Confessions.

Eindelijk was de rust wedergekeerd. Ongeveer dan. BloodClan was verdreven van Fourtrees en zijn dochter had niet echt verwondingen opgelopen tijdens het gevecht tussen de Clans en de BloodClan, maar hijzelf wel. Hij had een wond in zijn schouder, maar deze was niet zo erg. De snee in zijn borst was echter wel erg geweest en als het niet voor de snelle reactie van zijn medicine cats was geweest dan… dan… Tja, eigenlijk wilde hij daar niet te veel over nadenken. Ook had hij geprobeerd om Crowcall een beetje te mijden nadat hij had geconcludeerd dat zij grotendeels in orde was. Hij had niet gewild dat zij zich zorgen om hem zou maken en hij kon het niet helpen dat hij zich steeds vreemder in haar buurt begon te voelen. Hij wilde er niet over praten en hij wilde er ook niet al te veel aan denken, dus deed hij zijn best om haar zo veel mogelijk te mijden. Hij had zijn taken weer terug opgenomen en hoopte dat Oceanstar en Bronzemask zijn straf op zouden heffen en hem binnenkort weer terug een apprentice zouden geven, hoewel dat er voor nu zeker niet inzat met zijn wond die nog moest genezen. Het ging een vers litteken worden, maar dat was een prijs die hij wel wilde betalen. Leopardpaw was haar moeder al kwijt; hij wilde niet dat ze hem ook nog kwijtgeraakt zou zijn. Hij wilde niet dat ze met een bitter gevoel op zou groeien en dat haar enige missie was om de BloodClan terug te betalen voor wat ze hadden gedaan. De klap die de BloodClan moest verwerken, was redelijk groot. Toch had de nieuwe leader hun beloofd dat hij wraak zou nemen en Crowfur had er niet aan getwijfeld om zijn woorden serieus te nemen. Het liefste hield hij zijn dochter dan ook weg van alle patrols, maar dat ging gewoon simpelweg niet. Hij kon zelf maar amper uit de warriors den, maar nu had hij wel een poging gedaan. Hij merkte dat zijn conditie niet was wat het was geweest en zijn wond begon na de eerste paar stappen al vervelend te steken, maar toch zette hij door. Pas toen hij één of ander maïsveld had bereikt die ze eerder nog niet in hun territory hadden, liet hij zich zakken naar de grond en bleef daar even versuft liggen. Hij probeerde zich te concentreren op zijn omgeving, maar wist dat hij geen match zou zijn als hij nu aangevallen zou worden. Hij keek op toen hij pootstappen hoorde en voelde paniek door zich heen schieten toen hij de geur rook van de kat die hem naderde. Niet omdat het een BloodClanner was, maar omdat het juist de kat was die hij al dagen had proberen te mijden.

Crowfur keek over zijn schouder en keek recht in de ogen van Crowcall. Voor de eerste keer sinds na het gevecht scande hij haar lichaam volledig om te zien of ze verwondingen had, maar zo te zien was ze er redelijk ongeschonden uitgekomen. En hoewel ze zich daar naar alle waarschijnlijkheid niet echt goed over voelde, vond Crowfur het prima zo. Hun karakers waren heel verschillend en als het op vechten aankwam zou hij altijd meer geneigd zijn om zich in het gevecht te storten dan zij, maar dat vond hij niet per se iets slechts. Het was goed als minstens één van hun twee soms de hersenen had om zichzelf terug te trekken; dat had hij ook beter gedaan. Hij wilde niet meer meemaken dat de katten waar hij van hield moesten vrezen voor zijn leven omdat hij zo stom was geweest zich nog verder in het gevecht te storten dan op dat moment voor hem goed was. De wond op zijn schouder had hem minder snel laten reageren en onmogelijk laten anticiperen op de volgende aanval naar zijn borst toe. Hij was klein voor zijn leeftijd en dat feit had er bijna voor gezorgd dat de BloodClanner in kwestie hem had kunnen pletten ware het niet dat hij op dat moment dankzij een afleidende factor