Wishes.

Van een afstand zag hij de rare constructies waarin de tweebenige woonde. Ze waren groot en afgescheiden door houten planken or hoge struiken. Soms zag hij een kat verschijnen en verdwijnen. Katten die de weg overstaken, maar niet verder liepen dan de eerste paar bomen die de grens van de wildernis aantoonde. Kittypets. Sid snoof en liet zijn ogen rusten op twee twolegs die met een kitten speelde. Ergens bewoog een knoop in zijn maag. Nooit had hij neer gekeken op kittypets. Misschien waren ze dan wel zwakker en afhankelijk van hun baasjes, maar iedere kat had zijn eigen persoonlijkheid. En er zaten echt wel wat slimme koppen bij. De rogue snapte dat wel. Het willen leven bij een familie die je lief had. Waar je niet elke keer moest uit kijken waar je je poten neer zetten, of dagen naar een magere muis moest zoeken. Sid had maar al te graag zo een makkelijk leven gehad. De kat bewoog zijn oren en opende zijn bekje om de rare geuren beter op te pikken. Het was fijn om zo te kijken naar een leven dat hij nooit had of ging krijgen. Sid was er van overtuigd dat kittypet zijn heel fijn kon zijn, maar hij zelf zou niet zonder de vrijheid kunnen leven. De rogue wisselde van schuilplaats en terrein elke week. Zijn hele leven in zo een stenen ding zou hij echt niet volhouden. Toch voelde hij een verlangen.

Het was een lange tijd geleden geweest dat de kattin een poot in de Twoleg Place had gezet. De laatste keer zijnde dat ze haar vader, Cyber, had gezien nadat hij zich bij de BloodClan had gevoegd. Iets wat wennen was geweest. Lola en haar vader waren altijd erg close en die band was wat verwaarloosd.
Om eerlijk te zijn wist ze niet wat ze hier deed. Ze was niet gekomen om Cyber te bezoeken, al had hij dat laatst wel bij haar gedaan. Ook was ze hier niet om vriendelijk te doen met de Twolegs die er rondliepen, of om een praatje te maken met de Kittypets die er leefden. Ze moest toegeven, die hadden het makkelijk. Een warme plek om te slapen, eten, hoe onsmakelijk het dan mocht zijn, in overvloed, een baasje dat van ze hield. Maar Lola mocht niet zeuren. Ze had een groot territorium, waar zelfs de schaarse prooi nog genoeg was en het beste van allemaal had ze vrijheid. Ze zou haar leven nooit anders kunnen indenken dan hoe het nu was. Ze stond op het punt om om te draaien,
genoeg te hebben gehad van het tafereel voor haar ogen, toen een bekende geur haar neusje raakte.
Er was nog een Rogue hier. Nu was het niet heel abnormaal, maar haar nieuwsgierigheid werd toch gewekt. Voorzichtig liep te zwart-witte kattin erop af, niet wetende wat ze zou moeten verwachten. Ze zag een kater zitten, een paar manen jonger als haar, maar hij zag er niet vijandig uit. "Heya, Groette ze hem dus maar.

Hij had zich dood geschrokken toen hij achter zich opeens geritsel hoorde. Heel even kreeg de kater het benauwd en dacht hij dat het weleens een twoleg kon zijn, maar toen eenmaal de kop van een poes verscheen daalde zijn hartslag weer. Om meteen weer terug omhoog te gaan. Een andere rogue. Sinds de mot met Cyber vele manen geleden vertrouwde de kater niemand meer. En dat bleek terecht. De meeste rogues die hij sinds dien was tegen gekomen snauwde en vochten het liefst. Iets wat Sid zelf vermeed. Dus het verbaasde hem ook toen de poes niks ander dan' heya' miauwde. "Heya?" Hij klonk ietwat vragend omdat er nog steeds een deel van hem niet meteen wilde toegeven dat het ook oké kon zijn.

