Hi there, princess.

Ah, eindelijk was het zover. Eindelijk was hij apprentice geworden. Eindelijk hadden die losers door dat hij veel te goed was om een kitten te zijn en dat hij zijn rank echt verdiende. Honestly, hij was er vrij zeker van dat hij binnen enkele moons al warrior zou worden. Dat hij zijn final assesment sneller mocht doen dan die andere losers en dat hij uiteindelijk al vrij snel zou bewijzen wie de echte sterke kat binnen de Clan was. Hij zou bewijzen dat ShadowClan geen pushovers waren en dat de andere Clans voor hun moesten zwichten, om nog maar niet te zwijgen over die vieze BloodClan waar iedereen zo treurig over leek te zijn. Hij had als kitten toegekeken hoe Tallstar zijn leven bijna verloor als het niet voor Butterstar was geweest om in te grijpen. Hij had een kleine glimlach om zijn lippen gehad toen heel de BloodClan in paniek leek te zijn omdat hun leader gedood werd en hij had enkel met zijn oortje bewogen toen Shark, de nieuwe leader van de BloodClan, hun een preek had gegeven. Ja, ja, blah, blah. Venompaw zou hem en zijn zielige Clan wel eens laten zien wat ShadowClan zou doen als ze dreigementen hun kant uit bleven gooien. En ze moesten het ook niet eens proberen om hun territory binnen te dringen; Venompaw zou ze kapot maken. Hij hoopte dat Tallstar en Acorndust hem een beetje een fatsoenlijke mentor zouden geven en dat hem echt iets geleerd zou worden. Dadelijk kreeg hij een mentor waarbij hij zichzelf voornamelijk zaken aan het aanleren was. Hm. Venompaw keek naar de kittens die nog lang niet oud genoeg waren om apprentice te worden en die vrolijk aan het spelen waren. Dwazen. Hoe konden ze nu blij zijn dat ze opgesloten zaten in een ruimte waar ze de komende maanden nog niet van verlost zouden zijn? Hij zou het nooit begrijpen. Venompaw keek op toen hij pootstappen hoorde en draaide zich om. Zijn oog viel op Luckypaw; een apprentice die samen met hem haar rank had gekregen en die ongeveer rond dezelfde tijd was geboren als hem, ook al waren ze niet van hetzelfde nest. Ze was een mooie verschijning en dat werd alleen maar duidelijker naarmate ze ouder werd. Venompaw wachtte tot ze naast hem stond en richtte zijn blik daarna op de zon die langzaam naar beneden begon te zakken en een oranjeachtig schijnsel liet voorvallen. “Hallo daar, prinses,” zei hij grijnzend tegen haar. “Je bent toch niet al moe, hè?”

Venompaw grijnsde toen hij de reactie kreeg die hij verwachtte. “Ik vind prinses beter klinken,” zei hij tegen haar. En hij maar denken dat she-cats het juist leuk vonden als ze op hun uiterlijk gecomplimenteerd werden, seriously. Hoewel het bij hem natuurlijk nooit goed te zeggen viel of hij een compliment meende of niet, dus ergens kon hij haar punt wel begrijpen. Maar hij maakte deze keer geen grapje. Oké, dat hij haar prinses noemde was niet helemaal oprecht gemeend, maar hij vond haar serieus echt geen lelijke kat. En dat was hem niet alleen opgevallen. Sinds ze benoemd was als apprentice zag hij sommige oudere apprentices wel eens haar kant opkijken en elkaar daarna even aanstoten. Stelletje kinders. Zoiets zei je toch gewoon recht in het gezicht van iemand? Dwazen. “Nah,” beantwoordde hij haar vraag nonchalant. “Ik ben nooit moe.” Dat was misschien een kleine leugen, maar dat hoefde zij niet te weten. Het was nu ook weer niet zo dat hij echt iets had meegemaakt waardoor hij uitgeput naar zijn nest ging. Hij hoopte dat er binnenkort nog wat spannende dingen stonden te wachten waar hij aan mee kon doen. En vooral: waar hij zichzelf kon bewijzen. Hij keek met een schuin oog naar Luckypaw. “Dit is in elk geval tien keer beter dan vastzitten in die nursery,” sprak hij. “Apprentices houden op een bepaald uur hun kop tenminste. Dat kon je van die kleine kittens die er opeens bijkwamen niet zeggen.” En dan een poot naar zijn kop geven als hij er iets van zei. Hij herinnerde zich nog goed hoe zijn moeder steeds met samengeknepen ogen naar hem keek en zijn vader een geamuseerde glimlach om zijn lippen had telkens als hij zijn mond opende om iets te zeggen. Ah, goede tijden, goede tijden. “Kom, prinses,” zei hij en hij tikte Luckypaw aan met zijn staart. “Laten we wat gaan eten voor je ter plekke in slaap valt dan.”

Hij twijfelde kort toen ze haar vraag stelde. Eigenlijk was hij van plan geweest om gewoon iets van de prooistapel te pakken zoals alle andere apprentices momenteel aan het doen waren en zich gewoon ergens bij hun neer te ploffen, maar hij moest natuurlijk wel laten zien dat hij gewoon zijn eigen prooi kon vangen. Bovendien had hij sowieso geen zin om naar dat gezeur over hun mentors te luisteren – niet dat hij jaloers was of zo, hoor, totaal niet! – en de laatste keer dat ze echt alleen waren geweest, was toen ze samen met hun moeders er op uit mochten trekken buiten het camp. Hij wist nog goed hoe hij haar had proberen te overtuigen om weg te lopen en samen het pad te gaan verkennen en dat hij haar bijna zover had gekregen ware het niet dat zijn moeder alles had gehoord en hem met een draai om zijn oren terug naar het camp had gestuurd. Hoewel het schaamrood op zijn wangen had gestaan omdat hij voor Luckypaw – toen nog Luckykit – zou afgesnauwd was geweest, had hij het toch voor elkaar gekregen om zo nonchalant mogelijk zijn straf onder te gaan. Zijn vader had hem met een serieus gezicht een preek proberen te geven, maar had hem een speelse duw gegeven nadat zijn moeder uit het zicht verdwenen was en hem gezegd dat hij zijn capriolen moest houden tot hij oud genoeg zou zijn om ze uit te halen. “Ik ga er zelfs twee vangen,” schepte hij op. “Een voor jou en één voor mij. Je zal goed eten vanavond.” En met die woorden wenkte hij haar en draaide hij zich om waarna hij naar buiten ging. Hij zorgde er zorgvuldig voor dat ze niet gezien werden en toen ze eenmaal buiten stonden, inhaleerde hij de lucht en volgde toen zijn neus naar een bepaald punt in het woud. “Bah, die smerige BloodClangeur hangt hier nog steeds rond,” mopperde hij. Hij dacht niet dat hij die bloedgeur ooit zou vergeten to be honest. “Denk je echt dat die dwazen nog een poging zouden doen om de Clans te verdrijven van hun grondgebied nadat ze gezien hebben wat we met hun leader hebben gedaan?” Hij was benieuwd hoe Luckypaw hier over dacht.