Memories [OPEN]

Het was lang geleden, dat ze hier voor het laatst was. Vanaf het moment dat Bloodclan het gebied had ingenomen, had ze er geen stap meer ingezet. Ze had niks te maken willen hebben met de zogenaamde elite. Een paar domme, nieuwsgierige kittypets dachten daar anders over, en zo kreeg ze op een gegeven moment te horen dat bloodclan was vertrokken en plaats had gemaakt voor een andere, enorme groep katten. De clans. Gravel kon haar tijd in Thunderclan nog goed herinneren, sinds het nog niet zo lang geleden was. Lang genoeg echter, om de geur haar oude thuis geheel te laten verdwijnen onder de zware, muffe, twolegs geur. Ze was er niet trots op een kittypet te zijn, maar ze wist dat haar clan niks aan haar had gehad. Tijdens de journey werd ze er telkens mee geconfronteerd. De pijn in haar poten, ondragelijk. De twolegs gaven haar iets om het te verhelpen, wat dan ook de enige reden was dat ze daar nog kwam. De aanrakingen en de onrust die de twolegkits veroorzaakte vond ze immers niks. En ze moest toegeven tijdens bareleaf netjes wat van het kittypet voer gegeten te hebben, waardoor ze voor haar gevoel moddervet was. Maar ze leefde nog, haar oude clan was wedergekeerd en ze had een stuk minder pijn. Het leven leek goed, maar toch kon Gravel het niet laten terug te komen op deze plek, en haar oude thuis te herinneren.

Twijfelend stond een kleine kater bij de grens van het territorium. De Owl Tree lag in zijn rug en de weg naar de Fourtrees voor hem. Hij wist niet waarom maar wilde er naartoe. Hij wilde het zelf zien. Hij was immers nog maar een pasgeboren kit geweest toen ze op reis gingen naar de bergen en was hier nog niet naar een gathering geweest. Hij was nog te jong geweest toen ze terug kwamen. Nu was hij echter een warrior, bij naam. Hij had zijn naam nog maar kort maar hij vond dat nu hij die had hij recht er op had om zelf er naar toe te gaan. Fourtrees was immers een neutrale plek waar alle clans welkom waren. Yarrowlight haalde diep adem en stapte de onzichtbare grens over. Toen hij eenmaal de eerste stap gezet had stopte hij ook niet en bleef hij doorlopen. Helemaal tot hij boven aan de kleine heuvel stond en neer keek op de puntige rots in het midden. Zijn hart begon sneller te kloppen nu hij het echt zelf zag. Hier ligt dus die speciale plek waar de oudere clanleden het altijd over hebben, dacht Yarrow. Een zacht briesje bracht een geur mee en de kater verstijfde. Met grote ogen keek hij de open plek over maar hij zag niemand. Toch rook hij haar.. een geur die hij nog nooit geroken had. Of.. toch wel ..? Toen zag hij haar. Een rode kattin. Zijn nieuwsgierigheid kreeg de overhand en voor hij er erg in had begon hij af te dalen. Voor hij het wist stond hij beneden en was hij nog maar enkele meters van haar verwijderd. "Hallo" Miauwde Yarrow. Hij had zijn staart laag en deed zijn best om niet dreigend over te komen. Ergens was er herkenning in haar geur maar er hing zo'n dikke, zoete en onbekende geur overheen dat hij dacht dat zijn neus hem in de steek liet. "Wat.. ben jij?" Vroeg hij dus maar, in de war. Ze rook niet naar rogue, ze rook niet naar een clankat, wat was ze dan wel en waarom was er een klein deel van hem dat dacht een andere geur aan haar te herkennen.

