Whatever it takes.

Het was best wel koud om nu nog naar buiten te gaan, Sunhigh was net geweest en Feathertail kon voelen aan de wind dat er regen op komst was. De kattin had haar best gedaan om haar buik wat te verstoppen van haar Clangenoten, maar nu had ze zich toch bij de andere queens toegevoegd zonder veel vragen te beantwoorden. Nu was het moeilijk te ontkennen. Ze was al hoogzwanger. En nog dacht de kattin dat het niet zo moeilijk zou zijn om ergens alleen te bevallen, zodat ze zich niet zo vast voelde in de nursery. Ze wou gewoon met het hele halfClan gedoe klaar zijn en haar kittens bij haar buik hebben. Het zou haar niets schelen als ze half Tribe waren, hun hart zal volledig RiverClan zijn. Dat wist ze zeker.
Nu wou ze voor de laatste keer even een wandelingetje houden voordat de storm los zou barsten. En misschien was het handig om een Warrior mee te nemen voor enig teken van gevaar. Maar patrouilles waren al langs hun territorium geweest. En waarschijnlijk waren zij niet de enigen die de regen roken.

Haar blauwe ogen vonden al snel een zwarte vacht, dat ze gelijk herkende als Ravenfall. Een kater dat te vroeg Elder was geworden wegens zijn blindheid. De kattin had het ergens oneerlijk gevonden voor hem. Zeker omdat hij nog zo jong was. Toch kreeg ze nu een idee binnen. Zou hij met haar mee willen gaan? Zo hadden ze beiden wat te doen, en kon ze hem misschien beter leren kennen. Sinds ze nooit echt met hem gepraat had. Niet met haar Clangenoten überhaupt. Ze was altijd een eenzame wolf geweest.
Dus, zonder veel te twijfelen, deed ze een paar stappen naar de zwarte kater toe en schraapte even haar keel. Ze wist ook niet veel van het beginnen van een gesprek. “Ravenfall?" Riep ze hem vervolgens, afwachtend op een reactie van de Elder. “Zou je met me mee willen gaan? Gewoon een wandelingetje naar Lily Pool en dan terug?” Ze zou het niet erg vinden als hij nee zou zeggen, ze wou alleen wat gezelschap. Dit zou waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ze zou wandelen voordat ze de kittens zou krijgen. Ze kon ze elk minuut voelen schoppen.

+Tag Ravenfall only
+Note Ze zijn nu in het kamp

Hij sliep zijn dagen voorbij want meer was er niet voor hem te doen.  Elke dag leek een eeuwigheid te duren als een klok die maar niet vooruit tikte. Nu ook lag hij bij de rand van het kamp, geen haar verschoven sinds hij zichzelf hier genesteld had aan het begin van de dag. Het was aardig fris als je de hele dag buiten niks lag te doen maar de jonge blinde tom trok het gewoonweg niet om de hele tijd met de mopperende Elders in de den te spenderen. Het was een verschrikkelijk leven zo wanneer je geest wou dat je vrij rond rende door het land maar je lichaam je hinderde in alles. Een grote zwarte vlek was al vanaf het begin er geweest, een vlek die voor zijn ogen lag. Niks kon hij zien en het was al verklaard toen hij hij nog een kleine kitten was dat deze inktvlek ook nooit meer weg zal gaan. Hij was blind en er was niks aan te doen. Helemaal niks. Ravenfall zuchtte en legde zijn kop op de grond. De geuren die in zijn neus stroomde nam hij in zich op. De lucht rook vochtig wat de Elder vertelde dat er regen opkomst was maar als het letterlijk hier zal uitbarsten kon niemand vertellen. De donder wolken konden ook wegtrekken en het bos hier met rust laten. Hij hoopte maar dat het droog zal blijven want als het zal stormen moest hij weer terug gaan naar de Elders den en daar zat hij nou net niet op te wachten. “Ravenfall?" Verschrikt keek hij op toen zijn naam geroepen werd. De zachte stem klonk in zijn oren en de moedermelk die bij de kat rondhing hoorde bij Feathertail. Vragend hief hij zijn wenkbrauw op en spitse hij zijn oren. Waar had de queen hem voor nodig? Zou je met me mee willen gaan? Gewoon een wandelingetje naar Lily Pool en dan terug?” De blinde elder keek op. Niet helemaal verwacht om vandaag op pad te gaan maar toch knikte hij. Het was beter dan niks doen en weg rotten in een nest met een stel oude zeurende katten om hem heen.

