The bloodbath.

De bomen stonden er nog bij zoals ze er altijd bij hadden gestaan. Het was net alsof hier niks gebeurt was, Sid was er dan misschien zelf niet bij geweest maar hij wist wel anders. Niet zo lang geleden hadden hier vele katten over de grond gerold, waren er katten gestorven en was uiteindelijk de Bloodclan verjaagd. Stiekem was Sid opgelucht dat Bloodclan niet gewonnen had, hun macht was dan te groot geweest. Nog steeds zag je de sporen van het vechten, hier en daar waaide plukjes haar en soms zag je zelfs een beetje opgedroogd bloed op de grassprieten. De rogue kon alleen maar voorstellen hoe het was gegaan en was blij dat hij daar niet aan had hoeven deelnemen. De kater zuchtte terwijl hij over de heide heen keek. Hij kwam hier niet vaak, bijna nooit, maar na alle verhalen die hij had gehoord over het vechten kon hij het niet laten om een kijkje te nemen. Hoe graag hij gevechten ook het liefst vermeed, hij was en bleef nieuwsgierig. Dit was alleen maar meer bewijs om geen gevechten uit te lokken. Ook voelde Sid zich aangenaam tevreden met de levensstijl die hij op het moment had. Ook al was het niet zijn keuze geweest een rogue te worden.

Hij spinde zacht terwijl de wind over het gras waaide, zijn poten kneedde de grond en de kater genoot van de vredige sfeer die er toch op een rare manier rond hing. Ondanks het bloedbad dat laatst had plaats gevonden. Van lange duur was zijn stemming niet, al snel drong de geur van Shadowclan zijn neus in en zorgde er voor dat hij weer op zijn hoede was. Achter hem hoorde hij stappen op hem af komen, Sid verstijfde zijn spieren, klaar voor een gevecht. Hij was op clan gebied en dus zat hij fout. De clans hadden geen reden hem niet aan te vallen, vooral omdat hij wist dat rogue's niet zo geliefd waren. Iets waar hij vaker mee zat dan wilde. Maar het zij zo. De stappen werden luider en Sid schraapte zijn moed bij elkaar om zijn kop om te draaien. Recht voor hem stond een poes, een knappe nog wel. "Bonjour." Haar stem was zacht en vriendelijk, meteen voelde Sid zich op zijn gemak en ontspande hij. Ze had gele ogen, maar het was het soort geel wat je niet vaak zag. Het paste goed bij haar donker grijze vacht. De kater sloeg even met zijn staart op de grond. "Bonjour Madam," Miauwde hij beleefd terug. Geen idee waar het Franse accent aan kwam, maar hij wilde niet dat ze dacht dat hij één van die barbaren was. Het was tijd om zijn beste pootje voor te zetten.

Ze stapte naar hem toe en uit gewoonte leunde hij naar achteren. De kater was gewoon zo gewend dat andere hem pijn wilde doen dat zijn lijf een defense systeem had opgebouwd. Nadat ze had gesproken veerde hij weer terug en grijnsde voorzichtig. De kattin maakte zelfs een buiging en even wist Sid niet wat hij daar mee moest doen dus boog hij maar terug. Beleefdheid was iets wat hij belangrijk vond. En op deze manier probeerde hij dat zo goed mogelijk te uiten. Toen ze knipoogde grijnsde hij opnieuw, het was een speelse grijns. Hij had altijd al een zwak gehad voor poezen, maar nog meer als deze zo knap ware als degene voor hem. " 'ça me fait grand plaisir de t'entendre parler comme ça' " In ieder geval was ze er goed in hem te verassen. Even stond hij perplex, hij kon enkele woorden ontcijferen, maar veel verder dan dat kwam hij niet. Ooit had hij een Franse kat ontmoet bij het Twoleg gebied die hem sommige dingen had geleerd, maar dat was al weer lang geleden dus deed hij zijn best het te vertalen. "Je vind het erg leuk dat ik een witte vacht heb?" Miauwde hij voorzichtig. Natuurlijk klopte het niet, de rogue had geen enkel wit in zijn vacht, maar ach hij moest iets. Doodzwijgen was geen optie. Een fonkeling verscheen in zijn blauwe ogen. Wat zij kan, kan ik ook. Zijn vader was een kat uit Italië geweest en was mee verhuisd met zijn baasjes. De kater had nooit zoveel waarde gehecht aan de taal omdat zijn moeder de gewone taal sprak, maar zijn vader had er wel altijd op gehamerd dat hij zich tenminste kon redden als Sid ooit Italiaans moest spreken. Niet dat dat nu het geval was, maar leuk was het wel. "Cosa fa qualcuno così bene come fai qui?" De grijns op zijn snoet groeide. Plagen was leuk.

OOC: Hahaha dit is een leuke wending. Sid zegt: Wat doet iemand zo mooi als jij hier? Hij is nogal een casanova Hehehe

Hij begreep geen bal van wat ze zei, maar zijn aandacht had ze in ieder geval wel. Sinds de verdwijning van Buzzard, zijn vorige mate, vertrouwde hij poezen niet zo meer, wel was hij nog graag bij ze in de buurt. Het gevolg hiervan was dat de kater zich had veranderd naar een flirter en poezen jager. Er kwam nooit iets serieus uit, dat wilde en durfde hij niet meer. Vandaar dat Sid genoot van het gesprek dat ze voerde, al verstonden ze er beide weinig van. Het was gewoon speels en verder niks. "Weet je zeker dat je zo verleidelijk wilt doen met een rogue?" Miauwde hij rustig. Natuurlijk was de rogue niet gevaarlijk en was hij ook niks van plan, maar uitdagen mocht wel.

Hij lachte en cirkelde langzaam om haar heen. Waar was ze op uit? Er moest iets achter zitten, niemand wilde uit eigen zin verleidelijk doen met een rogue, ook al was hij niet zoals alle andere. Sid merkte dat zijn achterdochtigheid terug kwam en deed een stapje achteruit. "Jouw soort kan wat beters krijgen dan enkel een zielige rogue?" Zijn smoel veranderde in een grijns en hij bleef voor haar stil staan. "Iemand die je beschermt tegen soorten zoals ik?" Miauwde de rogue gniffelend. "Maar, serieus het is dat je nu mij treft, maar het kan gevaarlijk zijn bij andere rogues. Om je weet wel, ze zomaar te benaderen." Serieus ging hij voor zitten en keek haar bezorgd aan. Niet iedereen was zo een lieverdje als hij.