Mudboy

De rivier. De natuurlijke scheiding tussen ThunderClan en RiverClan. Met een vreemde blik keek de rood witte kater naar de bewegingen die het water maakte. Het trad zelden uit zijn oevers, enkel bij extreem hevige regenval, wat hij nog maar één keer meegemaakt had. Hij had zijn poten nat gekregen per ongeluk en zich toen grondig afgevraagd hoe riverclanners het vol konden houden om hun hele lichaam nat te krijgen. Yarrowlight hield het maar liever bij klimmen. Hij keek op toen een vis verderop plots uit het water sprong. Zijn instinct werd meteen aangewakkerd toen de vis onder water verdween. Haastig draafde hij er op af, zijn pupillen groot. Hij wist dat vis vangen in de rivier verboden was dus dat deed hij dus maar niet. Maar hij was zeer nieuwsgierig naar wat hij zo net gezien had. Hij kon niet dicht bij het water komen aangezien er een grote plets modder tussen de oever en hem in zat. Daar wilde hij dus maar niet in terecht komen. Er klonk gespetter en opnieuw sprong het grijze beest omhoog. Yarrowlight maakte een sprongetje van schrik en keek er verwonderd naar. Het was alweer onder water verdwenen.. Plots kreeg hij een idee. Zijn blik ging omhoog en daar zag hij wat laaghangende takken. Enkele kwamen bijna net over de rivier heen. Zonder twee keer er over na te denken draaide hij zich om en sprong hij de boom in. Behendig met sterke spieren en harde nagels wist hij omhoog te komen. Iet wat twijfelend bleef hij op de tak staan. Hij was niet erg sterk.. maar als hij zijn gewicht juist verdeelde dan zou hij het wel moeten redden. Heel voorzichtig zette hij een stapje en daarna nog eentje. Toen de tak nog niet omboog ging hij door. Na nog twee passen voelde hij dat zijn gewicht er voor zorgde dat de tak al begon te buigen. Yarrowlight spitste zijn oren toen er opnieuw gespetter klonk, deze keer onder hem. Hij zag deze keer enkel zijn staart verdwijnen onder water. Weifelend keek hij naar de tak en toen naar het water. Als hij nog één staartlengte naar voren kon dan kon hij de vis bijna zien in het heldere water. Yarrowlight haalde diep adem en besloot het te wagen. Moedig begon hij naar voren te kruipen, millimeter voor millimeter. Zijn hart begon harder te kloppen toen hij het silhouet van de vis al zag verschijnen. En.. er waren er meer! En toen voelde hij hoe hij plots een centimeter zakte gevolgd door gekraak. Yarrow probeerde nog om terug te springen maar het was al te laat. De tak brak en hij tuimelde naar beneden met wild maaiende poten. Gelukkig was de tak niet hoog geweest en kon hij op vier pootjes terecht komen. Echter was dat wel in de modderpoel.. Hij zakte er tot zijn oren in weg en ondervond al snel dat er allemaal blaadjes en grassprietjes in verstopt zaten. Toen hij dus ook overeind kwam was hij in een dikke laag modder, takjes, blaadjes en sprietjes bedekt. De modder vervormde zijn lijf waardoor het leek alsof hij allemaal vreemde bulten op zijn lichaam had. Zijn staart leek wel vervormd door de dikke laag modder en zijn poten voelde twee keer zo zwaar aan. Het enige wat nog niet bruin was waren de puntjes van zijn rode oren. Hij opende zijn ogen verschrikt en kon even niet bewegen van de schrik. De modder voelde koud aan.. en nat .. en onprettig.. En hij merkte dat hij niet de enigste kat in de buurt van de rivier meer was.