Ze kreeg een knik terug en gelijk voelde de kattin een wat betere sfeer vormen. Dit was een goed begin voor een gesprek. Ze had Ravenfall nog nooit echt leren kennen. Behalve dat sommige katten zeiden dat hij best prikkbaar kon zijn. Maar wie kreeg daar echt de schuld voor? Je kon niet veel doen als je officieel Elder verklaard werd. Feathertail zou dat ook niet echt prettig gevonden hebben. Ze vond al die dagen lang in de nursery al zwaar genoeg. Vooral met al doe roddelende queens. Ja, een wandeling zou haar wel goed doen.

Ze schonk de kater een glimlach, maar toen pas besefte ze dat hij het niet kon zien, en voelde zich al gelijk slecht door die simpele actie. Al liet ze dat niet merken. “Laten we gaan.” Zei ze eventueel terwijl ze richting de ingang van het kamp liep. De poes was normaal een snelle wandelaar. Maar met een dikke buik was het net iets moeilijk voor haar geworden.
Onderweg was het iets stiller dan Feathertail verwacht had, toch vond ze dat niet al te sneu. Zelfs zij genoot wel van wat rust en het geluid van water en vogels om haar heen. Wat had ze Newleaf toch gemist. Ze kon zich nog herinneren hoe ze met zijn allen net voor Leafbare de Tribe gevonden hadden. Ze dankte alleen StarClan voor het feit dat ze terug naar hun oude plek konden gaan. Zo’n drukke grot was niet echt haar favoriete plek geweest.

Eindelijk kwamen ze aan bij de plek, dat nu de naam ‘Lily Pool’ droeg om het meer dat vol met waterlelies zat. De kattin had nog niet volledig de tijd genomen van de plek te genieten. En nu pas kwam ze achter hoeveel leven het aantrok, met alle planten en dieren. De vissen waren ook duidelijk op te merken. Ze vroeg zich af of ze nog net hier een vis kon vangen met zo’n dikke buik. Het was gewoon even stilzitten en je poot erin slaan. Hopend dat je een vis net vast gegrepen kon hebben met je klauwen. Feathertail besloot dat maar niet te doen, het denken van al die stappen was al vermoeiend voor haar.
Ze keek om naar de zwarte kater voordat ze dicht bij het meer zat. “Ik had de korte dagen zon wel gemist.” Begon ze eventueel. Het kon niet voor eeuwig stil blijven. Zelfs voor haar zou dat ongemakkelijk zijn.

Hun wandeling werd in stilte gevoerd. Iets wat Ravenfall waardeerde. Hij was nooit z'n sociale kat geweest en gesprekken voeren waren dan voor hem erg lastig. Meestal reageerde hij altijd kortaf en nors zodat de katten waarmee hij sprak al weer snel weggingen maar vandaag voelde hij zich anders. De tom voelde zich rustig van binnen, een keer geen verdriet of woede die constant door zijn lijf gierde en hij genoot er echt van. De vogels die in zijn oren tjilpte en het geluid van de stromende rivieren in de buurt maakte zijn hoofd leeg. Ravenfall nam een grote zucht, zo eentje die je nam wanneer je een zware dag achter de rug gehad had en dan eindelijk lekker warm in je nest kon kruipen. Feathertail bleef stil totdat ze eindelijk bij hun bestemming waren: de lily pools. Hij was er nooit geweest en hij had de warriors voor dat ze op reis gingen er nooit over horen spreken. Waarschijnlijk was het een nieuw gebied maarja hij kon niks zien en kon het dus niet meekrijgen hoe het stuk land er uit zag.. Feathertail was ondertussen gaan liggen en sprak dat ze de zon wel gemist had. Ravenfall knikte, hoewel hij geen hekel had aan de zon was hij er ook niet dol op. Die dikke zwarte vacht trok altijd veel warmte en de tom kon geen duik nemen zoals alle andere Riverclanners. Ravenfall ging bij de queen liggen maar wel precies zo dat ze kant zag van hem met de minste littekens. Altijd wanneer hij tegenover iemand zat of zo gedraaid zat dat je extra goed zijn verminkte kop en lichaam zaggen voelde hij altijd aan dat de ander zich erg ongemakkelijk of soms wat angstig voelde. Vandaag had hij daar niet zo veel zin in dus probeerde hij echt zijn best om Feathertail niet weg te jagen. "Heb je al bedacht hoe je de kittens gaat noemen?" Vroeg hij met een wiebel van zijn gehavende oren.