De kater leek wat onzeker. "Rustig maar, ik ga je niet aanvallen," reageerde ze met een klein lachje. Nee, ze vermeed liever een gevecht. Niet omdat ze er slecht in was, maar omdat ze dingen liever op een diplomatieke manier oploste. "Maar als je daar bang voor bent zou ik hier niet rondhangen, de BloodClan heeft maar al te graag een excuus om een kat te verwonden," Lola wist dat de bloeddorstige katten naar de clan territoria waren verhuisd, maar je kon nooit al te zeker zijn. Ze liet haar ogen even over de omgeving gaan om er zeker van te zijn dat er geen BloodClan in de buurt was, of een twoleg die te dichtbij kwam. Ze mocht dan wel anders naar de wezens kijken dan de clankatten, maar vertrouwen zoals Kittypets deed ze ze niet. "Ik ben trouwens Lola." Stelde ze haarzelf voor. Het was iets wat ze simpelweg was vergeten, aangezien de meeste rogues niet voor een praatje stopten maar vooral uit waren op gevechten of gewoon een doortocht door haar territorium.

Het leek wel alsof ze zijn gedachte kon lezen. Meteen stelde ze hem gerust en waarschuwde ze hem. Sid wist dat hier Bloodclan katten konden zitten. Die konden overal zitten dus extra opletten had geen zin, want waar je een poot neer zetten kon ook een psycho verschuilen. De andere rogue scande de omgeving nog even snel om er zeker van te zijn dat er geen vijandelijkheid was, maar Sid zelf had dit al gedaan toen hij had besloten om hier te zitten. "Ik ben trouwens Lola." Wauw, ze stelde zich zelfs voor. De kater hees zichzelf in een zithouding en knikte. "Ik heet Sid." Hij gaf haar een glimlachje en was opgelucht dat er eindelijk iemand voorbij kwam die niet meteen achterlijk macho gedrag vertoonde. Of hem de grond in dauwde, alleen omdat een snorhaar over een verkeerd stukje grond ging. Territorium. De rogue geloofde niet zo in die term. Wat was het nut van een rogue zijn als je net zoals elke clankat een stuk grond ging claimen. Snel schudde hij de gedachten van zich af en richtte hij zich weer tot de kattin. "Ik verwachtte niet hier nog een andere rogue tegen te komen." Sprak de kater terwijl zijn staart zich om zijn poten krulde. "Zeldzaam."

De kater hees zichzelf in een zithouding en stelde zichzelf voor als Sid. "Ik verwachtte niet hier nog een andere rogue tegen te komen." Vertelde hij haar. "Zeldzaam." Lola knikte. Ze kwam hier zelf niet vaak, maar een andere rogue kwam ze niet zomaar tegen. Waarschijnlijk om dat veel van hen zich boven de stand van Kittypet dachten te zijn. Ik kom hier zo nu en dan. Op de een of andere manier is het wel wat rustgevend." Het klonk misschien raar, met alle geluiden en geuren om hen heen, maar het was anders dan het rogue territorium. Daar moest je continu opletten waar je liep, wie je voor je had, waar je je eten ving. "En ik ben niet goed in stilzitten." Gaf ze met een kort lachje toe. En natuurlijk, toen ze jonger was had ze de hoop gehad haar vader hier af en toe nog eens tegen te komen. Maar zo naïef was ze nu niet meer. "Dus waarom ben jij hier gekomen?" Vroeg ze hem, toch wel een beetje nieuwsgierig.

