Mirror Reflections

Hoewel dat bij zijn Clanmates wel het geval leek te zijn, was Smokepaw er niet zo op gebrand om het territorium te verkennen nadat ze aangekomen waren in hun thuisgebied. Sure, hij was er wel nieuwsgierig naar, maar het was gewoon niet zijn eerste prioriteit geweest. Nee, zijn eerste prioriteit was geweest om te genezen. Hij wilde fysiek weer helemaal sterk zijn voordat Oceanstar hem als warrior zou benoemen. Hij wist dat het na zijn ziekte en zijn verwonding tijdens het gevecht tegen de BloodClan eindelijk tijd zou worden dat hij zijn naam zou krijgen. Het maakte hem eerlijk gezegd onzeker dat hij al zo lang nadat de meesten hun naam al gekregen hadden op zijn leeftijd nog altijd geen warrior was, ook al wist hij dat daar praktische redenen aan verbonden waren. Het was niet ongewoon dat een apprentice later warrior werd, maar het was redelijk zeldzaam dat ze zijn leeftijd hadden bereikt en dan nog geen warrior waren. Het waren gewoon de omstandigheden geweest, hadden ze hem verteld. Hij wist dat hij de eerstvolgende ceremonie warrior zou worden; hij had zijn final assesment succesvol afgerond en er was hem gezegd geweest dat ze hem niets meer konden leren, dat hij geen mentor meer nodig had. Hij had geen gesprek met Oceanstar nodig om te weten dat zij wist dat hij er klaar voor was, maar toch kon hij het niet laten om vol ongeduld op zijn benoeming te wachten. En dus was hij toch maar naar buiten gegaan zodat hij zijn poten kon strekken en toch maar een deeltje van zijn territorium kon verkennen, vooral om terug herinneringen op te halen. Hoewel hij dikwijls gepest was geweest vanwege zijn verlegen karakter had hij toch veel positieve herinneringen aan zijn tijd in dit territorium. Dat gepest was trouwens tijdens en na de reis volledig opgehouden, wat waarschijnlijk ook wel voor een deel kwam omdat hij ernstig ziek was geworden en verscheidenen gedacht hadden dat hij de strijd zou verliezen. Misschien hadden ze een soort van een nieuw respect voor hem, maar het viel hem gewoon op dat zijn denmates hem niet meer pestten. De meeste denmates die hij toen trouwens had, waren vijf moons geleden al warrior geworden en naar een andere den verhuisd. Het kon daar natuurlijk ook wel aan liggen, maar op een gegeven moment werden ze allemaal gewoon volwassen en lieten ze dat kinderlijke gedrag achter hun. Smokepaw kwam aan bij the Small Lake en keek op toen hij Spottedpaw, zijn denmate, naar haar reflectie in het water zag turen. “Ben je b-blij om weer terug te z-zijn, Spottedpaw?” vroeg hij zacht aan haar, omdat hij geen idee had wat er op dit moment door haar kopje ging.

Smokepaw legde zijn oren onbewust in zijn nek en begon met zijn poten de grond onder hem te kneden toen hij de haren van Spottedpaw overeind zag komen, alsof ze niet had verwacht dat achter haar iemand stond. Hij meende ook te zien dat ze bijna voorover in het water kieperde, maar besloot wijselijk om daar geen opmerking over te maken. De woede die ze in haar ogen had, kon concurreren met die van de BloodClanleader nadat hij weggerend was en even deed Smokepaw een stap achteruit. Hij was nog nooit aangevallen door een Clanmate, maar na de reis keek hij nergens meer van op. Spottedpaw was echter iemand waar hij een goede indruk van had en hoewel ze nog niet veel tegen elkaar hadden gezegd, had hij ook niet de indruk gehad dat ze hem echt irritant vond. Hij durfde al bijna niks meer te zeggen toen ze hem praktisch gezien dwong om zichzelf te herhalen. Zijn oren lagen nog steeds in zijn nek en pas na een paar keer in- en uitademen kwamen ze weer langzaam overeind. Zijn defensieve houding, die hij onbewust had opgesteld, verdween en hij kuchte; zijn vacht prikkelde ongemakkelijk omdat hij zo snel geschrokken was. “Ik vroeg a-alleen maar of je b-blij was om terug t-te zijn, dat is a-alles.” Het klonk bijna verontschuldigend en Smokepaw’s ogen stonden groot terwijl hij van haar naar de grond keek en weer terug. Hij wist niet zo goed wat hij verder nog kon zeggen; zijn poten kneedden nog altijd de grond en zijn oren hadden weer de neiging om in zijn nek te gaan liggen. “S-Sorry,” bracht hij vervolgens stotterend uit. “Ik wist n-niet dat ik je zo erg s-stoorde met mijn aanwezigheid. Misschien i-is het beter als ik wegga.” Zijn hart zakte in zijn keel bij dat idee. Tijdens zijn ziekte had hij niet erg veel tijd gehad om met zijn Clanmates te praten en nu ze eindelijk terug waren en ze beiden geen taken hadden om te vervullen op dit moment leek het hem juist leuk om nog eens bij te kletsen. Maar misschien moest hij maar gewoon accepteren dat dat niet voor iedereen weggelegd was.

Soms kon hij er echt een potje van maken. En nu was dat ook weer het geval. Zijn verlegenheid en zijn stotterende reacties zorgden er meer dan eens voor dat hij dingen zei die hij eigenlijk niet wilde zeggen. Hij had helemaal niet willen zeggen dat hij wel weg zou gaan als zij dat zou willen, want dat kwam natuurlijk ook weer niet geweldig over. Zijn social skills waren nu eenmaal niet wat ze moesten zijn op zijn leeftijd en soms had hij wel eens schrik dat dat nooit zou veranderen. Hij was al zo sinds zijn geboorte en had hij het idee dat de ziekte, zijn verwondingen tijdens het gevecht tegen BloodClan en het feit dat hij nog altijd een apprentice was terwijl hij onderhand toch echt al zijn warriornaam had moeten krijgen het er niet beter op maakten. Spottedpaw wilde hem in elk geval niet per se weghebben, maar leek het ook geen probleem te vinden als hij uit eigen wil zou willen vertrekken. Omdat dit nu juist was wat hij wilde voorkomen, schudde hij snel zijn kopje. “Als jij het g-geen probleem vindt, dan b-blijf ik liever.” Hij wilde echt vrienden maken onder zijn Clanmates, maar dat leek voor hem echt een vreselijk moeilijke opgave te zijn. “Ik eh… vind het ook leuk om t-terug te zijn.” Pff. Misschien kon hij het inderdaad maar beter opgeven. Maar nee, zijn mentor had hem gezegd dat hij juist tijdens dit soort momenten vol moest houden. Alleen had hij geen idee waar hij voor de rest nog allemaal over kon spreken. Hij dacht kort na. Spottedpaw was nog niet zo lang apprentice, dus misschien kon hij haar naar haar training vragen. Hij nam aan dat een klein deel van haar training in de bergen was doorgegaan. Of misschien had ze toen geen mentor gehad en was het een lastig te beantwoorden vraag. Niet denken, gewoon doen! En dus haalde hij diep adem voordat hij het volgende onderwerp aansneed. “Hoe gaat j-je training?” vroeg hij op een vriendelijke manier. “Het moet v-vast anders zijn hier dan in d-de bergen."