weg had kunnen komen. Zelfs een paar dagen na het gevecht zorgde het er nog steeds voor dat hij er soms slecht van sliep, maar dat ging hij natuurlijk aan niemands neus hangen. Hij besefte zich dat hij nog steeds niets gezegd had en deed aarzelend een paar stappen naar voren. Hij zag geen woede in haar blik, dus hij nam aan dat ze niet boos was op het feit dat hij haar vermeden had de afgelopen dagen. Hij zag dat ze in dubio was en slikte; dit was waarschijnlijk even moeilijk voor haar als voor hem. En opeens was hij moe van het elkaar vermijden. Opeens had hij geen zin meer om alles te verbergen en net te doen alsof er niets aan de hand was terwijl er zo veel dingen waren waarover ze moesten praten. Ze hadden het gevecht allebei overleefd, waren weer terug thuis en de rust was ongeveer wedergekeerd. Er was geen tijd voor dit soort dingen. Het gevecht met BloodClan had voor velen wel aangetoond dat het zomaar voorbij kon zijn in één oogwenk. En dus deed hij een paar stappen naar voren en liet zijn wang even langs de hare schuren. “Ik heb je gemist, Crowcall,” murmelde hij. “Het spijt me dat ik niet veel tegen je gezegd heb de afgelopen dagen, maar ik was bezig met herstellen en mijn gedachten terug op orde krijgen.” Hij slikte en trok zich terug. “Je moet weten dat ik niet boos op je ben, maar dat ik ontzettend met mezelf in de knoop lag en dat ik natuurlijk in de medicine cat den moest verblijven om te genezen.” Zo, hij had gezegd wat hij wilde zeggen. Ongeveer dan. Want er was nog één belangrijk ding dat hij voor de reis en na de reis tegen haar had willen zeggen, maar wat nog altijd niet gebeurd was. Hij hoopte dat hij nu genoeg moed zou verzamelen om het te zeggen voordat zijn kans wéér verkeken was.

Crowfur grinnikte zachtjes. Het voelde zo misplaatst om te grinniken, maar hij was zo opgelucht dat ze gewoon met elkaar konden praten zonder poespas, dat hij niet anders kon dan blij zijn op dit moment. Hij was blij dat ze naar hier was gekomen en dat ze elkaar gevonden hadden en dat ze nu eindelijk de kans kregen om eens goed te praten over de afgelopen weken. Het was een behoorlijke rollercoaster geweest en echt het één na het ander was misgegaan waardoor Crowfur geen kans had gehad om met haar te praten over de zaken die er voor hem op dat moment echt toe deden. Wat kon het hem nu schelen dat hij even geen apprentice meer mocht hebben? Hij had Crowcall aan zijn zijde en dat was meer dan genoeg voor hem op dit moment. Leopardpaw was gezond en het zag er naar uit dat ze binnenkort warrior zou worden, dus dat zat ook wel goed. Nu was er nog één ding waar hij over wilde praten. Hij had het gevoel dat Crowcall zijn gedachten kon lezen, want opeens murmelde ze zachtjes zijn naam. En hij wist dat het uitstelgedrag was, maar hij wilde eerst dat idiote idee van haar uit de weg hebben dat ze het blijkbaar nodig vond dat zij hem moest beschermen. “Het is juist andersom,” sprak hij lichtelijk streng. “Ik moet jou beschermen. Ik zou het verschrikkelijk hebben gevonden als je gewond was geraakt enkel omdat je mij wilde beschermen. Die wond was gewoon puur ongeluk op dat moment, ik denk niet dat jouw tussenkomst iets had veranderd. Bovendien zou ik niet willen dat die BloodClanners met hun vieze klauwen aan je waren gekomen.” Nee, dan werd hij liever zelf nog twintig keer geraakt. Hij sloot zijn ijsblauwe ogen toen hij de druk tegen zijn schouder voelde en genoot van het feit dat ze zo dicht bij elkaar stonden, dat haar neus in zijn schouder gedrukt was en dat hij haar vertrouwde geur in zich op kon nemen. De geur waar hij de afgelopen dagen zo naar verlangd had, waar hij het liefste zijn neus in wilde verbergen en de geur die zijn ergste