Killed by a red demon...

Met grote stappen liep de kater geïrriteerd richting de Kraaienplaats. Waarom wist hij niet. Misschien was hij alles gewoon wel zat. Sacherijnig schudde hij zijn hoofd. Hij had zijn broer en zus had hij achter zich gelaten in het kamp. Met de smoes even te gaan jagen, maar hij was eigenlijk niet van plan om terug te komen. Hij hief zijn kop, er hing een vreemde geur in de lucht. Pas veelste laat herkende hij het. VOS! Een felle grom klonk van achter hem en toen hij zich omdraaide zag hij de roodbruine vacht van het grote beest. Een felle sis kwam over Plagueclaws lippen en hij draaide zich zo snel hij kon om en zette het op een lopen. Even leek het te werken, heel even, maar toen hoorde hij het heigen van het beest opnieuw achter zich. Angst verspreide zich door zijn hele lichaam en gaf hem wat meer kracht. Met grote sprongen kwam hij uiteindelijk aan de Kraaienplaats. Eenmaal in het Kraaienvoer draaide hij zich om met ontblote nagels en sprong op het monster af. Een greep op zijn nek, en hij proefde het smerige bloed onder zijn tanden. Maar gelijk dat hij het beest in zijn greep leek te hebben, volgde een nieuwe pijn. Van pijn liet hij los en werd weggeslingerd in het Kraaienvoer. Overal om hem heen zag hij bloed, zijn bloed. En het rode monster kwam dichter en dichter bij hem. Een nieuwe grom kwam over zijn lippen. En even dacht hij dat het zijn einde was. Maar er sprong een schaduw over hem heen die zich op de vos stortte. Nog een vos. Even snapte Plagueclaw niets van waar ze om vochten, maar toen begreep hij het, ze vochten om hem. Walging stond in zijn gepijnigde ogen en probeerde overeind te komen. Met zijn laatste krachten klom hij over de berg Kraaienvoer. Maar toen hij er eenmaal bovenop kwam keek hij achterom naar de vechtende vossen, verloor zijn evenwicht en gleed naar beneden. Onder hem hoorde hij zijn linkervoorpoot kraken die was blijven hangen in het kraaienvoer en pijn scheurde door zijn hele lichaam. Terwijl zijn rug nogsteeds opengereten was en waar nu meer en meer vuil in kwam. Eeuwig leek zijn val zo te duren. Maar uiteindelijk kwam hij pijnlijk tot stilstand, vastgeklemd tussen het Kraaienvoer. De adem werd uit zijn lichaam geslagen en hij hapte naar nieuwe zuurstof. Zonder veel succes maar met veel pijn probeerde hij zich los te wroeten. Na een kwartier of zelfs langer dat te proberen raakte hij moe en hielt op. Het begon te schemeren en snel genoeg zou de Zilverpels weer aan de hemel staan. Het gevecht tussen de vossen was al opgehouden, misschien hadden ze hem nog gezocht, maar het maakte hem niet meer uit. Zo bleef hij liggen, een uur? Toen hij het geluid van veren hoorde opende hij zijn ogen weer. Verbaast nog niet dood te zijn keek hij naar de zwarte vogel die naast zijn hoofd was neergestreken. En nog een en nog een. Niet veel later zat er een hele groep om hem heen. Hij siste maar niemand van de kraaien lette er op. Een paar van hen sprongen op zijn vacht. En nog een paar kwamen naar zijn rug. Tussen het vuil door. Opnieuw te laat besefte hij wat ze deden. Vreselijke pijn schoot door zijn rug toen ze zijn vlees uit zijn rug pikten. Een kreet van pijn schoot over zijn lippen. Maar de kraaien leken hem alleen maar uit te lachen. Toen sprong er een op zijn nek. Terwijl de andere zijn vacht wegkraste keek deze alleen maar hem aan. Woest met zijn laatste kracht staarde hij terug. Terwijl het toch leek alsof hij weg zakte in een diepte. Voelde het zo om dood te gaan? Nog een laatste keer keek hij naar zijn belagers. En zag alleen nog hoe de snavel dichter en dichter bij zijn oog kwam. Toen zag hij niets meer.. En met zijn vanaf nu af aan definitieve blindheid gaf hij het op. Al waar hij nog voor had gevecht liet hij varen. 'Vaarwel..' Was zijn laatste gedachte toen hij zijn lichaam verliet om zich bij Starclan te voegen.

(iedere SC kat die wil)

