Let the rain wash me away. (Cosmo)

De zonsopgang was nog niet voorbij, of Cosmo was alweer opzoek naar een nieuwe schuilplaats voor de dag. In het licht voelde hij zich met zijn donkere vacht kwetsbaar en de laatste gevechten waren altijd overdag geweest, waardoor zijn theorie dus ook nog enige bewijzen had. Zijn donkere hart voelde zich alleen veilig in het donker en dus begon de kater van schaduw naar schaduw te sluipen. Toen een onbekende geur zijn neus vulde, mompelde hij wat scheldwoorden en ging nog sneller met zijn ogen langs alle droge en enigszins comfortabele plekken. Toen de kater eindelijk een stel varens ontdekte, kroop hij onder ze door. Cosmo nam even pauze, zich sterk concentrerend op zijn zintuigen. De wond over zijn schouder was al bijna veranderd in een litteken, maar hij trok nog steeds een beetje toen Cosmo zich in een andere houding wurmde. De schaduw die nu geheel over zijn lichaam viel, gaf hem tegelijkertijd een veilig maar ook een depressief gevoel.

Het geluid van de regen zorgde er voor dat Sid niet op zijn hoede was. De druppels dempte het geluid om hem heen, het gaf bijna een hemels gevoel. Alsof hij in zijn eigen wereld schuilde. Ondanks dat de regen een deel van het geluid dempte, hoorde de kater wat ritselen achter hem. Meteen schoten zijn ogen open en trok hij zijn oren naar achteren. Niet van angst, of stress, maar omdat hij er van overtuigd was dat er achter hem een prooi verschool. Misschien een lekkere dikke muis of mol. Sid likte zijn bekje af bij de gedachte en schoot in zijn sluip houding. Dit was een kans uit duizenden. Voor deze vangst hoefde hij helemaal geen moeite te doen, het had hem komen opzoeken. Dit muisje was recht de dood in gelopen. Sid kroop zo dicht mogelijk tegen het gras aan en tuurde de varens in. Iets in zijn kop zei dat het geen prooi was, omdat hij niks rook. Helaas was de honger groter dan zijn verstand. Hij verzamelde alle adrenaline en maakte zich klaar voor de sprong. Zijn staart gleed over de grond, zijn schouders waren gespannen en zijn ogen stonden scherp op zijn doel gericht. 1...2....3! De kater telde af en schoot de varens in, hij was blij dat hij iets raakte en dat hij gelijk had qua zijn gevoel. Het enige probleem was dat het waarschijnlijk geen muis was, en zelfs geen mol. Sid landde precies op een kater met een dikke zwarte vacht, hij schrok er zo van dat hij verstarde en niet bewoog. De rogue stond gebogen over de zwarte kat en zijn ogen werden groot.

Cosmo schrok allereerst van de Rogue die op hem insprong. Maar toen hij zag dat de kater niet meer dan een uit de hand gelopen Kittypet was, duwde Cosmo hem naar de grond. "Bek dicht, wil je dit overleven." Beet de zwarte kater de Rogue toe. Even bleef Cosmo staan, om daarna te concluderen dat ze alleen waren. Toen richtte hij zich weer tot de Rogue. "Dit is niet jouw territorium, of wel?" Vroeg de zwarte kater niet bepaald vriendelijk, maar wel beleefd bedoeld, terwijl hij de gestreepte kater uit de varens duwde.

Er was nog geen seconde voorbij of Sid lag zelf al op de grond. De kater beet hem iets toe en Sid siste terug. Flitsen van Cyber kwamen naar voren en heel even werd hij weer angstig en dook hij in elkaar. Maar dit was Cyber niet en hij kreeg een frons op zijn gezicht. "Moet je maar niet zo veel geluid maken met je dikke kont." Sid werd uit de varens geduwd maar hield zijn ogen scherp op de ander gericht, voor het geval dat. "Je maakte zo veel kabaal dat ik dacht dat je een dikke mol was of zo, mijn excuses hoor!" De woorden klonken quasi boos en quasi sarcastisch. De rogue was er klaar mee telkens onderdrukt te worden. Kon hij er wat aan doen dat hij niet agressief van nature was, betekende niet dat hij niet van zich af kon bijten. Al was dat alleen met woorden 

"Je maakte zo veel kabaal dat ik dacht dat je een dikke mol was of zo, mijn excuses hoor!" Cosmo liet een minachtend zuchtte horen. "Dan zal er wel iets mis zijn met jouw oren, meneer ik-gespring-iedereen-alsof-ik-niet-horen-kan-dat-er-een-verschil-is-tussen-een-mol-en-kat." De grijns op Cosmo's gezicht liet zien dat hij het niet kwaad bedoelde, ondanks het feit dat het wel zo klonk. Om de een of andere reden voelde Cosmo zich meer op zijn gemak bij katten van zijn leeftijd. De zwarte kater ging ongemerkt iets meer in de schaduw staan. "Ook al had ik kunnen weten dat ik niet kon verwachten dat een nog zo jonge Rogue als jij het verschil had kunnen weten." De zwarte kater had een ondeugend lachje op zijn gezicht wat zijn onserieusheid duidelijk maakte. "Er zijn wel meer kittens die die fout maken." Grijnsde Cosmo, alsof hij het tegen een oude bekende had.