De poes maakte het gras onder haar poten wat platter voordat ze op haar zij ging liggen. Haar buik was nu meer duidelijker. Al kon de kater dat gelukkig niet zien. Maar nu pas kwam de kattin erachter dat de moedermelk al wel te ruiken was. Dus het was niet zo raar toen de kater haar vroeg hoe ze de kittens zou gaan noemen. Haar blauwe ogen gingen weer terug naar de zwarte kater, die vol met littekens was, merkte ze op. Ze wist wel dat hij door een roofvogel was aangevallen. En het was  dank StarClan dat hij nog leefde. Ze rekte haar poten even en fronsde bij een kleine kramp die ze in haar onderbuik voelde. Waarschijnlijk waren ze even nerveus als zij was. De kattin sloeg haar staart over haar achterpoten en keek op naar de lucht voordat ze eindelijk de jonge kater een antwoord gaf. “Ik weet het nog niet. Littlekit, Breezekit. Er zijn zoveel mogelijkheden. Maar als er een ding zeker is, is dat ik ze een memorabele naam wil geven. Eentje dat een betekenis heeft, of waarde.” Sprak ze terwijl ze naar haar buik keek. Ze bewoog haar achterpoten een beetje dichter bij haar buik in de hoop dat die positie de kleine krampjes zou verzachten.

Echter werd het alleen erger, en de kattin haar reactie was opstaan en in een smalle cirkel lopen voordat ze eindelijk weer comfortabeler lag. Al stopte de pijn niet. Ze spande zich in en ontspande wel, haar klauwen in en uit terwijl ze haar best deed rustig te blijven. Ze haalde diep adem terwijl ze weer probeerde te ontspannen. Haar ademen werd wat zwaarder, omdat de pijn in haar onderbuik in schoten naar haar buik kwam. De kattin haar dikke staart zwiepte in licht paniek voordat ze uiteindelijk wat zei. “Ravenfall-” Sprak ze opeens terwijl ze haar ogen dicht deed. “Zou je vanaf hier de weg naar kamp terugvinden? Een Medicine Cat roepen?” Ze probeerde kalm te klinken. Maar dit was harder dan ze verwacht had, misschien was vast in de nursery bevallen een beter idee. Daar hadden queens ervaring. Hiermee had Feathertail geen enkel idee wat ze moest doen.

Na zijn vraag over als Feathertail al wist hoe ze haar kittens zal benoemen wanneer ze eenmaal geboren zouden zijn kreeg hij een lang antwoord. Meestal was hij al ongeïnteresseerd omgedraaid maar dit keer luisterde hij. Hij wist niet waardoor het kwam maar de queen gaf hem het gevoel dat ondanks alles het allemaal goed kwam. Ze had een rustige uitstraling en leek niet ongemakkelijk te zijn om met hem samen te zijn iets wat bijna nooit bij hem gebeurde. Enkel Butterpact had hem dat gevoel gegeven maar nu leek de oudere warrior te druk te zijn om nog naar hem om te kijken. Hij had een kitten, eentje van zijn eigen vlees en bloed dus wat moest je dan met half lopende lijk zoals hem? Raven zuchtte nogmaals. Zelfs Stonepaw zag hij nooit meer.. en Chivy was te druk met haar taken nu ze de enige medicine cat was. Diep verzonken in zijn gedachten had hij niet door dat Feathertail onrustig werd. Meestal voelde hij altijd al de kleinste beweging maar nu leek zijn hoofd heel ergens te zijn, pas toen de queen zijn naam uitsprak schoot zijn kop omhoog. De blinde elder knipperde met zijn blinde ogen en schudde zijn kop om helder te worden. Wat had hij gemist? “Zou je vanaf hier de weg naar kamp terugvinden? Een Medicine Cat roepen?” Haar vraag maakte hem bang. Een rilling over zijn ruggengraat lopend. Ondanks dat hij hier geboren was was hij nooit echt uit het kamp geweest toen hij jonger was. Hij wist de weg nog niet eens maar de dichtstbijzijnde rivier in zijn eentje omdat hij hier nooit zijn wegen ontdekt had. In de bergen was het een ander verhaal geweest want daar had hij alle tijd gehad om elke rotsblok en padje te ontdekken en op te slaan in zijn hoofd maar hier, dit, nee.. het zal hem niet lukken. De blinde jonge tom schudde langzaam zijn kop. Schamend dat hij het niet kon maar ook het gevoel van die tijd dat hij Creamyfrost niet kon helpen omdat hij geen medicine cat kon halen kwam weer naar boven. Paniek schoot in zijn lichaam en verstijfd keek hij met zijn bewolkte ogen naar Feathertail die steeds meer onrustiger werd terwijl er regendruppels op zijn snorharen begonnen te vallen.