Gravelsmoke genoot van de bekende geuren die er rondzweefde rond Fourtrees. De vieze geur van Bloodclan hing er nog, wat logisch was, maar ze was blij dat deze langzaam aan plaats begon te maken voor de geuren die haar bekend waren rond fourtrees. Blij dat de geur van haar oude clan, Thunderclan, weer terug was. Afgeleid in haar gedachtes en de geuren, schrok ze op toen ze merkte dat een andere kat langzaam verscheen. De rossige poes herstelde zich en keek de kater voorzichtig aan aan. "Hallo" Ze merkte dat de kater zijn best deed om onschuldig over te komen. Het leek gemeend, geen bedreiging. De kater leek nog jong te zijn. Ze wist het zelfs zeker, anders had ze hem wel herkent. De geur om haar heen was, tot haar blije verrassing, van Thunderclan. Zijn grootte en breedte gaf aan dat hij jong was, maar niet te jong. Een apprentice in zijn laatste moons, of een jonge warrior, waarschijnlijk. "Wat.. ben jij?" Gravel keek hem verbaasd aan. Ze wist dat hij waarschijnlijk al even niet in de buurt van Twolegs was geweest, maar dat hij de geur geheel niet herkende... "'Wie ben jij?' zou een beleefdere vraag zijn geweest." mompelde ze zachtjes, misschien zelfs onhoorbaar. Daarna verhief ze haar stem. "Jij kent mij onder de noemer 'kittypet'. Zo'n kat die bij tweebenen woont." Hierna bleef ze even stil, niet zeker of ze moest vragen wat ze wilde vragen. "Hoe... Hoe is het met Thunderclan?" De twijfel in haar stem was te horen. Ze wist niet of ze dit hoorde te vragen. Ze was vrijwillig weggebleven. Ze had haar keuze gemaakt, en het zou alleen maar eerlijk zijn als ze als gevolg niks meer te weten zou komen. Maar de nieuwsgierigheid bleef hangen.

Met een mengeling van verwondering en verwardheid staarde hij de oudere kattin aan. Hij dacht dat hij toch wel zo'n beetje alles geroken had wat er te ruiken was. Het scheen dat er dus toch nog dingen waren die hij niet kende. De kattin ontmoette zijn blik en mompelde wat, hij kon enkel het woord 'beleefdere' er in opvangen, wat hem ingaf dat hij zijn manieren was vergeten. Ze mocht dan wel een vreemdeling zijn, er was geen reden om zo onbeleefd tegen iemand te doen. "Kittypet" Herhaalde hij, toen ze zijn vraag beantwoordde. Het klikte in zijn hoofd en hij maakte een geschokt geluidje. "Een kittypet!" Zijn staart ging omhoog en hij ging rechter staan. Yarrowlight vond het ergens best wel gaaf dat hij een echte kittypet ontmoette. En wel hier, van alle plekken. Op de Fourtrees. Als hij de verhalen mocht geloven woonde kittypets met twolegs.. en die woonde een eindje hier vandaan. Wat deed ze dan hier? Waren kittypets niet lui en dik? Deze poes zag er helemaal niet lui en dik uit. Bij lange na niet. "Hoe weet jij- eh hoe weet u van ThunderClan af, kittypet?" Miauwde hij met een frons, plotseling achterdochtig. De radertjes in zijn hoofd hoorde hij bijna kraken. Hij had zo veel vragen, iets klopte hier niet.

De kat voor haar herhaalde het woordje kittypet tweemaal, waarna hij zich oprechtte. Het leek erop dat hij even moest verwerken dat hij nu eindelijk eens een kittypet had ontmoet. Maar waar ze echt naar benieuwd was, was het antwoord op háár vraag. "Hoe weet jij- eh hoe weet u van ThunderClan af, kittypet? Gravel had een achterdochtige reactie kunnen verwachten, maar dat maakte het nog niet minder jammer. Ze zuchtte eens diep. Ze ging niet liegen tegen de kater, maar ze kon haar overduidelijke schaamte niet vertellen. Oh starclan, hoe hard ze wel niet was gezakt... "Eh uhm.. Hoe leg ik dit uit..." mompelde ze weer. Een tweede zucht ontsnapte. Rechttoe, rechtaan dan maar. "Tot voor kort, tot ergens in het begin van die grote reis die jullie hebben gemaakt, was ik een lid van Thunderclan. Lang verhaal kort, de twolegs hebben mij gered en nu leef ik bij ze." Het was eruit. Ze had de clan verlaten, ze had de Warrior Code gebroken. De omstandigheden hadden haar een goed excuus gegeven, maar het is en bleef een daad die Starclan haar misschien niet kon vergeven. Maar haar keuze was gemaakt, het lag in het verleden. Ze wilde gewoon weten hoe het met haar oude clanmaten ging, en als ze daarvoor wat dingen moest opbiechten waar de de kater anders ook wel achter was gekomen, was dat een lage prijs.

