Peace please [Oceanbreeze]

_{Met iedere stap kwam thuis dichterbij, en met iedere stap werden zowel haar verlangen naar de heuvels als haar angst voor de grenzen groter. En haar stiekeme hoop, die ze niet hardop uit durfde te spreken. Die ze probeerde te onderdrukken, omdat het onzin was, omdat het onmogelijk was. Hij was dood. Dat kon niet anders. Ze kon zichzelf niet toestaan om op iets anders te hopen, want ze zou alleen maar teleurgesteld worden. Ze kon haar hoop beter voor andere zaken bewaren. Haar blik ging naar Oceanbreeze. De leider moest wel blij zijn om haar clan naar huis te kunnen leiden. Waarschijnlijk was het eerste wat ze thuis zou doen een volgende reis zijn: naar de Moonstone dit keer, om eindelijk haar negen levens op te kunnen halen. Misschien zou Tall wel hetzelfde doen. Ze wist niet of ze daar blij mee moest zijn of niet. Ze zuchtte. Ook daar kon ze zich nu beter niet druk om maken. Er waren dringender zaken. Na nog even moed verzamel te hebben, ging ze naast Oceanbreeze lopen. "Oceanbreeze, kunnen we praten?" miauwde ze. Waarschijnlijk kon de ander al wel raden waar dit over ging.}

De reis naar huis was zwaar, ze had veel te doen. De temperatuur was laag en de meeste prooidieren verstopten zich,
ze had een hele clan te leiden en moest de kittens en Apprentices in de gaten houden. De jonge Leader voelde een blik in haar vacht priemen waardoor ze op keek. Het was van Crowcall een van Windclan's Warriors die een halfbloed waren. Het was goed om naar huis te gaan en hopelijk kon ze daarna ook haar levens krijgen en goedgekeurd worden door Starclan. Starclan was belangrijk. De betreffende kat Crowcall ging naast haar lopen en de gestreepte kattin keek de ander aan. "Oceanbreeze, kunnen we praten?" Mauwde de zwarte kattin. Oceanbreeze glimlachte even kort voordat ze knikte. Wat haar betreft kon dat prima. "Wat is er Crowcall?" Vroeg ze een tikkeltje vermoeid.

Oceanbreeze klonk moe. Zou dat haar makkelijker over te halen maken of zou het er juist voor zorgen dat ze niets meer van Crowcall wilde horen? De zwarte poes voelde zich een beetje schuldig dat dat het eerste was waar ze aan dacht in plaats van zich zorgen om haar leidster te maken, maar dat punt was ze nu eenmaal voorbij. Ze wist waar haar prioriteiten lagen. "Ik wilde gewoon nog een keer met je spreken. Over de clans", begon ze. Ze keek even voorzichtig naar Oceanbreeze om haar reactie te peilen. "Ik weet dat je het eerder niet met me eens was, maar misschien heb je er nog over nagedacht. En anders wil ik je vragen er nog een keer over na te denken." Ze haalde diep adem. "We kunnen niet terug naar hoe het was, Oceanbreeze." Deze reis had alles veranderd, voor iedereen. Misschien hoopten sommigen - of zelfs velen - dat ze gewoon terug naar het oude konden gaan en het hele verhaal zo snel mogelijk konden vergeten, maar het zou niet meer werken. Het kon onmogelijk nog werken. Niet na alles wat de clans samen hadden meegemaakt.

