Granddad

Bloomkit opende haar twee verschillend gekleurde oogjes. Ze was al twee manen oud, en nu was het duidelijk zichtbaar dat haar ene oog een donker amber was, en het andere gewoon blauw. Wat nog steeds niet duidelijk was, was dat ze minder goed zag in dat blauwe oog. De witte kitten geeuwde even, geluidloos - ze kon immers geen geluid maken.

+Glowstick eerst ^^

Met een klein sprongetje kwam hij de nursery binnen. Alles ging zo snel, alles was zo vaag maar toch zo duidelijk. Hij had nu drie prachtige kleinkinderen, en hoewel hij het niet helemaal eens was geweest met de keuzes van zijn dochter waren het haar keuzes en zou ze er alleen maar van leren. Alsof de zon uit hem kwam stapte hij op Bloomkit af, de oh zo bijzonder Bloomkit, en begroette haar met een lik over het hoofd. "Hey kleine."

De kitten glimlachte naar de kater toen die haar begroette. Ja, hem herkende ze wel! Hij leek zo vrolijk, het was aanstekelijk. Bloomkit opende haar snuitje, als om te piepen, al kwam er geen geluid uit. Al twee manen was het zo, dat ze instinctief haar best deed om iets te zeggen al hielp het toch nooit. Ze wreef haar witte snuitje zachtjes tegen die van haar grootvader.

Met een frons keek hij toe hoe een soort vaag geluidje uit de kitten kwam, deed hij iets fout? Hoe schamend het ook was had hij nog met geen van de kits echt contact gehad, maar uhh? "Gaat het?" Help?

Bloomkit draaide zich, nog altijd glimlachend, wat om toen ze haar moeders stem hoorde. Als ze kon spreken, had ze haar aangesproken met een vrolijke 'mama!'. Maar juist omdat ze niet kon spreken, was ze ook heel traag om te begrijpen wat de woorden die de anderen spraken betekenden. Ze wist het niet, en voor haar was het ook niet belangrijk.

Hoewel het niet zijn bedoeling was geweest en hij zich licht schuldig voelde werd zijn dochter wakker, die hem toelichtte dat Bloom niet kon spreken. Met een frons keek hij even naar zijn kleindochtertje, en vervolgens naar Snow. "He? Maar is dat wel goed, eh? Kan er niks aan gedaan worden? Wat zei Mist?" Een vlaag van bezorgheid blies over hem heen, het was wie hij was en hij kon er niet veel aan veranderen.

Het optimisme van Snow sloeg gauw genoeg over op hem, dus kon hij zichzelf geruststellen. "Soms zijn woorden ook niet nodig om te zeggen wat je wilt." Knikte hij instemmend en gaf zijn dochter een kopje. Hoewel ze al een moeder was, zal het altijd zijn kleine meisje blijven.