Ze lachte even om zijn opmerking. Ze was nu eenmaal druk, praatgraag en impulsief. De kater naast haar was inderdaad een stuk rustiger en dacht waarschijnlijk meer na, dat deed ze zelf namelijk amper. "Om eerlijk te zijn net zoals wat jij zei: Het geeft rust. Maar soms, zoals nu, kom ik hier ook om te kijken wat de kittypets nou eigenlijk hebben. Beantwoorde de kater haar vraag. Het was een eerlijk antwoord en niet iets wat Lola zelf niet had gedaan. Sid vertelde verder, over zijn twijfels om een Kittypet te worden, over het stereotype rogue en dat hij dit niet was. Ergens kon ze haarzelf daar ook in vinden. Ja, ze kon haarzelf verdedigen en haar eigen eten vangen, maar het liefst ging ze geweld uit de weg. "Dus kom ik hier, mijn opties afwegen, maar vooral om mezelf er aan te herinneren dat ik wel een rogue hoor te zijn, maar dat ik alleen niet de typische rogue ben. En ik ben zo vaak Kittypet genoemd dat ik toch echt even moest kijken wat Kittypets nou de hele dag doen." Ze knikte. de zwart-witte kattin kon zijn punt duidelijk zien. Zelf was ze het nog nooit genoemd, maar ze begreep dat het kwetsend kon zijn, zeker als je al niet heel zeker was van je positie als rogue. "Ik kwam hier vroeger best vaak," Gaf ze toe. "In de hoop mijn vader zo nu en dan te zien. Nu kom ik nog steeds al weet ik dat hij hier niet meer rondhangt. Het is een deel van mijn leven geworden. Niet dat dat erg is, ik heb hier een paar goede vrienden gemaakt. Niet iedere kittypet is hulpeloos. Sommigen lijken erg veel op rogues op het feit na dat ze een vaste, warme woonplaats hebben en voedsel in overvloed als ze niets weten te vangen. Maar ik ben het compleet met je eens, zonder die vrijheid zou ik mezelf niet zijn." Vertelde ze Sid.

OOC: Nu was ik laat sorry, school was hectisch

Toen hij vroeg of ze erg close was met haar vader knikte ze. "Hij heeft me gered toen ik als kitten alleen rondzwierf nadat de BloodClan mijn moeder had vermoord. Het is een lang en ingewikkeld verhaal, maar ik heb altijd een sterkere band gehad met mijn vader dan de meeste van mijn siblings. Natuurlijk heeft hij zelf de keuze gemaakt ons te verlaten en naar die groep moordende katten te gaan. Dus dat was nogal een moodkiller." Vertelde ze. Dat laatste was waar ze tot nu op de dag nog steeds het meeste mee zat. Haar vader leek haar moeder altijd erg gemist te hebben, en hij had nooit liefde gehad voor de clans. Natuurlijk was de BloodClan heel iets anders, en het was wel even een schok geweest om erachter te komen dat haar vader ook een duistere kant had. Maar ze had er nu eenmaal mee leren leven en al lang geleden was ze er achter gekomen dat het geen nut had om in het verleden te blijven te hangen. "Heb jij nog familie?" Vroeg ze Sid.

Sid haalde zijn schouders op en richtte kort zijn blik op haar. "Een zusje in de Thunderclan. Het is dus beter als ik haar niet opzoek. Bespaart haar en mij een hoop moeite en gezeur." Vertelde hij, om daarna te vragen of hetzelfde voor haar en haar vader gelde. Lola knikte. "Het is niet slim om in de buurt van het kamp van de BloodClan te komen tenzij je een doodswens hebt. Als heb ik daar blijkbaar nog meer verre familie zitten. Ik probeer hun te vermijden natuurlijk." Miauwde ze wat droogjes. Ze wist dat Zira haar vaders halfzus was, maar de kattin had haar niet gemogen de enigste keer dat ze haar had ontmoet, dus had ze de slimme keus gemaakt contact te vermijden. Daarnaast was ze al gestopt met het bijhouden van familieleden nadat het tweede nestje met halfbroertjes en zusjes was geboren. Ze zuchte even kort. "Mijn familie is echt messed up." Het was niets maar de waarheid. Drama, drama en nog eens drama. "Op een manier is het wel fijn om nu redelijk alleen te leven, rust en stilte, op de rogues die een gevecht zoeken na." Glimlachte ze.

