Strange smell.

Met een tevreden grijns begroef Thornflame zijn derde muis. Hij merkte dat, hoewel de zon nog lang niet zou zakken, het al avond begon te worden. Het was langer licht en het zou langer duren eer dat de zon volledig gezakt zou zijn. Hij herinnerde zich dat hij in de bergen de zon op een bepaald punt letterlijk had kunnen zien zakken. Het was een magisch beeld geweest en had misschien wel een factor kunnen zijn waar hij voor had kunnen blijven, maar toch had hij besloten terug te gaan met zijn Clanmates. Hij had zich natuurlijk bij de Tribe aan kunnen sluiten, maar hij had het aan de Clans te danken dat hij weer terug op het rechte pad was geraakt en dat hij bepaalde zaken achter zich had kunnen laten. Het diepe litteken dat Claw hem had toegebracht op zijn schouder deed hem niet meer zo veel als eerst en zijn nachtmerries waren zo goed als verdwenen. Dat laatste zou wel eens goed kunnen komen omdat de Clans maar weer hadden bewezen dat ze elke vijand konden verdrijven die het hun moeilijk wilde maken. Thornflame geloofde er dan ook sterk in dat er niets was dat hun nog van hun territories kon verdrijven als zelfs een mysterieuze ziekte en BloodClan dat niet konden. De overwinning was voor zijn gevoel van hun en dat was een gevoel dat hij niet meer snel kwijt wilde raken. De tom keek op toen hij gebulder hoorde een eindje verderop en besefte zich dat hij ver was afgedwaald naar het Thunderpath. Hoewel hij niet van plan was om de oversteek te maken, wilde hij toch zien wat er van het Thunderpath geworden was. Hij nam aan dat de BloodClanners slim genoeg waren geweest om zich niet al te dicht in de buurt te wagen, maar wie weet… misschien zou hij wel iets belangrijks vinden. De tom zette zijn achterpoten hard af tegen de grond waardoor hij vooruitschoot en zich nog geen vijf minuten later bij het Thunderpath bevond. Zijn ogen zochten naar de overkant en vonden het moerasachtige gedeelte waar ShadowClan territory schuilging. Hoe zou het hun vergaan? Thornflame bleef wat dromerig staren naar de overkant en merkte dat zelfs een langs stormend monster hem niet meer van stuk kon brengen.

Thornflame’s oren schoten omhoog toen hij Acorndust herkende, de ShadowClan deputy. Hij had niet gedacht hem nog eens zo snel tegen te komen, niet na het gevecht tenminste. Het leek niet al te lang geleden te zijn dat Tallstar nog deputy was toen Innerstar nog leefde. Naar Thornflame’s idee had ShadowClan een waardige opvolger gevonden; Acorndust leek dezelfde rust uit te stralen die Innerstar ook had toen zij zich nog niet bij StarClan had gevoegd. Het was vreemd hoe sommige dingen konden lopen en soms moest hij er nog steeds aan wennen dat Thornface hun deputy was. Hij zou er nu ook weer aan moeten wennen dat ze elkaar als rivalen moesten zien en niet als vrienden, ook al hadden ze tijdens de reis geen andere keus dan elkaar als gelijken te behandelen. Maar zoals het zich een echte ShadowClanner betaamde, negeerde Acorndust hem en liep langs zijn border af. Hij zou zelf eigenlijk ook verder moeten gaan met zijn border te markeren, maar hij kon het niet laten de deputy te volgen met zijn ogen en zich af te vragen of ShadowClan al hersteld was van de slag om Fourtrees. ThunderClan had waarschijnlijk de diepste wonden opgelopen wat BloodClan betrof; zij waren nu niet de eerste keer het doelwit geweest en als hij Shark, de nieuwe BloodClanleader, mocht geloven, zou het ook zeker niet de laatste keer zijn geweest. Firedance had Claw vermoord en daar gingen ze ongetwijfeld wraak voor nemen. Toch was hij niet bang. Niet meer tenminste. Zijn dromen waren nachtenlang geteisterd geweest nadat Claw hem had aangevallen en hij had besloten zijn leven daar niet meer door op zijn kop te laten zetten. Hij keek op naar Acorndust en rende een eindje met de tom mee. Toen er nog een monster passeerde en de volgende een aantal vossenlengtes ver leek te zijn, besloot hij pas te spreken. “Het is vreemd hoe alles weer zijn normale gang is gegaan, hè?” riep hij naar de tom. “Ik bedoel… het ene moment reizen we zij aan zij en moeten we samen werken en het volgende moment zijn we weer druk bezig met het bezichtigen van ons eigen territory en de borders markeren.” Hij stopte even en vroeg toen aarzelend: “Is er op jullie territory ook iets veranderd?”