zorgen naar de achtergrond kon dwingen als dat nodig was. Hij moest het zeggen. Nu. Geen uitstelgedrag meer, gewoon doen. Dadelijk zou hij nog een keer aangevallen worden en dan liep het wél verkeerd af. Als hij één ding geleerd had uit zijn bijna-doodervaring dan was het dat hij de katten van wie hij hield niet vaak genoeg kon zeggen dat hij hun nodig had in zijn leven. En hij wist wat Crowcall voor hem betekende, hij wist het dondersgoed. Hij wist alleen niet hoe hij het moest zeggen. Maar nu wel. Alsof hij wel twintig vossenlengtes kon rennen, racete zijn hart in zijn keel en hij trok zich terug om haar vervolgens recht aan te kijken. “Crowcall, er is iets wat ik je al een tijdje wil zeggen, maar wat ik tot nu toe nooit goed heb gedurfd.” Hoe ironisch was het dat hij, de tom die altijd rechtuit sprak wat hij dacht, iets niet durfde? Maar goed, daar moest hij nu niet mee bezig zijn. Nee, het ging hem nu om Crowcall. “Het is me de afgelopen periode steeds duidelijker geworden en ik denk dat ik het niet langer meer voor mezelf kan houden.” Hij haalde diep adem. “Crowcall, ik vind je echt ontzettend leuk. Toen je zei dat je de symptomen van de ziekte had, had ik het echt niet meer. De gedachte om je kwijt te raken, liet mijn hart in mijn keel racen en mezelf weer terug naar kracht zoeken om verder te gaan. Naast Leopardpaw ben jij één van de belangrijkste katten uit mijn leven.” Hij slikte even. “Ik wist eerst niet precies wat het was, maar het begon steeds duidelijker voor me te worden. Op een gegeven moment wist ik wat ik voelde, maar drukte ik het steeds weg. Voor de reis, voor onze gecompliceerde gevoelens op dat moment, voor Leopardpaw en alle andere zaken die er op dat moment erg toe deden. Maar nu heb ik geen excuses meer en ik ben er na dat gevecht achter gekomen hoe belangrijk het is om de katten van wie je houdt dit op tijd te vertellen.” Hij stopte met praten omdat hij het idee had dat hij dan in herhaling zou vallen en wachtte gespannen af op wat ze ging zeggen. Had hij het nu voor zichzelf verpest?

De reactie die Crowcall gaf, hij had nog maar één keer gezien. En zelfs dat was een andere versie van hoe het nu gebeurde. Zij had namelijk staan huilen en lachen uit angst, maar hij wist dat het bij Crowcall anders was. En hij wist dat het wederzijds was. Hij wist dat ze niks onaangenaams ging aankondigen, hij wist dat wat hij deed juist was en dat het deze keer ook legaal was. En daar was hij misschien wel het gelukkigste om: geen enkele Clan kon hun tegenhouden, want ze waren legaal bezig. Crowcall was van zijn eigen Clan en dat zou de zaken niet meer compliceren. En daar was hij blij om. En hij was nog blijer toen ze al huilend aangaf dat zij hetzelfde voelde. Ze zei het natuurlijk niet met zoveel woorden, maar Crowfur wist goed genoeg wat hij moest denken van haar reactie. Hij had de flikkering van hoop wel gezien in haar ogen tijdens het praten. En waar hij het eerst altijd zorgvuldig genegeerd had uit angst voor zijn eigen gevoelens en de consequenties als hij toe zou geven, wilde hij nu alleen maar dat het zo was. En het was ook zo. Zijn geluk kon niet meer op en een luid gesnor steeg op van ergens diep in zijn keel. Hij deed een stap naar voren en daarna nog een, totdat hij bijna neus aan neus met Crowcall stond. Ze waren zo verschillend in karakters en ze hadden ook andere ideeën van wat paste en niet, maar ze vonden altijd een weg samen. Even schoot Leopardpaw in zijn kopje, maar dat schudde hij weg. Voor nu. Hij zou er later met haar over hebben. Hij vermoedde dat ze het uiteindelijk wel zou begrijpen. Of Crowcall de zorg samen met hem over Leopardpaw wilde opnemen of niet, zou hij zich ook later zorgen over