Home again

De jonge poes drukte kort nog haar neusje tegen de wang van haar zwart-witte mentor aan, waarna ze besloot dat het tijd voor avondeten was. De zon begon lager aan de hemel te staan en de meeste katten met kwaaltjes waren inmiddels al langs geweest. Nog altijd was heel Windclan bezig weer zijn plekje terug te vinden in dit gebied dat hun eens zo eigen was. Het voelde ergens vreemd, maar bovenal was Routpaw blij dat ze nu een veilige plek hadden waar de elders en kittens rust en verzorging hadden. Althans, degene die nog over waren. De poes slikte en bij de gedachtes aan de verloren kittens tijdens de reis, waaronder Bunnykit kreeg ze een nare smaak in haar mond. Ze deed haar best het van zich af te schudden. Op z'n minst zijn we thuis. dacht ze terwijl ze een klein koolmusje van de stapel pakte en zich aan de rand van het kamp neerzette. Op z'n minst zijn we thuis.


[Eerste post Panthersoul!]

Ze waren nog niet lang terug uit de bergen en toch was er al zoveel gebeurd. Hij kon het ergens nog niet helemaal beseffen dat hij een oudere broer zou worden en dat hij nu dan ook samen met Oceanbreeze de oudste levende kittens van Icecloud waren. Zoveel kon veranderen in weinig tijd, ook al was hij wel blij om weer terug thuis te zijn. Hier kon hij zijn poten strekken, zonder dat hij moest oppassen dat hij niet ergens naar beneden zou kunnen vallen. Hij was net terug het kamp ingekomen na een dag buiten het kamp geweest te zijn en pakte een muisje van de prooistapel, waarna hij zijn blik rond liet gaan om te kijken waar hij bij zou kunnen gaan liggen. Hij zag Routpaw zitten en begon naar de medicine cat apprentice toe te lopen. Eenmaal bij haar legde hij het muisje neer en knikte kort ter begroeting. "Routpaw," Voegde hij eraan toe als begroeting. "Hoe was je dag?" Het was de makkelijkste vraag om te stellen om een gesprek te beginnen. Hij maakte zichzelf ondertussen comfortabel en nam een hap van de muis.

De poes geeuwde en legde zichzelf neer, waarna haar ogen over het kamp gleden. Haar gedachtes zaten ergens anders maar snel genoeg ontmoette haar groene ogen die van Panthersoul, een goede vriend van haar. Een kleine glimlach krulde zich op haar snuit toen ze zag dat hij haar kant op kwam. Eenmaal bij haar legde de gevlekte kater zijn muisje neer, waarna hij haar met een knikje begroette. "Routpaw," de poes liet een zacht, spinnend geluidje horen bij wijze van begroeting, waarna ze uitnodigend met haar staart op het stukje aarde naast haar klopte. "Hey Panther," sprak ze terug. "Hoe was je dag?"niet de meest originele vraag om een gesprek mee te beginnen maar desalniettemin belangrijk. Of het nu oprecht was of niet, het idee dat iemand geïnteresseerd was in hoe het met haar ging was altijd geruststellend. "Lang," een vaag glimlachje stond op haar lippen. "De meeste katten genezen goed na het gevecht maar er zijn altijd ontstoken wonden, elders met rugpijn en kittens met doorntjes tussen hun voetjes," Ze vonden altijd wel een manier om haar bezig te houden, leek het. Niet dat Routpaw dat erg vond hoor, maar het was zeker vermoeiend. De poes geeuwde dan ook opnieuw en genoot van zijn gezelschap. "En de jouwe?" Plots realiseerde ze zich wat. "Oh! En nog gefeliciteerd met je moeder!" Snorde ze warm.

Hij snorde lichtjes bij haar antwoord over hoe haar dag ging. Het was duidelijk dat katten ervan leken te houden om haar lastig te vallen. "Klinkt alsof je een drukke dag hebt gehad," Zei hij dan ook, ook al had hij geen idee wat echt een drukke dag was voor de medicine cats. Ze leek er ook wat moe uit te zien. Nadat ze uitgesproken was kwam natuurlijk de vraag hoe zijn dag was, gevolgd door een felicitatie voor de kittens van zijn moeder. Hij had echter nog geen idee hoe hij zich daar echt over moest voelen en er waren ook een aantal andere dingen gebeurd sinds dat ze weer terug waren van de bergen. "Vandaag was vrij rustig, ben het kamp uit geweest om wat te jagen." Zei hij dan ook, veel meer dan dat had hij eigenlijk niet gedaan. "Het was ergens verrassend toen mijn moeder vertelde dat ik een oudere broer zou worden. Ik weet ook nog niet helemaal hoe ik me erbij moet voelen." Hij vond het altijd fijn dat hij open kon zijn tegen Routpaw en hij was dan ook niet bang om dit tegen haar te zeggen.