Oceanbreeze was kapot, er was zoveel waar de jonge Leader op moest letten. Zoveel dat zwaar op haar schouders drukte. Haar kitten Skykit en haar vroegere partner Neverland lagen in de bergen begraven. Beide katten hadden nog een plek in haar hart en liet ze nu achter. Het verwerken van de dood van Skykit had ze nog niet gedaan. Iets dat ze met de dag wel merkte. Haar blauwe ogen gleden naar de zwarte kattin waarna ze slikte. "Ik wilde gewoon nog een keer met je spreken. Over de clans", Begon de zwarte kattin. Oceanbreeze hield haar kop even schuin waarna ze zuchtte. Er waren dringerende zorgen in de toekomst, na deze zware reis moesten ze waarschijnlijk Bloodclan bevechtten. Ze ging ervan uit dat de moordernaars hun territorium waarschijnlijk hadden ingenomen. Aangezien ze er niet meer waren om de grenzen te bewaken. Hoeveel katten zouden ze nog verliezen? "Ik weet dat je eerder niet met mij eens was, maar misschien heb je er nog over nagedacht. En anders wil ik je vragen er nog een keer over na te denken." Verklaarde de kattin waarna Oceanbreeze eens diep zuchtte. "We kunnen niet terug naar hoe het was, Oceanbreeze." Daar had de ander een punt. De reis zou altijd herinnerd worden. De trauma's die kittens hadden opgelopen en de ervaringen die de Warriors hadden veranderd. Het feit dat ze hadden moeten samenwerken om als Clans te overleven had vast wat vriendschappen geschept. "Nee, echter zullen de Clans nog steeds gescheiden leven. Met meer vriendschap maar gescheiden. Crowcall, denk je niet dat ik genoeg zorgen aan mijn kop heb. Ik heb mijn kitten in de bergen achter moeten laten." Mauwde ze kalm en overduidelijk lichtelijk geërgerd.

Oceanbreeze' zucht beloofde niet veel goeds en het was in haar blik al te zien dat het antwoord niet positief ging zijn. Crowcalls gezicht verstrakte toen de leidster begon te praten. Meer vriendschap? Misschien, maar je kon er donder op zeggen dat ze geacht werden die vriendschap weer weg te gooien zodra er weer eens een conflict om prooi of territorium de kop op stak. Het was alleen maar een kwestie van tijd. Vrede kon niet bestaan tussen vier gescheiden clans. Waarom? dacht ze gefrustreerd. Waarom zag niemand in dat het belachelijk was om de clans nu weer te scheiden? Waarom luisterde er niemand? Ze voelde zich zo machteloos. Haar schouders zakten omlaag. Bij StarClan, ze kon het wel uitschreeuwen. Ze wilde tekeer gaan, ze wilde blijven roepen tot iemand haar eindelijk wilde horen. Maar wat had het allemaal voor zin. Ze zouden nooit luisteren. Ze zou nooit krijgen waar ze het meest naar verlangde. Ze kon het net zo goed opgeven. Ze keek weg toen Oceanbreeze haar kitten noemde. Ze had verliezen geleden. Zoals iedereen. Maar in Crowcalls hart was geen plaats meer voor medelijden, het klopte enkel nog op hoop en frustratie. Het was foxdung geen excuus. "Dus daarom moet ik mijn broertjes maar in een andere clan achterlaten?" miauwde ze bitter. Oceanbreeze had het recht niet. Het kon Crowcall niet schelen wat ze allemaal had meegemaakt, wat voor zorgen ze allemaal wel niet had, ze had het recht niet om haar haar familie af te pakken.

Het gezicht van de andere kattin verstrakte zodra de Leader begon te spreken. Het was geen antwoord waarop ze hoopte. Maar het was gewoon een feit dat de vier clans uiteindelijk weer zouden scheiden. Ze konden nu eenmaal niet worden samengevoegd. Dat zou niet werken, uiteindelijk waren ze enkel gaan samenwerken omdat het niet anders kon en had elke clan nog eigen hoge rangen. De schouders zakten omlaag, ze was duidelijk alles behalve blij. Oceanbreeze wist dat de kattin van haar siblings had genoten, eindelijk familie had gehad. "Dus daarom moet ik mijn broertjes maar in een andere clan achterlaten." Mauwde de kattin bitter. Oceanbreeze drukte gefrustreerd haar oren in haar nek. "Ik probeer hier de hele Clan veilig te houden, gezond te houden. Ik kan de regels niet voor een kat wijzigen." Siste ze overduidelijk uitgeput met tranen in haar ogen. Ze wou de kattin echt niet kwetsen, maar uiteindelijk waren er zoveel belangen. Oceanbreeze kon er echter niets aan doen dat Crowcall een halfclanner was. Er waren zoveel halfclanners en als er niets was gebeurd had Crowcall haar broertjes nooit leren kennen. Nooit bij zich gehad. Haar blauwe ogen waren wazig van verdriet en pijn. "Niemand heeft het recht om familie te scheiden en toch kan ik niks veranderen voor je..." Mauwde ze. "Het is aan jouw de keuze, ben je trouw em blijf je trouw aan Windclan of wordt je Rogue." Mauwde ze zacht.

