Another restless night.

Blossomfrost’s groene ogen schoten open. Ze merkte dat haar hart in haar keel racete en dat haar lichaam aan het trillen was. Ze voelde ook de warmte van Shadowstrike en wist dat haar broer zich expres dicht tegen haar gedrukt had om te voorkomen dat Snakevenom bij hun zou komen liggen. Ze vond het nog steeds ongemakkelijk om dicht bij haar broer in de buurt te zijn, zelfs nadat het al moons geleden was sinds dat het gebeurd was. Haar littekens begonnen te tintelen en ze slikte de brok in haar keel weg. Hoe kon iets dat moons geleden gebeurd was haar nog steeds zo dwarszitten? Ze was sinds kort een senior warrior en nog altijd vielen de dromen haar lastig alsof het nog maar gisteren gebeurd was. Soms werden ze minder, maar als ze veel stress had, werd het steeds erger. Ze was aan de ene kant blij dat ze terug thuis waren, maar aan de andere kant bracht het feit dat ze terug hier waren weer veel nachtmerries met zich mee. Ze wist dat ze niet meer zou kunnen slapen en dus stond ze op. Ze zocht met haar ogen door hun den naar Snakevenom en vond hem een eindje verderop. Alsof hij wist dat ze naar hem keek, openden zijn gifgroene ogen zich opeens en keken ze elkaar voor één moment recht aan. Daarna gromde hij minachtend en keerde haar vervolgens de rug toe. Ze schudde haar kop. Soms had ze het gevoel alsof ze nog steeds recht in de ogen van haar vader keek als haar blik die van haar broer ontmoette. Ze schudde het zo goed mogelijk van zich af en besloot om daarna maar het territory in te gaan. Maanlicht sijpelde door het wolkendek heen en zorgde ervoor dat haar al lichte pels nog lichter oplichtte. Ze wist niet goed waar ze naartoe wilde gaan, maar ze wilde de plek waar Ratsnarl was vermoord zo goed mogelijk mijden. En dus koos ze een andere richting dan ze normaal gedaan zou hebben en stond stil toen ze opeens water tegen haar poten voelde. Ze keek recht in de ingang van een donkere grot en even schoot een beeld van haar vader door haar kopje. Hoe hij op haar afrende, zijn gifgroene ogen gevuld met haat, een beetje op dezelfde manier hoe Snakevenom soms naar haar keek. Ze verstijfde toen ze pootstappen achter zich hoorde en dacht dat Snakevenom het eindelijk naar zijn kop had laten stijgen. Zo beheerst mogelijk draaide ze zich om en ontmoette dapper de blik van diegene die achter haar stond.

Haar hart schoot in haar keel en even boorde ze haar nagels in de bosgrond onder haar toen ze groene ogen ontmoette. Voor één moment dacht ze echt dat het Snakevenom was die haar een lesje wilde leren, vooral omwille van het feit dat hij dezelfde kleur ogen leek te hebben en dezelfde pels. Toen pas merkte ze dat het iemand anders was, iemand die ze eigenlijk liever had willen vermijden. Ze voelde haar hart ietsje sneller slaan toen ze zag dat het Ashdance was, een knappe warrior waar ze al sinds ze een young warrior was een lichte crush op had. Hoewel ze al heel vaak bij elkaar in de buurt geslapen hadden en ook enkele patrouilles samen hadden gedaan, had ze nooit echt veel gesprekken met hem gehad. Ze had dit opzettelijk gedaan in de hoop dat haar stomme crush zou verdwijnen, maar het leek telkens erger te worden. Ze kon niet zeggen dat ze verliefd op hem was, maar ze vond de manier hoe hij omging met zijn Clanmates en met de problemen die hun Clan leken te teisteren over het algemeen bewonderingswaardig. Natuurlijk had ze nooit iets verteld over die crush en er zo min mogelijk iets van laten merken; ze dacht niet dat ze ook maar één keer als een mooie kat zou worden gezien in de ogen van een ander en bovendien had ze genoeg problemen waar ze overheen moest komen op dit moment. Daar kwam ook nog bij dat haar littekens haar vacht ontsierden en wie vond een met littekens ontsierde kat mooi? Ze onderdrukte een zucht en keek Ashdance met een zachte blik aan. “Ja, ik ben oké, Ashdance,” sprak ze. “Ik moet gewoon even wennen aan het feit dat we weer thuis zijn.” Ze wist niet zeker wat Ashdance over haar verleden wist. Over het algemeen was het wel bekend dat haar vader een ongeluk had gehad en dat Ratsnarl vermoord was geweest, maar zo’n dingen werden na verloop van tijd vergeten en in de doofpot gestopt. Als hij het al wist, liet hij dat niet merken. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. “Alhoewel ik wel kan zeggen dat ik niet rouwig ben om het feit dat we eindelijk weer als één Clan samen leven. ShadowClan is weer precies waar hij hoort en ik hoop dat we vanaf nu ons leven weer terug op kunnen pakken."