"Dan zal er wel iets mis zijn met jouw oren, meneer ik-gespring-iedereen-alsof-ik-niet-horen-kan-dat-er-een-verschil-is-tussen-een-mol-en-kat." Sid snoof en zei niets. Het was immers waar, er was misschien niets met zijn oren, maar zijn vaardigheden met het jagen waren net niet wat het moest zijn. De zwarte kater verschoof een beetje en hij zelf voelde de rust terug keren. Het leek er niet op dat een gevecht zou gaan uitbreken. "Ook al had ik kunnen weten dat ik niet kon verwachten dat een nog zo jonge Rogue als jij het verschil had kunnen weten." Dit keer hield de kater niet zijn kop en fronste hij terug. 'Haal die stomme grijns van je snoet, ik wil wedden dat ik ouder ben dan een zwarte eigenwijs.' De kater grijnsde terug en hief zijn bekje een beetje op, zo kwam hij erg arrogant over. Maar Sid was vooral erg blij dat het niet op vechten aankwam.

'Haal die stomme grijns van je snoet, ik wil wedden dat ik ouder ben dan een zwarte eigenwijs.' Hoe chagrijniger de andere kat werd, hoe groter de grijns op Cosmo's gezicht die diep van binnen hevig verlangde naar gezelschap. "'Ik zeg maar zo, je bent zo oud als je je voelt." Hij likte zijn poot af. "En jij voelt je blijkbaar nog niet zo oud." Uitdagend keek Cosmo de andere kater aan, speurend naar zijn ontploffingsgrens. "Maakt niet uit hoor, hoef je je niet voor te schamen."

"'Ik zeg maar zo, je bent zo oud als je je voelt." Sid knikte, daar was hij het inderdaad mee eens. Hij wilde dat hij zich fit en jong voelde, maar de laatste paar dagen voelde hij zich meer een oude kater die niet eens voor zijn eigen voedsel kon zorgen. "En jij voelt je blijkbaar nog niet zo oud." De zwarte rogue zei precies het tegenover gestelde van wat hij net zelf had gedacht. Het maakte hem opgelucht om te horen dat iemand nog vond dat hij er jong uit zag of deed. Ook al was het waarschijnlijk kwalijk bedoeld. "Ik zie er nog inderdaad goed uit ja." De cyperse kat gniffelde en sloeg zijn staart om zijn poten heen. "Waarom zou ik me daarvoor schamen? Ik word liever jong genoemd dan oud. Jij zou vast ook wel heel blij zijn met zo een compliment, krijg je denk ik niet vaak, of wel?" Sid deed alsof hij blind was voor de 'belediging' die zojuist naar zijn hoofd geslingerd was. Het was wel eens leuk om een gesprek te hebben met een rogue in plaats van een gevecht.

De andere kat leek meer op zijn gemak en ook Cosmo toverde voor het eerst in tijden een glimlach op zijn gezicht. "Ik zie er nog inderdaad goed uit ja." Cosmo snoof Quasi-minachtend toen hij de op hemelingen van de andere kat hoorde. "Waarom zou ik me daarvoor schamen? Ik word liever jong genoemd dan oud. Jij zou vast ook wel heel blij zijn met zo een compliment, krijg je denk ik niet vaak, of wel?" De zwarte kater keek de gestreepte kater aan. "Zoals meer Rogue's praat ik niet vaak met anderen. Maar als jij wel vaker je gezicht op andermans territorium laat zien, verbaasd het me dat je hier nog levend voor me staat." De kater ging uitgebreid liggen.

De zwarte kater liet een kleine glimlach zien en dat waste alle angst weg bij Sid, die vervolgens even zijn lichaam uitstrekte. Hij kon weer ontspannen.  "Zoals meer Rogue's praat ik niet vaak met anderen. Maar als jij wel vaker je gezicht op andermans territorium laat zien, verbaasd het me dat je hier nog levend voor me staat." Sid trok zijn schouders op en gaapte. "Je moet bedenken dat ik niet meteen naar geweld grijp, vaak kan je zulke 'ongemakkelijke situaties' vermijden als je je verstand er bij houd." De rogue keek trots naar de ander. In het verleden had hij helemaal nooit zijn verstand er bij gehouden, hij was zwak en klein geweest. Had nooit na gedacht over waar hij nou eens zijn poten neer zette, aan wie hij kwam of wie hij uitdaagde. Hij was niet dapper en ging uit angst confrontaties uit de weg. Maar de laatste paar weken/maanden was hij gegroeid. De kater had geaccepteerd dat de rogue wereld nou eenmaal gewelddadig in elkaar zat, en hij wilde daar slechts verandering in proberen te brengen. Vaak waren de woorden kittypet en clanmuis naar hem toe geslingerd, maar nu vond Sid dat allemaal prima. Stiekem was het leven in een clan of bij een lieve familie toch ook veel makkelijker en minder eenzaam dan alleen en mager tussen de struiken?

