Just a walk by moonlight

Het was koud en Thora kon geen slaap vatten. Er heerste onrust in haar kop en het zorgde er voor dat ze maar bleef woelen in haar nest van lappen stof, veren en andere zachte materialen die je in het tweebeengebied kon vinden. De maan die deels vol was scheen fel de schuur naar binnen, wat ook niet hielp, dus stond de kleine poes op en liep naar buiten. De werd ontvangen door een koude bries en het geluid van een uil een heel stuk verder op. Ze knipperde met haar blauwe ogen en besloot het kamp van de Elite voor een moment te verlaten.

Haar poten brachten haar naar het Linwood Park. Het was nu rustig in het park, verlaten zelfs. Ze voelde de onrust knagen in haar brein en ze merkte dat het er uit zijn niet bepaald hielp. Sins de Chawl zo had moeten toetakelen dealde ze hier mee. Deze onrust was er altijd wel een beetje geweest, maar sindsdien was het heftiger. Ze wilde eigenlijk gewoon dingen slopen, anderen slopen en doorgaan tot ze er bij neerviel. Toch hield iets in zich haar tegen, waardoor ze gewoon bleef lopen. Bij de Elite zitten betekende niet dat je je constant met zinloos geweld bezig moest houden. Het was juist haar kracht dat ze enigszins beheerst was en nog een soort van moralen bezat. Thora stak haar nagels diep in de grond en haalde eens diep adem, waarna ze haar blik op de maan richtte. Ze wist niet hoe katten er bij kwamen dat een wandeling bij maanlicht voor rust kon creëren, want haar hielp het nu niet, waardoor ze een aantal keer fel met haar staart sloeg.

Ze had het haar mentor vaak zien doen, hoog slapend op een dak of op een tak in een boom. Zelf had ze het eens uitgeprobeerd en sindsdien was ze zelf vaak ook te vinden op de hoge vlaktes. Het gaf de rust die ze soms nodig had in haar hoofd. Hoewel het leek dat de she-cat gewoon doorging met het leven alsof er niks aan de poot was was dit allemaal schijn. Sinds dat Shark van zijn positie afgestoten was had ze geen dag rust genomen met het bedenken van een wraakplan. Ze trainde hard. Zo hard dat Chawl haar soms niet kon bijstaan met zijn verwonding die Thora hem aangebracht had. Eerst had ze de ander gezien als voorbeeld maar nu kon ze haar nek wel omdraaien. Het was een sluwe vos. Een giftige slang. Een kat die niet voor je neus een gevecht zou aangaan, nee zij was iemand die je stiekem in je rug stak wanneer je dit niet verwachte. Je zou vermoorden in je slaap wanneer je haar vertrouwde. Dat had ze allang gezien. Ze had Shark verraden door haar eigen kraagje te redden maar lang zou ze niet genieten van haar leven want wanneer ze ooit de kans kreeg.. oh dan zou ze haar peetvader wreken. Nu ze over de duivel sprak, daar liep het mormel. Shifa lag op een tak van een boom dat midden in het park stond. Zo kon ze zowat het hele lidwood park overzien. De commandant leek echter niet in haar hum. Wat waarschijnlijk wel verklaarde waarom ze op dit tijdstip haar poten kwam streken. Een normaal iemand lag nu te dromen in zijn of haar nest inplaats van zo ver weg van het kamp verwijderd met deze kou. Waarom was Shifa hier dan vraag je je af? Al een tijdje sliep de roodbruine she-cat niet meer in het kamp. Ze was te druk met trainen dat ze soms gewoonweg de tijd / zin niet had om het hele stuk terug te lopen naar het kamp. Vandaag was dit ook het geval en daardoor lag ze met deze vollemaan in de boom te rusten. Haar bloedrode ogen volgde de flame-point onder haar die fel met haar staart zwiepte. Het zou de perfecte kans geweest zijn maar ze wist beter. De young one was nog jong en nog lange na niet zo sterk om een Commandant om te leggen maar haar geduld zou het waard zijn. Shifa likte haar lippen en liet een half opgegeten vogel naar beneden vallen om zo de aandacht te trekken van Thora. Nu ze hier toch was kon ze net zo goed de ander proberen te leren kennen en zo hopelijk haar zwakte te kunnen vinden.