Notes: Ganzenopdracht! Topic = open

Celestialshine was blij dat ze eindelijk weer terug waren. Hoewel er in de bergen prachtige plekjes verscholen lagen en van alles te beleven was, had het voor haar nooit als thuis gevoeld. Ja, het was goed zo. Met een glimlach stapte ze door het Riverclan territorium en genoot van alle bekende geuren. Natuurlijk waren ze nu alweer een tijdje terug, maar elke keer voelde ze zich toch weer gelukkig wanneer ze door het mooie gebied wandelde. Ze deed het wel vaker, mits ze tijd had. Meestal gebeurde er niets opvallends tijdens haar tripjes en kwam ze niemand tegen. Deze keer had ze echter wel zin in een praatje, en gek genoeg leek de grens tussen de Riverclan en de Thunderclan daar zeer geschikt voor, dus liep ze rustig naar de rivier toe. Eenmaal aangekomen drong algauw een Thunderclan geur haar neusje binnen. Was er al iemand? Ze verschool zich strategisch achter een klein struikje en zag aan de overkant een rood witte kater tamelijk klungelig over wat takken boven het water klimmen. Een frons verscheen op haar koppie. Wat was die nou weer aan het doen? Ze besefte dat hij waarschijnlijk probeerde een vis te vangen. Nou, dit was in elk geval niet de manier, en ze bleef geamuseerd toekijken. Dit ging geheid fout en ze wilde zulk mooi toneel niet missen. En hop, het ging al mis. De tak brak en de kater verdween zonder pardon in de modder. Ze probeerde uit alle macht niet in lachen uit te barsten zodat ze haar plekje niet zou verraden. De kater klom ondertussen uit de modder en oh... hij had allemaal modderbulten. Nu had ze het niet meer, en ze begon onbeholpen te giechelen. Met een grijns sprong ze achter de struik vandaan en klom behendig op een van de stenen in de rivier, netjes aan haar eigen kant blijvend, zodat ze met hem kon praten. "Als je stiekem vis van ons wil stelen moet je het wel goed doen!" zei ze met een grijns van oor tot oor. Hij zag er niet erg angstaanjagend uit en met die modder kon hij überhaupt niet zoveel meer.

Yarrowlight kuchte en spuugde wat modder uit. Het smaakte net zo vies als hij het zich voorgesteld zou hebben. Een muzikaal gegiechel golfde er over de dringende rivier en hij keek met gespitste oren op. Wie was daar? Al snel zag hij haar van achter een struik tevoorschijn komen. Een witte riverclan poes met hier en daar wat bruine vlekjes en mooie, diepblauwe ogen. Ze sprong op een van de stenen die in de rivier lag maar bleef wel aan haar eigen kant. Hij knipperde een paar keer verbaasd voor hij weer bij zinnen kwam. O was dat fijn.. betrapt door een riverclanner. Hij wenste dat StarClan een gat in de grond zou openen en hem er in zou slokken. "Vis stelen?" Echode hij, terwijl modder droogjes van hem af droop en hij daar stond met zijn poten wijd. Na nog een pauze begon hij ook te grijnzen, hij kon het niet helpen. Hij zag er vast enorm dom uit. "Nou- dat is niet zo goed gelukt geloof ik" Grinnikte hij met fonkelende, honingkleurige ogen. Moeizaam begon hij uit de modder te kruipen, het was een zwaar karwei omdat de substantie voor geen millimeter mee gaf. Uiteindelijk raakte hij uit de modderpoel maar zijn vacht was nog steeds dik en zwaar van de rotzooi. Onwillekeurig maakte hij afkeurende geluiden. "Getsie!" Riep hij uiteindelijk uit toen hij een poging deed zijn vacht schoon te likken, wat meer modder in zijn bek duwde. Walgend spuugde hij het uit.