Ze keek voor kort weg naar het meer voordat de beweging van Ravenfall’s kop haar duidelijk werd. Ze zuchtte voor kort voordat ze weer de krampen door haar lijf voelde.
Ze keek rond, in de hoop een tak of een andere kruid te vinden zodat dat niet al te moeilijk voor haar zou worden. Maar ze had echter geen ervaring met enige kruiden, en het zou alleen erger worden nu er ook geen Medicine Cat erbij was. Ze hoopte alleen maar dat ze geen verdere ongerustheid bij Ravenfall ging wekken. Aangezien ze het nu wel wist. Dat het tijd was, en dat de kittens er nu zouden aankomen. Zonder enkel te wachten.

Alsof het niet erger kom, voelde de kattin dikke druppels water op haar vacht. En meteen sloeg ze haar staart weer over haar achterpoten terwijl ze languit besloot te liggen. Nog steeds op haar zij terwijl ze haar instinct volgde en wat met haar onderbuik spieren begon te duwen. Ze voelde haar benen al krampen terwijl ze toch nog even doorzette. Ze knarste haar tanden voor even voordat ze een vermoeid geschreeuw liet horen. Van alles wat ze had meegemaakt had ze nooit gedacht dat dit een van de moeilijkste dingen zou zijn in haar leven. Al was het voor de eerste keer dat de uitkomst een nestje kittens waren die ze voor altijd onder haar hoede zou nemen. Zelfs als de vader er niet voor ze zou zijn.

Feathertail bleef nogsteeds haar best doen om haar onderbuikspieren zo nu en dan te inspannen. Ze voelde al tranen in haar ogen vormen. Terwijl de regen harder ging vallen. In amper tien seconden was haar vacht al doorweekt. Wat had ze nu een enorme spijt dat ze toch nog naar buiten zou komen. Al haar vermoedens waren uitgekomen. Ze was aan het bevallen bij Lily Pool, in een aankomende storm. Met alleen een onervaren kat nasst haar, ver van het kamp.
Eventueel, eindelijk, na een lange tijd duwen en haar best doen stil te blijven, was het eerste bolletje vacht er al snel uit. Eentje met een bruine vacht, die er tamelijk klein uitzag. De kattin gaf het kleine kopje een paar likjes om er voor te zorgen dat het wat warmer werd. Nu pas merkte ze dat een she-cat was, maar Feathertail kreeg de kans niet een naam te verzinnen. Sinds er nog eentje eraan kwam. Ze duwde de kitten zachtjes tegen haar dikke vacht aan voordat ze weer het pijnlijke process moest ondergaan.

Deze deed meer pijn, al was haar lichaam nu gewend aan het gevoel. Feathertail zwiepte nog even met haar staart voordat ze weer haar onderbuikspieren aanspande, de laatste kitten hielp om eruit te komen. Ze voelde dat dit de laatste was, haar buik voelde niet meer zo vol vanbinnen. De laatste kitten ging er uit, en dan konden ze terug naar het kamp en waren ze allemaal veilig en droog.
De druk was weg in haar onderbuik toen ze eindelijk naar achter keek om een zwart bolletje vacht te zien. Net zoals ze hun vader had herinnert. Een zwarte kater met groene ogen. Ook die kitten begon ze schoon te likken. Het kleine minuutje dat moeder en kind kregen was maar voor kort. Want de storm werd steeds heviger, er was meer wind. Meer donder en bliksem. Feathertail keek naar Ravenfall. “Twee kittens.” Zei ze eventueel, als de jonge kater dat nog niet geroken had. Het was oké als de zwarte kater haar niet kon helpen. Zijn gezelschap stelde haar al gerust.

