{Open} Fresh Kill

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Ze had een spreeuw bij een vleugel in haar bek. De verse prooi bungelde er slapjes bij, al het leven was er al uit gesijpeld. Het was fijn om weg te zijn uit de bergen. Deze prooi deed wat ze verwachtte. Het was ook lastig geweest om midden in haar training te vertrekken. Ineens moesten alle jachttechnieken toch net weer een beetje anders. Het was fijn om thuis te zijn. Met een rappe beweging van haar kop, slingerde ze de spreeuw de prooistapel op. Die kon uiteindelijk wel naar de nursery. Dat was teveel voor haar. In plaats daarvan trok ze een spitsmuis van de stapel af en plofte ze er vlak naast neer, haar tanden in de prooi begravend. Ze had wat binnengebracht, dus ze mocht wat eten wat haar betrof.
+ Open, spring vooral in!

▼

Als gevolg van een hongergevoel trippelde ze naar de prooistapel. Vanmorgen had ze een bescheiden succesvolle jacht gehad waarna ze een groot konijn had teruggebracht, zo had zij ook haar recht op een voedzame maaltijd. Ook iets anders dan honger knaagde aan haar. Thuis zijn voelde vreemd en onecht aan. Ze had niet verwacht deze plek ooit nog terug te zien. En hoewel ze een enorme heimwee had gevoeld in de bergen, leek deze nog niet weg te zijn gegaan. Hopelijk was ze niet de enige die zich zo voelde. Anders moest ze maar er gewoon aan wennen. Dat zou wel lukken toch? Eraan wennen. Ze trok een muis van de stapel en begon deze schrokkend naar binnen te werken. Ze had toch nog meer honger dan ze dacht. Verderop zag ze haar clangenoot Icesong. Met het bloed nog rond haar lippen stapte ze op haar af. "En, hoe is het voor jou om weer terug te zijn?" Gewoon een casual gesprek starten was één van haar kansloze kwaliteiten. Ze was er in ieder geval niet bang van.

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Ze rukte een reepje vlees af van de prooi en kauwde het bedachtzaam weg. Hoe zou ze de rest van de dag gaan besteden? Icesong draaide haar oortjes lichtjes toen een andere kat naderde en passeerde. Al snel ging haar focus terug naar de spitsmuis tussen haar poten. Als ze op elke kat die langs kwam lopen ging letten, dan had ze er een dagtaak aan.

Pas toen Dawnwhisper weer haar kant op kwam hief de driekleurige kattin haar kop op om haar goudkleurige ogen op haar te richten. "Dawnwhisper," groette ze met een beleefde knik van haar kop en een vriendelijke glinstering in haar ogen. Icesong hield haar hoofd vervolgens even scheef terwijl ze nadacht. "Het is gek," gaf de kattin toe met een lichte frons, "maar het gekste is vooral hoe snel alles weer in het oude schiet." Ze gaf haar lippen een vlugge lik om wat bloedspetters ervan te verwijderen. "Maar verandering is sowieso niet mijn forte, hoe zit het met jou dan?"

▼

De vriendelijke begroeting van haar clangenoot deed haar goed en ze had meteen al een stuk meer zin in deze conversatie. Voor zover ze wist was Icesong geen ongezellige kattin. Ze likte snel de laatste restjes bloed weg om haar mond en schaamde zich een beetje om hoe ze dat nog niet eerder had gedaan. "Iedereen lijkt er opvallend snel aan te wennen ja." beaamde ze. De trip door de bergen was net als voor haar voor anderen geen feestje geweest. En dat was nog een understatement. Ze keek de poes onderzoekend aan. Hoe had zij alles ervaren? "Ik voel me eerlijk gezegd nog niet thuis hier. De reis heeft me iets te lang geduurd." antwoordde ze eerlijk. Terugkomend op haar onuitgesproken vraag sprak ze droogjes: "De ziekte heeft veel levens geëist." Ze had geen idee hoe ze het anders aan moest pakken. Zijzelf was wonder boven wonder geen vrienden of familie verloren. Haar moeder was lang geleden al overleden, haar vader is bezig met zijn warriortaken en met haar nestgenoten is ze totaal niet close. Één van haar zussen, Wasabi heeft haar zelfs verlaten door over te stappen naar de BloodClan. Dat ze daar nog steeds mee zat was een duidelijk teken van hoeveel ze eigenlijk om haar gaf.

