I'm stuck.

Duskkit spendeerde niet veel tijd met zijn vader, maar als ze samen tijd doorbrachten, gingen ze meestal naar dit gebied. Zijn vader liet hem langzaamaan verschillende gebieden zien en hoewel hij nonchalant deed, kon Duskkit het niet altijd verbloemen dat hij gefascineerd was door het waterachtige gebied. Hij had de korte tijd in de bergen voor een klein deel bewust meegemaakt en tijdens de reis was hij voornamelijk door zijn vader gedragen; beiden gevallen had hij erg onaangenaam gevonden. Hij kon het niet helpen dat hij zich in dit gebied meer… thuis voelde. Zijn vader had hem uitgelegd dat dit het gebied was waar zij vroeger geleefd hadden, voordat ze op reis vertrokken. Zijn mond was weer vertrokken naar die treurige glimlach die daar altijd wel aanwezig was en voor de rest van de trip had hij niks meer tegen Duskkit gezegd. Het gewone ontwijkende gedrag waar Duskkit zo gewend aan was geraakt dat hij het vreemd zou vinden als zijn vader zich zou omdraaien en opeens een heel gesprek met hem zou beginnen. Het was een droom die helaas nooit uit zou komen. Duskkit wist niet precies wat er scheelde met zijn vader, maar hij wist wel dat zijn aanwezigheid het er niet beter op maakte. Hij had al half en half geaccepteerd dat de situatie van zijn vader niet zou verbeteren, niet door hem tenminste. En hoewel dat besef ontzettend veel pijn deed, probeerde hij daar toch niet al te veel van te laten merken. Zijn vader zei hem dat hij in de buurt zou zijn als er iets was en dat er andere warrirors waren als hij met problemen zat. Aan de ene kant vond hij het fijn dat hij zo veel vrijheid kreeg van zijn vader, maar aan de andere kant wilde hij het liefste naar de lichtgrijze tabby schreeuwen dat hij niet in zijn eentje wilde spelen, dat hij graag samen tijd wilde doorbrengen. Hij wist zelf echter goed genoeg dat dit niet het geval zou zijn en dus zat hij niet veel later stilzwijgend naar de waterlelies die zich voor hem verspreidden te kijken. Hij besloot een poosje later om op één van de waterplanten te gaan springen en merkte vrijwel direct dat zijn pootjes vast bleven haken. Terwijl hij zich verwoed probeerde te bevrijden en zich daarbij pijn deed, merkte hij dat de plant onder zijn gewicht begon te zakken waardoor hij met zijn kleine lijfje in het koude water zou zakken. Angst verspreidde zich door zijn lichaam en hij begon niet veel later om zijn vader te roepen.

Hij kwam niet! Zijn vader kwam niet! Betekende dat dat zijn vader hem gewoon niet wilde helpen of dat hij in die korte tijdspanne te ver weg was geraakt? Zijn gedachten neigden naar het tweede, maar hij wist ergens ook wel goed genoeg dat zijn vader ergens diep vanbinnen wel om hem gaf en hem uit de nood zou komen helpen als er iets was. Toch was dat moeilijk om te geloven als hij zich bedacht dat zijn vader hem nooit echt graag aandacht gaf en meer moeite deed om hem te vermijden dan om bij hem in de buurt te zijn. Zijn vader kwam misschien niet, maar een andere kat wel. Tegen die tijd was Duskkit’s lichaam doordrenkt met water en had hij moeite met zijn kopje boven water te houden. Hij merkte al snel dat het een Clanmate was die hem kwam redden en hield op met spartelen toen hij merkte dat hij boven water gehouden werd. Een scherpe pijn in zijn klauw leerde hem dat zijn klauw aan de plant vastzat, maar dat kon hem voor nu even niet schelen. Hij wilde uit het water geholpen worden en snel ook. Verwoed gaf hij een paar harde trappen tegen de plant waar zijn klauw in verstrikt zat en na een paar keer trappen en mede dankzij de trekkende bewegingen van de she-cat kon hij zich losmaken. Zijn lichaam schoot los en Duskkit zuchtte opgelucht toen hij merkte dat allebei hun lichamen beter meegingen in de stroming. Hij voelde zich opeens uitgeput en de adrenaline die enkele seconden geleden nog door zijn aderen gierde, was er niet meer. Als een zielig hoopje liet hij zijn pootjes naar beneden zakken en drukte deze tegen zijn lichaam aan terwijl hij wachtte tot de she-cat hem uit het water zou tillen. “Papa, waar ben je?” murmelde hij zachtjes terwijl zijn oren zich in zijn nek vouwden.