The song of winter

Koud. Alle dagen, alle nachten en eigenlijk alles in haar leven leek koud aan te voelen. Haar vader, de kat waar ze voor leefde, de kat waar ze voor wilde sterven en de kat waarvoor ze twaalf hondentanden had willen halen, was dood. En er was niemand bij wie ze terechtkon met haar verdriet. Shark had de leiding over de Elite genomen alsof het niets was, haar broers zonderden zich af en eigenlijk was haar leven gewoon weer verder gegaan alsof de belangrijkste kat uit haar leven niet zomaar was weggerukt. Ze had geen idee wat ze moest doen, had geen idee hoe het nu verder moest gaan. Haar vader had waarschijnlijk gewild dat ze door zou gaan met haar leven en dat ze een goede training zou doen, maar ze had zo graag gewild dat hij haar zou trainen en niet iemand anders. Ze was niet ontevreden met Shark’s keuze, maar ze had het graag anders gezien. Ze nam aan dat Fortuna en Shark dat ook wel zouden begrijpen. Als Shark vroeg hoe het met haar was, vertelde ze hem maar de halve waarheid. Haar vader had haar geleerd dat je je gevoelens altijd voor iedereen af moest schermen, ook voor diegenen waar je van hield. Ze hield van haar broers en ze hield van Shark, maar ze dacht niet dat ze haar innerlijke verdriet met hun kon delen. Ze dacht trouwens ook niet dat Shark het zou begrijpen. Hij was beste vrienden geweest met haar vader, maar toch was dat anders dan als je familie van hem was geweest. Ze had zo veel meer willen doen dan één keer dankzij haar smeekbede uit het camp mogen gaan. Maar ze had ergens toch wel een bepaald doel voor ogen. Ze zou nog steeds die twaalf hondentanden binnenhalen. Ze zou nog steeds haar doel nastreven om in de pootsporen van haar vader te treden. Er was echter één wijziging in haar plan: ze zou wraak nemen op ThunderClan. Wraak voor wat ze gedaan hadden. Ze zou elke ThunderClanner vermoorden, al was dat het laatste wat ze deed. Ze zou trainen en ze zou harteloos worden, net zo harteloos als zij. Razor keek op toen ze pootstappen hoorde en merkte nu pas dat ze was afgedwaald naar het rogue territory. Ze zag een tom die veel ouder was dan haar en even schoot er twijfel door haar heen, maar toen besefte ze zich dat het haar niets meer uitmaakte of ze vandaag zou sterven of dat ze zou blijven leven. Zonder haar vader was haar leven toch niets meer waard.