Let me hear your battle cry tonight!

Bloodspill + Ravenpaw!

De lakzwarte kater stapte tussen de bomen door, zijn spieren rimpelde bij elke stap. Zijn amber kleurige ogen stonden verveeld, en kil. Het was ergens in de na middag zoals zijn vroegere tweebenen dat altijd noemde, de zon stond niet meer hoog en was halverwege zijn tocht begonnen naar beneden. Bloodspill viel extra op tussen de groene omgevingen met zijn zwarte pels, en zijn helrode halsband. Hij was verveeld, en had honger... en hij voelde er veel voor om zo meteen een dutje te gaan doen zo dat hij vannacht lekker actief was. Als het aan hem lag, zou het altijd donker blijven. Je werd minder snel gezien, en met zijn lakzwarte pels viel hij bijna niet op. Alleen de reflectie van zijn ogen verried zijn schuilplaats. Plotseling rook hij vaag muis, hij opende zijn muil en ademde de geur in. Vervolgens zag hij een klein, bruin ding langs schieten. Met getrainde reflexen spurtte hij er achteraan, hij nam een geweldige sprong en landde voor het diertje. Zijn nagels kwamen naar buiten en met een versassende kracht haalde hij die langs de muis die niet snel genoeg halt kon houden. Hij glimlachte vals toen hij de roestige geur van bloed rook, en het levenloze lijkje van zijn prooi voor hem zag liggen. Bloogspill moest toegeven, hij had beter gehad, maar alles was mee genomen, niet waar? Terwijl hij zijn buit oppakte kreeg hij een idee, misschien ging hij tegen de avond naar de stad daar viel altijd wat te pakken in de steegjes. Bloodspill hield halt voor een grote boom, een treurwilg die aan de rand van een klein meertje stond. Zijn lange takken hingen treurig in het water. De gespierde kater zakte door zijn poten en sprong, zijn nagels boorde zich in de stam en met een combinatie van halen met zijn klauwen en geduw van zijn achterpoten kwam hij terecht op een tak die lekker dik was, en zijn schuilplaats werd bedekt door lange takken die vol bladeren zaten. Tevreden over zijn schuilplaats zakte hij nogmaals door zijn poten in een liggende houding, hij legde zijn prooi tussen zijn poten neer en nam er een gulzige hap van. Jezusmina, dit was lekker! Het duurde niet lang voor hij het op had. Bloodspill likte de laatste restjes muis van zijn snorharen en begon zijn vacht te verschonen. Met lange halen likte hij over zijn borst en voorpoten, tot zijn aandacht getrokken werd door een beweging onder hem. Hij tuurde naar beneden en rook de bekende geur van een clankat, typische geuren hadden die verrekte clan dieren. Nors duwde hij zichzelf omhoog en sprong uit de boom, hij landde lenig voor het kleine katertje. Hij haalde uit met zijn nagels en beukte hem achteruit. "Hé stinkdier, je belemmerd mijn reuk" Klaagde hij, quasi dramatisch. Zijn ambere ogen fonkelde uitdagend, en zijn lip was opgekruld in een dreigende, maar geamuseerd glimlach. Net wat hij nodig had, een katje om zijn nagels aan te scherpen.

