zo trots op geweest was. Maar nergens was hij zo trots op geweest als hun kamp bij Fourtrees. Het kamp waar hij zijn leven voor had gegeven, net als Howl dat had gedaan. Het voelde als een gat om de twee katten waar hij altijd zo naar op had gekeken in één klap kwijt te raken. Een gat die niet meer zomaar opgevuld zou kunnen worden, het waren zijn ouders, die waren niet te vervangen. Hoe goed Shark ook zijn best voor hem deed. Of hoe wanhopig Shallow hem ook probeerde op te vrolijken. ‘
Hij bleef even stil terwijl hij naar de sterren staarde. Toen keken zijn tweegekleurde ogen Shallow aan. “Mijn vader geloofde daar niet in Shall.” Sprak hij toen. “Dood is dood, zwart is zwart.” Even leken zijn spieren te verstrakken, maar hij herstelde zich snel weer. “Maar het is een mooie ster.” Met die woorden draaide hij zich om en slenterde weg. Zijn schouders leken plots een fractie lager te staan, dan dat ze eerst gestaan hadden.

Onderwerp: Re: I feel…. hmmm nothing at all