Oh, dat had ze zeker gehad. Maar goed, iedere dag was druk. Er waren altijd wel kwaaltjes en dingetjes, maar het was niet erg. Ze hield van wat ze deed, ze hield ervan dat katten haar konden bedanken omdat ze hen daadwerkelijk had geholpen. Vroeger had ze zich zo nutteloos gevoeld, nu eindelijk kon ze ook echt iets betekenen. "Vandaag was vrij rustig, ben het kamp uit geweest om wat te jagen." Ze glimlachte hem toe. "Een rustige dag is nooit verkeerd," zeker niet sinds alles wat de laatste paar maanden gebeurd was. Vorige volle maan had ze nog tussen de Tribe katten gestaan, een leven dat nu een andere wereld leek te zijn. Was het zo makkelijk om terug te vallen in je routine? "Het was ergens verrassend toen mijn moeder vertelde dat ik een oudere broer zou worden. Ik weet ook nog niet helemaal hoe ik me erbij moet voelen." haar gedachtes werden weer terug naar het heden getrokken bij die woorden. Ze keek hem schuin aan. "Hoe komt dat?"ze waardeerde zijn eerlijkheid, immers waren ze daar ook vrienden voor. Alles dat hij kwijt wilde, zou tussen hun blijven en met de blik die ze hem gaf probeerde ze dat ook duidelijk te maken.

Waarom het gevoel er was, was hem zelf ook niet helemaal duidelijk. Misschien kwam het omdat hij zelf niet wist hoe het was om een ouder te worden of doordat hij niet altijd een even sterke band met zijn moeder had gehad als Oceanbreeze had of had hij het gevoel dat de nieuwe kittens zijn plek in zouden nemen? "Ik weet het niet goed te plaatsen. Misschien heb ik ergens het gevoel dat er wat afstand tussen mij en Icecloud is, waardoor ik niet goed weet wat te voelen met deze kittens. Misschien komt het doordat ik zelf geen kittens heb. Ik heb niet echt een idee, het is moeilijk onder woorden te brengen." Het was een gevoel, alleen wat er precies de bron van was had hij geen idee van. "Sorry dat ik je met mijn problemen opzadel." Hij wist dat ze het niet erg zou vinden, maar toch bleef hij zich lichtelijk schuldig erover voelen. Ze waren tenslotte net terug in hun oude territorium, de plek waar hij geboren was. Alles zou weer goed moeten zijn nu, maar er waren zoveel dingen alweer gebeurd.

De kater sprak over zijn twijfels, al leek ook hij niet helemaal goed te snappen waar die vandaan kwamen. Hij vertelde dat er al wat afstand tussen hem en zijn moeder was en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat het moeilijk onder woorden te brengen was. Ze knikte, de jonge poes kon dat snappen. Ze had zich nooit in een situatie zoals die van hem bevonden. Toen haar moeder nog leefde, had ze altijd een goede band met haar gehad, daarbij was ze nu niet meer in staat meer nestjes te krijgen. Ze had twee broers en daar zou het bij blijven. "Sorry dat ik je met mijn problemen opzadel." Ze snorde zachtjes en gaf hem een kopje. "Zeg daar nooit sorry voor Panther! Ik ben je vriendin, hier ben ik voor,". Ze moest er als Medicine cat apprentice voor hem zijn, maar bovenal als vriendin. Want dat was misschien nog wel belangrijker. "Ik weet het niet Panther, misschien is dit juist een manier om een betere band met je moeder op te bouwen, ze zal je hulp vast nodig hebben." opperde ze aarzelend. "Bovendien lijkt Icecloud me een goede poes, ze zou je nooit zomaar vervangen met een nieuw stel mormels," Routpaw had zo haar zorgen om de leeftijd van de poes. Nu nog kittens krijgen zou een tol eisen van haar lichaam, maar deze zorgen besloot ze niet met hem te delen. Een schaapachtige glimlach sierde haar lippen. "Bovendien zal je altijd mijn favoriete mormel blijven, hoor!"

Misschien had ze wel gelijk en was het een goed moment om de band tussen hem en zijn moeder te vergroten. Toch had hij het gevoel dat er nog meer afstand was ontstaan tussen hen na het overlijden van Snowbird. Hij was tenslotte degene die haar lichaam het kamp in had gebracht en daarmee ook degene die zijn moeder mogelijk altijd ermee zou associëren. Hij hoopte dat ze zich er overheen zou zetten, maar het was nog afwachten. "Ik weet dat ze een goede poes is, maar na Snowbird's dood, ben ik bang dat ik degene ben die haar eraan blijft herinneren." En dat wilde hij haar ook niet aandoen. Ook al moest hij zeggen dat het hem ook niet gemakkelijk viel. Hij had vaak genoeg het gevoel dat anderen naar hem zaten te staren, omdat hij degene was die het lichaam naar binnen had gebracht. Hij wist wel dat hij het liever niet nog een keer zou doen, hij wilde niet nog een keer een clangenoot op die manier vinden en terug moeten brengen naar het kamp, ongeacht of ze familie waren of niet.

