It’s a hell of a feeling, though

Zijn stappen waren langzaam dan gewoonlijk. Vandaar dat hij ook wat achteraan de groep bleef, naast alle moederkatten en de kittens. De kater leek nog nooit zo... niet-enthousiast. Al kreeg hij het duizend keer te horen van zijn Clangenoten dat ze eindelijk naar huis kwamen. Het was niet dat hij niet blij was om terug naar huis te gaan. Maar hij had laatst toch geen zin meer in wat hij ook moest doen in het leven. Een koude bries hield even zijn beweging tegen. Het was de eerste keer dat hij nu spijt had aan zijn korte vacht. Wat best een geheimzinnig onderwerp was gebleven. Zijn vader had een lange vacht en zijn moeder -die eigenlijk meer aan de kortharige kant stond- had een dikke en donzige vacht. Ook zijn zusje leek haar moeder’s vacht te hebben geërfd. Maar hij, hij had een dunne en korte vacht. Ver weg van zacht. Waarschijnlijk zou dat ook komen doordat hij niet echt de tijd genomen had zijn vacht schoon te kunnen houden. Hij had niet echt tijd voor iets anyway. Nu Swiftclaw weg was leek alles leger te zijn. Het leek alsof hij een deel bij de plek van de Tribe achterliet. Alsof er een puzzelstukje miste. En dan ook nog het feit dat zijn moeder daar nog ergens rondliep. Met zijn halfbroers en halfzusjes. Hij stond er hier alleen voor. En hij wist dat het niet alleen de schuld van StarClan was - ondanks dat hun dit allemaal hadden begonnen -, het was deels ook omdat hij nu moeilijk anderen binnen kon laten. Hij was geen stil type, maar soms dacht hij over zijn vrienden en dierbaren, die momenteel nog levend waren, en de enige naam waarop hij kon komen was Swallowflight- en deels ook Herondulcet. Omdat hij ze als partners zag, zag hij de witte poes ook als een van zijn goede vrienden. Maar dat was ook iedereen. Swiftclaw, Wolfdancer, Swiftriver. Degenen die altijd in hem geloofden en het goede zagen in zijn speelse bedoelingen. Hun waren allemaal weg. Op de plek waar ze van hun rust konden genieten. En ergens -heel erg diep verstopt in zijn hoofd- had hij kunnen wensen dat hij ze zo snel mogelijk weer kon zien. Dood of niet.

+tag Redpetal

O

ok al was Redpetal technisch gezien geen queen meer, toch liep ze nog het liefst temidden van de andere queens en kittens. Soms droeg ze een kitten van één van de andere poezen - en dan voelde ze zich nuttig. Niets zou die kitten dan iets aan kunnen doen; ze zou er haar leven voor geven. De jonge kattin was nog niet vergeten hoe ze haar eigen kitten kwijtraakte omdat degene die haar droeg tijdens de journey naar de bergen niet genoeg oplette. Ze voelde de pijn nog elke dag, er was geen moment dat ze naar haar twee bijna-volwassen kittens kon kijken zonder te denken aan hun zusje in de sterren. Redpetal zuchtte lichtjes. Ze deed haar best om haar masker op te houden, een muur rond haar hart te bouwen. Maar het was moeilijk voor de kattin die zo zacht van aard was. Momenteel droeg ze echter geen kitten; en dan was het soms moeilijk om te weten waarom ze hier nog rondliep, waarom ze achter de massa aanliep naar huis. Want kon het zelfs nog thuis genoemd worden? Er was zo veel veranderd, zo veel katten die nooit meer terug zouden keren. Ze voelde zich schuldig omdat zij wel kon terugkeren, relatief ongedeerd, terwijl zo veel katten hun leven hadden gegeven.

window blues