Ravenpaw wandelde verveeld rond, hij keek rond, zijn ogen duf als spinnenrag zijn spieren moe van de brandende hitte die de laatste groen blad dagen hem schonk. Hij slenterde tussen de heide door, kleine paarse struikjes, die niet eens water nodig hadden. Hij had nog maar twee keer training gekregen: één keer om het territorium te verkennen en de andere keer een korte jacht training. Ravenpaw zuchtte en ging langzaam zitten in het geelkleurige zand, hij geeuwde twee rijen tanden bloot. Ravenpaw keek rond, de windclan, zijn grondgebied, zijn wereld en al heel zijn leven het decor van zijn gedachten. De zon streelde met haar warme stralen Ravenpaws vacht, gespin grolde op uit zijn keel en hij kneep zijn ogen zachtjes dicht tegen het warme zonlicht . Ravenpaw duwde zich met tegenzin af van de grond, hij was op patrouille en tja, patrouille is patrouille.... Ravenpaw sloeg zijn slapende poot een paar keer tegen de grond 'Verdomme!' vloekte hij. Nog een keer sloeg hij zijn tintelende poot tegen de gele aarde. Grommend liep Ravenpaw verder, geïrriteerd door zijn slapende poot . De heide werd minder en bomen bewolkten zijn gezichtsveld, struiken groen vol et glimmende, al dan niet eetbare, bessen. Hier ergens eindige de het windclan territorium en ging het over in rouge gebied. Rouge's, ze waren vele malen beschreven in wilde verhalen van de elders, het waren woeste katten, stinkend naar kraaienvoer en ziekte. Bewapend met stinkende maar vlijmscherpe tanden en dodelijke, vuile nagels, geklite vachten, vlammende ogen, een maniakale, rauwe lach. Allen kenmerken van een rouge, of was dat maar een fabeltje... Plots prikkelde een bittere stank van kraaienvoer en tweebenen in zijn neus. zonder er bij na te denken volgde Ravenpaw de geur, welke rouge waagde het om zich zo dicht bij clan gebied te wagen? En wat verzekerde Ravenpaw ervan dat er geen prooi was ontstolen? Ravenpaw rende verder, de natuur werd wilder, bomen en velden lagen kriskras door elkaar. Hij minderde al snel vaart, een donkere schim at van een prooi, de stank kon zelfs een kittypet er van verzekeren dat het geen clankat kon zijn. Het dier lach in een mooie treurwilg, de lange bladeren maakten kringen in de heldere poel die er naast lach. Ravenpaw stapte behoedzaam, maar niet bang, op het dier af. Een kater. Zonder enige waarschuwing Sprong de kater uit de boom, zijn vacht zwart als een schaduw, zijn ogen smachtend naar bloed. 'Hé stinkdier, je belemerd mijn reuk!' een grauw, smalend gelach ontsnaote uit zijn bek, geurend naar verse prooi. De kater ramde met de onwaarschijnlijke kracht uit zijn spieren Ravenpaw over, alsof hij een domme kitten was. Ravenpaw stond verveeld op, alsof hij het niet had gemerkt. Zijn wang gloeide als kolen. Hij beantwoorde de geamuseerde blik van de kater met een vriendelijke glimlach, Ravenpaw was geen kater die zich snel opjutte. 'Stinkdier? dat heb ik een rouge nog nooit horen brabbelen, of moet ik zeggen, kittypet?' Hij sloeg met zijn klauw tegen de bevlekte, vermodderde, rode halsband die de nachtzwarte kater droeg. 'Wat doed iemand als jij trouwens zo dicht bij clan gebied, hoor jij niet geknuffeld te worden door tweebeen kittens en je behoefte te doen in die bak met gruis van je?' Nu was het Ravenpaws beurt om te lachen, zijn lippen vormden een vreemde smalende lach, geen lach voor Ravenpaw.

Bloodspill voelde zich lichtelijk verrast door de neutrale reactie van de kat, normaal waren die clan mormels toch zo bang? Misschien kwam het omdat hij geen Bloodclan kater was. In gedachten verwenste hij zichzelf. Hij wilde er dolgraag bij, hij had het karakter er voor, al zei hij het zelf. Bij het woord 'Kittypet' schrok hij even op uit zijn gedachten. Zijn amber kleurige ogen versmalde een beetje. Voor hij kon reageren voelde hij nagels langs zijn helrode halsband krassen. 'Wat doed iemand als jij trouwens zo dicht bij clan gebied, hoor jij niet geknuffeld te worden door tweebeen kittens en je behoefte te doen in die bak met gruis van je?' Zei de kater. Bloodspill blies nijdig en haalde nu zijn klauw, ruw over de neus van het katertje. Moeiteloos werkte hij hem tegen de grond en ging op hem zitten, met één poot op zijn kop zo dat die in het zand bleef. "Laat mij maar eens even mijn verhaal doen, nu ik toch zo comfortabel zit" Zei hij luchtig, met een kalme, haast vriendelijke toon in zijn stem. "Toen ik nog heel klein was, woonde ik al bij Tweebenen. Ik moest zeggen, erg was het niet. Een dak boven je hoofd, elke dag lekker eten, en wanneer je wilde kon je de tuin in. Maar goed dat eindigde later ook" Hij hoorde het onbekende katertje even een geluidje maken, Bloodspill grinnikte. Hij moest toegeven, dit zat écht lekker. Een levend kussen! Lekker warm. "Maar goed, ik eindigde in de stad, wat daar tussen gebeurde en waarom- daar zie ik geen reden voor om dat met jou te delen" Vervolgde hij, alsof Bloodspill dit iedere dag deed. Zijn nagels zette hij eventjes in de vacht van de kater, met een lichtelijke grote kracht zo dat het bloed uit de kleine wondjes droop. "En uiteindelijk kwam ik hier! Nou dat was ook een fout, ik woon hier tussen Clankatten en Kittypets. Dat laatste gaat nog wel, want die stinken tenminste niet zo" Verzuchtte hij. Kalm sprong hij met een hupje van de kater af en ging even wat achteruit zo dat hij in ieder geval niet een klauw tegen zijn eigen neus kon verwachten. Zijn gespierde schouders stonden aangespannen. "Moet jij trouwens niet naar je warme nestje terug, je bent hier zo alleen- zonder de bescherming van je clanvriendjes" Merkte Bloodspill terloops op. Zijn nagels kneedde de grond een beetje, in afwachting of de kat iets zou doen of niet. Het maakte hem op dit moment niet echt uit, hij wilde eigenlijk het liefst weer bloed proeven. Maar een moordenaar deed alles op zijn tijd. (Geen zorgen, ik vermoord Ravenpaw niet hoor)

