{Longpaw} The tallest trees

Het was vreemd hoe hier niks op de grond groeide, hoe de dennenbomen al het zonlicht dusdanig blokkeerden dat er niks meer op de grond terecht kon komen. Ze kon het de planten niet kwalijk nemen. Zij wilde ook niet in dit mistroostige halfduister aan de grond geworteld zitten om eerlijk te zijn. Haar blik ging omhoog naar de hoge bomen, waarna ze zich kort uitrekte. Het zou ook allemaal wel.

Ze was hierheen gestuurd om te gaan jagen en het was opgemerkt dat ze alvast vooruit kon gaan, dat een andere kat nog gezocht werd. Eigenlijk vond Icesong het alleen zijn niet eens zo erg om hier alleen te zijn, samen met het fluiten van de vogels. Haar oren draaiden lichtjes terwijl ze ernaar luisterde. Waar zou de eerste prooi zijn… De kattin sloot haar ogen even en liet haar bek lichtjes open gaan, zoekend naar geursporen.

Aan hem was gevraagd om te gaan jagen, de warrior waarmee hij zou gaan jagen, Icesong, was al vertrokken op vraag van de leiders. Oftewel, hij mocht de poes gaan opzoeken zonder de jacht te onderbreken mocht ze al bezig zijn. Ze was al weg, dus hij moest zowel haar geurspoor gaan vinden als zijn omgeving in de gaten houden voor eventuele prooien of bloodclanners. Het waren best wel veel dingen om in de gaten te houden.. maar dat was ook goede training voor hem, want over een kleine twee manen zou hij zijn final assessment hebben en zich kwalificeren als warrior. Young warrior, eigenlijk, maar nog steeds. Hij zou dan zijn naam ontvangen naast zijn siblings en andere apprentices die misschien warrior zouden worden. En stiekem kon hij daar niet op wachten.

Eenmaal bij de tallpines aangekomen opende hij zijn bekje iets om de geur van Icesong beter op te kunnen pikken. Dit was belangrijk, want zo goed kende hij de poes niet, dus alles wat hij in zijn voordeel kon gebruiken, zou hij gebruiken om haar te kunnen vinden. Hij pikte al snel haar geurspoor op, waarna hij rustig, maar wel voorzichtig begon te lopen om zeker te zijn dat hij haar niet liet schrikken. Ze kon niet zó ver voor hem lopen toch? En toen spotte hij haar. Langzaam liep hij haar kant op terwijl hij zijn omgeving goed in de gaten hield, zoals werd opgedragen. ”Goedemorgen,” begroette hij haar voorzichtig om haar niet te laten schrikken.

Longear

De takken ratelden lichtjes boven haar hoofd en de bomen kraakten. Icesong wiebelde even lichtjes met haar oren. Ze had zich nooit helemaal comfortabel gevoeld bij het geluid van krakende bomen en na de stormen was het al heelmaal dramatisch geworden. Alsof er prompt eentje kon ontwortelen en op je kop kon neerstorten. Natuurlijk wist ze wel dat het onwaarschijnlijk was, diep van binnen. Maar angst was wel vaker irrationeel.

Haar gedachtenstroom werd onderbroken door de stem van Longpaw. Icesong spitste haar oren en draaide zich om naar de apprentice met een rustige glimlach. Ze hadden dus een apprentice meegestuurd om te gaan jagen. Nou ja zolang hij niet teveel praatte en haar niet voor de poten liep, prima. "Goedemorgen Longpaw," groette ze hem met een licht knikje, "uh.. ben jij meegestuurd om te komen jagen?" Voordat ze hem meetrok een jacht in en dit helemaal niet de bedoeling was. Dat was weer zo lastig uit te leggen aan zijn mentor immers...

Hij snapte ergens de keuze wel dat hij werd gekozen, over een magere twee maanden werd hij warrior en alles wat hij nu al kon meepikken aan ervaring was natuurlijk fijn. Toch wist hij niet zeker of het het beste was dat hij zonder zijn mentor zou gaan jagen met een andere warrior. Was hij daar wel klaar voor? Want tot nu toe had hij vooral met zijn mentor gejaagd en als hij met andere warriors had gejaagd was zijn mentor er nog wel bij geweest. Dus hij wist niet wat hij hier van moest denken, aangezien het wel iets compleets nieuws was. Al moest hij er natuurlijk wel aan wennen, want zodra hij warrior zou worden zou hij ook niet meer iedere keer met zijn mentor alles gaan doen… dus het was wel goed voor hem, dat wist hij ook wel.

De driekleurige poes spitste haar oren, waarna ze zich omdraaide met een rustige glimlach op haar gezicht. Hij moest zeggen dat dat hem wel ietwat geruststelde, omdat niet alle warriors even blij waren dat er een apprentice mee werd gestuurd.. ”Goedemorgen Longpaw,” klonk er van de poes af met een licht knikje, waarop hij een knikje terug gaf, ongemakkelijk voelde hij zich wel moest hij zeggen.. maar dat zou vanzelf weg gaan hoopte hij dan. ”Uh.. ben jij meegestuurd om te komen jagen?” klonk er van de poes af en even hoopte hij dat ze de vraag niet zo stelde omdat ze helemaal geen apprentice mee wilde.. maar hij zou niet uit het niets conclusies trekken. ”Ja, ik hoop dat u dat geen probleem vind?” vroeg hij voorzichtig aan de poes. Hij kon altijd terug gaan met een smoesje en een andere kat sturen, als de poes dat liever had.