~toestemming van Brokenstar

Met haar zwarte neus dicht bij de grond zocht ze naar prooi. Maar niets in de wijde omgeving rook naar prooi. Met een zucht hief ze haar hoofd en keek hongerig rond. Tot de schok kwam. Ze was in Shadowclan Territorium. Had ze de geurmaskering niet geroken? In stilte vervloekte Redeye haar neus. En zodra ze zich wou omdraaien omzich uit de voeten te maken, voor een van haar oud-clangenoten haar zouden zien rook ze de overduidelijke geur van Kraaienvoer. Was ze zo dichtbij de Kraaienplaats? Naast Kraaienvoer rook de zwarte roguepoes nog wat. Bloed, een mengeling van kattenbloed en Vossenbloed. Een rilling gleed over haar rug en nogmaals wou ze zich omdraaien. Maar haar bezorgdheid won het van haar angsten. Voorzichtig kroop de poes naar voren tot ze bij de bergen Kraaienvoer kwam. De vossengeur verdween maar het kattenbloed werd sterker en sterker. Langzaam sloop ze door het vuil en uiteindelijk vond ze wat ze eigenlijk zocht. Nou ja, het was iets wat kraaien heel druk maakte. Een hele groep zat om iets heen, er in te pikken. Redeye liet een woeste grom horen en sprong naar voren. Een paar angstige kraaien vlogen meteen op bij het horen van de grom, andere moest ze letterlijk met uitgestoken klauwen wegslaan. Nog eentje haalde ze neer en beet ze dood. Bijna had ze hongerig als ze was het dier naar binnen gewerkt, het maakte haar nieteens uit of ze er ziekte van kon krijgen. Haar honger stillen. Dat moest ze eerst doen. Maar toen ze merkte waar de vliegende beesten omheen hadden gezeten werd haar hart koud. Daar tussen het vuil vastgeklemd lag een lichaam dat ze kende, het was veel groter gespierder en bloedend dan ze zich herrinerde. Maar daar lag de kitten die ze zich nog herrinerde, het was een speelmaatje geweest van haar zusje. "Plaguekit.." Fluisterde Redeye zacht en wist wat ze moest doen. Het maakte haar niet meer uit of haar oude clan haar zou vermoorden als ze daar kwam. Ze greep zijn nekvel vast tussen zijn tanden en begon hem voorzichtig los te trekken van het vuil. Voorzichtig kwam er beweging in het grote lichaam en langzaam aan kon ze hem stukje bij beetje uit het vuil halen. Tegen zonhoog had ze hem helemaal uit de Kraaienplaats. En langzaam trok ze hem verder richting het kamp. Ze wist nog waar het was. Hoe kon ze het ooit vergeten. Toen de zilverpels aan de hemel stond en Starclan op haar neerkeek bereek ze het kamp. De laatste zware sleuren het kamp binnen legde ze het lichaam neer in het midden. Hijgend staarde ze naar het lichaam en hief haar kop. "Waar zijn Brokenstar en Raindrop." Hijgde ze zwaar en keek de katten rond. Zouden ze haar herkennen, en hoelang zou het duren voor een haar zou aanvallen?

(voor wie ouder als haar is of ongeveer zo oud en haar herkent. Spreek haar aan met Redpaw ze is weggelopen toen ze apprentice was en keert nu voor het eerst in haar leven terug.)

Nightmoon pakte een prooi van de prooistapel af en liep rustig naar een plek waar ze de muis op zou kunnen eten. Ze ging rustig liggen en beet voorzichtig in het vlees om er een hap uit te nemen. Ze keek even naar de lucht, het was al duidelijk dat het niet lang zou duren voor het donker werd. Ze at rustig verder en uiteindelijk nam ze de laatste hap. Ze begroef de restjes en begon rustig haar vacht te wassen. Plotseling hoorde ze iets bij de ingang van het kamp. Ze dacht eerst dat het waarschijnlijk een warrior was die laat terug kwam, want het was al donker geworden, maar toen ze de geur van bloed rook werd ze alert. Ze draaide haar hoofd naar de ingang en zag een poes een lichaam het kamp inslepen. Ze sprong op, want ze herkende de poes niet, maar degene die de poes naar het midden van het kamp sleepte was toch overduidelijk Plagueclaw. Ze wist zeker dat de poes geen Shadowclankat was, want de geur was anders, maar toch was er iets aan de poes dat ze herkende, alleen ze kon er gewoon niet opkomen. Ze schudde haar hoofd en liep wat dichter naar de poes toe. "Waar zijn Brokenstar en Raindrop." Hoorde ze de poes zwaar hijgen. Ze versmalde haar ogen tot spleetjes en keek richting de poes. "Ik zou eerder kunnen vragen wat jij hier doet, want je bent overduidelijk geen Shadowclankat." Ze zei het niet bepaald op een boze toon, maar toch wel een beetje op een toon van dat ze het niet goedkeurde. "Je zou moeten weten dat je niet op ons territorium mag komen en al helemaal niet in ons kamp." Haar haren stonden nu overeind en als het moest zou ze aanvallen. Maar ergens hield iets haar nu nog tegen, iets dat zei dat ze niet volledig gelijk had gehad met wat ze toennet had gezegd.

[KortD:]

"Ik zou eerder kunnen vragen wat jij hier doet, want je bent overduidelijk geen Shadowclankat." Ze zei het niet bepaald op een boze toon, maar toch wel een beetje op een toon van dat ze het niet goedkeurde. "Je zou moeten weten dat je niet op ons territorium mag komen en al helemaal niet in ons kamp." Haar haren stonden nu overeind. Redeye keek haar even geschokt aan. Maar daarna deed ze een stap achteruit van het lichaam van haar vroegere vriend en ging zitten. Kalm haar rust bewarend sloeg ze haar dunne zwarte staart rond haar witte voorpootjes. Rust bewaren dat was iets wat ze wel geleerd had van haar Rogue leven. "Fouten aan mijn kant voor dit kamp betreden zijn er, maar ik kon het noet over mijn hart verkrijgen dat deze zeer waarschijnlijk loyale Shadowclan krijger weg zou rotten op de kraaienplaats." Kalm sprak ze en wist alles perfect te houden. Haar twijvels of ze de poes wel degelijk kon liet ze niet merken. Maar Redeye kon de poes, dat wist ze haast wel zeker. "Ik wens met iemand te spreken.. die mij kan helpen verder.. Ik heb enkele vragen waar ik al meer als 15 manen een antwoord op verlang, en dat antwoord kan ik hier vinden!" Sprak ze langzaam en keek elke kat doordringend aan. Haar ogen stopte bij die van de poes die haar had aangesproken. Redeye wou het weten, was de kater die die dag stierf, haar vader? Of niet..