Ravenpaw lag op de grond, zwarte vlekjes dansten voor zijn ogen. Hij voelde zich blauwe plekken vormen op zijn rug, en een stekende pijn vlamde in zijn neus. Ravenpaws tong glipte uit zijn neus, hij likte wat zout bloed op. Hij grinnikte. Alsof hij het grappig vond dat er bloed uit zijn neus stroomde de en over zijn lippen droop, Dat was niet zo. 'Auwtch' Giegelde hij en Ravenpaw wreef met zijn roze pootkussentje over zijn zere neus, een vrolijke grijns speelde op zijn lippen. Dit was altijd al een goede tactiek geweest, die generaties lang was over gegaan, doen alsof het een spel is. Alsof het allemaal een grap was, de wonden, de pijn, het bloed, alsof het allemaal nep was. Het was een tactiek die het leven van zijn vader had gered, als ravenpaw de verhalen mocht geloven tenminste. Plots plofte een lomp gewicht op zijn maag, een poot duwde op zijn zwarte hoofdje. 'Laat mij maar eens even mijn verhaal doen, nu ik toch zo comfortabel zit' Geeuwde de donkere kater, hij rekte zich even uit en keek speels naar Ravenpaw. 'Komaan vertel me je welke stoere dingen je in je Kittypet geschiedenis hebt meegemaakt' Zuchtte Ravenpaw, het lukte hem nog net een kreun te onderdrukken. 'Toen ik nog heel klein was, woonde ik al bij Tweebenen. Ik moest zeggen, erg was het niet. Een dak boven je hoofd, elke dag lekker eten, en wanneer je wilde kon je de tuin in. Maar goed dat eindigde later ook' de schaduwachtige kater vertelde Melancholiek zijn levensverhaal. Ravenpaw kon er niets aan doen, een fractie gaf hij zich over aan de pijn en de druk op zijn lichaam. Hij kreunde een lage bijna onhoorbare toon. Gegrinnik klonk van de kater boven hem. 'Maar goed, ik eindigde in de stad, wat daar tussen gebeurde en waarom- daar zie ik geen reden voor om dat met jou te delen' Zuchtte de kater terloops, Een tweede pijnscheut sneed door zijn vlees, hij voelde nieuw bloed opwellen uit zijn verse wonden. 'en wat gebeurde er toen?' Ravenpaws stem ging in de hoogte alsof hij nieuwsgierig was. 'En uiteindelijk kwam ik hier! Nou dat was ook een fout, ik woon hier tussen Clankatten en Kittypets. Dat laatste gaat nog wel, want die stinken tenminste niet zo' Besloot de kater, rustig alsof het zijn werk was. De druk op Ravenpaws lichaam nam af, hij voelde zijn bloed weer stromen -uit en in zijn lichaam- . Ravenpaw stond geeuwend op alsof hij een lekker dutje had gedaan, hij rekte zich uit en keek dof voor zich uit. 'Moet jij trouwens niet naar je warme nestje terug, je bent hier zo alleen- zonder de bescherming van je clanvriendjes' glipte uit de bek van de onbekende kater. 'Ja je hebt wel gelijk' ging ravenpaw er op in 'Het is wel gevaarlijk om in alleen in Rouge gebied te komen, maar eigenlijk hoor jij hier niet te zijn, de clans hebben regels weetje' zijn stem was luchtig alsof hij tegen een andere apprentice praatte 'de een al leuker dan de andere' voegde hij er lagend aan toe 'Maar soit, de prooi die je hebt op gesmikkeld leefd op mijn clangebied, dat kan ik ruiken, dus hoort hij eigenlijk aan mij' Hij plakte er nog een kleine dreigende opmerking aan toe: 'of moet ik die uit je buikje komen vissen' zijn stem was honingzoet,maar hij wist dat als het op een gevecht zou uitdraaien hij verloren was.

