Awakening queen [open]

Onderwerp: Awakening queen [open] ma 14 mei 2018 - 22:51

Hij was deze ceremonie samen met nog een paar apprentices warrior geworden. Ook zijn zus en broer zaten erbij. Hij had de neiging om nog steeds Doepaw en Stagpaw te roepen als ze hem weer eens irriteerden. Ook hij werd soms nog Cariboupaw genoemd, maar in vergelijking met de andere namen was hij daar al volop aan gewend. Daarbij vond hij hem wel mooi. Een uniek beginsel en een traditionele suffix, beter kon toch niet. De wit met bruine warrior grijnsde breed bij zijn eigen gedachten gang. Hij was zo iemand die lachte met zijn eigen inside jokes en ook degene die hij naar buiten bracht.

[ Open ]

“Lame,” zei Venompaw en rolde met zijn ogen toen hij een paar apprentices geïrriteerd naar hem zag kijken. Hé, wat verwachtten ze dan? Dat hij allemaal twee muizen voor hun ging vangen omdat ze een compliment van hun mentor hadden gekregen? Het leken net een stel blije kittens zoals ze daar bij elkaar zaten. En dan waren ze ook nog ouder dan hem, kon je nagaan. Hij had momenteel nog geen mentor omdat zijn mentor direct ziek was geworden nadat hij benoemd was en hij had op één rondleiding door het territory na nog niet echt een training gehad. Ze hadden die rondleiding door de territory ook kunnen skippen als hij eerlijk was. Hij was met zijn moeder al genoeg keren buiten het camp geweest omdat ze graag haar poten wilde strekken en omdat ze wilde dat hij de slapende, pasgeboren kittens niet zou lastigvallen met zijn gedrag. En zijn vader had hem ook eens een keertje mee naar buiten genomen. Dat was trouwens echt leuk geweest. Ze waren van ’s middags tot ’s avonds buiten geweest en hadden vervolgens beiden een preek gekregen van zijn moeder omdat ze vond dat hij te lang buiten de nursery was geweest. Hij had het grappig gevonden om te zien hoe zijn vader zijn excuses met een lach aan het proberen te bieden en zij hem de rest van de avond geen blik waardig had gegund terwijl ze zich over Venompaw – toen nog Venomkit – ontfermde. Zijn vader deed altijd alsof hij heel wat was, maar eigenlijk was hij best een softie wat zijn partner en kitten betrof. Misschien kwam dat wel omdat ze maar één kitten hadden gekregen en ze Venompaw als een soort geschenk uit de hemel zagen. Maar ja, dat was ook niet zo heel moeilijk. Hij was namelijk ook gewoon een geschenk van StarClan. Zeg nou zelf. Grijnzend om zijn eigen gedachten ging Venompaw niet veel later uit het camp en liep in de richting van de Burnt Sycamore, de verbrande boom die hem wel had aangesproken tijdens zijn tour door de territory. Hij was er echter niet alleen; een warrior stond in de buurt en Venompaw herkende hem als Cariboupelt omdat hij warrior was geworden toen Venompaw zelf apprentice werd. Hij gaf een knikje naar de warrior. “En?” vroeg hij. “Hoe bevalt het je als warrior zijnde?”