Longear

Icesong's staart ging zachtjes heen en weer terwijl ze overdacht wat ze moest zeggen. Het was altijd lastig voor de driekleurige poes. Theorie ging allemaal prima, maar sociale situaties? Nee, dat was wat lastiger. Het feit dat ze ook moeite had met inschatten wat ze moest zeggen werd wel steeds beter, maar ze zou nooit een sociale vlinder worden zoals sommige katten in de clan. Die wisten altijd wat ze moesten zeggen, andere katten mochten ze graag. Zo was Icesong niet. Ze was altijd of weer te eerlijk, of niet eerlijk genoeg. Of überhaupt te prikkelbaar, daar was ze ook goed in.

Zo nu ook. De apprentice leek ongemakkelijk te worden van wat ze zei. Wat had ze nu weer verkeerd gezegd? Ze wiebelde eventjes lichtjes met haar oren waarna ze weer een voorzichtige glimlach opzette. Hopelijk niet een glimlach met teveel kiespijn. Het gevoel dat ze het nu alweer fout had gedaan was niet prettig immers. "Nee, totaal niet," reageerde de poes, waarna ze één van haar oren naar achter draaide. Had ze de kater de indruk gegeven? Goed gedaan Icesong. "Als ze je meesturen vertrouw ik er wel op dat je kan jagen." Yay Icesong, bemoedigend? Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. "Ik bedoel, uhm.. Ja. Ik stop wel met praten."

De poes wiebelde iets met haar oortjes toen hij vroeg of ze het geen probleem vond dat hij was gestuurd. Want hij zou het prima snappen als ze dat niet wilde want… tja, hij bleef een apprentice. Het lag er maar net aan wat de warrior liever zou hebben, vooral een jonge warrior die misschien niet nu al opgezadeld zou willen zitten met een apprentice, maar aan de andere kant zich misschien wel kon verplaatsen in de apprentice omdat ze hier ook doorheen heeft moeten gaan. Het was hoe dan ook een beetje tegenstrijdig in zijn hoofd en eigenlijk hoopte hij gewoon dat de poes hem vertrouwde en dat hij mocht blijven met het jagen. Het zou voor hem gewoon zoveel schelen en hij zou er nu al meer van leren dan als hij alleen met zijn mentor zou gaan jagen. Niet dat hij deze argumenten aan de poes zou gaan vertellen, want het was haar keuze en die wilde hij niet gaan beïnvloeden en haar proberen over te halen want dan was het eigenlijk al tegen haar zin in en dat zou alleen maar meer druk geven voor hem. ”Nee, totaal niet,” reageerde de driekleurige poes op zijn vraag, terwijl de poes één oor naar achteren draaide. Hij begon zachtjes te glimlachen, mooi, hij kon blijven. Hij was zelden zo opgelucht geweest dan op dit moment zelve. ”Als ze je meesturen vertrouw ik er wel op dat je kan jagen.” Het was goed dat ze het … zo zag? Hij knipperde even en knikte langzaam, zijn mentor vertrouwde er tenminste op.. ”Ik bedoel, uhm.. Ja. Ik stop wel met praten.” en toch kon hij het niet laten om zacht te grinniken. Dit was echt.. een slecht koppel om te maken, want beiden voelden zich ongemakkelijk bij de situatie, tenminste, daar leek het wel op op dit moment. ”Ik ben blij dat u het zo ziet, Icesong.” sprak hij met een lichte glimlach op zijn lippen. Hij wist ook wel warriors die het niet eens wilden gokken om met een apprentice alleen te gaan jagen, omdat het toch apprentices waren en ze dingen fout konden gaan doen… of hele domme fouten aan het maken waren. "Dus... wat wordt ons plan?" besloot hij maar te vragen, ter betrekking op de jacht in plaats van bij dit ongemakkelijke onderwerp te blijven staan, voor beiden.

Longear

Icesong sloot even kort haar ogen om de lucht te proeven, om vervolgens wat te fronsen. Het was zoals ze al enigszins verwacht had. Hun gepraat had alle prooi in de buurt al weggejaagd. Dan moesten ze zo maar een stukje gaan lopen... Geen punt op zich, Tallpines was een groot gebied. Longpaw leek zich gelukkig ook niet heel erg te storen aan haar onhandigheid met spreken. Icesong stond zichzelf dan ook toe om een kleine glimlach op haar gezicht te laten en keek hem ietwat geruster aan. "Ik weet zeker dat dit goed gaat komen," miauwde ze op een oprechte toon. En ze wist het ook vrij zeker. Longpaw leek hier ook serieus in te staan, dus wat kon er nou mis gaan. Icesong's blik ging omhoog naar de toppen van de dennenbomen toen ze nadacht over Longpaw's volgende opmerking. Wat was het plan? Voor een kort moment was ze stil. "Ik denk," mompelde ze, waarna ze weer even stil viel. "We kunnen het beste wat verderop gaan kijken. Ik denk dat we alle prooi al verjaagd hebben hier met ons gesprek." Ze keek even rond. "We moeten wel wat dicht bij de grond blijven. Prooien zien je hier op vossenlengtes afstand met hoe weinig begroeiing er is. Of.." Haar gezicht lichtte op. "Ik kan grondprooi, als we wat vinden jouw kant op jagen.. Jij hebt hier betere schutkleuren dan ik." Hierna viel ze stil, afwachtend wat Longpaw hiervan vond.