"Je moet bedenken dat ik niet meteen naar geweld grijp, vaak kan je zulke 'ongemakkelijke situaties' vermijden als je je verstand er bij houd." Cosmo gaapte ook, want om eerlijk te zijn verveelde hij zich een beetje. De laatste tijd was hij alleen maar gewelddadige of gestoorde katten tegen gekomen, maar om nu weet een kater tegen te komen die geen van beide was, was raar. Het deed hem denken aan al de slappe Kittypets van vroeger en heel diep van binnen voelde Cosmo een soort irritatie voor de kater te creëren. Toen de zwarte kater een tijdje voor zich uit gestaard had, zuchtte hij diep. "Zullen we wat gaan jagen? 'K heb trek." Zonder op een antwoord te wachten stond hij op en liep richting de nog verse geur van een muis een eindje verderop.

Sid wist niet goed wat hij van de kat moest denken. Tegenwoordig was hij zo gewend dat ze hem allemaal naar zijn nek vlogen dat dit even wennen was. Ook kon hij de zwarte kater niet zo goed inschatten. Iets vertelde hem dat de kater wel een rogue was die vaak greep naar geweld of dominant gedrag. Een beetje het typische rogue ego. Maar nu de kater relaxte en een beetje voor zich uit staarde, begon Sid te twijfelen aan de ware aard van de zwarte rogue. "Zullen we wat gaan jagen? 'K heb trek." Sid trok zijn wenkbrauwen op. "Ik weet niet eens hoe je heet?" Het was een vriendelijk gebaar, maar Sid ging niet zomaar met eerste de beste rond rennen alsof ze beste vrienden waren.

"Ik weet niet eens hoe je heet?" Cosmo stopte in zijn pas en draaide zich langzaam om, een minachtende grijns op zijn gezicht. "Bedankt voor het idee." Zijn stem spatte bijna uit elkaar van sarcasme. "Dan weet ik wie ik moet vermoorden vannacht." De ogen van de zwarte kater knepen samen. "Jij, slap ding, gaat mij niet vragen hoe ik heet. Ík hoor dat te doen, maar dat hoeft nu al niet meer." De zwarte kater dook de struiken in.

Oh, ja hier begon het al. Dat dreigen, dat gemene onder toontje. Sid was het allemaal gewend en had de neiging om te zuchten. Het was niet dat hij nu niet op zijn hoede was, maar het werd gewoon weer zo een grimmig gesprek. "Jij, slap ding, gaat mij niet vragen hoe ik heet. Ík hoor dat te doen, maar dat hoeft nu al niet meer." Nee hier zat Sid niet op te wachten. De kater rolde zijn ogen en liep naar de zwarte rogue toe, keek hem strak aan en knipperde niet. "Ik vroeg je naam niet. Ik zei alleen dat ik hem niet wist." Siste hij door zijn tanden heen. Daarna liep hij iets voor de kater uit en draaide zich weer om. "Dus? Ruik je al een muis?" Sid gniffelde. Het was lang geleden dat hij voor zichzelf opgekomen was, maar hij was klaar met al dat in elkaar gezakt zitten en weg rennen. Deze kater had nog geen extreem agressief gedrag vertoont en Sid vertrouwde er op dat dat ook niet zou hoeven.

Toen Cosmo hoorde welke arrogante toon de andere kat aansloeg, werd er een woede de baas over hem. Maar hij was Cosmo niet als hij die negeerde. Met een ontzettend hoge snelheid denderde zijn poten over de grond, zonder ook maar enig geluid te maken. De grote sprongen die Cosmo maakte lieten zien hoe sterk zijn achterpoten waren, toen hij bovenop zijn prooi sprong en met een beet de nek door beet. Daarna sleepte hij het dier naar een bosje en begon het open te reten en het warme zachte vlees naar binnen te werken. Dit was niet de eerste keer dat hij zijn woede uitte op zijn prooi. Ookal was het wel een van de eerste keren dat het geen kat was.

Cosmo voelde zich ietwat ongemakkelijk onder de kater die als een gillend fan om hem heen aan het lopen was. Hij kon niet horen of de kat het werkelijk zo serieus bedoelde als het klonk. "Je houd me niet voor de gek?" Het klonk twijfelend en zwak. "Toch?" De andere kater leek het niet te horen en ging vrolijk door met allemaal dingen opnoemen. Toen Cosmo overtuigd was van de serieusheid van de andere kat, ging hij zitten en maande hij de drukke kater met zijn staart tot zitten. "Wat wil je weten?"