+Tag Ravenfall, Robinkit, Ravenkit

Kleine druppels die op zijn neus spatte begonnen zich te vormen als dikke spetters. Binnen een mum van tijd was dan ook zijn belittekende lichaam doorweekt door de regen. Zijn lichaam trilde terwijl hij doodstil bleef wachten wat er te gebeuren zal. Feathertail beviel op het slechte moment ooit, ver weg van het kamp en een grote storm aankomend. Hij had nee moeten zeggen, de queen moeten vertellen dat het niet handig was om een wandeling te maken met een blinde elder die nergens verstand van had terwijl ze hoogzwanger was. Starclan. Waarom was hij z'n idooit. Straks zal alles mis gaan en dan was het alweer zijn schuld. Feathertail schreeuwde een kreet waardoor Ravenfall verstijfde. Shit shit shit. De tom keek om zich heen maar als je geen ogen had die werkte was het eigenlijk nutteloos. Ugh kom op Raven denk! Denk! De elder zwiepte met zijn staart en bedacht aan wat hij allemaal opgevangen had van Chivypaw en de rest. Framboosbladeren! Ja! Dat had Bitterpaw uit Shadowclan hem geleerd. Het hielp tegen pijn en bloedingen en ze werden gebruikt voor bevallende queens. Snel snoof hij de natte lucht op op zoek naar kruidens die hier waren maar de regendruppels verstoorde zijn reuk en het enige wat hij kon ruiken was de vochtigheid en de aarde onder zijn poten. Stsrclanverdomme! Boos duwde hij zijn nagels in de grond maar er was geen tijd om kwaad te doen dus volgde hij zijn instinct en ging naast Feathertail liggen met zijn staart om haar heen. Daarna begon hij haar kalmerend bij haar oor en nek te likken en mauwde aanmoedigen woordjes. Hij moest toch wat right? De eerste pluizenballetje werd geboren, opgelucht hield hij adem toen deze in leven bleek te zijn maar Feathertail kon de kitten geen naam geven want de volgende kwam er aan. Met zijn hart in zijn keel wachtte hij af en gelukkig na een korte ogenblik kwam de tweede. Ravenfall merkte dat de queen uitgeput was en begon dus de twee kittens te likken om ze warm en droog te houden van de storm die steeds heftiger werd want het gerommel van donderwolken klonken al in zijn oren.

Al een tijdje zat het zwarte katertje in de buik van zijn mama, knus tegen zijn broertje en zusje aangedrukt. Al begon het na wat manen een beetje krap te worden. Verder was de ongeboren kitten zich nog nergens van bewust, enkel dat waar hij zich nu bevond en dat hij elke dag groter en sterker werd net als zijn siblings. Nu begon de volgroeide kitten alleen een beetje te irriteren aan de weinige plek die hij steeds kreeg in zijn moeders buik. Het was tijd om naar de buitenwereld te komen! De zwarte katertje merkte vaag op dat er schokkende bewegingen hem ergens naar toe trekte. Weg van zijn broertje en zusje. Weg van de fijne plek. Weg van alle warmte. Bibberend van de kou die plots door zijn natte vacht heen blies piepte hij. Zijn longen vulde zich de aller eerste keer met zuurstof. Happend nam hij de lucht op en merkte een heerlijk geur op. Blind kroop hij rond tot dat hij tegen een bron van warmte werd aangeduwd. Hier was de heerlijke geur sterker waardoor hij goedkeurend zichzelf meer tegen de warmte drukte en rustig in slaap begonnen sukkelen. Niet doorhebbend dat het enorm aan het stormen was maarja hij was een pas geboren kitten. Hoe moest hij dat nou weten.

Ze werd al langzaamaan steeds meer vermoeid, en het duurde even voor de grijze kattin om  tot adem te komen tot ze weer kramp kreeg. Ze stak haar nagels in de natte aarde onder haar terwijl  ze weer haar best deed om er vanaf te komen. Feathertail slaakte een gefrustreerde zucht voordat eindelijk nog een kitten tevoorschijn lwam. Ze keek naar de bruingekleurde kitten totdat ze eindelijk haar spieren ontspande. Ze drukte de drie tegen haar buik aan om ze warm te houden terwijl ze ze naar de melk bracht. Haar pluizige staart tikte Ravenfall dankbaar aan voordat ze even wat langer wachtte om op te staan. ”We moeten ze snel naar het kamp brengen.” Sprak ze als volgt terwijl ze de zwarte kitten nog een likje gaf voor ze hem oppakte. Hou zou ze drie kittens naar het kamp kunnen brengen?

