Everything gonna be good, even if I'm misunderstood [OPEN]

Het was weer zover. Ze voelde zich zo anders dan de andere kittens, dan alle andere katten zelfs. Iedereen keek haar aan alsof ze een freak was. Haar zusjes en broertje, haar pleegmoeder, alle kittens in de kraamkamer. Ze was naar buiten gerend, hoewel ze wist dat dat niet mocht, maar had zich bedacht, aangezien het nog erg koud was. Nu zat ze in een hoekje van de kraamkamer. De andere kittens hadden geprobeerd met haar te praten, maar ze had gedaan alsof ze ze niet hoorde. Ze wilde alleen maar alleen zijn.

- Open
Wie komt Dogkit troosten?

Blacktear was vroeg opgestaan om met de zonsopgang patrouille mee te lopen. De kittens sliepen altijd nog om die tijd en dus maakte de witte warrior zich geen zorgen dat de kits haar op het moment zullen missen en daarnaast waren de andere queens er nu om een oogje in het zeil te houden. De knikte naar de twee andere warriors waarmee ze op pad was geweest en liep het kamp binnen om direct terug te keren naar de nursury. Het was wat uitgelopen maar nu was ze er weer, waarschijnlijk met allemaal wakkere en hyperachtive balletjes om haar heen springend. Blacktear stapte de warme den binnen, haar oortjes wiebelend en een kleine glimlach op haar lippen toen ze haar pleegkinderen weer helemaal happy zagen omdat ze er weer was behalve eentje. Vragend keek ze om haar heen, haar gifgroene blik vallend op het stukje vacht wat ze miste: Dogkit. Blacktear knipperde met haar ogen en liep op haar dochtertje af. "Hey Dogkit" Mauwde ze terwijl ze bij de kitten ging liggen. "Is er wat aan de hand mijn kind?" Vroeg ze, vragend kijkend maar de queens als hun wisten wat er aan de hand waren maar ze hielden allemaal hun schouders op.

De andere katten waren opgehouden met vragen waarom ze in de hoek zat. Gelukkig. Ze vond het heel moeilijk om erover te praten. Ze zouden haar trouwens nog meer een freak vinden. Na een tijdje hoorde ze aan de andere kittens dat Blacktear terug was. Ze wachtte totdat haar pleegmoeder ging liggen, maar in plaats daarvan hoorde ze dat die naar haar toe kwam. De kitten keek niet op. Waarom zou ze? Blacktear vond haar vast ook een freak. Ze deed haar ogen dicht en voelde dat de kattin naast haar ging liggen. Nee he, toch geen hoe-gaat-het-met-je-gesprek waarmee ze eigenlijk meer mee bedoelde dan alleen haar gezondheid. "Hey Dogkit. Is er iets aan de hand mijn kind?" Dogkit werd geïrriteerd. Blacktear was niet haar moeder, maar haar pleegmoeder! Er was geen enkele reden dat ze haar "mijn kind" kon noemen! Toch dwong ze zichzelf om te glimlachen. Ze keek op naar Blacktear. 'Nee, niets.'

Iets wat Blacktear goed kon was het onderscheiden tussen de waarheid en leugens. Ze was al wat ouder en had al wat meer ervaring in het leven dan een kleine kitten. Ze kon het gemakkelijk aflezen van Dogkits gezicht dat er wat was. Zelfs toen ze haar haar kind noemde zag ze de kitten zichzelf dwingen om te glimlachen. De witte kattin zwiepte met haar staart en ging wat comfortabeler liggen. Een korte stilte vallend. "Weet je Dogkit" Begon ze. "Ik wil je niet dwingen om tegen me te praten over wat er is, en ik weet dat ik niet je echte moeder ben maar onthou dat familie niet altijd bloedverwantschap is. Het zijn de katten die jou in hun leven willen. Die jouw accepteren, om wie en wat jij bent. De katten die er alles voor over zouden hebben om jou gelukkig te maken en wie van jou houden" Blacktear keek de kitten aan met haar gifgroene ogen. Altijd koud en streng starend versmolten haar ogen nu in een zachte warme moederse blik. "Ik geef om jou Dogkit, je bent mijn familie, en ik wil weten wat er met jou aan de hand is wanneer je verdrietig ben" De senior warrior keek de kitten nog is goed aan, ze hoopte dat haar woorden goed doordrongen bij Dogkit. "Zullen we anders een klein rondje samen lopen? Dan kunnen we rustig met ze tweeën er over hebben wat je dwars zit" Mauwde ze terwijl ze met het puntje van haar staart naar de uitgang van de nursury wees.

Toen ze zag dat Blacktear wat comfortabeler ging liggen, wist ze wat voor tijd het was. "Weet je Dogkit" O damn, daar kwam het. "Ik wil je niet dwingen om tegen me te praten over wat er is, en ik weet dat ik niet je echte moeder ben maar onthou dat familie niet altijd bloedverwantschap is." Dogkit keek haar vragend aan. Wat bedoelde ze daarmee? "Het zijn de katten die jou in hun leven willen. Die jou accepteren, om wie en wat jij bent. De katten die er voor over zouden hebben om jou gelukkig te maken en wie van jou houden." Ze knipperde een keer met haar ogen. Echt? Waren er katten die haar in hun leven wilden? Die haar niet een freak vonden? "Ik geef om jou Dogkit, je bent mijn familie, en ik wil weten wat er met jou aan de hand is als je verdrietig bent." Dogkit was verward. Vond Blacktear haar geen freak? Iemand die altijd rare dingen deed? 'Het... Ik kan het niet uitleggen... Het is zo ingewikkeld...' fluisterde ze. Zou haar pleegmoeder dat begrijpen? "Zullen we anders een klein rondje samen lopen? Dan kunnen we rustig met ze tweeën er over hebben wat je dwars zit." Misschien was het dan wel makkelijker. Dan hoefde niet iedereen haar te horen. 'Ja.' zei ze zo zacht dat het bijna niet verstaanbaar was. Zou Blacktear haar begrijpen?

Dogkit leek haar woorden opzich te nemen. Mooi, want wat ze net de kitten had verteld kwam uit het diepste van haar hart en was de pure waarheid. Ze wou het allerbeste voor haar kittens. Ja haar kittens. Ze zag hen als de hare, en ze zou ze ook zo behandelen tot ze haar laatste adem zou uitblazen. Hen beschermen tot het einde. Blacktear knikte begrijpelijk toen Dogkit zei dat het ingewikkeld lag en ze niet wist hoe ze het moest uitleggen. Gelukkig stemde ze wel wel mee om buiten samen met haar een wandeling te maken zodat ze in alle stilte konden praten met zijn tweeën. Ze gaf Dogkit een aanmoedigend tikje op haar bips voor ze zelf opstond en naar buiten liep om daar op de kitten wachten. "Niet tegen je broer en zussen vertellen hoor" Knipoogde ze voor ze de kleine zandkleurige kitten voorzichtig oppakte en het kamp uit tilde.

+note: Black en Dog bevinden zich buiten het kamp