"Ik weet dat ze een goede poes is, maar na Snowbird's dood, ben ik bang dat ik degene ben die haar eraan blijft herinneren." haar oren zakte weg in haar nek. Ze had expres het onderwerp 'Snowbird' vermeden. Het was haar al zwaar gevallen om de blinde poes dood en zo verwond het kamp in gedragen te zien worden, laat staan voor haar bloedeigen broer. De poes wendde haar blik af, wensend dat ze nog meer kon dan enkel helen. "Het.. Het spijt me voor Snowbird," sprak ze dan ook zachtjes. Haar staart legde ze zachtjes over de zijnde heen. "Ik ga je moeder de beste zorgen geven, dat beloof ik je Panther," ze draaide haar kop zijn kant op en keek hem diep aan. Ze zou haar niets laten overkomen, dat kon ze de kittens noch Oceanbreeze noch Panthersoul niet aan doen.

Misschien was Snowbird niet het beste onderwerp geweest om over te beginnen, maar het was nou eenmaal gebeurd en hij wilde zijn moeder er niet constant aan herinneren. "Dankje, dat betekent veel voor me." Zei hij als reactie. "Ik hoop alleen dat ze sterk genoeg blijft voor de kittens." En wat als ze dat niet bleef? Wat zou er dan gebeuren? Hij schudde zijn kop lichtjes, daar wilde hij nu niet aan denken. Hij hoopte dat hij voorlopig niet weer iemand ging verliezen, maar hij wist dat dit soort dingen altijd konden gebeuren.

"Dankje, dat betekent veel voor me." Ze glimlachte hem warm toe. Natuurlijk mocht ze professioneel gezien niemand voortrekken, maar Icecloud diende de clan al heel erg lang en was tevens zijn moeder, dus verdiende ze zeker weten de beste zorgen. "Ik hoop alleen dat ze sterk genoeg blijft voor de kittens." ze trok kort met haar oortjes. Dat waren exact haar zorgen, al helemaal sinds ze zo weinig at sinds de dood van Snowbird. "Ze zal altijd op onze steun rekenen," miauwde ze opnieuw. "en een leuke grote broer hebben" deed ze een eerlijke poging hem wat op te vrolijken.

Daar geloofde hij wel in, ook al zou hij eerst genoeg moed bij elkaar moeten rapen om naar haar toe te gaan. Eerst de gedachte aan de kant moeten zetten dat ze hem zou associëren met Snowbird. Als hij zich daar zelf voorbij kon zetten, dan zou hij naar haar toe kunnen gaan, maar dan moest hij eerst wel zover zijn. Hoe het zou zijn om een grote broer te zijn wist hij ook nog niet goed, misschien zou het komen als hij de kittens eenmaal zag. "Dat is waar," Zei hij dan ook op wat Routpaw zei en liet een kleine glimlach zien. Ergens hoopte hij dat de kittens hem wel zouden mogen, maar dat kon hij nu nog niet zeggen.

Ze was nooit bijzonder goed geweest in het geruststellen van andere katten, al helemaal omdat alles haar ook al zo snel raakte. Toch leken haar woorden een klein glimlachje op zijn lippen te brengen, iets wat haar meer dan goed deed. "Dat is waar," ze spinde zachtjes en knipperde vriendelijk met haar ogen, waarna ze haar kop lichtelijk op zijn schouders liet rusten. Even was ze stil, niet precies wetend hoe ze moest zeggen waar ze aan dacht."Ik ben heel bij je als vriend te hebben Panther, dat weet je wel, toch?" sprak ze met een klein stemmetje.

Hij was er blij mee dat hij altijd alles bij Routpaw kwijt kon en hij hoopte dan ook dat zij dat bij hem kon. Als ze hem nodig had zou hij er voor haar zijn. Zijn blik verzachtte dan ook bij haar woorden. Dat was ook hoe hij over hun vriendschap dacht. "Ik ben ook blij om jou als vriendin te hebben." Zei hij en raakte haar kort aan met zijn neus. "Je kunt altijd naar me toekomen als er iets is." Voegde hij er nog aan toe. Het draaide namelijk niet alleen om zijn problemen, maar ook om de hare en hij wilde dat dat duidelijk voor haar was.

