[Open] Dreaming is no solution

"Niet zo snel jongen," suste de reusachtige krijger hem. Het werd uitgesproken door een warme, diepe stem die van ergens heel ver weg leek te komen. De jonge kat probeerde hem beter te zien, maar zijn verschijning bleef wazig, hoe hard hij zijn zicht ook probeerde te verscherpen. "Doe me na en kijk goed dit keer," herhaalde de warrior nogmaals. De leerling zette zich schrap en wilde het dit keer zo goed mogelijk doen. Hij zou de krijger niet meer teleurstellen en wilde echt leren hoe hij het moest aanpakken. Ooit zou ook hij de machtigste krijger van het hele land worden en zouden alle territoria van hem zijn, als hij maar leerde hoe hij goed moest jagen. "Eerst laat je je voorpoten zakken en probeer je de nagels van je achterpoten diep in de aarde te klauwen, zodat je genoeg grip hebt om je af te zetten," legde hij geduldig uit alsof het een koud kunstje was. De leerling deed hem een beetje onhandig na, maar kwam toen in dezelfde positie terecht. De warrior knikte even tevreden en ging toen verder met zijn handleiding. "Daarna doe je de vorige techniek. Je past dus toe wat ik je eerder al heb uitgelegd. Is dat duidelijk?" De jonge kat knikte verwoed en voerde uit wat hij al had geleerd. Hij verwijdde zijn pupillen en focuste zijn zicht volledig op het water onder hen, waarna hij met zijn achterpoten duwde tegen de aarde en een lichte sprong waagde richting het water. Met een bijna geruisloze plons belande hij in de kolkende rivier en griste hij zijn prooi tussen een rots vandaan. Trots als hij maar kon zijn kwam hij terug boven met zijn allereerste vis. "Geweldig, jongen!" de krijger klonk opgetogen toen de kat terug boven water kwam. "Ik had niet gedacht dat je het meteen zo goed ging kunnen." De jonge kater straalde en legde zijn vis voor de krijger neer. Heerlijk! Hij was weer een stap dichter bij zijn droom: een echte krijger worden.
"Nu kan je het alleen." De stem klonk een beetje bedroefd en de vrolijke stemming van de jonge kater veranderde in één oogopslag. De jager werd steeds minder en minder scherp in het zicht en wandelde langzaam van hem weg. "Vader?" de kater klonk angstig en kreeg het woord bijna niet uit zijn keel. De kat keek niet meer naar hem om en verdween enkele tellen later achter de horizonlijn.

Met een schok werd Sibelius wakker. De kater beefde van poot tot kop en terwijl hij zich omdraaide in zijn nest keek hij om zich heen. Hij was terug. Hij lag veilig en wel in zijn voorlopige schuilplaats vlakbij de rivier. De kater slikte even en moest zijn droom een plaats geven voordat hij goed en wel besefte wat er gebeurd was. Hij had gedroomd over zijn vader. Zijn vader uit de Riverclan. Sibelius had zijn vader nooit gekend en leefde altijd alleen samen met zijn moeder. Enkel zijn allereerste visvangst was hem bijgebleven uit de tijd van toen en deze had hij zonet herbeleefd. De pijn bleef steken in zijn brede borst. Het verlangen naar het kennen van zijn geschiedenis werd groter naarmate hij ouder werd. Allerlei vragen kwamen in zijn hoofd op. Waar was zijn vader nu? Werd hij verbannen door zijn clan omdat hij verliefd werd op een rogue? Was hij nog in veiligheid of was hij misschien dood? Verdrietig kwam hij zijn hol uit om te kijken hoe de zon opkwam. Hij dacht terug aan de tijd waarin hij nog droomde van een zorgeloos warriorleven. Deze droom behoorde echter tot het verleden.