- O.o lange post ^^

In stilte bleef Bloodspill roerloos zitten, met zijn spieren nog steeds aangespannen. Doodstill wachtte hij op antwoord, zich al mentaal aan het voorbereiden op het verslaan van deze, jonge kater. 'ja hebt wel gelijk' Zei de kater, tot Bloodspill's grote verbazing. Dit liet hij echter niet door schemeren in zijn ogen. De rest wat het katertje zei, negeerde Bloodspill een beetje. Hij liet zijn ogen over het lichaam van het katje gaan, bedenkend waar hij als eerste kon aanvallen. 'Maar soit, de prooi die je hebt op gesmikkeld leefd op mijn clangebied, dat kan ik ruiken, dus hoort hij eigenlijk aan mij' Bloodspill's ogen glommen eventjes en hij keek hem nu recht aan, in zijn lichte ogen. 'of moet ik die uit je buikje komen vissen?' Bloodspill grijnsde nu breed, hier had hij op gewacht. Hij duwde zich overeind en haalde vermoeid zijn schouders op. "Ik neem aan dat je woorden waar zijn ja, nou dan ga ik maar" Hij draaide verveeld om en bleef toen plots staan voor de bosjes. Eventjes draaide hij zijn kop om naar het katertje. "Voor dat ik het vergeet ..." Begon hij, en hij trippelde naar het katertje toe. "Ik heb je nog niet verteld dat ik mijn nagels graag scherp aan katertjes zoals jij" Hij dook op het katje en beet zich vast in zijn schouder, hij haalde zijn nagels ondertussen over het lichaam van zijn tegenstander. Waar hij hem raken kon, raakte hij hem ook. Behendig ontweek hij een aanval van de ravenzwarte kat, dook tot vijf keer aan toe op zij en schoot toen als een kogel op hem af. Zijn tanden boorde zich opnieuw in zijn schouder, terwijl zijn nagels diepe groeven achterlieten. Langzaam begon zijn hele lichaam onder het bloed te zitten, en ook die van de onbekende clankat. Hij duwde hem tegen de grond en glimlachte. "Voor ik je vermoord ... wil ik wel even dat je mijn naam weet" Zei hij vals grinnikend. "Bloodspill"

Kort. Sorry D:

Bloodspill was het laatste woord dat hij ooit zou horen, de dorst naar bloed in de ogen van het sluwe beest was ge laatste glimp die hij zou opvangen, de zoete geur van het vuurrode bloed dat zijn zijn vacht klitte zou de laatste geur zijn die zijn reukzin zou bedwelmen. Ravenpaw vocht hijgend tegen de pijn, terwijl de klauwen nog in de diepe wonden branden. Hij voelde nieuw het bloed opwellen uit de diepe groeven, zijn hoofd werd zwaar, zijn slaap klopte pijnlijk en iets in hij voelde een donkere schaduw zich langzaam over zijn ziel buigen, klaar om hem naar de sterrenclan te sturen. De adrenaline die door zijn lichaam gierde gaf hem de kracht om op te staan, om zijn poten af te zetten tegen de van bloed doorweekte grond, om zijn dood zonder angst in de ogen te kijken. 'Wat is het nut van het bloed dat een onschuldige ziel naar de sterrenclan voert, wat is het nut van littekens op een koud lichaam doorweekt door tranen van vele verdrietigen, Vertel het me!' Vroeg Ravenpaw zijn stem zwaar van de emotie en uitputting. Hij verwachte geen antwoord, geen woorden die septisch werden terug geworpen, het enige dat Ravenpaw zou aanvaarden was een blik als een gelijke. 'Ik ben nog een apprentice, 8 manen oud, maar ik ben wijs genoeg om te beseffen dat jij een schande bent voor iedereen die zich een kat kan noemen, jij bent niet meer dan een kraai, zoekend naar een prooi dat je kapot kan maken' Ravenpaw verwachte niets meerdan een gruwelijke lach, snijdend door de weinige beheersbare gedachten die door Ravenpaws hoofd zwierven. 'En ik weet dat je me zal doden' vervolgde Ravenpaw zonder te denken aan zijn levenloze lichaam, getekend met gruwelijke wonden en omringt door vrienden familie en Silverpaw. Zijn liefde, zou zij ook de gedachte aan hun liefde delen? Zou zij ook eens samen een prooi met hem willen opsmikkelen onder de grote steen tussen het hoge gras en de heide struikjes.... 'Maar ik wil dat je weet wie je vermoord en welke wensen je prooi heeft, Ravenpaw is de naam die mijn clan me geschonken heeft, ik ben er heel mijn leven trots op geweest en nu zal ik er ook een teken aan geven..' Ravenpaw duizelde van de zware woorden die uit zijn bek kwamen getuimeld. 'Maar genoeg gekletst' Ravenpaw zette zich vermoeid af tegen de grond, nat van bloed. Zijn hoofd duizelde, dit zou Ravenpaws dood worden, hij was al zoveel bloed verloren... zijn nagels zonken langzaam door het vlees op bloodspills gezicht...

-soory nogal laat XD
-ik vind dit echt een leuke poost XD
-veel zware praat voor Ravenpaw eigenlijk XD

Bloodspill genoot intens van het gevecht wat de kleine Apprentice opbracht, al merkte hij dat het zinloos was. Bloodspill zou winnen, en hoe! Uiteindelijk stond hij op, en keken twee koude, amberkleurige ogen de kater aan. Wat is het nut van het bloed dat een onschuldige ziel naar de sterrenclan voert, wat is het nut van littekens op een koud lichaam doorweekt door tranen van vele verdrietigen, Vertel het me!' Hoorde hij het katje miauwen. Bloodspill barstte in lachen uit, dit was nog leuker dan iedere kat die hij hiervoor had vermoord, niemand had zo moedig gereageerd als dit jonge ding hier. Bloodspill zei niets, en liet hem zijn werk doen. 'Ik ben nog een apprentice, 8 manen oud, maar ik ben wijs genoeg om te beseffen dat jij een schande bent voor iedereen die zich een kat kan noemen, jij bent niet meer dan een kraai, zoekend naar een prooi dat je kapot kan maken' Vervolgde hij. 'Zo zo, wat een woorden' Dacht Bloodspill met een geamuseerde uitdrukking op zijn snoet. 'En ik weet dat je me zult doden' Vervolgde hij, Bloodspill hief zijn kop op, en torende hoog boven hem uit met een maniakale grijns op zijn snoet. Hij wist de ernst van de situatie, dat kon mooi uitpakken. Hij verheugde zich nu al op de gezichten van zijn clangenoten als ze hem hier dood aantroffen, dat was nog leuker dan vechten. Bloodspill zwiepte even met zijn staart en keek hem afwachtend aan, quasi geïntimideerd. Maar ik wil dat je weet wie je vermoord en welke wensen je prooi heeft, Ravenpaw is de naam die mijn clan me geschonken heeft, ik ben er heel mijn leven trots op geweest en nu zal ik er ook een teken aan geven..' Zijn stem stierf al weg, het was nu maar een kwestie van tijd voor hij zelf al in elkaar zou zakken. Ravenpaw stond al minder vast op zijn poten, en tuimelde bijna omver, Bloodspill hoorde zijn laatste woorden aan en lachte; 'Maar genoeg gekletst' Eindigde Ravenpaw zijn laatste zin. Bloodspill bekeek zijn zwakke, hulpeloze lichaam. Die donker en nat was van het scharlaken rode bloed dat hem nu bekleedde. Bloodspill was niet voorbereid op de klauwen die zich nu naar zijn gezicht begaven, hij boog te laat af en voelde hoe de klauwen van het katje haast in slow motion over zijn linker oog sneden. Een kreet van pijn weergalmde tussen de bomen en Bloodspill haalde zelf uit, zijn poot trof doel en hij haalde hem met veel geweld over Ravenpaw's buik, tot zijn keel waar hij net stopte. Hij gooide hem omver en legde zijn voorpoot op Ravenpaw's lichaam, die nog steeds nog niet dood was. Zijn nagels boorde in zijn schouder, terwijl Bloodspill zich klaarmaakte om de genaden klap toe te dienen..

