Broeder lief

Oké oké, hij was nog altijd diep teleurgesteld dat er geen gevecht was geweest met de clan poesjes, maar dit nieuwe gebied maakte dat toch wel een klein beetje goed. Hoewel het nog steeds nat en modderig was van de eerder gevallen regen, was het een paradijs vergeleken met de Twoleg place. De zwarte kater was even weggesneakt uit het kamp; nu hij weer mentorloos was, besloot hij maar van zijn vrije tijd te genieten. Vitani was een trut die niet tegen grapjes kon en te zwak voor de Elite was geweest, dus had ze hem een de groep verlaten om een stinkende rogue te worden. Het deed hem niet heel veel, eigenlijk was het wel vet om gewoon weer te kunnen doen wat hij wilde. Soort van. Vandaag was de kater dan ook het gebied gaan verkennen en was zo hier uitgekomen; op een groot plateau met allemaal ronde rotsen. Perfect om te jagen, hell yeah.


[Chawl eerst!]

Hij was door zijn poten gegaan in een perfecte, of nuja, bijna perfecte sluiphouding. Zijn neus stak hij in de lucht om zo wat geursporen op te vangen. Niet ver weg rook hij een merel, maar dat boeide hem vrij weinig. Want de wind bracht ook de geur van z'n broertje mee, iets wat hem nog veel blijer maakte dan een hoopje vliegend vet, die hij waarschijnlijk toch niet te pakken had kunnen krijgen. “Yo Jack.” Sprak z'n zwarte broertje terwijl hij op 'm afstapte. Als Chawl niet een zo'n mislukt oog had en die vage vogel poep vlek op z'n rug, waren ze zo goed als elkaars evenbeeld geweest. Alleen Chawl had natuurlijk al die bijzonderheden, Jackdaw was gewoon Jackdaw. De perfecte kopie van z'n vader. Hm."Yo broeder!" Begroette hij zijn broer met een grijns. Eh, het jagen kon wel wachten. Er was toch genoeg, niet? “Is het jou ook opgevallen dat mam nogal dik wordt?” Even keek hij zijn broer wat verbaasd aan. Woa, die kwam ook met de deur in huis vallen. "Ha! Dunno man, ik heb haar niet veel gesproken de laatste tijd. Ik denk niet dat mam blij is als je haar verteld dat ze aan de lijn moet, though!" Hij lachte hard maar stopte daar abrupt mee toen het kwartje viel. "Oh for fox's sake, je denkt toch niet dat Pap Mam weer heeft genomen?" Misschien niet de netste manier om het te verwoorden, maar wat verwachtte je van een puber.

Chawl vond zijn opmerking uiterst amuseren en proestte van het lachen. Jackdaw had met hem meegelachen, als zijn eerdere opmerking juist zou zijn geweest. Zijn zwarte broertje sprak echter het tegendeel uit; Howl was niet dik, maar zwanger. Shit. “Eigenlijk denk ik van wel. Geinig toch kleine broertjes en  zusjes om te plagen.” Deelde hij lachend mee. Jackdaw zag de humor nog de pret er niet van in. Hij sloeg enkel met zijn staart op de grond en zijn blik was allesbehalve vrolijk. "Yeah, great. Nog meer kittens die Pap volledig kan negeren," bromde hij uiterst sarcastisch. "Wij bestaan al amper voor hem, de enige keer dat 'ie echte aandacht aan een van ons gaf was toen jij meegenomen was door de Twolegs! Zie je het dan niet in Chawl? Pap bekommert zich al amper om ons, laat staan dat hij dat gaat doen als er een nieuw nest is waar hij aandacht aan moet geven," Hij sprak er nooit zo open over, maar dit was de druppel.