The moon has fallen

Het was duidelijk dat- hoe langer hij Young One was, hoe beter zijn conditie werd. Hij was onderweg naar het kamp, met een muis tussen zijn kaken. Het was hem net gelukt om zijn eerste prooi te vangen in zijn eentje. En zijn eerste keuze was om het naar Brat te brengen. Of naar zijn vader. Maar toen hij de grijs-bruine vacht van Aurene opmerkte, maakte hij een lichte draai naar links en liep hij naar de kitten toe. Hij had niet opgemerkt dat ze zoveel leeftijdsverschil hadden. De laatste keer dat ze elkaar spraken was Letum even groot als haar. “Aur-!” riep hij haar naam. Voordat hij onderbroken werd door tegen een Bloodclanner aan te botsen. Die hem vervolgens erg vuil aankeek. Letum zette de muis op de grond en verontschuldigde zichzelf even snel voordat hij weer opkeek. “Aurene!” Riep hij nogmaals, dit keer wat zachter. Hij wou immers niemand irriteren.

+ Aurene

Verveeld staarde het grijze calico poesje voor zich uit. Het leven als kitten was zo ontzettend saai, vooral als je eigenlijk al bijna Young One mocht worden maar nu nog dezelfde rechten had als de kittens. Ja, en zoveel rechten hadden die niet. Het enige wat ze kon doen was spelen met de rest en daar was in principe ook helemaal niks leuks aan. Ze merkte wel dat ze toch wat sterker begon te worden en dat zou zeker nog meer veranderen wanneer haar training daadwerkelijk begon. Aan de ene kant had ze er zin in, maar aan de andere kant was ze ook bang. Het zat niet in haar aard om anderen pijn te doen of zelfs te vermoorden. Zeker de laatste opdracht die je als Young One te wachten stond was niet iets dat ze graag wilde doen. Maar goed, voor nu kon ze nog relaxen. De ceremonie was pas geweest. Ze keek op toen plotseling een bekende stem haar oren binnendrong en haar blik viel algauw op de bruin gestreepte kater. Ze begon te lachen toen hij plots tegen een andere kat aanbotste en zich moest verontschuldigen. Sukkel. "Aurene!" klonk het weer. Het viel haar op dat de kater best wel flink gegroeid was terwijl hij toch niet zoveel ouder was. "Jaja ik ben niet doof." merkte ze droogjes op en ging overeind zitten. Letum was een van de weinige die ze hier kende, met de rest had ze gewoon niet zoveel. "Wat heb jij nou meegenomen?" vroeg ze, doelend op de muis die hij bij zich had. Had hij die zelf gevangen? Ze glimlachte even in zichzelf toen ze bedacht dat zij dat ooit ook zou kunnen.