In my 5th dimension all is even

Frostfield keek afwezig naar haar poten terwijl ze met de groep veder voortbewoog. Ze had Mapleshade overgehaald om mee te komen terug naar de clans omdat ze het feit niet aan zou kunnen zonder haar te leven. Maar toch. Er was iets wat haar niet lekker lag. Misschien was de rode kattin enkel meegegaan uit schuld gevoel tegenover haar en niet omdat ze nog steeds verliefd was zoals ze waren toen ze nog leerlingen waren. Was zij nog wel zo verkikkerd op Maple? Ze hield sowieso van haar maarja.. ze kon het niet zeggen wat ze nou precies oo het moment voelde. Piekerend liep ze veder. Haar halflange witte met grijs bevlekte vacht was modderig en pluizig door de weer maar haar ze was te vermoeid van de reis dat ze s'avonds wanneer ze hun rust namen ze zichzelf amper nog kon bewegen. Frostfield blies een vermoeide zucht uit maar door haar onoplettendheid botste tegen een ander lichaam aan. Geschrokken deisnde ze achteruit en keek in haar slachtoffers twee appelgroene ogen. Frostfield hakkelde. Haar wangen begonnen te gloeien. Starclan wat? Oh nee oh nee. Als haar witte vacht haar gezicht niet bedekte had ze zeker weten nu een rode hoofd. "S-sorry ik.. ik uh- zag je niet" Ze probeerde oog contact te maken maar uit schaamte liet ze haar blauwe ogen niet veder komen dan haar eigen pootjes.

De botsing was toch harder aangekomen voor de ander dan de Windclan warrior dachtte want toen Frost uiteindelijk toch de moed had om de ander aan te kijken zag ze hoe de kattin uitgebreid op haar rug lag. Ze moest de glimlach van haar lippen proberen af te houden. Het zag er best komisch uit maar ze wist dat ze de ander misschien pijn gedaan had daarom drukte ze ook schuldig haar oortjes in haar nek. De kattin zei dat ze haar ook niet gezien had en hoewel haar stem sarcasme droeg glimlachte haar groene ogen. Frostfield keek kort weg. De schaamte en awkwardheid proberend onder controle te houden. ”Ik ben Linnet en jij?” Vroeg de ander. De witte warrior richtte haar blauwe kijkers op de kattin die kendelijk de naam Linnet-nogwat- droeg. "Ik ben Frostfield, a-angenaam.." Mauwde ze zachtjes terug terwijl ze haar slachtoffer haar steun aanbood om overeind te komen.

Linnetsong krabbelde overeind waardoor Frostfield een stapje naar achteren zette. Ze verwachte half om half dat de Shadowclan kattin der kont zou keren en weg zou lopen maar inplaats van dat plofte ze haar bips op de grond. Haar nek leek zeer te doen iets waardoor Frostfield zich nog meer schuldiger voelde. Oh Starclan waarom zij ook altijd. "Normaal zou ik vragen, 'hoe zit het met Windclan huh', maar dat is vrij nutteloos, dus dan maar, waar dacht je aan voor deze botsing?" Frostfield keek op. Haar blauwe ogen keken in die van de Shadowclanners waardoor ze verlegen glimlachte. Oeps? "Waar aan niet" Mauwde ze met een lachje, haar oren zachtjes mee wiebelend met de wind die door haar witte bevlekte vacht blies. "Heb Ik.. je erg bezeerd..?" Vroeg ze toen uit bezorgdheid maar om ook min of meer Linnetsongs vraag te ontwijken. Ze wou er niet op in gaan, straks zou de kattin haar nog als gek verklaren als ze vertelde wat er in haar kop omging. De Windclanner stond voorzichtig op en bekeek haar nek. Er was geen wond te zien maar dat betekende niet dat er geen schade kon zijn. "Ik kan een medicine cat vragen om er naar te kijken..?" Ze keek de ander voorzichtig aan. Ze probeerde vriendelijk te zijn maar het kon ook net zo goed zijn dat Linnetsong haar zorgzaamheid niet waardeerde, ze stond tenslotte ook maar een haar lengte van haar af om haar nek te bekijken en niet elke kat vond het fijn om iemands warme adem zo dicht op de huid te voelen .

De Shadowclan she-cat sloeg haar voorstel af, ze had kendelijk niet zo erge pijn dat er een medicine moest komen kijken iets waardoor Frostfield opgelucht kon zuchtte. Enkel nadat ze de poot van Linnetsong op haar borst voelde bedachtte ze zich dat ze wel erg dicht bij de ander stond. Verstrikt stapte ze dan een stuk naar achteren toen ze de subtiele hint van de ander door had. Ugh waarom was ze z'n dwaas: het was een Shadowclanner voor Starclan sake! Dat ze niet al doodbloeden op de grond lag was al een wonder vandaar dat de witte Windclanner weer een sorry mompelde. "Zit er niet mee in, ik heb al erger meegemaakt. Als apprentice dan, hoe oud ben jij eigenlijk? Je bent nogal moeilijk in te schatten." Ze keek weg toen de ander haar een zonnige glimlach toewierp. Waarschijnlijk om haar wat beter te laten voelen door wat ze gedaan had. Frostfield gaf der zelf een klap voor haar kop. "Uh, 22 moons, jij..?" Ze schatte de ander rond de 16 moons? Tenminste nog niet boven de 20 moons.