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Dawnwhisper leek haar gevoelens te delen over het snelle aanpassingsvermogen van de clan. Toch voelde Icesong zich wat ongemakkelijk, alsof ze verraad pleegde door er zo over te spreken. Ze had er wel over nagedacht, in de bergen blijven bij de tribe. Maar dat was ook geen thuis. Niks leek op dit moment echt een thuis. Misschien was het wel een kwestie van tijd. Uiteindelijk zou dit gewoon in de vergetelheid vallen, sterke verhalen van de elders, niks meer. Over generaties zouden de kittens waarschijnlijk niet eens meer geloven dat er zo’n reis was geweest. “Ik denk dat we blij mogen zijn dat er niet nog meer slachtoffers gevallen zijn,” mompelde ze zachtjes, waarna ze haar kop schudde. “Ik denk dat het we van geluk mogen spreken dat we nu een veilig kamp hebben en stabiliteit. En dan wennen we er vanzelf wel weer aan.”

▼

Ze knikte instemmend op wat de rood-witte kattin zei. Het had nog zo veel meer fout kunnen gaan. De clans hadden echt geluk met hoe erg iedereen zijn best had gedaan, daar zo hoog in de ijskoude bergen. Hoewel weer thuis zijn raar aanvoelde wist ze toch wel echt zeker dat ze nooit bij de Tribe zou kunnen gaan. De gesplitste taken die je veel te jong al toegewezen werden, de frisse zomers en ijzige winters, het jagen dat daar zo anders ging. Nee. Zo'n leven was niks voor haar. Ze slaakte een zucht en keek de kattin tegenover haar aan. "Je hebt helemaal gelijk." De clan zou zichzelf wel weer opbouwen. "Heb je anders zin om binnenkort een keer samen te gaan jagen? We praten vrij weinig en dat betreur ik." Ondanks de vriendelijkheid waar ze andere katten altijd mee benaderde had ze toch bar weinig vrienden. Zou vandaag de dag zijn dat er iets zou bloeien?

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Icesong nam een laatste hap vlees van haar spitsmuis en schoof daarna het karkas met een vlugge beweging van haar voorpoot aan de kant. Die zou ze zo wel begraven in de dirt place. Opgeruimd staat netjes. Dat zou ziekte uit het kamp houden. Icesong haalde vervolgens haar poten nog een keer over haar snoet heen, netjes poetsend. Ze hief haar kop weer op toen Dawnwhisper weer verder sprak. Deze sprak over dat ze er ook wel in geloofde dat de clan zichzelf weer op zou bouwen. ”Uiteindelijk zullen we dat zelf in de poten moeten hebben,” eindigde Icesong met een schouderophaal. Iets anders konden ze toch niet doen behalve zelf geloven en hard doorwerken. “Samen een keer jagen lijkt me prima,” sprak Icesong vervolgens met een glimlach, “eens kijken of we samen het gebied weer een beetje beter in ons kop kunnen krijgen dan.” Icesong moest zeggen dat ze er zelf nog moeite mee had na twee seizoenen reizen.

▼

Een glimlach verscheen op Dawns gezicht. Icesong leek haar in ieder geval oké te vinden. "Ik kan me alles nog maar vaag herinneren ja." mauwde ze, waarna ze zich een kaart van het gebied probeerde voor te stellen. Fourtrees en plekken zoals de sunningrocks zou ze nog wel kunnen vinden, maar de precieze grenzen? No way. Ze keek de rood-witte poes aan en besloot dat ze er best wel mooi uitzag. In tegenstelling tot zijzelf, die maar een beetje gewoontjes was, met een grijze vacht en een mannelijke bouw. "Kom me dan maar eens halen als je er zin in hebt." sprak ze weer, vriendelijk glimlachend.

Icesong had niet zo vaak van die ontspannen gesprekken. Meestal voelde ze zich niet helemaal op haar gemak bij anderen, of wist ze domweg de woorden niet te vinden. Maar dit gesprek.. Nee ze voelde zich prima. Ze glimlachte wat voorzichtig naar Dawnwhisper waarna ze een laatste hap van haar muis nam. “Is goed, zal ik doen,” beloofde de driekleurige poes, spinnend. ”Zelfde geldt voor jou natuurlijk.”