De storm was langzaamaan heftiger aan het worden. Feathertail moest even haar oren platleggen bij hetrommelend geluid van donder. Ze deed een stap naar voren, maar nog steeds was ze verzwakt van de geboorte. Ze had nooit gedacht dat het zo moeilijk geweest zou zijn. Ze maakte lichte stapjes, maar de stroming van de modder ging naar de rivier, dat langzaamaan heftiger werd. Dat zorgde ervoor dat ze uitgleed aan haar achterpoten en werd meegenomen door het water. Ze hield zich nog net vast aan een rots en deed haar best de zwarte kitten boven water te houden. Hoe kreeg ze zich hieruit?

I see my life flash across the sky
So many times have I been so afraid
And just when I thought I lost my way
You gave me strength to carry on
Thats when I heard you say

Een donderklap galmde boven de kop van de blinde elder. Bang stond hij vastgenageld aan de oever kant van de lily pools. Zijn vacht was zeiknat van de regen dat naar beneden viel als een waterval maar als het nu niet gestormd had was het net zo goed nat geweest door de angst die hij nu voelde. Zwetend en trillend begon zijn kop te malen. Hij hoorde het gespetter van de queen die in het water gegleden was. Hij wou haar helpen maar zijn lichaam bleef als een standbeeld staan. Geen haar bewegend toen toen hij een kitten die ze bij der had hoorde piepen. Zijn maag verkrampte, wat moest hij nou in starclans naam doen!? Zonder nog veder te aarzelen zette hij zich af en sprong in het koude vijver. Zijn lichaam ontmoette het water en al snel was hij kopje onder, de elder had nooit leren zwemmen maar hij was een Riverclanner, hij moest zijn instinct volgen en proberen zijn clangenoten te helpen. Ravenfall kwam met zijn kop boven water en trappelde zo goed als hij kon richting Feathertail. Met zijn voorpoten woelde hij door het water en tikte met zijn tenen een rots aan. Hij hoorde Feathertail en haar kitten, jammerend om hulp. "Ik ben er, i.. i-ik kom je helpen" Mauwde hij met zijn meest overtuigende dappere stem. Hij deed alsof hij niet bang was maar van binnen kneep hij van angst. "Neem de kitten mee, ik kan mezelf en de kitten niet samen naar de rand brengen" De zwarte tom knikte zover hij kon en probeerde zo goed mogelijk de kleine rots op te komen zodat hij de kitten kon overnemen. Ravenfall pakte de kitten op bij de nekvel en begon toen, zo langzaam en voorzichtig mogelijk als hij kon terug in het water te glijden.

I promise you I'm always there
When your heart is filled with sorrow and despair
You walked with me when I was all alone
With so much unknown along the way

 Ravenfall hart bonkte en spieren klaagte van de pijn maar hij vond de oever kant en hees zichzelf een stuk eruit zodat hij de kitten veilig daar neer kon leggen bij zijn siblings die hij had achtergaten bij een veilige schuilplaats daarna begon hij opnieuw richting Feathertail te zwemmen. Ze riep dat ze vast zat en dat ze uitgeput raakte. Hij moest haar nu komen helpen anders zou ze verdrinken. Zo snel en voorzichtig mogelijk om niet vast te haken in de planten die in in de vijver lagen zwom hij naar haar toe. Zijn poten begonnen te verstijven door de kou en zijn dikke vacht maakte het hem al zwaar om goed te kunnen zwemmen, toch moest hij het doen, koste wat het kost. Uitgeput begon hij weer te trappelen, zijn kop zo goed mogelijk omhoog houdend zodat het water niet in zijn neus kwam. Toen hij met zijn voorpoten de rand voelde van de rots waar hij zonet ook geweest was probeerde Ravenfall zichzelf er op te hijsen maar dat mocht niet baten. Hij was te zwak om dat te doen. De zwarte elder mauwde Feathertails naam maar geen antwoord kwam terug. "Feathertail?" Sprak hij opnieuw maar alleen een akelige stilte vulde zijn oren. "Feathertail!" Nu schreeuwde hij. En nog een keer, En nog een keer maar het bleef stil. "HELP!" Schreeuwde hij luid toen hij doorhad dat Feathertail verdwenen was in het water. "IEMAND! HELP!! HELP DAN TOCH. STARCLAN ALSJEBLIEFT!!" Zijn woorden galmde boven de donderwolken maar er was geen tijd om te wachten op hulp dus met zijn stomme idiote kop dook hij met zijn vermoeide pijnlijke lichaam onder water. Proberend om Feathertail te vinden maar hij voelde enkel leegte in het water. "Feathertail!" Riep hij toen hij naar boven was getrappeld om adem te halen maar weer klonk er niks van de queen. Ravenfall dook weer omlaag met zijn poten zoekend naar haar lichaam. En toen voelde hij iets. Zijn hart begonnen harder en harder te kloppen terwijl het water in zijn ogen begonnen te brannde net als zijn longen. De planten trokken aan hem maar doorzettend probeerde de elder zich erdoor heen te vechten om bij Feathertail te komen. Zijn tanden omkledde de stengels die om hem en de queen heen zaten en begon er aan te kauwen en te trekken. Hij probeerde zelfs met zijn klauwen de waterplanten door midden te krabben maar hij kreeg het niet voor elkaar. Ravenfall blies zijn laatste adem uit. Shit. Hij moest naar boven om adem te halen. De zwarte tom probeerde te trappelen met zijn achterpoten maar deze leken vast te zitten. Paniek vulde weer zijn lichaam waardoor zijn hoofd begon te tollen. De planten hadden hem in hun greep gekregen net als bij de queen. Hij kon niet bewegen!