Ze wist dat Oceanbreeze geen slechte bedoelingen had. Ze wist dat ze ook maar haar best deed, dat ze geen oorlogszuchtige kat was, maar ze was blind zoals iedereen. Niemand wilde zijn ogen opendoen, niemand wilde de waarheid inzien: dat ze fout zaten. Dat StarClan fout zat. "Je kunt het niet of je wilt het niet?" mompelde Crowcall. Oceanbreeze meer macht om iets te veranderen dan zij. Ze gebruikte het alleen niet. Ze gebruikte haar macht alleen maar om alles bij het oude te houden, om de gebaande paden te volgen, het pad dat StarClan voor hen had uitgelicht. De hypocrieten. Ze haatte ze. Ze haatte ze nog meer dan toen ze haar moeder en haar zusje van haar hadden afgenomen. Ze hadden haar hoop gegeven. Ze hadden die hoop als een vet konijn voor haar neus laten bungelen, en nu trokken ze hem terug, nu pakten ze alles weer af. Maar zo makkelijk liet ze dat niet gebeuren. En toen praatte Oceanbreeze verder en een koude hand van angst sloot zich om Crowcalls hart. Ze keek de leidster aan en was verrast door de tranen die ze in haar ogen zag. Ze waren allebei moe, allebei gebroken, maar Oceanbreeze had genoeg kracht om grenzen te trekken. Misschien was het het verstandigst om op te geven. Om zich met de staart tussen de benen in WindClan terug te trekken en te doen wat er van haar gevraagd werd. Even staarde ze Oceanbreeze aan. "Ik ben trouw aan WindClan", begon ze. Haar stem trilde. "En aan ThunderClan, en aan ShadowClan, en aan RiverClan. Iets anders kun je niet van me vragen, Oceanbreeze. Alsjeblieft." Vraag alsjeblieft niets anders van me. Ze kon WindClan niet boven de andere clans stellen. Ze wilde het niet.

Oceanbreeze was echt geen wraakzuchtige kattin, maar wat Crowcall wou, kon ze niet doen. Ze kon niet alle regels die al Moons bestonden veranderen omdat één kat niet trouw wou of kon zijn aan Windclan. Ze had echt niets tegen Crowcall, echter moest ze ergens de grens trekken. Hoe hard het ook was, ze kon de problemen die Crowcall zag niet oplossen. Er kon altijd een moment komen dat de vier Clans in gevecht raakten omdat een kat zich niet aan de Clancode hield en de Leader dan volgens de andere Clans niet voldoende aan die kat deed. Of omdat de rest van de Clan eiste dat de anderen gestraft werden. Daarbij moest een Leader zijn of haar Clan altijd op de eerste plek zetten, wat betekende dat er in tijden van nood gevochten kon worden om prooi. "Je kunt het niet of je wilt het niet?" Mompelde de pikzwarte kattin. Als antwoord ontblootte Oceanbreeze kort haar tanden. Crowcall zou beter moeten weten dan dit van haar vragen, ze kon niet voor haar de hele Clan overhoop halen, net nu het wat beter ging. Oceanbreeze had haar kittens, haar Apprentices en haar Warriors veilig te houden, gezond te houden in deze reis ondanks alle wisselingen en onrust. Ondanks de stress die iedereen ervaarde. Met tranen in haar ogen en uitgeput gaf ze de harde waarheid aan Crowcall aan. Ze wou echt niet overkomen als een dictator maar uiteindelijk moest de Clan zich bij haar woord neerleggen. Oceanbreeze wist wat ze deed en leidde haar Clan over het algemeen met veel meededogen. De ander staarde haar aan, terwijl Oceanbreeze weigerde weg te kijken, ondanks de tranen in haar ogen. "Ik ben trouw aan WindClan," Begon de kattin terwijl haar stem trilde. "En aan ThunderClan, en aan ShadowClan, en aan RiverClan. Iets anders kan je niet van mij vragen, Oceanbreeze. Alsjeblieft." Haar ogen verhardden zich iets bij de laatste woorden van de kattin, terwijl haar hart in haar keel bonkte schudde ze haar hoofd en mauwde ze bijna ijzig kalm, zonder de warmte die ze voor haar Clan voelde haar definitieve antwoord. "Ik zal niet van je vragen tegen je broertjes te vechtten als het er op aan komt. Maar als WindClan in oorlog komt met RiverClan of ShadowClan ga ik er van uit dat je je prioriteiten kent en voor WindClan vecht. Zo niet dat zul je na het gevecht gezien worden als verrader. De Clancode staat boven elke kat, en iedereen weet dat ondanks de vriendschappen je ooit tegenover elkaar kunt staan en dan toch voor de Clan moet zorgen." Haar ogen verwarmden iets waarna ze haar kop boog. "Je doet er goed aan om dat te herinneren. Ik zal onze Clan nooit onnodig laten vechtten, maar jullie staan op de eerste plaats en dan pas de andere Clans." Hiermee moest Crowcall het doen, Oceanbreeze zou niet twijfelen haar uit de Clan te zetten als de zwarte kattin door niet voor WindClan te zorgen, haar Clan zou verzwakken.

Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft. Haar blik smeekte Oceanbreeze om het hierbij te laten, om haar niet te dwingen te kiezen, maar de blik van de leidster was hard en haar antwoord werd op ijzige toon uitgesproken Het voelde als een vonnis. Even staarde Crowcall haar aan, versteend. Toen wendde ze haar gezicht af om de tranen die in haar ogen prikten niet te laten zien. Foxdung, dacht ze gefrustreerd. Waren ze maar nooit uit de bergen vertrokken, daar was alles beter geweest. Het antwoord van Oceanbreeze was definitief, dat was haar wel duidelijk, en het had geen zin om te proberen haar te overtuigen. De situatie was neergezet, de toekomst stond vast. Ze zou alles wat ze had gekregen weer achter moeten laten. Haar broertjes zouden niet alleen zonder ouders, maar ook zonder hun zus opgroeien. Ze zou katten als Tallshadow en Swallowflight alleen nog bij Fourtrees kunnen zien, af en toe. Ze wist dat ze niet met niets achterbleef. Ze was niet alleen in de clan, niet zoals vroeger. Met Routpaw kon ze het goed vinden, en Crowfur zou er voor haar zijn. Kon ze daar genoegen mee nemen? Misschien. Misschien voor even. Totdat de eerste gevecht op de stoep stond en ze echt een keuze zou moeten maken: haar clan of haar familie en vrienden. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze kon niets zeggen. Alles wat ze nu deed kon het alleen nog maar erger maken. Was ze maar dapper genoeg om voor eens en voor altijd een eind te maken aan dit alles. Om te zeggen: goed dan, als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet. Om te vertrekken voor ze weggestuurd kon worden. Maar de gedachte alleen al om een rogue te worden deed haar duizelen van angst. Dan zou ze het laatste verliezen wat ze nu nog had. Dan zou ze pas echt alleen zijn.

