Coming home

Dat een konijn of haas niet makkelijk was om te vangen verwachtte ze ook, maar daarbij gaf het wel een soort uitdaging. Eentje die ze graag een keer uit zou proberen, maar dat was voor een andere keer, voor nu volgde ze Oceanbreeze door het gebied heen. "Zijn er nog andere belangrijke plekken in het territorium die ik moet onthouden?" Nu ze toch bezig waren kon ze het het beste gewoon vragen.

Dat leek haar inderdaad wel logisch om te doen, verkennen was sowieso wel iets dat ze leuk vond om te doen en helemaal omdat het hun thuis was. Ook al zou ze het ook niet verkeerd vinden om een keer buiten de grenzen te gaan kijken. Dit was echter niet iets dat ze tegen Oceanbreeze ging zeggen nu. Waarschijnlijk zou Oceanbreeze het namelijk niet echt goed vinden als ze dat zou gaan doen. "Veel verkennen is wel leuk om te doen." Gaf ze wel eerlijk toe.

Harepaw begon nu wel nieuwsgierig te worden naar waar ze hierna naartoe zouden gaan of dat ze eventueel hier zouden blijven om te jagen. Dat was tenslotte ook nog een optie en dat ze later zelf alles zou gaan verkennen. "Waar gaan we hierna naartoe?" Vroeg ze dan ook, want ze had geen idee hoeveel tijd Oceanbreeze had om met haar het territorium rond te gaan, anders kon ze het ook altijd zelf nog een keer op een andere dag gaan verkennen.

Ze kreeg geen woorden terug van haar leidster, maar alleen een wenkgebaar. Oceanbreeze had duidelijk wat opgemerkt en nu ze zo de lucht in zich opnam, merkte ze de geur ook. Ze knikte dan ook dat ze de geur had opgevangen en probeerde voor nu nog de locatie te bepalen. Ze zakte in een sluiphouding en wachtte op een signaal van haar leider voor ze het spoor zou gaan volgen. Het was in ieder geval nog een vers spoor, dus de kans op een teleurstelling zou hopelijk klein zijn.

Ze merkte op wat het plan was en ging via de andere kant dan Oceanbreeze langs het spoor. Hopelijk zouden ze snel het dier vinden en dan zou een van hen degene zijn die het dier moest opjagen en de andere zou het vangen. Ze hield Oceanbreeze goed in de gaten, terwijl ze langs het spoor bleef gaan en merkte op dat het sterker begon te worden. Ze begon de omgeving dan ook meer in zich op te nemen om te kijken of ze de vacht of iets anders van het dier zou kunnen vinden. Ze hoopte dat ze het zouden vinden en dat het niet in een hol was gekropen en dat ze het dan niet zouden kunnen vinden.

Harepaw bleef het spoor volgen tot ze een beweging zag in haar ooghoeken. Voor een moment bleef ze staan, want Oceanbreeze was naar voren gesprongen, waardoor het dier dat ze net in haar ooghoeken had gezien haar kant uit kwam. Ze zorgde ervoor dat ze laag bij de grond bleef, zodat het konijn haar niet te snel door zou hebben. Dan was er namelijk een mogelijkheid dat het een andere kant uit zou rennen. Ze merkte op dat het geen klein konijn was, maar ze zou het wel moeten kunnen hebben. Ze wachtte geduldig tot het dier vlakbij haar was en sprong toen op, richting de rug van het konijn om het tegen de grond aan te drukken. Het dier had haar duidelijk niet doorgehad en ze had dan ook niet veel moeite om het dier onder haar tegen de grond te drukken. Toch wist ze dat ze snel moest wezen en ze beet dan ook in de nek om het dier snel af te maken. Zodra het konijn niet meer bewoog, draaide ze zich om, om te kijken of Oceanbreeze haar kant uit zou komen. Adrenaline ging nog door haar lichaam heen, terwijl ze haar blik nog een keer naar het konijn liet gaan. Ze had net een konijn gevangen!

De blik die Oceanbreeze haar gaf, gaf duidelijk aan dat ze tevreden was met haar vangst, waardoor er trots in haar op begon te bloeien. Ze had geen idee hoe de anderen erop zouden reageren als ze met het konijn het kamp binnen zou komen, maar ze wist nu al dat ze zelf trots erop was. "Brengen we het konijn meteen naar het kamp?" Ze konden het natuurlijk ook ergens begraven en dan later meenemen naar het kamp nemen, echter kon ze er nu haast niet op wachten tot ze het dier het kamp in mocht dragen.

Bij het antwoord liet ze haar blik naar het konijn gaan, het zou geen makkelijke taak worden om het terug te brengen naar het kamp, maar ze was niet van plan om het nu al op te geven. "Ik zal mijn best doen." Zei ze dan ook voor ze dichter naar het konijn toeging en bekeek hoe ze het dier het beste kon dragen. Uiteindelijk besloot ze het in de nek vast te pakken en tilde ze het van de grond, ze merkte dat het nog best zwaar was, maar ze zou het moeten kunnen dragen. Ze hield het dier vast en wachtte tot Oceanbreeze de weg zou leiden.

Ze was opgelucht dat Oceanbreeze er niet een te snelle pas achter zette, want dan was ze bang dat ze het niet bij kon houden met het konijn. Ook al was het niet alsof ze de weg naar het kamp terug niet kon bepalen. Toch was ze blij dat ze de andere poes kon volgen. Ze hield haar kop zo hoog mogelijk opgeheven, zodat het konijn niet over de grond zou slepen, want ze was wel bang dat dat zou gebeuren. Echter was ze niet van plan om het snel op te geven, maar als het echt niet meer zou gaan zou ze Oceanbreeze om hulp moeten vragen. Dat was alleen op dit moment nog niet het geval.

Harepaw wist dat ze moe zou zijn als ze eenmaal bij het kamp zouden zijn, maar ook dat ze zich voldaan zou voelen. Ze zou een andere dag zelf nog wel verder verkennen door het territorium en misschien een stuk erbuiten, maar dat was voor een andere dag. Ze hoopte echter wel dat ze snel warrior zou worden, maar als het nog wat langer zou duren vond ze het ook niet heel erg. Ze begreep het wel als ze eerst wat meer van het territorium moest kennen. Toch hoopte ze dat het snel zou zijn. Ze keek even voorruit en als ze het goed had zou het nu niet ver meer zijn naar het kamp. Ze moest nog een klein stukje doorzetten.