maken. Misschien kwam er wel een dag dat hij samen met Crowcall kittens had en zijn stamboom zou uitbreiden, zodat ze zich over dat soort dingen helemaal geen zorgen meer hoefden te maken. Maar goed, dat waren allemaal zorgen voor later. Het ging hem om het hier en nu. Hij deed zorgvuldig nog een laatste stap naar voren en likte de tranen van Crowcall weg. Van zijn partner. Mocht hij haar al zo noemen? Hij grinnikte. Wat was hij toch een kitten op dit moment! “Je bent veel mooier als je lacht,” murmelde hij. Hij drukte zijn neusje tegen haar wang en snorde. “Je moest eens weten hoe gelukkig ik wel niet ben op dit moment.” Hij wist niet of hij verliefder was op Crowcall dan op zijn vorige partner, maar hij wist wel dat het gevoel veel aangenamer was omdat hij dit keer niks hoefde te verbergen. Heel de Clan mocht weten dat hij van haar hield. En misschien zorgde dat er wel voor dat hij juist meer van haar hield dan hij ooit van iemand anders had gehouden, op Leopardpaw na dan. Aan zijn dochter kon natuurlijk niemand tippen, behalve als hij misschien toekomstige kittens kreeg. “Het is echt een last wat van mijn schouders valt,” snorde hij. “Alles begint weer langzaam op zijn pootjes terecht te komen. Ik heb eindelijk tegen je gezegd wat ik wilde zeggen en binnenkort kan ik de training van Mistpaw weer oppakken. Ik kan niet gelukkiger zijn op dit moment dan ik nu ben.” En hij grijnsde naar haar terwijl een twinkeling in zijn ijsblauwe ogen verscheen.

Ze had op een simpele manier gereageerd, maar haar reactie kwam allesbehalve simpel over bij hem. Nee, het was precies wat hij nodig had. Precies de woorden waar hij naar streefde, precies de woorden die hij nodig had om verder te gaan met zijn leven. Dat klonk misschien dramatisch, maar hij was voor een moment op de reis echt bang geweest dat hij ook haar zou verliezen aan de ziekte. Zijn zorg was in eerste instantie uitgegaan naar Leopardpaw, maar de reis had hem doen realiseren dat hij ontzettend veel van Crowcall hield. Hij had na hun tweede of derde ontmoeting al in de gaten dat het vlotter liep tussen hun; na zijn uitbarsting verliep het contact veel rustiger en merkte hij een verandering in zijn binnenste op. Diezelfde verandering merkte hij bij Leopardpaw ook op naarmate ze ouder werd. Hij wist dat alles op zijn pootjes terecht zou komen, maar dat het gewoon wat tijd nodig had. Toch wilde hij graag weten wat er in het binnenste van Crowcall omging. Dit was een mooi moment, maar naar zijn idee konden ze dat nog hebben als ze haar problemen zouden bespreken. Want die waren er zeker, ook al wilde ze daar nu niets over kwijt. Even twijfelde hij. Zou hij het niet houden voor een later moment? Hij had zojuist zijn liefde aan haar verklaard en zij had die beantwoord; een slechter moment dan dit kon hij zich eigenlijk niet voor de geest halen. Maar anders zou dat knagende gevoel in zijn binnenste niet weggaan en alles wat hij wilde, was dat zij gelukkig werd. Hij wist nu dat hij daar deel van uitmaakte, maar hij wilde de rest van haar leven ook gelukkig maken. En dat ging niet als ze constant met kopzorgen zat. “Crowcall.” Hij haalde diep adem; zijn stem klonk weer iets serieuzer. “Je weet toch dat je je nu niet meer moet inhouden en dat je alles met me kunt delen, hè?” Hij leunde zijn voorhoofd zachtjes tegen het hare; haar vertrouwde geur drong zijn neusgaten binnen en zorgden er aan de ene kant voor dat hij rustig werd, maar aan de andere kant dat zijn hart begon te racen in zijn keel. “Ik wil graag dat je gelukkig bent en ik wil graag dat je op me kunt steunen als je dat nodig hebt. Net zoals bij Leopardpaw vind ik het even belangrijk dat ik ook jouw problemen met je kan bespreken.”