De kater was zelf ook alles behalve blij met al die modder, maar gelukkig leek hij haar gelach nog wel enigszins te kunnen waarderen. "Nou- dat is niet zo goed gelukt geloof ik." antwoorde hij grinnikend. De grijns op haar gezichtje werd nog groter en ze keek geamuseerd toe hoe hij uit de modder probeerde te kruipen. Ze wist zelf uit eigen ervaring hoe lastig het was om te bewegen met allemaal modder vastgekoekt aan je lichaam. Toen ze nog een klein poesje was had ze dit zelf mogen ondervinden doordat ze onderuit was gegleden in de modder na een wilde achtervolging met een vriendinnetje. De arme kater zou er een behoorlijke kluif aan hebben, zelfs als ze hem hielp. "Getsie!" riep hij en ze begon weer te lachen. Ze kon er niets aan doen, het zag er gewoon zo grappig uit. Het enige waarvan ze de kleur nog kon zien waren zijn ogen. Ze hadden een mooie honingkleurige kleur, het paste bij zijn vacht. Althans, de vacht die zat onder al die modder. "Je zult het water in moeten om de modder los te weken." zei ze tenslotte behulpzaam. Ze hoopte niet dat 'ie zou zinken, anders moest zij ook het water in om hem te redden en dat verpestte haar mooie vacht.

Iet wat hulpeloos bleef de be-modderde kater staan, zoekend naar iets wat de modder van hem af krijgen kon. Hij zou toch moeten zorgen dat het er af kwam, als het eenmaal hard zou worden.. Yarrowlight wilde nogmaals proberen het er af te likken maar hij voelde er weinig voor nogmaals zo'n grote hap vieze drek in zijn bek te krijgen. 'Je zult het water in moeten om de modder los te weken', haar stem droeg over het water heen en deed de kater opkijken. Het water in? Yarrowlight schudde langzaam zijn hoofd. "Dat.. nee dat kan niet" bracht hij moeizaam uit, en hij zei het niet omdat hij niet van water hield. Voor de RiverClan zou het vast een natuurlijk fenomeen zijn om zichzelf de oever af te laten glijden, net zo natuurlijk als het voor hem was om tot in de hoogste topjes van een boom te klimmen. "Ik ben ThunderClan, ik mag de rivier niet in" Zei hij langzaam terwijl hij haar diepe, blauwe ogen weer opving en haar blik beantwoordde. Hij wierp daarna een blik op het water die bijna dezelfde blauwe kleur had als die van de riverclan kattin aan de overkant. "Ik eh- moet het er maar af schuren, denk ik.." zijn stem stierf weg terwijl hij opzij keek naar een naburige boom. Zichzelf tegen de boomschors schrapen, dat zou zeker toch wel werken?

Ze begon te fronsen toen de kater haast paniekerig zijn kop begon te schudden. "Dat.. nee dat kan niet." begon hij moeizaam te protesteren, en ze keek hem wat verbaasd aan. Nu ja, zo erg was water toch niet? Bleef hij liever met al die modderkoek aan zijn lijf rondlopen? Ze ging ondertussen rustig zitten en sloeg elegant haar staart om haar pootjes. "Ik ben ThunderClan, ik mag de rivier niet in." legde hij uiteindelijk zijn argument uit, terwijl hij zijn blik tussen haar en het water bleef verplaatsen. Ze knikte langzaam. Hij had ergens wel een punt, maar het was toch niet zo erg als hij zich alleen maar wat schoonmaakte in het water? Ze dacht dat het er vooral om ging dat Thunderclanners niet op vis mochten jagen. Het was tenslotte een grote bron van voedsel voor de Riverclan, dat begreep ze wel. "Ik eh- moet het er maar af schuren, denk ik.." besloot de kater uiteindelijk op een aarzelende toon. De poes begon zachtjes te lachen. Er af schuren? Dat werd nooit wat, en dan nog zou hij vol stukjes modder blijven zitten. Ze schudde haar kopje. "Ik denk niet dat het erg is als je je alleen maar even wast in het water, als je maar van onze vis afblijft. Al vermoed ik dat je die toch niet zou kunnen vangen." zei ze met een grote grijns. Het was niet gemeen bedoeld, meer als een grapje. "Maar goed, als je het zeker weet... Wel zonde van je mooie vacht." voegde ze er nog aan toe. Ze voelde zich ietwat verlegen worden. Had ze hem nou zojuist gecomplimenteerd? Om haar lichtelijke schaamte te verbergen zakte ze door haar pootjes om zogenaamd nonchalant wat water te drinken. Echter was ze zo afgeleid dat ze het water niet erg charmant naar binnen klokte. Oeps, misschien niet de beste manier om indruk te maken.