And I'll carry you when you need a friend
You'll find my footprints in the sand
When I'm weary well I know you'll be there

Hij zat muur en muur vast in de stengels. Oh wat een ongelofelijk sukkel was hij! Worstelend probeerde hij nog te ontsnappen maar hij vereergde juist de situatie. De tom klauwde en beet maar de stengels braken niet enkel zijn longen leken te barsten. Hij moest ademen! Zuurstof! Een hap lucht. Een hap lucht met een lading water. Zijn lichaam wou ademen, zijn longen wouden zuurstof maar enkel wat zijn zwake lichaam naar binnenkreeg was water van de lily pools waar hij in lag. Een herinnering schoot door zijn kop terwijl hij meegetrokken werd door de planten. Het zelfde gevoel omklemde de tom toen hij nog een kleine kitten was, het gevoel dat hij had toen het kamp overstroomde en hij bijna verdronken was, enkel voelde hij zich nu vredig inplaats van angstig. Ravenfall stopte met het worstelen tussen de planten waar hij in vastzat en gaf zichzelf en zijn lichaam over. Er was geen uitweg, dit was het einde, het einde waar hij al vanaf zijn geboorte zowat om had gevraagd. Starclan kwam hem verlossen, of naja.. dat hij hoopte hij.. De elder was geen lieve kat geweest, hij was de oorzaak van twee doden: Die van Creamyfrost en die van de she-cat Aurorapaw. De kat waar hij gevoelens voor ontwikkeld had maar hij was te bang geweest om van haar te houden en het was al te laat geweest om het te vertellen toen ze zelfmoord gepleegd had. Hij koste iemands leven omdat hij te bang was om iemand lief te hebben. Zou hij haar zien in Starclan als ze hem nog tot hen zal nemen? En Creamyfrost? Zou hij het hem vergeven of zal hij hem juist achterna zitten en wegjagen tot hij bij de Dark forest zat? Hij wist het niet. Maar inplaats van daar nu aan te denken sloot Ravenfal zijn ogen, want open of dicht, zien dat kon hij toch niet. Hij kom wel gaan worstelen en vechten tussen de planten maar elke verstandige kat wist dat dit onmogelijk was. Hij had drie kittens gered maar moest hierbij zijn eigen leven opofferen samen met Feathertail. Maar dat gunde hij hen, hun leven zou veel beter zijn dan de zijne. Hun zouden een doel hebben om te leven, ze zouden de clan helpen inplaats van belasten. Ravenfall glimlachte. De pijn in zijn lichaam niet eens merkend terwijl hij steeds dichter naar de grens ging van leven en dood. Nog eventjes en dan was hij eindelijk van alles af. Alle verdriet en pijn die hij gevoeld had in zijn leven zou weggaan. De tom liet het water in zijn longen stromen. Zichzelf nu helemaal overgevend aan zijn lot. De pijn verzachte en zijn gedachtens werden stil. Het leven ontnam hem en het enige wat de blinde Elder nog opmerkte was de zachte glimmende sterretje die langzaam op hem afkwamen voor hij voorgoed in de echte duisternis viel.

†