Sid leek haar mening te delen. "Krijg je zelf niet de neiging om naar de Bloodclan te verhuizen? Denk je nooit dat je je daar misschien beter bij voelt?" Vroeg de kater haar. Lola schudde haar kop. "Nee. Ik zou daar niet tussen passen. Mijn vader en  Shallow zijn de enigste die ik daar ken. Mijn vader heeft daar vast zijn eigen problemen en ik wil het Shallow ook niet moeilijk maken, ze heeft een nog zachter karakter als mij de laatste keer dat ik haar zag. Daarbij wil ik niemand doden tenzij het echt nodig is en heb ik geen zin in al dat drama dat een groep katten met zich mee ben." Na dit gezegd te hebben zuchtte ze even. "Daarbij zal ik mijn familie heus nog wel eens tegenkomen, ik zie ze alleen niet iedere dag. En daar ben ik wel oké mee, minder problemen maar toch nog een redelijk sterke band." Een halfhartig glimlachje was te zien op haar gelaat. Ze had niet veel banden met familieleden, vooral met haar vader en haar siblings, maar wat er van hun terecht gekomen was wist ze niet. Vixen was na een ruzie over het territorium ineens verdwenen en nooit had ze er meer iets van gehoord, al twijfelde ze sterk dat haar zus dood zou zijn. De rest had vast hun eigen plek gevonden, net als zij op het oude territorium van hun vader. "Daarbij heb ik genoeg vrienden als ik zin heb in gezelschap." voegde ze er nog op vrolijke toon aan toe. Zijzelf was waarschijnlijk een van de weinige vriendelijke rogues in de buurt, waardoor ze makkelijk vrienden had gemaakt met de katten in de twoleg place en sommige rogues.




OOC: Just imagine Sids face wanneer hij erachter komt dat Cyber de vader van Lola is :')

"Daarbij zal ik mijn familie heus nog wel eens tegenkomen, ik zie ze alleen niet iedere dag. En daar ben ik wel oké mee, minder problemen maar toch nog een redelijk sterke band." Hett klonk vrij optimistisch vond Sid, maar wie had je anders als rogue, familie was iets waar je zuinig op moest zijn vond hij, zeker als rogue zijnde. "Fijn om te horen dat je ze niet helemaal uit het oog verloren bent" De kat glimlachte naar Lola. Ze had tenminste nog een beetje dat familie gevoel wat clans vooral hadden. "Maar even onder ons, je vader moet wel een rare zijn om zich bij de Bloodclan te voegen terwijl zij je moeder hebben vermoord." Sid trok zijn wenkbrauwen er bij op en vervolgde. "Of hield hij niet van haar?" Misschien was het iets te veel, deze vragen, maar Sid kon het niet laten. "Was hij een befaamde rogue? Of was hij er zo eentje die niemand eigenlijk kende?" Ergens onstond er een naar gevoel in zijn maag. Hij had namelijk eerder gehoord over eenn rogue kater die naar de Bloodclan was gegaan terwijl hij zelf kittens had. Het stond Sid helemaal niet aan.

Sid reageerde dat het fijn voor haar was dat ze nog wat contact had met haar familie. "Maar even onder ons, je vader moet wel een rare zijn om zich bij de Bloodclan te voegen terwijl zij je moeder hebben vermoord." Sid trok zijn wenkbrauwen er bij op en vervolgde. "Of hield hij niet van haar?Was hij een befaamde rogue? Of was hij er zo eentje die niemand eigenlijk kende?" De kater stelde zijn vragen, en het ware goede vragen, vragen waar ze soms zelf ook over na dacht, al wist ze de antwoorden al. "Ik denk niet dat het heeft te maken met de Bloodclan of mijn moeder. Ik weet dat hij van haar hield, maar ik denk dat hij gewoon verkeerde keuzes heeft gemaakt voor familie." Het klonk niet erg zeker, maar veel was er haar ook niet uitgelegd toen haar vader weg was gegaan. "Hij was wel wat bekend voor zover ik weet, misschien heb je wel van hem gehoord. Ik bedoel, hij was geen lieverdje." Reageerde Lola nog op zijn laatste vraag.