De blik van de jonge warrior bleef even op de boombast rusten. Erg goed klonk het idee niet maar het was altijd beter dan de warrior code breken en de riverclan rivier te betreden. Hij durfde er niet eens aan te denken. Hij keek weer opzij naar de riverclan poes met een vrij onthutste uitdrukking, alsof zij een antwoord zou hebben op zijn dilemma. Die had ze wel. 'Ik denk niet dat het erg is als je je alleen maar even wast in het water, als je maar van onze vis afblijft. Al vermoed ik dat je die toch niet zou kunnen vangen' Yarrowlight kneedde de grond met zijn voorpootjes en hij trok een twijfelende bek. 'Ik.. was toch niet van plan om je vis te stelen" Zei hij met een voorzichtig grijnsje. "Ik zou binnen twee tellen verdrinken denk ik" Hij begon weer te lachen. Hij zei dat wel als grapje maar ergens verwachtte hij dat het inderdaad het geval zou zijn. Van zwemmen had hij nou geen énkele notie. Er waren geen rivieren in de bergen geweest, hier wel en hier waren ze allemaal van de riverclanners. 'Maar goed, als je het zeker weet... Wel zonde van je mooie vacht'. Yarrow knipperde eventjes en voelde zijn wangen warm worden. Hij wist niet waarom maar toen zij haar blik afwierp deed hij dat ook en kuchte nogal ongemakkelijk. Misschien moest hij toch maar de rivier in duiken! Stond hem op dat moment toe. "Ik ehm- nou ja.. ik wil geen vis stelen en ik heb jóu als getuigen daarvan" Besloot hij met een paar voorzichtige stapjes in de richting van de rivier. Hij stopte toen zijn poten op de rand van de oever stonden. Plotseling voelde hij zich niet zo zeker van de zaak meer. Hij wierp een blik in de richting van de riverclanner. "Hier ga ik" Zei hij met een kleine aarzeling. De woorden schoten door zijn hoofd op dat moment, zo helder dat het leek alsof Mapleleaf, zijn oude mentor, weer naast hem stond. 'En hier liggen de Steppingstones, de natuurlijke brug die RiverClan met ThunderClan heeft. Onthoudt goed dat deze rivier enkel voor de RiverClan bestemd is. Vis vangen is hier ten strengste verboden!' Yarrowlight keek nogmaals twijfelend naar de riverclan poes en slikte. Hij ging geen vis vangen, ze was getuigen hier van, dan was het goed toch? Langzaam zette de ThunderClan kater één poot in het water. Het voelde koud, nat en onplezierig. Hij trok een gezicht en voelde hoe een koude steek door zijn lichaam schoot. Hij beet zijn tanden op elkaar en liet hem verder in het water zakken tot hij vaste grond voelde. Hij stond er tot zijn oksel in, besefte hij met enige afgrijzen. Nerveus keek hij om zich heen terwijl de woorden van Mapleleaf maar in zijn hoofd bleven suizen. Hoe vervelend hij de situatie ook vond- en hoe verschrikkelijk het water aanvoelde, de modder was op zijn poot al los gekomen. "Het werkt!" Riep hij uit en hij begon breed te grijzen. Goed.. nu de rest nog.. Op dat moment besefte hij dat hij geen enkel idee had hoe hij zwemmen moest. Maar zo lang hij op dit stuk van de rivier bleef kon er ook niets gebeuren, dacht hij op dat moment. Hij wierp de riverclanner die nog op de stenen zat een kleine glimlach. "Ik snap niet hoe jullie dit zo fijn kunnen vinden" Bromde hij met een plagende toon in zijn stem en hij begon zijn tweede poot in het water te laten zakken.