De korte aanraking van zijn neus liet haar zacht, tevreden glimlachen. "Ik ben ook blij om jou als vriendin te hebben." sprak hij terwijl hij dat deed. Ze was blij dat te horen, dat ze er voor hem kon zijn. "Je kunt altijd naar me toekomen als er iets is." kort tikte ze met het puntje van haar staart op de grond. Ach, als ze dat inderdaad maar kon. Het probleem was dat haar zorgen verboden waren. Hoe moest ze ooit zeggen dat ze verliefd was geworden op een Thunderclanner? Hoe dan ook deed het er nu niet meer toe, immers hadden ze hun contact afgekapt. Toch, het had haar achtergelaten met een kinderlijk liefdes verdriet. "Ja, ja dat weet," maar voor alle andere dingen wist ze dat ze hem kon vertrouwen, en dat was een geruststelling.

Hij hoopte dat ze hem alles zou vertellen. Hij kon zich namelijk niks bedenken waar hij haar niet bij zou helpen. Echter bleef het natuurlijk altijd aan haar om het hem wel of niet te vertellen en hij hoopte dat ze er eerder wel voor zou kiezen om het hem te vertellen dan om het hem niet te vertellen. Hij wilde haar dan ook erop vertrouwen dat ze die keuze kon maken. Het was tenslotte hetzelfde voor hem, als hij ooit iets zou hebben dat hij haar niet kon vertellen zou hij ook niet weten wat te doen. Hij had haar tenslotte nooit over Ferndust verteld, ook al was dat niet veel meer dan een crush uiteindelijk geweest. De ontmoetingen waren toen prettig geweest en hij had er zelfs het kamp voor uitgeslopen. Dit was echter niet iets dat hij Routpaw ooit verteld had.

Er viel een korte stilte tussen de twee vrienden, maar niet een die vervelend was. De poes legde haar kop op haar pootjes neer en sloot kort haar oogjes tegen de felle zon, die verlegen tussen de wolken door scheen en haar wit met bruine vacht verwarmde. Het was heerlijk; met goed gezelschap en een warm zonnetje. De warmere seizoenen waren altijd haar favoriet geweest, voornamelijk Newleaf. Niet alleen omdat het ene stuk aangenamer was met haar korte vacht, maar ook omdat alles dan bruiste van het leven. Toch hoorde je haar niet klagen over Greenleaf dagen zoals deze. Wie wel? "Ik zou wensen dat het altijd een dag zoals vandaag was,"murmelde ze tevreden tegen de andere kater.

De stilte die viel was zeker niet onaangenaam. Hij wist op het moment even niet wat verder meer te zeggen, maar dat was ook niet nodig. Soms kon je gewoon van elkaars aanwezigheid genieten zonder dat er dingen waren om over te praten. Toen Routpaw dan ook begon te praten knikte hij in eerste instantie alleen maar. Kon het inderdaad maar altijd zo'n dag als deze zijn. Hij had dan wel wat zorgen, maar met de zon die scheen en alles dat verder rustig leek te zijn was het toch een prachtige dag. Toch wist hij dat het niet altijd kon, dat was maar weer eens bewezen in de afgelopen paar manen. "Dat zou ik ook wel willen." Gaf hij dan ook aan. Hij had geen idee wat de toekomst zou brengen, maar hij hoopte dat er voorlopig niks ernstigs meer zou gebeuren.

"Dat zou ik ook wel willen." stemde de kater in. Routpaw glimlachte opnieuw, wie niet? Na eerst de droogte, dan de overvloed van regen en vervolgens zelfs nog de hele journey was de rust van dit soort zomerdagen oh zo aangenaam. Kon alles nu maar even zo blijven, konden ze maar verder gaan zonder ooit nog gewonde, doden of zieken. Zij zou dan geen werk meer hebben, maar erg vond de poes dat in dit geval niet. Helaas was dit niet de waarheid, want toen ze haar ogen opende zag ze een wat oudere apprentice naar de Medicine cat's den stappen. Ze was weer nodig. De poes zuchtte zachtjes en stond op, waarna ze de ander verontschuldigend aan keek. "Duty calls," lachte ze zachtjes alvorens haar neusje kort tegen die van hem aan te wrijven. "Ik spreek je snel weer Panther," snorde ze waarna ze terug naar de Medicine cat's den liep.


[Topic uit?]

Hij wist dat het een idealistisch beeld was, die niet kon bestaan, maar het willen kon altijd. Echter bleek al snel dat het niet zo was, toen er een oudere apprentice naar de medicine cat den ging en Routpaw opstond. Er was altijd wel iemand die haar nodig had en ook hij zou niet niks kunnen doen. Er moest tenslotte gejaagd worden en de grenzen moesten in de gaten gehouden worden, maar dat was voor vandaag niet meer zijn taak. Dat zou morgen weer komen. Hij glimlachte zachtjes toen ze haar neusje tegen die van hem wreef en keek haar na tot ze in de medicine cat's den verdween. Hij hees zichzelf overeind en begon richting de warriors den te lopen.

[Topic uit]