Toen Yarrowlight haar die vraag stelde liet de poes een diepe zucht horen. Haar blik veranderde, alsof ze er niet op stond te wachten hem die vraag te gaan beantwoorden. Opgelaten wendde de jonge warrior even zijn blik af. '..Hoe leg ik dit uit..' Hij liet zijn blik weer terug gaan naar haar en sloeg haar verwachtingsvol gaande. Yarrowlight zijn staart zakte naar beneden toen hij hoorde waarom ze van thunderclan afwist. Nu wist hij ook waarom hij haar geur ergens vaag van herkende. De rood witte kater knipperde en wist even niet wat hij zeggen moest. Een ongemakkelijke stilte viel. Ze was een kittypet, maar geboren als ThunderClan. "Dat- dat meen je niet" Zei hij langzaam en vol ongeloof, al wist hij aan haar manier van doen dat ze niet loog. Zijn oren draaide naar achteren en hij zelf rechtte zijn rug. Het hele idee om het clan leven in te ruilen voor het leven als kittypet was Yarrow totaal vreemd. "Je.. ik .. eh-" Hakkelde hij. "Ik begrijp het niet, waarom ben je niet meteen terug gekomen?" Vroeg hij met grote ogen. Hij probeerde het niet verwijtend te laten klinken, wie weet kon ze wel niet terug komen tot nu. Wie weet wat de Twolegs met haar hadden gedaan. Misschien was ze daarom wel bij de Fourtrees. Om terug te komen.

De kater voor haar zei even niks, wat resulteerde in een iets te lange en hierdoor ongemakkelijke stilte. Of misschien was het ongemakkelijk door de schaamte die van haar kop af te lezen was. Dat- dat meen je niet" Gravelsmoke wist dat als zij in zijn poten stond, ze misschien hetzelfde had gereageerd. Zelfs nu was het nog lastig te geloven voor haar dat ze het saaie, doelloze kittypet leven had gekozen, maar hij zij zo. "Ik begrijp het niet, waarom ben je niet meteen terug gekomen?" De rossige poes keek hem even aan. "En dan?" antwoordde ze. "Ik werd gek van de pijn, door de twolegs is dit minder. Maar zodra ik te lang wegga, te lang het rare kittypet voer niet eet, of teveel ren, klim en spring, komt het terug. Als ik terug zou komen zou ik nog steeds niks voor de clan kunnen doen, maar ook nog eens meer pijn lijden. Een hint van verbittering klonk door haar stem. Tuurlijk wilde ze terug. Jagen en vechten voor de clan. Maar ze was nooit een goede vechter geweest, ze was altijd al een last geweest en nu ze niks kon uitvoeren, zou ze een nog grotere last zijn.

Een zacht briesje streek door de kater zijn vacht en zijn honingkleurige ogen waren heel even gefixeerd op die van Gravelsmoke. Hij zuchtte en liet zijn schouders- en staart hangen. Hij wilde het eigenlijk niet tegen haar toegeven maar hij voelde medelijden met haar. Al was dat waarschijnlijk het laatste waar de ex thunderclanner behoefte aan had. Het leek hem in ieder geval onwerkelijk. Zijn hele leven en bestaan kwijt raken door iets waar je zelf niets aan doen kon. Hij hoorde haar verhaal dus ook zwijgend aan en deed zijn best niet al te veroordelend te kijken. De rode kattin kon er immers ook niets aan doen, het was niet alsof ze hier voor gekozen had. "Het spijt me, dat ik zo tactloos was" miauwde hij eerlijk met een eerbiedige buiging van zijn kop naar de oudere warrior. "Ik wou dat je terug kon komen.. is er echt geen medicijn wat de medicine cats voor je kunnen maken? Ik zou je zo mee terug nemen, een goed woordje voor je kunnen doen" Zei hij in een vruchteloze poging om de kittypet poes op te beuren, te helpen. Hij meende wat hij zei. Als het er echt om spande dan zou hij haar zo terug begeleiden, desnoods zou hij ergens de blaam van nemen. Op dat moment herinnerde hij zich dat de poes zijn naam niet wist en hij de hare ook niet. "Ik heb mijn eigen nog helemaal niet voorgesteld" zei hij dus ook hardop. "Ik ben Yarrowlight- al was ik nog Yarrowkit toen je nog in de clan zat" zei hij met een flauw glimlachje. Hij hoopte dat het ijs een beetje gebroken was.