Zoals ze de kat beschreef klonk het als een redelijke rogue, maar waarschijnlijk met een moeilijk verleden waardoor hij in het heden de foute keuzes maakte zoals ze vertelde. Sid keek haar aan en probeerde te laten zien dat hij het begreep, al snapte de kater niet met wat voor gezicht je dat kon laten zien, daardoor keek hij vooral heel serieus. "Hij was wel wat bekend voor zover ik weet, misschien heb je wel van hem gehoord. Ik bedoel, hij was geen lieverdje." Even hield hij zijn kopje schuin en wiebelde met zijn staart. "Dan zou ik hem wel moeten kennen denk ik." Mompelde hij terwijl hij de katten af ging in zijn hoofd die hij ooit had ontmoet. Snel keek de rogue naar Lola en nam haar uiterlijk in zich op, ze had wel iets weg van...Nee toch? Zo iemand neemt toch geen kits? "Je hebt wel iets weg van Cyber, je weet wel die kater die iedereen het leven zuur maakt en niemand mag?" Hij gniffelde bij het idee. Het leek hem absurt dat Lola een dochter kon zijn van die tiran.

OOC: De onthulling Pam pam PAAAAAM

Ze zag Sid's kopje schuin gaan en hij antwoordde dat hij haar vader dan wel zou moeten kennen. Het was even stil, waarschijnlijk ging de kater een lijst met namen na in zijn hoofd. "Je hebt wel iets weg van Cyber, je weet wel die kater die iedereen het leven zuur maakt en niemand mag?" Sid leek het een amusant idee te vinden. "Yep, mijn vader de grote boze wolf." Reageerde ze. Nee, ze was het niet eens met de keuzes die haar vader had gemaakt toen ze eenmaal oud genoeg was om ze te begrijpen. Sure, ze zou van hem blijven houden, maar dat was geen green card voor slecht gedrag. "Ik probeer niets voor hem goed te praten, hij heeft zichzelf in de situatie gewerkt en moet zichzelf er ook maar weer uit halen, maar voor mij was hij altijd een goede vader." Ja, Cyber was altijd bezorgd om haar geweest, speelde altijd met haar wanneer hij de tijd had toen ze jong was en deed alles om haar te beschermen. Nu zag ze daar bijna niets meer van, maar ze zag hem dan ook bijna nooit meer. "Ik denk dat ik in dat opzicht meer op mijn moeder lijk, maar haar heb ik nooit ontmoet en veel heb ik niet over haar gehoord, ik zou het dus niet weten." Zuchtte Lola. "Sorry dat ik je vol praat met mijn familie problemen trouwens."

Sid leek humor in haar woorden te vinden. "Ik weet wel zeker dat jij meer op je moeder lijk." Begon hij en ze voelde een zacht duwtje tegen haar schouder. "Anders was ik allang dood geweest." Dood? Haatte haar vader Sid echt zo veel? "Ik denk niet dat ik in staat ben iemand te vermoorden tenzij het echt niet anders kan." Merkte ze op. Het was niet iets wat je als rogue wilde toegeven, want dat was zwakte tonen. Survival of the fittest, dat was waar het hier om ging en zwakkelingen waren bijna nooit welkom. Dat was dan ook de reden dat ze van jongs af aan al aan het trainen was, verdediging- en aanvalstechnieken, jagen en nog meer. "Het is raar, ik weet dat mijn moeder een clankat was, maar mijn vader leek ze zo te haten. Ik heb nooit echt gehoord hoe dat in elkaar zat" Zuchtte ze. Sid begon te vertellen over hoe zijn vorige mate wat met haar vader had gehad en daarna hard gevallen was en hij er in meegesleurd werd. Dat klonk als Cyber alright. De zwart-witte kattin had ze wist niet hoeveel halfsiblings"Vandaar dat ik zo kwaad over je vader spreek." Sid keek haar aan en haalde zijn schouders op. "Ach, iedere kat heeft wat he?" Lola lachte en het was een oprechte, korte lach. Dat kon je wel zeggen. "I guess dat familie en vrienden nooit zonder drama zullen komen. En toch blijf je ze vergeven tot een bepaalde grens."

(so sorry voor mijn late reactie ik kreeg het in een keer erg druk met school en mijn nieuwe baantje)