Natuurlijk had hij ergens ook wel kunnen raden waar ze mee zat. Ze had er nooit een geheim van gemaakt dat ze vond dat de Clans bij elkaar moesten blijven en dat ze hun vriendschappen even actief moesten onderhouden als wanneer ze op de reis gedaan hadden. En dus kwam het voor hem ook niet als een verrassing aan toen ze aanhaalde waar ze mee zat. Zijn mening verschilde hier enorm in, maar hij moest eerlijk zeggen dat hij dankzij de reis een betere kijk op haar mening had gekregen en zijn eigen mening een beetje aan had kunnen passen. Dat wilde echter nog steeds niet zeggen dat hij het volledig met haar eens was, maar hij begreep wel waar haar standpunt vandaan kwam. “Natuurlijk is het niet meer zo als vroeger,” murmelde hij. Er was veel veranderd, op alle vlakken. En die verandering zou ook wel duidelijk merkbaar zijn tijdens hun eerste Gathering. Katten waren veel minder vijandig naar elkaar toe en hun focus was vooral op BloodClan gelegd, sinds zij momenteel de grootste dreiging vormden. “Alle Clans hebben terug hun territoria ingenomen, ja. Maar we zijn lang niet meer zo vijandig naar elkaar toe als we eerst waren en onze topprioriteit is BloodClan, niet meer elkaars borders.” Of dat ging veranderen, wist hij niet. ShadowClan had een leader die redelijker was dan de vorige wat border fights betrof, van ThunderClan hoefden ze voorlopig niets te vrezen en RiverClan… tja, had hij het altijd wat lastig met RiverClan gehad, dus hun zag hij altijd wel als een bedreiging. Vooral voor hemzelf en Leopardpaw dan. “Natuurlijk niet,” antwoordde hij op haar vragen. “Ik denk dat er veel katten zijn die maar moeilijk kunnen vergeten wat we samen doorgemaakt hebben. Maar StarClan heeft ons teruggestuurd naar ons oude gebied voor een reden. En dat we weer terug op ons eigen territorium leven, wil nog niet zeggen dat je geen contact meer kunt hebben met je vrienden buiten de Clan. Je zal ze nog altijd op Gatherings zien en misschien tijdens een controle van de border.” Als ze een vriendschappelijk gesprek wilde, kon ze beter alleen gaan controleren. De kans was groot dat als ze met een groep katten zouden gaan en Bronzemask of Oceanstar deel zou uitmaken van die groep, dat de oude rivaliteiten weer terug op kwamen spelen. Puur omdat Oceanstar’s katten niet wilden laten zien hoe veel de reis met hun had gedaan en ze geen consequenties wilden ondervinden. “En ik ben vooral tevreden met het feit dat we weer op ons eigen gebied leven omdat Oceanstar het me niet bepaald gemakkelijk heeft gemaakt. Alle Clans weten nu van Leopardpaw’s afkomst af en ik zou niet willen weten wat er met mijn band met haar had kunnen gebeuren als de Clans zouden reageren op het nieuws. Dus ja, op dat vlak ben ik tevreden dat we weer terug hier zijn.” En hij kon ook niet ontkennen dat hij het prima vond dat Tallstar nu niet meer de gelegenheid had om elke dag te praten met Crowcall, maar hij vertikte het om dat ooit aan haar toe te geven. Zo jaloers was hij nu ook weer niet. Dacht hij.