Feel it coming in the air, hear the screams from everywhere.

Het regende. Het regende hard. Shark keek met gespitste oren toe hoe de regen met bakken uit de hemel viel en voor hem op de grond viel. Maar hij was niet met zijn gedachten bij de regen, maar bij Claw. Steeds opnieuw speelde het gevecht tussen de rosse she-cat en zijn leader voor zijn ogen en hoorde hij de angstige kreet van Jim en Razor toen ze zagen hoe hun vader genadeloos gedood werd. Hij zag de kittens van Claw in een verslagen hoopje bij elkaar zitten terwijl Chawl zijn uiterste best deed om zichzelf te herpakken zodat hij Razor kon troosten die haar vacht tegen de zijne had geduwd. Hij herinnerde zich de grijns van zijn beste vriend terwijl hij eerst recht in de ogen van zijn aanvaller keek en daarna zijn blik op Jim richtte toen deze hem onverwachts riep. Razor had niks gezegd, maar Shark kon wel raden dat dat was omdat de angst haar stem had verstikt. Dat was nu eenmaal wat angst met je deed. Hij kende het goed genoeg, maar hij wist het vaak naar een hoekje in zijn achterhoofd te verdrijven zodat hij er geen rekening meer mee hoefde te houden. Maar zoiets kon je natuurlijk niet van een jonge kat verwachten, een kat die nog maar net van kitten naar young one was gegaan. Ze waren nu beiden young ones en Claw had het niet eens mee kunnen maken. Onbewust had Shark een stap naar voren gezet zodat zijn kop nu nat werd van de regen en even later kon hij het verschil tussen de regen en de emotie die hij al sinds Claw’s dood inhield niet meer onderscheiden. Het waren op momenten zoals deze dat het veilig was om zijn emotie te uiten omdat toch geen enkele kat het verschil zou maken. Alleen zijn schorre stem zou hem verraden en dus nam hij zichzelf voor om voor even niet meer te spreken terwijl hij het ongemakkelijke gevoel van de brok in zijn keel eindelijk een beetje weg voelde gaan. Hij had nooit van zijn leven gedacht dat hij echt om een andere kat zou gaan geven, maar het was toch gebeurd. En nu was die kat weg voordat hij dat met woorden duidelijk had kunnen maken. Hij klemde zijn kaken op elkaar om zijn emoties niet te laten doorschijnen en hield zijn oren recht zodat niemand kon raden hoe afschuwelijk hij zich voelde op dit moment. En om het nog wat erger te maken, kwam opeens een bundeltje zwarte vacht met groene ogen zijn richting op gelopen. Zijn hart kneep samen en hij liet zichzelf toe om een zachte, bibberige ademhaling uit te stoten voordat hij zijn bek weer sloot en de regen met zijn tranen liet vermengen.