Well, hello.

Hm. Het begon tegen de middag te lopen en hij had nog altijd geen taak gekregen. Normaal gezien zou er een hele zwerm warriors gepasseerd moeten zijn die hem een opdracht zouden geven, maar dat was er nog niet van gekomen. De meeste apprentices waren al weg en diegenen die er zaten, waren in een hoekje samen gekomen om te praten over onderwerpen die Venompaw niet interessant vond. Het zag er dus naar uit dat hij op zichzelf gewezen was en dat ze hem achtergelaten hadden. Zelfs zijn moeder en zijn vader waren het camp uit en dat wilde veel zeggen. Niemand kon hem in de gaten houden, niemand kon hem regels opleggen. Eigenlijk was dit best wel mooi. Tallstar en Acorndust waren ook nergens te bekennen. En dus zou hij zichzelf maar een opdracht geven. “Venompaw,” sprak hij met een stem die gek veel op die van Tallstar leek, “bij deze geef ik je de opdracht om de grenzen tussen ShadowClan en WindClan te patrouilleren.” Hij boog zijn kop op dezelfde respectvolle manier die hij gedaan zou hebben als zijn leader recht voor zijn neus had gestaan. “Bedankt, Tallstar, ik zal u niet teleurstellen.” Vervolgens grinnikte hij en draaide zich om waarna hij uit het camp ging. Het zou immers jammer zijn als hij de daad niet bij het woord zou voegen en Tallstar inderdaad zou teleurstellen door niet te gaan, wel dan? Hij had immers zélf de opdracht gegeven aan Venompaw om te gaan. Ongeveer dan. Niet helemaal. Ach, nevermind. Het punt was dat hij nu buiten het camp was en dat hij op onderzoek uit kon gaan zonder dat iemand zou weten dat hij buiten het camp was. Zijn moeder zou waarschijnlijk boos op hem worden als ook maar iemand van zijn Clan zou ontdekken waar hij geweest was, maar dat was juist het grappige eraan. En hij had een boel om aan Luckypaw te vertellen zodra hij terug in het camp was! Vooral die gedachte zorgde ervoor dat hij zijn plan doorzette, hoewel hij niet dacht dat er ook maar één factor was dat ervoor zou zorgen dat hij zijn plan niét door zou zetten. En zo bevond hij zich dus ongeveer een half uur later bij de border tussen ShadowClan en WindClan. De geuren waren vaag, maar het was al zeker merkbaar dat katten hun best hadden gedaan om hun oude grenzen terug te markeren. En dus drukte hij zijn schouder tegen een boom aan en liet zijn blik ondertussen naar de overkant glijden waar de territory van WindClan zich bevond. Ugh, wat kaal. Bah bah.

Het duurde niet al te lang eer dat het kale zicht van WindClan deels opgevuld werd door een kat die aan zijn bouw te zien gemakkelijk verward kon worden voor een ShadowClanner of een RiverClanner. Eerder een ShadowClanner dan, want zijn pels glansde niet zoals die van de RiverClanners. Of dat was toch tenminste wat de elders hun wijs probeerden te maken; Venompaw had niet bepaald iets glanzends gezien aan de pelzen van de katten die benoemd werden als RiverClanners. Hun bouw was ongeveer gelijk aan die van ShadowClanners, maar elke blinde kat kon zien dat ShadowClan het in een gevecht makkelijk van hun kon winnen. Dat bewees zich maar weer eens toen Butterstar een leven was verloren en Tallstar al zijn levens nog gewoon had. Hij bedoelde maar. Oh wacht, dat was iets wat hij nooit hardop mocht zeggen. Het amicale gevoel onder de meeste katten was nog altijd niet verdwenen en Venompaw hoopte dat door de afstand dat uiteindelijk wel zou ontstaan. Venompaw merkte op dat de WindClanner en hijzelf op een gegeven moment op hetzelfde ritme langs elkaar renden en het was hem niet duidelijk of hij zich aan het tempo van de WindClanner had aangepast of andersom. Hij had gehoord dat WindClanners snelle renners waren en als hij iets niet was, was het een snelle renner. Ook zag hij dat de WindClanwarrior een nieuwsgierige blik op hem wierp. Een arrogante grijns gleed om zijn lippen en hij keek haast uitdagend terug in de tom zijn richting. “Like what you see?” vroeg hij vervolgens lacherig. Vervolgens trok hij met zijn oortje. “Het moet vast saai zijn om zo weinig afwisseling tegen te komen in jullie gebied,” ging hij verder. “Al wat ik vanaf hier kan zien, is kale vlakte.” Hij schudde meewarig zijn kopje en wachtte tot de WindClanner ongetwijfeld in de verdediging zou schieten.

Ah, de rivaliteit was weer weergekeerd. En dat vond hij prima. Hij had verhalen gehoord over katten die tijdens de reis verliefd op elkaar waren geworden. Hij wilde niet dat hij met dat soort dingen moest dealen en verwachtte dat de katten van ShadowClan zich sterk hadden gehouden tijdens de reis en zich niet al te veel ingelaten hadden met katten van andere Clans. Hij kon niet geloven dat er katten waren die het daadwerkelijk goedkeurden dat er vriendschappen opgebloeid waren. Hij had de reis natuurlijk niet meegemaakt, maar hij was er vrij zeker van dat als hij voor de reis was geboren en het had meegemaakt, dat hij zich nog niet had ingelaten met andere katten van andere Clans, ook al moesten ze nog zo op elkaar bouwen. En dus trok hij zijn neus afkeurend op toen de WindClanwarrior een weerwoord gaf. “Zo’n opmerking kan natuurlijk alleen maar komen van een hazenvreter,” sneerde hij. “Jullie wonen natuurlijk op open vlaktes en dus weten jullie niet hoe jullie de beschutting en de geur van een prachtig woud moeten waarderen. Maar ik neem jullie niks kwalijk, hoor. Jullie kunnen er immers weinig aan doen dat jullie territorium aan die van de Twolegs grenst; dan ga je natuurlijk vanzelf wel bepaalde trekjes overnemen.” Hij grijnsde vals. “Ik durf te wedden dat van alle territoria die van jullie wel het hardst onder handen zal zijn genomen tijdens het vertrek van de Clans. Dat kan ook niet anders; Twolegs voelen zich thuis als geen ander op jullie zielige open vlaktes.” Hij hief zijn kopje arrogant in de lucht en stopte nu volledig zodat hij zijn aandacht kon richten op de WindClanner. Hij wilde immers niet dat hij bepaalde trekjes zou missen en opeens aangevallen zou worden, al achtte hij de kans klein dat de WindClanner dat daadwerkelijk zou durven doen.