De gelige blik van Crowcall vroeg, nee smeekte haar om er genoegen mee te nemen. Echter kon Oceanbreeze dat niet langer, de zwarte Warrior was een goede Warrior. Echter maakte ze het nu te bond, de Warrior Code stond boven alles, boven de wensen van een kat. Oceanbreeze leefde voor de Clan, zou haar leven geven voor de Clan en hoopte ten zeerste dat haar Warriors er net zo over dachten. Echter wist ze dat Crowcall dat niet deed, dat de pikzwarte kattin met een poot in elke Clan stond, iets dat niet kon. Iets dat een gevaar voor Windclan kon betekenen en hoe graag ze de kattin ook mocht; dit betekende dat ze hard moest zijn. Hoezeer ze dat niet wou, ze was geen dictator, echter haar woord was uiteindelijk de wet waarbij Windclan moest leven. Als ze tegen een kat nee zei, moest die er uiteindelijk genoegen mee nemen. Versteend staarde de ander haar aan, voordat die haar blik afwende. Waarschijnlijk ook met tranen, tranen die ook in haar ogen prikten. Het was zo frustrerend. Ze had zoveel zorgen. Oceanbreeze kon dit er niet bij hebben. Het antwoord dat ze had gegeven was definitief, Crowcall kon het niet veranderen hoe graag de andere kattin dat misschien ook wel wou. De toekomst stond vast, voor Crowcall en haar broertjes en hoezeer het haar ook pijn deed. Ze had geen andere keuze. Tenzij ze Crowcall naar Thunderclan stuurde maar ook daar zou de zwarte kattin niet trouw aan zijn. Ze wist hoe het was om familie te verliezen en ergens verscheurde het haar hart om de ander zeer te moeten doen. Toch kon ze niets aan het verleden veranderen, dit was waarom halfclanners soms als een probleem gezien werden. Ze wouden te graag beide kanten van hun bloed trouw blijven. Iets dat nu eenmaal niet kon. Oceanbreeze stond op haar blik was vermoeid en star. Als ze al niet vermoeid was geweest, dan was ze het nu wel. Ze drukte haar neus kort tegen de schouder van de Warrior. "Neem afscheid van je broertjes, ik kan niets veranderen aan het bloed dat jij met ze deelt. Niemand kan met twee poten in twee Clans lopen." Mauwde ze zacht, haar stem kalm en meelevend maar nog steeds een tikkeltje kortaf. Haar ogen stonden somber, het deed haar zeer de kittens te moeten scheiden van de enige familie die ze nog hadden. "Als het kon had ik de kittens een plek in Windclan aangeboden, als ze geen andere familie hebben. Echter weet ik dat ze nooit als volwaardig Windclanner geaccepteerd zouden worden. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze bij Thunderclan horen." Mauwde ze zacht, waarna ze haar kort met een oor wiebelde en met een klein knikje de ander achterliet.

topic uit?

Toen Crowcall Oceanbreeze' snuit tegen haar schouder voelde, zette ze met een ruk een stap van haar weg. Hoe durfde die kat haar aan te raken nadat ze zo moeiteloos haar droom kapot had geslagen? Als er iemand was van wie ze nu geen medelijden wilde, dan was het Oceanbreeze wel. Als ze echt zo veel medeleven voor haar voelde, moest ze iets aan de situatie veranderen, en als ze dat niet van plan was moest ze ook niet doen alsof het haar iets kon schelen hoe het met Crowcall afliep. "Niemand kan met twee poten in twee clans lopen", zei Oceanbreeze, maar Crowcall kon alleen maar denken: dus waarom zijn er nog meerdere clans? Als het er nog maar een was, zouden al die problemen opgelost zijn. Geen halve loyaliteiten meer, geen gesplitste families. Dáárom moesten ze één worden. Maar geen kat die daarnaar luisterde. Of in ieder geval geen kat die er ook daadwerkelijk iets over te zeggen had. Behalve Tallshadow dan, maar in zijn eentje zou hij tegen de andere leiders ook niet veel uit kunnen halen. Oceanbreeze praatte nog verder, maar Crowcall luisterde nog maar half. Het was alleen maar meer van hetzelfde. Clan dit, clan dat, ik kan niets voor je doen, dus pech gehad. Nog voor de leidster was uitgepraat, stapte Crowcall met bruuske passen weg. Haar adem kwam in horten en stoten en ze zag nauwelijks waar ze liep door de tranen. Alles, álles pakten ze van haar af. Niets mocht ze houden, nooit. Ze had gehoopt dat het deze keer anders zou zijn, ze had het echt gehoopt, stomme, domme Crowcall. Crowfur had gelijk. De clans bij elkaar, haar familie bij elkaar? Het was allemaal en dwaze droom geweest, en straks, als ze thuis waren, was ze terug in de realiteit.

Onderwerp: Re: Peace please [Oceanbreeze]