- Nu mag eventueel een Windclan kat Ravenpaw komen redden >3

Vastbesloten iets nuttigs te gaan doen deze dag liep een jonge moederpoes weg van het WindClankamp. Haar kittens waren nu al groot en ze kon ze prima even achterlaten in het kamp. Ze zouden over niet al te lang apprentices worden en zij zou haar taak als Warrior weer op zich nemen. Maar daar zou ze nu al een beetje mee beginnen, opgesloten zitten in het kamp was niet ideaal. Niet zo ver bij vierboom vandaan rook ze een Clangeur. De geur van Ravenpaw, een jonge apprentice. Maar zijn geur leidde haar weg vaqn Vierboom, naar de plaats waar de rogue's leefden. De jonge moederpoes begonm sneller te lopen en rende toen volledig. Haar poten landde ritmisch op de grond en de wind deed haar dikkere pels even opwaaien. De geur van Ravenpaw werd nu vermengd met die van een onbekende kat, een rogue en met de geur van bloed. Even kwam Windflame slippend tot stilstand en ze keek geschrokken om zich heen. 'Maar genoeg gekletst' Hoorde ze ee stem in de verte en ze zette zich opnieuw af en vloog zowat tussen de bomen door. Pas toen zag ze een zwarte kater staan, klaar om de genadeklap uit te delen aan de jonge apprentice. Met ogen die vlamden van woede zette ze zich af en zette haar klauwen in de schouder van de aanvallende kater. ''Niemand waagt het om een van mijn Clangenoten pijn te doen!'' Zei ze luid en trok de kater weg bij Ravenpaw.

-Whoo heldhaftige actie van Windie
-en mn 200epost met haar xD

Ravenpaw zag een zwart-witte vorm voorbij flitsen, Hij voelde de woede die het uitstraalde. De zoute geur van bloed taste zijn reukzin aan, alles rond hem hem heen was vormeloos, wazig, aslof het was opgebouwd uit regendruppels. Bij alke druppelbloed die zijn lichaam van hem ontdeed lekte een herinnering weg. Vaag kwam het beeld van een lakzwarte kater in hem op, een vuurrode hals band en sluwe, stuk voor stuk precies uitgekozen woorden. Een nieuwe pijnscheut vlamde door zijn huid, de klauwen die zich hadden vastgesloten in zijn jonge vel werden er uit gerukt. 'auw...aa..argh' Zijn stem was pijnlijk hees, als die wind die door de bladeren schuurt. Ravenpaw verzamelde al zijn kracht, hijgend van emotie en pijn probeerde hij zichzelf recht te duwen. Zijn poten voelden zwaar aan, zijn bloed drupte langzaam weg uit zijn wonden als regen druppels die langzaam van zijn vacht af parelde. Met onstabiele, waggelende passen ging hij op de donkere kater af. Hij vocht met een poes, van zijn clan. Zijn geheugen was nog net sterk genoeg om de geuren te ontwarren. Hoe heette zijn clan nu weer.... Skyclan... Windclan... misschien grassclan.... Verdwaas keek Ravenpaw rond, zwak van het bloedverlies, een boom. Met donkerbruine stam en imposante kruin, donkergroen. 'Laat die Treeclan Warrior los' Riep Ravenpaw. Hij stortte zich op de donkere kater, een liet zijn tanden langzaam wegzinken in de schouder van Bloodspill. Het leek alsof er iets naast Ravenpaw ontplofte, met een enorme kracht werd terug op de grond gegooid. Zijn hoofd klopte, zijn bloed stroomde niet, het lekte, het druppelde. Hij zou sterven dat wist hij, de pijn gloeide op zijn huid. Zijn ziel werd onder gedompeld in de zwarte vergetelheid, weg...

-fluuuuuuut
-niet dood, enkel zwaar gewond en bewusteloos XD